tag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post8021718482385165704..comments2023-10-31T11:16:43.862+02:00Comments on Seven Films: Και τα σπουργίτια τραγουδούνSeven Filmshttp://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-43005778145357829282008-12-18T08:47:00.000+02:002008-12-18T08:47:00.000+02:00Από το μακρινό Ιράν η δεύτερη καλύτερη επιλογή της...Από το μακρινό Ιράν η δεύτερη καλύτερη επιλογή της εβδομάδας. Που σημαίνει πρώτη με διαφορά το «Βank Βang» από Ελλάδα. Από το Ιράν, με τίτλο «Και τα σπουργίτια τραγουδούν», δηλαδή το «Αvaze gonjeshkha» με σκηνοθέτη τον επιδέξιο και πρωτοκλασάτο Ματζίντ Ματζιντί. <BR/><BR/>Εμείς την κρίνουμε αυστηρά. Που πάει να πει «γραφική και συνηθισμένη ιστορία από μια χώρα τριτοκοσμική». Όμως- για να καταλάβετε τη διαφορά- έτσι και την έβαζα πλάι πλάι με τον μέσο όρο των ελληνικών ταινιών του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τότε από στοιχειώδη ευθιξία έπρεπε άπαντες οι ιθύνοντες να παραιτηθούν. Αυτή η αλήθεια η τραγική. Τέλος πάντων. Ο Ματζιντί επιχειρεί να συσχετίσει τον Γολγοθά ενός φουκαρά με το σημερινό Ιράν. Όπου εργάτης σε εκτροφείο στρουθοκαμήλων εγκαταλείπει τη δουλειά του και με ένα ξεχαρβαλωμένο δίκυκλο προσπαθεί να βγάλει μεροκάματο της προκοπής παριστάνοντας τον ταξιτζή. Από τη μια πρέπει να βρει λεφτά για να αγοράσει ακουστικό βαρηκοΐας για τη μεγάλη κόρη του. Από την άλλη και προκειμένου να αναπαλαιώσει το φτωχικό σπιτικό του κουβαλάει σκουπίδια, μετατρέποντας την αυλή του σε μάντρα χρησιμοποιημένων υλικών: από χαλασμένες κεραίες τηλεοράσεων μέχρι σκοροφαγωμένες πόρτες. Η αλληγορία ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Στρουθοκάμηλος ο φουκαράς. Ο δικός του, ο παλιός κόσμος έχει τελειώσει πια. Χωμένος στα σκουπίδια μέχρι τ΄ αυτιά. Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, ο μικρός του γιος να κοιτάει μακριά. Μαζί με συνομήλικούς του, καθαρίζουν μια γούβα από τον βούρκο και τη λάσπη για να τη μεταμορφώσουν σε λίμνη για χρυσόψαρα μικρά. Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα και ονειρεύεται έναν καινούργιο κόσμο χωρίς μιζέρια, φτώχεια και σκουπίδια από τα παλιά Η ιδεολογία του Ματζιντί χωρισμένη στα δύο. Από τη μια ο ρεαλισμός του ανθρώπινου σκουπιδοτενεκέ (πατέρας). Από την άλλη ο ιδεαλισμός μιας καθαρής λίμνης (γιος). Χάος απροσμέτρητο ανάμεσα στα δύο αφηγηματικά επίπεδα. Απόλυτος διχασμός. Όμως ο ιμάντας που παράγει απίστευτη ενέργεια και απέραντο θαυμασμό ακούει στο όνομα Μοχαμάντ Αμίρ Νατζί. Ηθοποιάρα μεγάλου βεληνεκούς. Βάζει κάτω πολλά από τα θηρία του παγκόσμιου σινεμά. Μερικές φορές θυμίζει τον Γιλμάζ Γκιουνέι από το «Κοπάδι» μια από τις απόλυτες ταινίες του λαϊκού σινεμά. Η ζωντανή τραμπάλα ανάμεσα στο γελοίο και το τραγικό. Με πρόσωπο άγριο και σκυθρωπό. Με καρδιά μαρουλιού. Αναμαλλιασμένος, ταλαίπωρος, ιδρωμένος και διαρκώς της αγάπης και της προσφοράς. Η ελεύθερη πτώση ενός ταλαίπωρου Αγά. Η ανθρώπινη επιτομή του Ιράν... Και μόνο γι΄ αυτό αξίζει τα λεφτά! <BR/>«Και τα σπουργίτια τραγουδούν» <BR/>Στέρεο αλλά ενίοτε γραφικό Από το μακρινό Ιράν Ρεσιτάλ ερμηνείας αντάξιο με Όσκαρ Ανδρικού ρόλου <BR/>ΒΑΘΜΟΙ=6 <BR/>(και για τα παιδιά) <BR/>ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑSeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-9017946968340747972008-12-18T08:45:00.000+02:002008-12-18T08:45:00.000+02:00Κάθε τόσο σκάει μύτη κάποια ταινία από το Ιράν, η ...Κάθε τόσο σκάει μύτη κάποια ταινία από το Ιράν, η οποία μας υποχρεώνει ευχάριστα να κοιτάξουμε με άλλα μάτια προς αυτή τη μεριά του κόσμου. Μια μεριά η οποία είναι πνιγμένη στα προβλήματα και στην αβεβαιότητα. Προβλήματα που έχουν να κάνουν με εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και με εσωτερικές πολιτικές. Πολιτικές που δε διευκολύνουν την τέχνη, η οποία απαιτεί ελευθερία για να αναπτυχθεί! Το Ιράν σήμερα είναι για μια ακόμα φορά στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού. Στο εσωτερικό του ο λαός στενάζει κάτω από την πολιτική και οικονομική καταπίεση.<BR/><BR/>Ο Ματζίντ Ματζιντί, ένας γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης, όπως φαίνεται, γνωρίζοντας τα προβλήματα και παράλληλα εκτιμώντας βαθιά το λαό του, έσκυψε πάνω από την ιρανική κοινωνία και διάλεξε μια χούφτα σπουργίτια, όμορφα ανθρώπινα λαϊκά πλάσματα, και άρχισαν μαζί το τραγούδι. Ακόμα και ο πιο σκληρός θεατής θα πιάσει πολλές φορές την καρδιά του να ραγίζει. Και αυτό όχι με μελό καταστάσεις. Αλλά με γνήσιες ανθρώπινες στιγμές!<BR/><BR/>O,τι συμβαίνει στην οθόνη, όσους αγώνες δίνει η οικογένεια του Καρίμ, και δίνει σκληρούς και καθημερινούς αγώνες, πρέπει να ιδωθούν σαν μια μικρογραφία, σαν μια μικρή τοιχογραφία της σημερινής ιρανικής κοινωνίας. Είναι λάθος η ταινία να ιδωθεί σαν μια προσωπική ιστορία. Ο θεατής στο πρόσωπο του Καρίμ πρέπει να βλέπει τα εκατομμύρια των Ιρανών, οι οποίοι, μέσα σε μεγάλες και αντίξοες συνθήκες, αγωνίζονται να επιβιώσουν. Ομως, παρ' όλες τις δυσκολίες, δε χάνουν ούτε στιγμή τη χαρά τους, την ευγένειά τους, την αγάπη τους για τη ζωή. Ο Καρίμ και η οικογένειά του είναι, σίγουρα, ενδεικτικό δείγμα. Ενδεικτικό δείγμα ενός λαού που αγωνίζεται για να μη χάσει την ανθρωπιά του. Να μην αλλοτριωθεί!<BR/><BR/>Ο Ιρανός σκηνοθέτης με την πρώτη κιόλας σκηνοθετική δουλειά του (1992), δήλωσε την παρουσία του (η ταινία του «Baduk» διακρίθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες) και έδειξε πως θα μας απασχολήσει σοβαρά. Τα θέματά του, «Τα Παιδιά του Παραδείσου» (προτάθηκε για Οσκαρ), «Το Χρώμα του Παραδείσου» κ.ά., είναι ίδια ή παραπλήσια με τα «Σπουργίτια». Ενδειξη πως τίποτα από αυτά που δείχνει και λέει στην οθόνη του δεν προέκυψαν τυχαία, αλλά είναι αποτέλεσμα μελέτης και πόνου. Ο Ιρανός δημιουργός είναι φανερό πως πιστεύει στο λαϊκό άνθρωπο και στις κατακτημένες αξίες του.<BR/><BR/>Στις γνήσια μοναδικές στιγμές της ταινίας ο θεατής θα ξεχωρίσει την απέραντη τρυφερότητα με την οποία επικοινωνούν τα μέλη της οικογένειας του Καρίμ. Μια τρυφερότητα που μοιάζει πολύ με την τρυφερότητα της ελληνικής οικογένειας, πριν αυτή αλλοτριωθεί και μικροαστικοποιηθεί. Η οικογένεια του Καρίμ, ενώ δε διαθέτει τα τυπικά προσόντα, τη μόρφωση και το χρήμα, συμπεριφέρεται με εξαιρετική αξιοπρέπεια και μεγάλη αρχοντιά. Ο άντρας σέβεται και αγαπά τη γυναίκα του και εκείνη το ίδιο εκείνον. Αστειεύονται μεταξύ τους, κοιτάζονται στα μάτια, φιλιούνται, χαίρονται. Από κοντά τα παιδιά. Οι ελλείψεις που είναι εμφανείς δεν τους δηλητηρίασαν τις όμορφες ψυχές τους. Χαϊδεύονται στα πόδια των γονιών τους, κουρνιάζουν στην αγκαλιά τους. Και εκείνος, ο πατέρας, Ατλαντας αληθινός, τρέχει από το πρωί ως το βράδυ για να γεμίσει το τσουκάλι, για να εξασφαλίσει ακουστικό για την κουφή κόρη του, η οποία πρέπει να ακούει τα μαθήματα, να ακούει τις πληροφορίες! Ομορφος, στ' αλήθεια ποιητικός, κόσμος!<BR/><BR/>Ενα δεύτερο πράγμα που δεν πρέπει να διαφύγει από το θεατή είναι η λαϊκή αλληλεγγύη. Το λειψό ψωμί κόβεται σε κομμάτια και μοιράζεται στη γειτονιά. Μια ομελέτα από αυγό στρουθοκαμήλου μοιράζεται και σε πιάτα έξω από την οικογένεια. Επίσης, δεν πρέπει να διαφύγει από το θεατή πως ο λαϊκός άνθρωπος ζώντας μέσα στον ανταγωνισμό και στον ατομισμό, δίνει μάχες και με τον εαυτό του να μην παρασυρθεί, να μη γίνει κι αυτός κομμάτι αυτής της ανταγωνιστικής και ατομιστικής κοινωνίας. Και αυτή η μάχη είναι η σκληρότερη που δίνει ο Καρίμ. (Προσέξτε τη σκηνή με την μπλε πόρτα, αλλά και την τιμωρία του (έπεσε και τσακίστηκε) από τη λαιμαργία του να μαζέψει περισσότερα πράγματα απ' όσα χρειάζεται).<BR/><BR/>Είναι πολλές οι ομορφιές των «Σπουργιτιών». Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι διάχυτη η συγκίνηση. Μια συγκίνηση, όμως, που δε σου κόβει τα πόδια, δε σε αναγκάζει να γονατίσεις. Αντίθετα είναι συγκίνηση δημιουργική! Ο Καρίμ όταν τον έδιωξαν από τη δουλειά του, δεν έπιασε τα κλάματα, δεν έπεσε σε απελπισία. Σήκωσε τα μανίκια και ρίχτηκε στον αγώνα. Ηξερε πως αυτός, τελικά, είναι το Ιράν. Το Ιράν που έρχεται από πολύ μακριά και θα συνεχίσει να πηγαίνει πολύ μακριά. Hξερε πως ο ιδρώτας του είναι αυτός που πότισε όλες τις ξερές πεδιάδες της ιστορίας του κόσμου. Ηξερε πως δικός του ήταν ο αγώνας να σηκωθεί ο άνθρωπος όρθιος, να πάψει να σέρνεται. Ηξερε, τελικά, πως δεν μπορεί, δεν του επιτρέπεται να γονατίσει. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί, να συνεχιστεί μέχρι να έρθουν οι καλές μέρες και στη συνέχεια οι ακόμα καλύτερες και οι ακόμα καλύτερες. Ατελείωτη ελικοειδής άνοδος! Ατελείωτη εξελικτική πορεία...<BR/><BR/>ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣSeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-57705261481074699982008-12-18T01:16:00.000+02:002008-12-18T01:16:00.000+02:00Ο Καρίμ δουλεύει σε μια φάρμα με στρουθοκαμήλους σ...Ο Καρίμ δουλεύει σε μια φάρμα με στρουθοκαμήλους στην επαρχία έξω από την Τεχεράνη. Όταν μία από αυτές του ξεφεύγει, χάνει τη δουλειά του γιατί θεωρείται υπεύθυνος για την απώλεια. Παρά το γεγονός πως αλωνίζει τη χώρα για να τη βρει, ο εργοδότης του δεν αλλάζει γνώμη. Ο Καρίμ βρίσκεται σε δύσκολη θέση, μιας που πρέπει να θρέψει πολλά στόματα. Παράλληλα, ένα άλλο εμπόδιο βρίσκεται στο δρόμο του: η μεγάλη κόρη του χάνει το ακουστικό της στα ίδια νερά όπου ο αδερφός της ονειρεύεται να εκθρέψει χρυσόψαρα... Όταν το ξαναβρίσκει, το ακουστικό έχει καταστραφεί και ο Καρίμ πρέπει να πάει στην πρωτεύουσα για να το φτιάξει. Εκεί λοιπόν θα διαπιστώσει πως μπορεί να βγάλει εύκολα και γρήγορα χρήματα δουλεύοντας «μαύρα» ως μεταφορέας. <BR/><BR/>Ο Ιρανός Ματζίντι, των υπέροχων ταινιών Παιδιά του Παραδείσου, Χρώμα του Παραδείσου και Βροχή, δεν βιάζεται να εγκαταστήσει το δίλημμα ενός πατέρα: το εύκολο χρήμα της πρωτεύουσας τον δελεάζει, όχι σε επίπεδο lifestyle αλλά για τον απλούστατο και βασικό λόγο ότι του εξασφαλίζει τη λύση για τα προβλήματα που ανακύπτουν καθημερινά στο χωριό, αν και η αλλοτρίωση τον απειλεί και του ανοίγει τα μάτια. Η ζωή του δεν βρίσκεται στην πρωτεύουσα και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το μικρό κομπόδεμα που θα φέρει πίσω, στην κυρά και τα παιδιά. Ο γιος του δίνει τα φώτα και οι στρουθοκάμηλοι, ένας εξωτικός συμβολισμός στην άνυδρη περσική επαρχία, του υπενθυμίζουν πως όσο κι αν τρέξει, δεν θα κρυφτεί από το χαρακτήρα του. <BR/><BR/>Μπορεί ο Ματζίντι να μην ανήκει στον στενό κύκλο του Κιαροστάμι και να απέχει από την απευθείας πολιτική ελλειπτικότητα των ταινιών του πατριάρχη, αλλά με ικανοποιεί απείρως περισσότερο κινηματογραφικά, καθώς οι ιστορίες του κουβαλάνε το λαϊκό φολκλόρ του διδακτικού μύθου και αίρονται πάνω από το ρεαλισμό της αφήγησης ή το νατουραλισμό των ερμηνειών, σε ένα υπερβατικό σύννεφο αιτίου και αποτελέσματος. Κάθε χαρακτήρας, μικρός ή ενήλικος, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και η διαδοχή των γεγονότων τον απογειώνει στο μονοπάτι της μοίρας. Στο Και τα Σπουργίτια Τραγουδούν η πεζή καθημερινότητα ανακατεύεται με τα εμπόδια της ζωής και η γνώση προκύπτει σαν μια μαγική εμπειρία στον πραγματικό κόσμο. Ο αγαθός Καρίμ επιθυμεί μια ηρεμία που συνεχώς αναβάλλεται. Μαθαίνει πώς γίνεται να είσαι σύμμαχος με το δεδομένο και φίλος με το απρόβλεπτο, χωρίς τρικ. Αν και ο Ματζίντι δεν πρωτοτυπεί, όπως μας καλόμαθε με παλιότερα ξαφνιάσματα, παραδίδει και πάλι μαθήματα κινηματογραφικής αφήγησης. <BR/>ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFOSeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-60279606876760766232008-12-18T01:15:00.000+02:002008-12-18T01:15:00.000+02:00Ακόμη κι αν αυτή η ταινία του Ματζίντ Ματζιντί δεν...Ακόμη κι αν αυτή η ταινία του Ματζίντ Ματζιντί δεν υποφέρει από τη σοβαροφάνεια και τη νεορεαλιστική μιζέρια που έκαναν το πριν κάποια χρόνια φρέσκο ιρανικό σινεμά να δείχνει σήμερα φτιαγμένο με την ίδια κουραστική συνταγή, δεν παύει να κινείται στο ίδιο κλίμα, ακολουθώντας την «απλή» ιστορία ενός εργάτη που απολύεται από τη φάρμα στρουθοκαμήλων όπου δουλεύει και σοκάρεται από τη ζωή της μεγάλης πόλης όταν την επισκέπτεται για να διορθώσει το ακουστικό της κουφής κόρης του. Το χιούμορ και συχνά ο σουρεαλισμός δεν λείπουν, όμως το θέαμα, η αφήγηση και η σκηνοθεσία παραμένουν τόσο γνώριμα που θα μπορούσαν να έχουν βγει από μια οποιαδήποτε άλλη ιρανική ταινία που έχετε ήδη δει. <BR/>ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICESeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-46288322506512289392008-12-18T01:14:00.000+02:002008-12-18T01:14:00.000+02:00Παρόλο που έχουμε δει τόσο πολλές ιρανικές «νεορεα...Παρόλο που έχουμε δει τόσο πολλές ιρανικές «νεορεαλιστικές» ταινίες, δεν λέμε ακόμη «αρκετά». Ίσως γιατί αυτοί οι τόποι και αυτές οι συνθήκες ζωής ξυπνούν ένα παρελθόν μέσα μας στο οποίο ο άνθρωπος (και όχι κάποιο τυφλό σύστημα) ήταν στο κέντρο της ζωής. Στη νέα ταινία του ο Ματζίντ Ματζιντί μάς αφοπλίζει με την αθωότητα του ήρωα, αλλά καταφέρνει να ειρωνευτεί και την αναπτυσσόμενη αστική ζωή μέσα από τα σούρτα - φέρτα μικροεπιχειρηματιών και προϊόντων, που φαίνονται παράλογα συγκρινόμενα με τη δομημένη, παραδοσιακή κατάσταση στο χωριό. Στα «μείον» της ταινίας συγκαταλέγεται η έλλειψη κάποιας κορύφωσης, με την μάλλον οριζόντια παράθεση γεγονότων. <BR/>ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOSSeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2971055887038540171.post-63854882191699165472008-12-18T01:12:00.000+02:002008-12-18T01:12:00.000+02:00ΑΠΛΗ, ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ ΚΙ ΕΠ...ΑΠΛΗ, ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ ΚΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ, ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΑΤΖΙΝΤ ΜΑΤΖΙΝΤΙ ("ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ") ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΓΛΥΚΟ ΤΡΟΠΟ Ν' ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΚΑ ΤΟΝ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΦΟΛΚΛΟΡ ΑΠΛΟΪΚΟΤΗΤΑ. ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΡΕΖΑ ΝΑΤΖΙ. <BR/><BR/>ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑSeven Filmshttps://www.blogger.com/profile/11190639486387862467noreply@blogger.com