Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Πρωτομαγιά στον Μικρόκοσμο με τον 105,5 Στό Κόκκινο

Πως να ξεφορτωθουμε τους αλλους
Hvordan vi slipper af med de andre
(How to Get Rid of Others)
.
Στο σαλόνι τής καθώς
πρέπει κοινωνίας
των political correct,
αυτοί δεν έχουν θέση ...




Ξεπαστρέψτε τους!!!
Στοιχεία ταινίας:
Σκηνοθεσία: Άντερς Ρόννοου Κλάρλουντ
Σενάριο: Ράσμους Βοτόφτ και Α. Ρ. Κλάρλουντ
Παίζουν: Σόρεν Πίλμαρκ, Πουλ Γκλάργαρντ, Λένε Πούλσεν, Μαξ Χάνσεν, Τόμι Κέντερ, Λιν Τιμρόθ
Χώρα: Δανία
Έτος: 2007
Διάρκεια: 94
Είδος: Μαύρη κωμωδία


Σύνοψη:
Σε ένα κοντινό μέλλον, η Δανέζικη κοινωνία αποφασίζει να απαλλαγεί μια και καλή από τα «αντιπαραγωγικά» μέλη της. Ε, λοιπόν, δεν θεσμοθετήσαμε τους νόμους και τις διατάξεις, δεν αναθεωρήσαμε το σύνταγμα κι ούτε εκλέξαμε τους αντιπροσώπους μας με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο, για να υπάρχουν ακόμα όλοι ΑΥΤΟΙ ανάμεσά μας.
Πρέπει να τους ξεφορτωθούμε, για να καθαρίσει ο κόσμος μας. Εμπρός για μια νέα κοινωνία, political correct, πιστή, κοσμία, νομοταγή, χωρίς όνειρα, χωρίς αντίδραση. Εμπρός για μια κοινωνία νεκρή, αλλά παραγωγική και υπάκουη. Όποιος επιμένει να ζει, πρέπει να τον ξεπαστρέψουμε. Εσύ; Έχεις καμιά αντίρρηση;


Σχόλια:
Ξεφορτωθείτε τους!!! Μόνο η «αναρχική» εταιρία «Ζεντρόπα», του Λαρς Φον Τρίερ, θα μπορούσε να μας χαρίσει αυτήν την έξυπνη κωμωδία για τα σημερινά προβλήματα τρομοκρατικοποίησης της κοινωνίας, με τόσο κοφτερή και σαρκαστική διάθεση. Μια ταινία που, αντλώντας ιδέες από τον «Μεγάλο Αδερφό» του Όργουελ και μιλώντας για το απώτερο μέλλον, ξύνει σημερινές πληγές που όλοι θα ήθελαν να αποφύγουν. Μια κωμωδία που, αν αφεθείτε και απλά γελάσετε, εύκολα γίνεται τραγωδία. Ο σκηνοθέτης, Άντερς Ρόννοου Κλάρλουντ, με την ταινία του «POSSESED», το 1999, είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, κερδίζοντας πάρα πολλά βραβεία σε Φεστιβάλ, όπως σ’ αυτό του Φανταστικού Κινηματογράφου στις Σίτζες, στο Φεστιβάλ Βρυξελλών, στο Φαντασπόρτο και αλλού.




Απο 1 Μαίου 2008


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον


ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ


(Λ.Συγγρού 106) σταση metro Συγγρού-Φιξ






με την υποστήριξη του


2 σχόλια:

Seven Films είπε...

κριτική ταινιών
για την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
από το Νίκο Αντωνάκο

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ!

Το «Πώς να Ξεφορτωθούμε τους Άλλους», είναι πολιτική σάτιρα. Και σαν τέτοια (σάτιρα) μοιάζει υπερβολική. Ωστόσο όλα τα «υπερβολικά» που συμβαίνουν στην οθόνη συμβαίνουν και στη ζωή. Μόνο που στη ζωή συμβαίνουν, για την ώρα, καμουφλαρισμένα! Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως είναι λιγότερο σκληρά και λιγότερο απάνθρωπα! Πως το σύστημα δεν είναι φασιστικό και δολοφονικό, όσο αυτό της ταινίας!
Βρισκόμαστε στο αμέσως κοντινό μέλλον. Η συντηρητική δανέζικη κυβέρνηση, η δεξιά δηλαδή, έχει θεσπίσει νόμο ο οποίος κυνηγάει μέχρι εξοντώσεως τους ανθρώπους, που «δεν προσφέρουν στην κοινωνία». Στο σύστημα, δηλαδή. Στις τράπεζες, στο κεφάλαιο. Όλα τα «παράσιτα», όλοι οι αργόσχολοι, όλοι οι αντιπαραγωγικοί, αλλά και οι μετανάστες, κυρίως οι μαύροι, θα πρέπει να φύγουν από τη μέση! Βέβαια, πρώτοι απ΄ όλους θα πρέπει να φύγουν οι κομμουνιστές και οι άλλοι πολιτικά ανυπάκουοι!
Η «προοδευτική» σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που έχει διαδεχτεί τη δεξιά που θέσπισε το νόμο, δείχνει την «αριστερή» κοινωνική ευαισθησία της (υποκριτικά). Έχει δημιουργήσει «επιτροπές», που εξετάζουν μια-μια τις περιπτώσεις. Αυτό το κοντινό ανατριχιαστικό καπιταλιστικό μέλλον περιγράφει η ταινία. Ένα μέλλον που δεν είναι και τόσο φανταστικό! Ο δανέζικος στρατός έχει συλλαμβάνει και έχει κλείσει σε στρατόπεδα όλους τους «αντιπαραγωγικούς». Και τους ανυπάκουους! Στρατός και σοσιαλδημοκρατική πολιτική ηγεσία εξετάζουν μια-μια τις περιπτώσεις. Έναν-έναν τους κρατούμενους. Στόχος των ανακρίσεων είναι να ανακαλύψουν συνομωσίες! Καθοδηγητές! Όποιος τους φέρνει αντιρρήσεις τον σκοτώνουν! Απλά, σηκώνουν το πιστόλι και τον πυροβολούν! (Οι αθώοι, αν υπάρξουν τέτοιοι, που δεν θα υπάρξουν, θα αποδοθούν ελεύθεροι και καθαροί στην κοινωνία).
Όταν θα τελείωση ο εξονυχιστικός έλεγχος κάποιους από τους κρατούμενους θα τους εκτελέσουν και κάποιους άλλους θα τους φορτώσουν στα καράβια και θα τους στείλουν στην Αφρική! Η νέα τάξη πραγμάτων θα επιβληθεί! Και θα είναι καθαρή. Όπως ήλπιζε ο Χίτλερ για τη δική του κοινωνία!
Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως όλα αυτά είναι μύθος; Σενάριο κάποιας ταινίας; Μια ματιά στις Σέγκεν και στις Μέγκεν, στις κάμερες και στις συλλήψεις Πακιστανών, θα μας πείσει για το αντίθετο. Και επίσης μια ματιά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, θα μας αποκαλύψει τη διεθνοποίηση του δανέζικου μελλοντικού νόμου!
Εγώ θα ευχαριστιόμουν πολύ περισσότερο και θα συνέστηνα με μεγαλύτερο ενθουσιασμό την ταινία, αν αυτή είχε τολμήσει, και είχε καταφέρει, να ήταν πιο καθαρή πολιτικά. Δεν έχει σκοτεινά σημεία. Έχει ασαφή σημεία. Και η ασάφεια επιτρέπει, διευκολύνει καλύτερα, παρερμηνείες! Και αυτός ο κίνδυνος, ο οποίος προήλθε από την ατολμία της και τον κακώς εννοούμενο «αναρχισμό» της, υπάρχει στην ταινία! Απαίδευτοι θεατές μπορεί να την διαβάσουν στραβά! Και κάποιοι άλλοι, πιο απαίδευτοι ακόμα, να παγιδευτούν και να «συμφωνήσουν» (σκεφτείτε τη σιωπηρή πλειοψηφία) στην ανάγκη να «καθαρίσει» οι κοινωνία από τα «παράσιτα» (παιδεραστές, αιμομίκτες και άλλα λούμπεν στοιχεία) Και με την «ευκαιρία» και από τους μαύρους, τους μετανάστες και τους κομμουνιστές!

Seven Films είπε...

του Δημήτρη Παπαμίχου
απο το me@myfilm.gr

Υποστηρίξτε τους καπνιστές…

Οι μετανάστες δεν βοηθούνται από το κοινωνικό σύνολο να ενταχτούν και αντιμετωπίζονται με ξενοφοβία. Οι αριστεροί είναι ο κρυφός, πλέον, εχθρός του μέσου συντηρητισμού. Στους περιθωριακούς η κοινωνία συνηθίζει να κλείνει τα μάτια. Οι άνεργοι και οι πένητες θεωρούνται βάρος και οι ευκαιρίες που τους δίνονται για επανένταξη είναι μηδαμινές. Οι αλκοολικοί, οι ναρκομανείς και οι πόρνες αντιμετωπίζονται σαν κατακάθια. Τα τελευταία χρόνια οι καπνιστές τείνουν να γίνουν απόκληροι… μιας και ενοχλούν τον καθωσπρέπει αντικαπνιστή….

Μήπως η νέα τάξη πραγμάτων μας επιφυλάσσει περισσότερες εκπλήξεις, έστω και αν δεν φτάσουμε ποτέ στα άκρα που προτείνει η ταινία από την Δανία; Ο Klarlund δημιουργεί τον δικό του οργουελικό εφιάλτη και μας λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η κυβέρνηση αποφασίζει να εκτελέσει εν ψυχρώ όλους όσους χαλάν την εικόνα του τέλειου πολίτη. Δυστυχώς, παρακολουθώντας την ταινία, σου δίνεται μία αίσθηση αληθοφάνειας σε αυτήν τη τρέλα, απόρροια ενός σημερινού συστήματος που δεν κάνει κάτι για την καλυτέρευση των συνθηκών των πολιτών κάθε κατηγορίας, αλλά κατασκευάζει συνεχώς νόμους που μεγαλώνουν το χάσμα των τάξεων και προτείνουν με μεγάλη ευκολία την τιμωρία ή το πρόστιμο. Για να μην ευλογούμε συνεχώς τα γένια μας, κάτι τέτοιο αναφέρεται και στην Πολιτεία του Πλάτωνα, όπου εξοστρακίζονται όσοι δεν είναι λειτουργικοί στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Klarlund όμως ενώ πετυχαίνει απόλυτα στο πρωταρχικό τομέα, χάνεται κάπως στην εξέλιξη της υπόθεσης, μπερδεμένος ανάμεσα στον ακτιβιστικό του χαρακτήρα και στην έλλειψη χιούμορ. Ένα τέτοιο θέμα φωνάζει για σάτιρα. Όσο πραγματιστικός και αν είναι ο εφιάλτης είναι τόσο μακρινός και μη κατανοητός από το σύνολο της σύγχρονης κοινωνίας, που μονάχα η σάτιρα θα τον έφερνε πιο κοντά στις συνειδήσεις. Θα μπορούσε να ενσωματώσει και μαύρο χιούμορ, μιας και οι σκανδιναβοί το έχουν στην παράδοση τους. Αν επέλεγε να βάλει μία άλλη σκληρή τιμωρία αντί του θανάτου, τότε θα μπορούσε να ακολουθήσει το ύφος που επέλεξε και ίσως να γινότανε έτσι πιο ουσιαστικός. Όχι πως υπόγεια δεν ρέει ένας χλευασμός προς το θέμα, πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει το αντίθετο, αλλά δεν υποβοηθείται καθόλου από σενάριο και σκηνοθεσία.

Η καταπληκτικότερη, ίσως, σκηνή μέλει να είναι η τελευταία όπου ομάδα ευρωπαίων μεταναστών καταφτάνουν στην Αφρική, στοιβαγμένοι σε καράβι. Ξέρετε κάτι; Αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, κυρίως η οικονομική, στις χώρες της ΕΕ και γενικά του Δυτικού κόσμου δεν θα αργήσουμε να γίνουμε και εμείς μετανάστες στα μέρη απ' όπου προέρχονται σήμερα οι απόκληροι του Τρίτου κόσμου. Τότε ίσως τους καταλάβουμε καλύτερα….

Κριτική Σύνοψη
Οι άψογες προθέσεις του δανού σκηνοθέτη και η έμπνευση του οργουελικού του θέματος σκοντάφτει στην άτσαλη ανάπτυξη του θέματος. Θυμίζει ακτιβιστικό σινεμά ενός ανθρώπου που, ενώ δηλώνει αγάπη προς την ανθρώπινη ύπαρξη, ταυτόχρονα, αμφισβητεί και την δύναμη του «υγιούς» κοινωνικού συνόλου. Δηλαδή δείχνει αμέριστη υποστήριξη στους «άλλους», ενώ θεωρεί τους υπόλοιπους συνυπεύθυνους στην δολοφονική λαίλαπα. Για να ήταν πιο συνεπής στα νοήματα του θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει είτε σάτιρα, είτε μαύρο χιούμορ και όχι απλά να τα άφηνε να υποβόσκουν στην νοημοσύνη μας. Παρόλα αυτά είναι μία ξεχωριστή δημιουργία που αξίζει εύσημα γιατί δεν επαναπαύεται, δανειζόμενος τον παλμό του μέσου πολίτη που ανησυχεί για την παρών κατάσταση και φοβάται μονάχα για τα χειρότερα. Θα σας συμβούλευα να το δείτε και μόνο για να είστε έτοιμοι να αντιδράσετε σε πράγματα που μπορεί και να μας «σερβίρουν» στο μέλλον