ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΤΙΤΛΟΣ : ZUO YOU
Σκηνοθεσία: Xiaoshuai Wang
Παίζουν: Taishen Cheng, Weiwei Liu, Jiayi Zhang, Nan Yu
Διάρκεια: 115'
Είδος: Κοινωνική
Γλώσσα: Μανδαρινικά
Βραβεία - διακρίσεις:
Αργυρή Άρκτος στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008) για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο.
Παγκόσμια εκμετάλλευση: Films Distribution (FR)
Διανομή : Seven Films
Υπόθεση :
Ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια, ο Ξιάο Λου και η Μέι Ζου, ξαναβρίσκονται μετά από καιρό με αφορμή ένα τραγικό γύρισμα της τύχης: ανακαλύπτουν πως η πεντάχρονη κόρη τους Χέχε πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Ψάχνοντας το κατάλληλο μόσχευμα, διαπιστώνουν πως κανείς από το περιβάλλον τους δεν μπορεί να γίνει δότης. Έτσι η γυναίκα αποφασίζει να προτείνει στον πρώην άντρα της να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση ώστε να συλλάβουν, ένα άλλο παιδί, που θα μπορεί να γίνει δότης, μιας που θα έχει το ίδιο γενετικό υλικό. Και οι δυο τους έχουν συνεχίσει τη ζωή τους , έχουν βρει νέους συντρόφους και έχουν κάνει νέες οικογένειες. Πώς θα αντιδράσουν αυτοί, στο ενδεχόμενο μιας τέτοιου είδους επανένωσης;
Λίγο πολιτικό παρακήνιο :
Η ταινία θα έκανε την πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά η αρμόδια κρατική επιτροπή των Κινέζων , επέβαλλε στο σκηνοθέτη να αφαιρέσει σκηνές που περιείχαν σεξ. Για τον ίδιο λόγο, δεν πρόλαβε ούτε το Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008), όπου και ήταν υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο.
Λίγα μεταφραστικά :
Ο κινέζικος τίτλος (Zuo You) μεταφράζεται στα ελληνικά ως "Δεξιά Αριστερά". Ο σκηνοθέτης Xiaoshuai Wang (Γουάνγκ Ξιαοσουάι) που ανήκει στη λεγόμενη έκτη γενιά σκηνοθετών της Κίνας, (στην Κίνα συνηθίζεται η γενεαλογική διάκριση των καλλιτεχνών, ξεκινώντας την καταμέτρηση από την απαρχή της γένεσης του μέσου) λέει πως είναι ένας χαρακτηρισμός για τις συγκρουόμενες νοοτροπίες των ηρώων, αλλά ο αγγλικός τίτλος είναι μια δήλωση για την αισιοδοξία του φιλμ. «Αναφέρεται στους συντρόφους των διαζευγμένων και στην εμπιστοσύνη που πρέπει να τους δείξουν».
Μια ανάγνωση :
Ζωή και θάνατος, έρωτας και αγάπη, παρελθόν και μέλλον, το «εγώ» και ο «άλλος», τρυφερότητα και βία.
Αυτό είναι το σύμπαν του Γουάνγκ Ξιαοσουάι, ένας κόσμος χωρισμένος σε ζευγάρια. Άλλοτε τα δύο μοιάζουν με ένα, άλλοτε έρχονται σε πλήρη αντίθεση. Έτσι και άνθρωποι στην ταινία, σχηματίζουν διάφορα ζευγάρια.
Ένας άνδρας και η πρώην γυναίκα του,
ένας άνδρας και η νέα του γυναίκα,
δύο γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί από τον ίδιο άνδρα,
ένας άνδρας που δεν μπορεί να προσφέρει παιδί στη γυναίκα του και πρέπει να μάθει να τη διεκδικεί από την αρχή...
Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τετράγωνο, τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν όταν η μοίρα τους φέρνει αντιμέτωπους.
Μια ζωή που χάνεται, λοιπόν, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού που αργοπεθαίνει, μπορεί να τη σώσει μόνο ο ομφάλιος λώρος που ενώνει ένα άλλο μωρό, με τους γονείς του που έχουν αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Γιατί, βλέπετε, κι αυτοί είχαν έναν κοινό έγγαμο βίο που αργοπέθαινε. Αλλά τη ζωή που χάνεται, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Κι έτσι βρίσκονται μαζί με νέους συντρόφους, σε νέα σπίτια, με νέες οικογένειες.
Και οι δύο γονείς ασχολούνται με την αγορά ή την κατασκευή ακινήτων. Ασχολούνται με σπίτια που διαλύονται και ξαναφτιάχνονται για να μπουν νέες οικογένειες.
Στο Πεκίνο, εκεί που βρίσκονταν παλιά σπίτια ξαναχτίζονται υπερσύγχρονες πολυκατοικίες. Η Κίνα είχε μια παλιά ζωή, άρρηκτα δεμένη με την παράδοση, σκοτεινή και συντηρητική. Την παλιά ζωή μπορεί να τη σώσει μια νέα ζωή. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει;
Η κάμερα του σκηνοθέτη δίνει την απάντηση. Με ρεαλιστικό ύφος, περισσότερα μεσαία πλάνα και λιγότερα κοντινά, με εκφραστική λιτότητα παρατηρούμε τους ανθρώπους να απαντούν σε δυνάμεις που είναι ανώτερες από αυτούς με το ισχυρότερο όπλο που τους έχει απομείνει. Σημασία δεν έχει το αν θα τις νικήσουν, αλλά αυτό που επιστρατεύουν και τον τρόπο με τον οποίο αυτό τους διαμορφώνει. Σπάνια βλέπουμε τους ήρωες να συνυπάρχουν στο ίδιο κάδρο (ακόμα και τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης, βλέπουμε τον έναν καλύτερα μέσα από καθρέφτη- γιατί τι είναι ο ένας, παρά το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου;).
Στο φόντο, ένα Πεκίνο ψυχρό, μουντό, που καθρεφτίζει στην αρχιτεκτονική του την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αγκαλιάζει τους χαρακτήρες του με αγάπη, δίνοντάς μας παράλληλα και την κατάλληλη απόσταση, αποφορτίζοντας το θέμα που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα έμοιαζε με απλό μελόδραμα. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε, να τους παρατηρήσουμε, να τους γνωρίσουμε, να νιώσουμε ένα κομμάτι από την αγάπη τους και να τους αγαπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας. Το ανοιχτό τέλος μας δίνει μια υπόσχεση για το μέλλον. Αν υπάρχει αγάπη υπάρχει κάπου εκεί έξω και περιμένει να πιστέψουμε σε αυτήν.
Δήλωση του σκηνοθέτη:
"Το σινεμά είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μπορώ και εκφράζομαι μέσω αυτού και είμαι τυχερός που το κάνω. Η ιδέα για το "In Love we Trust" βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που διάβασα σε εφημερίδα. Δεν ήθελα όμως την ιστορία μου να είναι τυπικά κινέζικη: Η ιδέα ήταν να δώσω την εντύπωση της απλής, κανονικής ζωής των ανθρώπων μιας μέσης κοινωνικής τάξης που θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα. Μπορεί η υπόθεσή της να φαίνεται σαν... σαπουνόπερα, αλλά ελπίζω αυτή η ταινία να ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα. Αυτή η δουλειά μου διαφέρει από τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά τη γενιά στην οποία κάνει focus. Το γυρίζω στους μεσήλικες, γιατί ήθελα να δείξω ανθρώπους ήδη πιεσμένους από τις ευθύνες, την εργασία, το ρόλο τους ως γονείς, και το πώς αυτοί αντιδρούν αντιμέτωποι με μια ξαφνική καταστροφή. Όταν συμβεί αυτό, ελπίζω να μπορούν να το αντιμετωπίσουν με αγάπη και σύνεση. Για μένα οι μεσήλικες είναι οι πιο πολύτιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Οι νεότεροι στερούνται εμπειρίας και έχουν πολλά ακόμη να μάθουν, οι γηραιότεροι έχουν πια αποσυρθεί. Στην Κίνα, και ειδικά στο Πεκίνο, όλα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Κάτι που ήταν μέχρι πρότινος παραδοσιακό, μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε βιβλία ιστορίας. Ελπίζω πως το φιλμ θα κάνει τους θεατές να δουν και να σκεφτούν τις δικές τους ζωές".
Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη:
Ο Wang Xiaoshuai γεννήθηκε το 1966 στη Σανγκάη αλλά πέρασε τα δεκατρία πρώτα χρόνια της ζωής του στην Guiyang, πόλη της Νοτιοδυτικής Κίνας, εξαιτίας των αναταραχών που έφερε η Πολιτιστική Επανάσταση. Εκεί αποφάσισε να ξεκινήσει σπουδές ζωγραφικής. Το 1979, μετακόμισε με την οικογένειά στο Wuhan. Σε ηλικία 15 ετών βρέθηκαν στο Πεκίνο, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Το 1993 γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο "The days" που κέρδισε το Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά υπογράφει το "Frozen" με το ψευδώνυμο Wu Ming, που σημαίνει "Χωρίς όνομα", λόγω περιοριστικών μέτρων που είχε λάβει το κράτος για την παραγωγή ανεξάρτητων ταινιών. Γι' αυτό και η έξοδός της στις αίθουσες γίνεται το 1997. Η παγκόσμια αναγνώριση έρχεται το 2001, όταν απέσπασε την αργυρή Άρκτο στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία του "Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου", ενώ το 2005 κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες για την ταινία του "Shanghai Dreams". Έχει εμφανιστεί σε τέσσερις ταινίες και ως ηθοποιός. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει την νέα ταινία του με διεθνή τίτλο "11 Flowers".
Φιλμογραφία:
Dongchun de rizi / The Days (1993),
Jidu hanleng / Frozen (1996),
Meng huan tian yuan / The House (1999)
Shiqi sui de dan che / Beijing Bicycle (ελληνικός τίτλος: Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου)(2001),
Jeonjaeng geu ihu / After War / (segment "The New Year")(2002),
Er di / Drifters (2003),
Qing hong / Shanghai Dreams (ελληνικός τίτλος: Ταραγμένη Αγάπη) (2005),
Zuo you / In Love We Trust (2007)
Παγκόσμια εκμετάλλευση: Films Distribution (FR)
Διανομή : Seven Films
Υπόθεση :
Ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια, ο Ξιάο Λου και η Μέι Ζου, ξαναβρίσκονται μετά από καιρό με αφορμή ένα τραγικό γύρισμα της τύχης: ανακαλύπτουν πως η πεντάχρονη κόρη τους Χέχε πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Ψάχνοντας το κατάλληλο μόσχευμα, διαπιστώνουν πως κανείς από το περιβάλλον τους δεν μπορεί να γίνει δότης. Έτσι η γυναίκα αποφασίζει να προτείνει στον πρώην άντρα της να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση ώστε να συλλάβουν, ένα άλλο παιδί, που θα μπορεί να γίνει δότης, μιας που θα έχει το ίδιο γενετικό υλικό. Και οι δυο τους έχουν συνεχίσει τη ζωή τους , έχουν βρει νέους συντρόφους και έχουν κάνει νέες οικογένειες. Πώς θα αντιδράσουν αυτοί, στο ενδεχόμενο μιας τέτοιου είδους επανένωσης;
Λίγο πολιτικό παρακήνιο :
Η ταινία θα έκανε την πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά η αρμόδια κρατική επιτροπή των Κινέζων , επέβαλλε στο σκηνοθέτη να αφαιρέσει σκηνές που περιείχαν σεξ. Για τον ίδιο λόγο, δεν πρόλαβε ούτε το Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008), όπου και ήταν υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο.
Λίγα μεταφραστικά :
Ο κινέζικος τίτλος (Zuo You) μεταφράζεται στα ελληνικά ως "Δεξιά Αριστερά". Ο σκηνοθέτης Xiaoshuai Wang (Γουάνγκ Ξιαοσουάι) που ανήκει στη λεγόμενη έκτη γενιά σκηνοθετών της Κίνας, (στην Κίνα συνηθίζεται η γενεαλογική διάκριση των καλλιτεχνών, ξεκινώντας την καταμέτρηση από την απαρχή της γένεσης του μέσου) λέει πως είναι ένας χαρακτηρισμός για τις συγκρουόμενες νοοτροπίες των ηρώων, αλλά ο αγγλικός τίτλος είναι μια δήλωση για την αισιοδοξία του φιλμ. «Αναφέρεται στους συντρόφους των διαζευγμένων και στην εμπιστοσύνη που πρέπει να τους δείξουν».
Μια ανάγνωση :
Ζωή και θάνατος, έρωτας και αγάπη, παρελθόν και μέλλον, το «εγώ» και ο «άλλος», τρυφερότητα και βία.
Αυτό είναι το σύμπαν του Γουάνγκ Ξιαοσουάι, ένας κόσμος χωρισμένος σε ζευγάρια. Άλλοτε τα δύο μοιάζουν με ένα, άλλοτε έρχονται σε πλήρη αντίθεση. Έτσι και άνθρωποι στην ταινία, σχηματίζουν διάφορα ζευγάρια.
Ένας άνδρας και η πρώην γυναίκα του,
ένας άνδρας και η νέα του γυναίκα,
δύο γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί από τον ίδιο άνδρα,
ένας άνδρας που δεν μπορεί να προσφέρει παιδί στη γυναίκα του και πρέπει να μάθει να τη διεκδικεί από την αρχή...
Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τετράγωνο, τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν όταν η μοίρα τους φέρνει αντιμέτωπους.
Μια ζωή που χάνεται, λοιπόν, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού που αργοπεθαίνει, μπορεί να τη σώσει μόνο ο ομφάλιος λώρος που ενώνει ένα άλλο μωρό, με τους γονείς του που έχουν αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Γιατί, βλέπετε, κι αυτοί είχαν έναν κοινό έγγαμο βίο που αργοπέθαινε. Αλλά τη ζωή που χάνεται, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Κι έτσι βρίσκονται μαζί με νέους συντρόφους, σε νέα σπίτια, με νέες οικογένειες.
Και οι δύο γονείς ασχολούνται με την αγορά ή την κατασκευή ακινήτων. Ασχολούνται με σπίτια που διαλύονται και ξαναφτιάχνονται για να μπουν νέες οικογένειες.
Στο Πεκίνο, εκεί που βρίσκονταν παλιά σπίτια ξαναχτίζονται υπερσύγχρονες πολυκατοικίες. Η Κίνα είχε μια παλιά ζωή, άρρηκτα δεμένη με την παράδοση, σκοτεινή και συντηρητική. Την παλιά ζωή μπορεί να τη σώσει μια νέα ζωή. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει;
Η κάμερα του σκηνοθέτη δίνει την απάντηση. Με ρεαλιστικό ύφος, περισσότερα μεσαία πλάνα και λιγότερα κοντινά, με εκφραστική λιτότητα παρατηρούμε τους ανθρώπους να απαντούν σε δυνάμεις που είναι ανώτερες από αυτούς με το ισχυρότερο όπλο που τους έχει απομείνει. Σημασία δεν έχει το αν θα τις νικήσουν, αλλά αυτό που επιστρατεύουν και τον τρόπο με τον οποίο αυτό τους διαμορφώνει. Σπάνια βλέπουμε τους ήρωες να συνυπάρχουν στο ίδιο κάδρο (ακόμα και τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης, βλέπουμε τον έναν καλύτερα μέσα από καθρέφτη- γιατί τι είναι ο ένας, παρά το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου;).
Στο φόντο, ένα Πεκίνο ψυχρό, μουντό, που καθρεφτίζει στην αρχιτεκτονική του την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αγκαλιάζει τους χαρακτήρες του με αγάπη, δίνοντάς μας παράλληλα και την κατάλληλη απόσταση, αποφορτίζοντας το θέμα που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα έμοιαζε με απλό μελόδραμα. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε, να τους παρατηρήσουμε, να τους γνωρίσουμε, να νιώσουμε ένα κομμάτι από την αγάπη τους και να τους αγαπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας. Το ανοιχτό τέλος μας δίνει μια υπόσχεση για το μέλλον. Αν υπάρχει αγάπη υπάρχει κάπου εκεί έξω και περιμένει να πιστέψουμε σε αυτήν.
Δήλωση του σκηνοθέτη:
"Το σινεμά είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μπορώ και εκφράζομαι μέσω αυτού και είμαι τυχερός που το κάνω. Η ιδέα για το "In Love we Trust" βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που διάβασα σε εφημερίδα. Δεν ήθελα όμως την ιστορία μου να είναι τυπικά κινέζικη: Η ιδέα ήταν να δώσω την εντύπωση της απλής, κανονικής ζωής των ανθρώπων μιας μέσης κοινωνικής τάξης που θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα. Μπορεί η υπόθεσή της να φαίνεται σαν... σαπουνόπερα, αλλά ελπίζω αυτή η ταινία να ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα. Αυτή η δουλειά μου διαφέρει από τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά τη γενιά στην οποία κάνει focus. Το γυρίζω στους μεσήλικες, γιατί ήθελα να δείξω ανθρώπους ήδη πιεσμένους από τις ευθύνες, την εργασία, το ρόλο τους ως γονείς, και το πώς αυτοί αντιδρούν αντιμέτωποι με μια ξαφνική καταστροφή. Όταν συμβεί αυτό, ελπίζω να μπορούν να το αντιμετωπίσουν με αγάπη και σύνεση. Για μένα οι μεσήλικες είναι οι πιο πολύτιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Οι νεότεροι στερούνται εμπειρίας και έχουν πολλά ακόμη να μάθουν, οι γηραιότεροι έχουν πια αποσυρθεί. Στην Κίνα, και ειδικά στο Πεκίνο, όλα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Κάτι που ήταν μέχρι πρότινος παραδοσιακό, μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε βιβλία ιστορίας. Ελπίζω πως το φιλμ θα κάνει τους θεατές να δουν και να σκεφτούν τις δικές τους ζωές".
Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη:
Ο Wang Xiaoshuai γεννήθηκε το 1966 στη Σανγκάη αλλά πέρασε τα δεκατρία πρώτα χρόνια της ζωής του στην Guiyang, πόλη της Νοτιοδυτικής Κίνας, εξαιτίας των αναταραχών που έφερε η Πολιτιστική Επανάσταση. Εκεί αποφάσισε να ξεκινήσει σπουδές ζωγραφικής. Το 1979, μετακόμισε με την οικογένειά στο Wuhan. Σε ηλικία 15 ετών βρέθηκαν στο Πεκίνο, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Το 1993 γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο "The days" που κέρδισε το Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά υπογράφει το "Frozen" με το ψευδώνυμο Wu Ming, που σημαίνει "Χωρίς όνομα", λόγω περιοριστικών μέτρων που είχε λάβει το κράτος για την παραγωγή ανεξάρτητων ταινιών. Γι' αυτό και η έξοδός της στις αίθουσες γίνεται το 1997. Η παγκόσμια αναγνώριση έρχεται το 2001, όταν απέσπασε την αργυρή Άρκτο στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία του "Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου", ενώ το 2005 κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες για την ταινία του "Shanghai Dreams". Έχει εμφανιστεί σε τέσσερις ταινίες και ως ηθοποιός. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει την νέα ταινία του με διεθνή τίτλο "11 Flowers".
Φιλμογραφία:
Dongchun de rizi / The Days (1993),
Jidu hanleng / Frozen (1996),
Meng huan tian yuan / The House (1999)
Shiqi sui de dan che / Beijing Bicycle (ελληνικός τίτλος: Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου)(2001),
Jeonjaeng geu ihu / After War / (segment "The New Year")(2002),
Er di / Drifters (2003),
Qing hong / Shanghai Dreams (ελληνικός τίτλος: Ταραγμένη Αγάπη) (2005),
Zuo you / In Love We Trust (2007)
Ξένος Τύπος :
"Καταφέρνει να φανεί εφευρετικός στο να οργανώσει μια σειρά επίπονων εσωτερικών συνομιλιών ... Highlight της ταινίας η μοναδική ερμηνεία της Ζhang Jia-yi.
(Jurgen Fauth και Marcy Dermansky, World / Independent Film)
"Καταφέρνει να φανεί εφευρετικός στο να οργανώσει μια σειρά επίπονων εσωτερικών συνομιλιών ... Highlight της ταινίας η μοναδική ερμηνεία της Ζhang Jia-yi.
(Jurgen Fauth και Marcy Dermansky, World / Independent Film)
.
"Ο Xiaoshuai Wang πετυχαίνει μια αφήγηση που οδηγεί σε μια αίσθηση ανακούφισης, δίνοντας μας τις κατάλληλες δόσεις εγωισμού και διαθεσιμότητας, γενναιοδωρίας και πόνου. Μέχρι το τέλος μας δίνει και ένα πορτρέτο της Κίνας της νέας εποχής".
(Giancarlo Zappoli, MYmovies.it)
"Ο Xiaoshuai Wang πετυχαίνει μια αφήγηση που οδηγεί σε μια αίσθηση ανακούφισης, δίνοντας μας τις κατάλληλες δόσεις εγωισμού και διαθεσιμότητας, γενναιοδωρίας και πόνου. Μέχρι το τέλος μας δίνει και ένα πορτρέτο της Κίνας της νέας εποχής".
(Giancarlo Zappoli, MYmovies.it)
"Η Liu, ευρέως γνωστή από τη δουλειά της στην τηλεόραση, είναι εξαιρετικά καλή στο ρόλο της μητέρας".
(Derek Elley, Variety)
Στους κινηματογράφους:
ΙΝΤΕΑΛ Πανεπιστημίου 46
ΑΝΔΟΡΑ Σεβαστουπόλεως 117 (Ερυθρός)
7 σχόλια:
Ούτε ρωσόφιλος ούτε αμερικανόφιλος ούτε κινεζόφιλος. Με όλους αν πρόκειται για καλή ταινία, με κανέναν αν πρόκειται για σκουπίδι και συνηθισμένη, αδιάφορη ιστορία χωρίς αισθητική καμία. Τα γράφω όλα αυτά γιατί το παλικάρι που θα σας συστήσω βρίσκεται δικαιωματικά μέσα στην αφρόκρεμα της πρωτοπορίας. Είναι ο Ξιάο Σουάι Γουάνγκ (αν προφέρω καλά το όνομά του), ο σκηνοθέτης του εύθραυστου «Ποδηλάτη του Πεκίνου»- ένα απίστευτο φιλμικό γεγονός που το περιφρονήσατε σαν να είναι το χειρότερο πράγμα στον πλανήτη. Και είναι η υπογραφή πίσω από την ανυπεράσπιστη ταινία «Ζuo Υou», δηλαδή «Ιn love we trust», δηλαδή «Εμπιστεύσου την αγάπη». Μόνοι είναι οι γενναίοι. Αυτός ο τίτλος, από το θρυλικό Western του Ντάλτον Τράμπο με τον Κερκ Ντάγκλας, αξίζει για να περιγράψει κάποιος την καρδιά και το βλέμμα του Ξιάο Σουάι Γουάνγκ. Κόντρα στη μόδα. Κόντρα στη βία. Κόντρα στο αίμα Κόντρα στα ναρκωτικά. Κόντρα στη Μαφία. Κόντρα στα εξωτικά. Κόντρα στα ιπτάμενα στιλέτα και τις εναέριες πολεμικές τέχνες. Κόντρα σε οτιδήποτε πιασάρικο που για κάθε μειράκιο αλλά και για κάθε Κινέζο σκηνοθέτη χρησιμοποιείται ως διαβατήριο για τα ταμεία τα δυτικά. Εκεί που τελειώνει η ιδιοκτησία, αρχίζει η ανθρωπιά!
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Η Κίνα μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται, μεταλλάσσε- ται. Όμως οι ουρανοξύστες, τα νυχτερινά κέντρα και η εισβολή του δυτικού τρόπου ζωής, όλα αυτά της παγκοσμιοποίησης, τα χρηματιστηριακά και κοσμικά αφήνουν ανέπαφα τα αισθήματα και την ανθρωπιά. Σε κρίσιμες στιγμές, οριακές, ακραίες, μοναδικές και καθοριστικές, το κύτταρο, το ένστικτο και η καρδιά ανταποκρίνονται κανονικά. Δεν έχουμε πεθάνει όλοι ρε παιδιά. Όσοι βιάστηκαν να μας κηδέψουν θα μας βρουν μπροστά!
Το ίδιο και με την Τέχνη. Μπορεί εννιά στις δέκα ταινίες να κοπανάνε αλύπητα και ανελέητα τον αμφιβληστροειδή μας, όμως υπάρχει ακόμα και το καλό σινεμά. Ο Γουάνγκ λοιπόν, έχοντας αφομοιώσει κάθε ίχνος κινηματογραφικής φαιάς ουσίας, καταφέρνει να οργανώσει και να σκηνοθετήσει ένα περιστατικό μελοδράματος με χαμηλούς τόνους, με λεπτούς χειρισμούς, με ψιθύρους και με αισθητική ουσία που παραπέμπει στις καλύτερες κληρονομιές του παλιού αλλά και του πιο σύγχρονου κινηματογράφου.
Μερικές φορές αγαπητοί, η Σιωπή είναι τόσο γλαφυρή, τόσο αποκαλυπτική και τόσο εκκωφαντική που πυροβολισμοί, βωμολοχίες και πάσης φύσεως πορνογραφίες μοιάζουν μπροστά της σαν άναρθρες, ξεχαρβαλωμένες και άχρηστες κραυγές. Δηλαδή όταν μπροστά στα μάτια σου βιώνεις την υπέρτατη αλληλεγγύη, τι παραπάνω σου χρειάζεται για να σοκαριστείς και το βράδυ να μην κοιμηθείς; Τσιγκέλια με ανθρώπινα εντόσθια; Ε τότε δεν είσαι άνθρωπος, αλλά ταινία. Ο σχιζοφρενής θεατής με την αθεράπευτη μυωπία!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ
Η ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ανδρόγυνου κάποτε, που έχουν χωρίσει, αλλά συναντώνται κάτω από εξαιρετικά κρίσιμες συνθήκες, όταν διαπιστώνεται ότι η πεντάχρονη κόρη τους πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Αναζητώντας κατάλληλο μόσχευμα, κανείς από το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι συμβατός δότης και εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση ώστε να συλλάβουν ένα άλλο παιδί που θα έχει το ίδιο γενετικό υλικό με την άρρωστη κόρη τους.
Ένα πρωτότυπο θέμα που βραβεύτηκε για το σενάριό του στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου φέρνει την Κίνα στο κλαμπ των μεγάλων χωρών, όχι από πλευράς πληθυσμού και έκτασης, αλλά και θεματολογίας και αστικού προβληματισμού. Το γεγονός πως η κινεζική κυβέρνηση πεισματικά προσπάθησε να εμποδίσει την προβολή σε διαδοχικά φεστιβάλ έχει καταντήσει βαρετό και δεν αποτελεί πλέον είδηση. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Γουάνγκ φέρνει το ζευγάρι που έχει απομακρυνθεί και ζει χωριστές ζωές με διαφορετικούς συντρόφους σε απόλυτη αρμονία με μια μητρόπολη που μοιάζει δεδομένη. Χτίζεται η αστική Κίνα, γκρεμίζει τα παλιά και τα ξορκίζει με φρενήρεις ρυθμούς, αλλά στο Εμπιστεύσου την Αγάπη οι άνθρωποι που βασανίζονται εντάσσονται πλήρως στο νέο οικοδόμημα, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του και πρέπει να καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να θυμηθούν τι άφησαν πίσω τους - ένα παιδί τους υπενθυμίζει τη δυνατή αγάπη που ένιωσαν κάποτε και το τίμημα που καλούνται να καταβάλλουν στα δύσκολα. Μια αλλαγή με τραγικές παρενέργειες, αλλά όχι και με εγκαταλελειμμένη την ελπίδα, αργά και υπομονετικά σκηνοθετημένη, με καλές ερμηνείες και συμβολισμό, ευτυχώς ανάμεσα στις γραμμές.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO 25.9.08
• «Εμπιστεύσου την Αγάπη», του Κινέζου Ξιαοσουάι Γουάνγκ. Το θέμα της ταινίας είναι πέρα για πέρα «φτιαχτό». Και ακραίο! Είναι από αυτά που συμβαίνουν μια στο ... δισεκατομμύριο! Οι Κινέζοι δεν ήταν - και δεν είναι - καθόλου ευχαριστημένοι με τον σκηνοθέτη. Θεωρούν ότι η Κίνα έχει υπαρκτά προβλήματα, τα οποία πρέπει να αποτυπώσει ο κινηματογραφικός φακός. Αντίθετα, οι Δυτικοί ενθουσιάστηκαν. Τον κάλεσαν στις Κάννες, στη Βενετία (δε συμφώνησαν οι Κινέζοι). Τελικά πήγε στο φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου κέρδισε την Αργυρή Αρκτο. (Τα παραπάνω είναι μια μικρή υπόμνηση για τον πολιτικό πόλεμο που γίνεται πίσω από τις κάμερες!)
Χωρισμένη γυναίκα ζει αρμονικότατα με τον νέο της σύντροφο. Μαζί μεγαλώνουν τη μικρή κόρη της γυναίκας (από τον προηγούμενο γάμο). Το μικρό κορίτσι αρρωσταίνει από μια σπάνια μορφή λευχαιμίας. Πρέπει επειγόντως να βρεθεί μόσχευμα. Το σπάνιο μόσχευμα δε βρίσκεται. Η μόνη ελπίδα είναι να γεννηθεί ένα νέο παιδί από τους ίδιους, όμως, γονείς της μικρής. Η μάνα στην απελπισία της καταφεύγει στον πρώην άντρα της. Μετά από διαφωνίες το πρώην ζευγάρι αποφασίζει να κάνει το δεύτερο παιδί το οποίο θα σώσει το πρώτο!
Σας είπα, το θέμα της ταινίας είναι φτιαχτό. Το «δίλημμα», ωστόσο, που βάζει έχει κάποια αξία! Η «θυσία» και η «ανοχή» των νέων συντρόφων έχει κάποιο φιλοσοφικό, ας πούμε ενδιαφέρον. Αυτά. Τίποτα άλλο. Να μην ξεχάσουμε πως σκηνοθετικά, ερμηνευτικά και φωτογραφικά η ταινία παίρνει καλό βαθμό.
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Το «Εμπιστεύσου την αγάπη» (**) γυρίστηκε από τον Κινέζο Ξιάο Σουάι Γουάνγκ κ. Μια χωρισμένη γυναίκα επιδιώκει να μείνει έγκυος από τον πρώην άνδρα της. Είναι ο μόνος τρόπος για να σωθεί η κόρη που έχουν από τον διαλυμένο γάμο τους, η οποία περιμένει δότη μυελού των οστών.
Παναγιώτης Παναγόπουλος Η Καθημερινη 25.9.08
Για να μπορέσει να κάνει μεταμόσχευση στην ετοιμοθάνατη κορούλα της μια χωρισμένη γυναίκα αποφασίζει να κάνει παιδί με τον πρώην σύζυγό της, σε μια συγκινητική, όμορφη εικαστικά, ταινία.
Από το Φεστιβάλ του Βερολίνου μάς έρχεται η βραβευμένη αυτή, ασυνήθιστη, συγκινητική, κινεζική ταινία του Ξιάο-Σουάι Γουάνγκ («Το ποδήλατο του Πεκίνου»), γύρω από μια νέα, χωρισμένη μητέρα που προσπαθεί απελπισμένα να βρει τρόπο για να σώσει τη μικρή κορούλα της από θάνατο από λευχαιμία. Ο μόνος, όμως, τρόπος για να μπορέσει να κάνει τη μεταμόσχευση στο παιδί της είναι να κάνει άλλο παιδί με τον πρώην σύζυγό της, παρ' όλο που τώρα έχουν και οι δύο ξαναπαντρευτεί.
Ο σκηνοθέτης αφηγείται με λεπτομέρεια και άνετο ρυθμό, τοποθετώντας τα πρόσωπά του σε ένα μοντέρνο, απρόσωπο Πεκίνο (με την παρουσία του να παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία), χρησιμοποιώντας ένα λεπτολόγο στιλ, εστιάζοντας στις σχέσεις του ζευγαριού, ιδιαίτερα στον ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη Κίνα. Εξαιρετικές είναι οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, ιδιαίτερα της Γουέι-Γουέι Λιου, συγκινητικής στο ρόλο της απελπισμένης μητέρας.
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Απελπιστικά αργόσυρτο και χαρακτηριστικά βραβευμένο σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ (Αργυρή Άρκτος σεναρίου στο περασμένο Βερολίνο) οικογενειακό δράμα με οξυδερκείς μεταφορές και βαθιές κοινωνιολικές προεκτάσεις μέσα στο σαπουνοπερίστικο υπόβαθρό τους (μια ζωή που χάνεται σ’ ένα διαλυμένο σπίτι, μπορεί να σωθεί μόνο αν έρθει στον κόσμο μια άλλη ζωή από δυο γονιούς που προσπαθούν μεταφορικά και κυριολεκτικά να φτιάξουν καινούρια σπίτια αλλά συναντούν συνεχώς προβλήματα, η αγάπη αναζητάται ανάμεσα σε ήρωες που δεν μπορούν να μοιραστούν ούτε ένα σωστό πλάνο, και μια καινούρια ζωή που χρησιμοποιείται για να εκβιάσει τη γέννηση της επόμενης, όλα αυτά σ' ένα ανυπόφορα ψυχρό και μολυσμένο Πεκίνο που ψάχνει τη μοντέρνα του ταυτότητα στα κτήρια-μονομπλόκ), ασυγκράτητοι συμβολισμοί, που πλακώνονται απ’ το βάρος ενός δυσκίνητου λυρισμού και την εμμονή σε μια αδιέξοδη κινηματογραφική φόρμα, ασφυκτική στον τρόπο που χειρίζεται τον αφηγηματικό ρυθμό σαν εργαλείο βασανιστικής τιμωρίας του θεατή
www.mftm.blogspot.com
Η δική σου γνώμη ποια είναι;
Χαίρομαι που σε ανακάλυψα. :)
Δημοσίευση σχολίου