Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ΤΟ ΚΥΜΑ έρχεται... 13 ΝΟΕΜΒΡΗ στους κινηματογράφους

ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΤΟ

ΙΝΤΕΑΛ (Πανεπιστημίου 46)

Παρασκευή 31.10 ωρα 1

Σαββατο 1.11 ώρα 1

Παρασκευή 7.11 ώρα 1

Σαββατο 8.11 ώρα 1

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

4 ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ




Cztery noce z Anna

FOUR NIGHTS WITH ANNA

Σκηνοθεσία: Γιέρζι Σκολιμόφσκι
Σενάριο: Γιέρζι Σκολιμόφσκι και Εύα Πιασκόφσκα
Φωτογραφία: Άνταμ Σικόρα
Μουσική: Μάικλ Λόρενς
Παίζουν: Jerzy Fedorowicz, Redbad Klynstra, Kinga Preis, Artur Steranko
Έτος παραγωγής: 2008
Γλώσσα: Πολωνικά
Διάρκεια: 87’

Βραβεία, συμμετοχές
· Εναρκτήρια τιμητική προβολή στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών 2008.
· ERA New Horizons Film Festival της Πολωνίας Ιούλιος 2008
· Φεστιβάλ του Τορόντο Σεπτέμβριος 2008
· Gdynia Polish Film Festival Σεπτέμβριος 2008
· New York Film Festival Οκτώβριος 2008
· Βραβείο Fipresci στο 21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Διαγωνιστικό Τμήμα Οκτώβριος 2008



Υπόθεση
Ένας νέος γίνεται μάρτυρας βιασμού μιας νοσοκόμας, της Άννας. Το γεγονός αυτό θα τον αναστατώσει τόσο, ώστε το αίσθημα της φρίκης που ένιωσε για την βία, που έγινε αφορμή να την γνωρίσει θα μετατραπεί σε έναν παράφορο, παράλογο και ανομολόγητο έρωτα γι αυτήν.
Ύστερα από δεκαεπτά χρόνια σιωπής , η νέα ταινία του Σκολιμόφσκι αποζημιώνει τους θαυμαστές του, για την αναμονή τους, με μια ταινία που αναμειγνύει την σλάβικη μελαγχολία με την τρέλα της παρωδίας.
Το Τέσσερεις νύχτες με την Άννα είναι μια πολύ προσεκτικά, συναισθηματική ταινία με αφορμή τον παράφορο κι ανομολόγητο έρωτα του ήρωα με μια νοσοκόμα Ο ήρωας μας ο Λέων, κάθε βράδυ μετά την βάρδια του στο κρεματόριο της πόλης που εργάζεται, επισκέπτεται κρυφά το δωμάτιο της Άννας και προσπαθεί να ζήσει , μέσα από αυτήν ,λίγη δική του ζωή..
Ενώ όλα τα στοιχεία που μας δίνει ο σκηνοθέτης μας προϊδεάζουν για μια προσωπικότητα σχιζοφρενή, ικανού για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα, το μόνο αξιόποινο που τελικά διαπράττει ο ήρωας είναι να ερωτευτεί την Άννα με μια τρυφερότητα που παραπέμπει στα πιο σουρεαλιστικά απρόοπτα με τελικό στόχο να μας δείξει τους τοίχους που συναντούν τα αισθήματα μας από την μια και πόσο κοντά είναι το πάθος κι η επιθυμία με την τρέλα και το έγκλημα.

Μια μεγάλη ταινία για την εμμονή, την κακοποίηση και την… ποίηση της ζωής.

Με χιούμορ και παράδοξα καθημερινά ενσταντανέ.

Κριτική
«Μια εκκεντρικά ρομαντική κωμωδία από τον μάστορα του σουρεαλισμού»
(The Auteur’s Notebook)

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Χυμαδιό




Σκηνοθεσία: Jonathan Levine
Σενάριο: Jason Levine
Παίζουν:
Josh Peck,
Sir Ben Kingsley,
Method Man,
Mary Kate Olsen,
Olivia Thirlby,
Famke Janssen,
Aaron Yoo
Είδος: Κωμωδία, κοινωνική
Διάρκεια: 110'
Γλώσσα: Αγγλικά (US)
Διεθνής εκμετάλλευση: Sony Pictures Classic
Βραβεία / διακρίσεις:
Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σάντανς / Sundance για το 2008 (Best Dramatic Film)
Μουσική :
Nas - "The World is Yours"Raewkon - "Heaven and Hell"The Notorious B.I.G. featuring Method Man "The What"DJ Jazzy Jeff and the Fresh Prince "Summertime"Donovan - "Season of the Witch"Biz Markie - "Just a Friend"Total featuring the Notorious B.I.G. "Cant Ya See"A Tribe Called Quest - "Can I Kick It"Faith Evans - "You Used to Love Me"R. Kelly - "Bump 'N Grind"The Pioneers - "Long Shot Kick de Buckettfont"Vomit Launch "Exit Lines"Craig Mack - "Flava in Your Ear"Wu-Tang Clan - "Tearz"Wu-Tang Clan - "C.R.E.A.M."Method Man feat. Mary J. Blige - "I'll be There for You/You're All I Need to Get By"Mott The Hoople - "All the Young Dudes"The Velvet Underground - "Sister Ray"Neil Young - "Out on the Weekend"Souls of Mischief - "93 'Til Infinity"The Smashing Pumpkins - "Disarm"

Ιστοσελίδα :
http://www.thewackness.co.uk/
Περίληψη:
Καλοκαίρι του '94, στη Νέα Υόρκη. Ο νεαρός Λουκ Σαπίρο μόλις τελείωσε το σχολείο και όλα στη ζωή του του φαίνονται βουνό. Δεν έχει φίλους, οι γονείς του ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα, δεν έχει κάνει ακόμα σεξ, δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του, πίνει μερικά τσιγαριλίκια την ημέρα, πουλάει μάλιστα και κανένα γραμμάριο από αυτά για να βγάλει το χαρτζηλίκι του, ακούει χιπ χοπ και ραπ και αποδρά από την πραγματικότητα πολλές φορές τη μέρα με ονειροφαντασίες. Ζεί σε μια πολύ «χυμαδιό φάση»!
Παράλληλα, επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, τον Δόκτωρα Σκουάιρς που του δίνει ανορθόδοξες συμβουλές, και σε αντάλλαγμα, παίρνει με τη σειρά του “χόρτο” από τον Λουκ. Ακόμα κι αν δίνει συμβουλές, η προσωπική ζωή του γιατρού καταρρέει. Οι δυο τους γίνονται, με τον τρόπο τους, καλοί φίλοι. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, όταν ο Λουκ ερωτεύεται την νεαρή κόρη του Σκουάιρς. Ο Λουκ θα κληθεί να αναλάβει το ρόλο του εραστή (για πρώτη φορά στη ζωή του), ενώ ο Δρ. Σκουάιρς το ρόλο του συντηρητικού πατέρα, ο πρώτος θα κοιτάξει με άλλο μάτι τη ζωή που ανοίγεται μπροστά του, ενώ ο δεύτερος θα δει τη ζωή που άφησε πίσω του, να περνά και να μην τον ακουμπά. Πώς θα αντιμετωπίσουν αυτήν την αλλαγή φάσης; Πώς αλλιώς παρά με χιούμορ, ειρωνεία, και διάθεση “φτιαγμένη” ποικιλοτρόπως...


Η δήλωση του σκηνοθέτη:
«Το 1994 ήταν και για μένα η χρονιά που τέλειωσα το σχολείο. Και ήθελα να κάνω μια ταινία για εκείνη την εποχή. Για εκείνη την περίοδο στη ζωή κάποιου. Και πραγματικά μου αρέσουν οι καλές ταινίες με θέμα τα σχολεία και τους εφήβους. Και για μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να είμαι αυθεντικός, το να μην αναφέρομαι στη σημερινή εποχή. Σήμερα είμαι τριάντα και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι κάνουν τα παιδιά σήμερα. Άρα έπρεπε να το αλλάξω. Και να πάω πίσω. Και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτή η μουσική. Σπάνια βάζει κανείς τέτοιου είδους μουσική στο φιλμ, πολλοί άνθρωποι λοιπόν ενθουσιάστηκαν με αυτήν την κίνηση! Σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά, πίσω στο 1994, όλοι έπαιζαν με αυτά, κι εγώ ακόμα. Και δεν λέω πως ήταν κάτι καλό, για την ακρίβεια είναι κάτι πολύ, πολύ χαζό. Αλλά είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό. Δεν νομίζω πως είναι μια ταινία για τα ναρκωτικά, όσο για την άρνηση του να ηθικολογήσει για αυτά. Είναι μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή».




Διεθνή ΜΜΕ
«Κάθε χρόνο βλέπω στο Σάντανς το πρώτο Σαββατοκύριακο μια ταινία την οποία ερωτεύομαι ολοκληρωτικά. [...] Συνδυάζει το λούστρο ενός μοδάτου μουσικού βίντεο με την ωμότητα ενός “βρώμικου” ντοκιμαντέρ. Ο Λεβίν παίρνει τα ρίσκα του και διακόπτει τις φανταστικές σκηνές ονείρων και τις μουσικές σεκάνς με μια ρεαλιστική δραματική ιστορία. Είναι μια τόσο αναζωογονητική ένεση στην αφήγηση της ιστορίας για την ενηλικίωση, που ο σκηνοθέτης έχει κατοχυρώσει τη θέση του ανάμεσα στους μεγάλους σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς».
(Peter Sciretta,
http://www.slashfilm.com/

«Μια ταινία που σε απορροφά ολοκληρωτικά, με ένα απίθανο σάουντρακ χιπ χοπ και ραπ, εκθαμβωτική φωτογραφία και εξαιρετικές ερμηνείες από ένα στιβαρό, συγκεντρωμένο καστ... Πρέπει να περιμένουμε πολλά πράγματα από αυτόν το σκηνοθέτη. Αυτή του η δουλειά είναι η απόλυτη ευχαρίστηση».
(Noralil Ryan Fores, Short End Magazine)

«Καταπληκτικές ερμηνείες από ταλαντούχους νεαρούς πρωταγωνιστές. Αυθεντικό, παιχνιδιάρικο, έξυπνο... Η ερμηνεία του Τζος Πεκ είναι φοβερή, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, θα ακούσετε για αυτόν και για το “The Wackness” πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς».
(Josh Tyler, Cinema Blend)

«Ο Λεβίν αφηγείται μια, περιστασιακά αστεία και συγκινητική ιστορία. Αρπάζοντας το ρόλο του επιθετικά, ο Κίνκσλεϊ δείχνει νέες πτυχές του ταλέντου του, προσδίδοντας στο φιλμ την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του». (Emanuel Levy,
http://www.emanuellevy.com/)

«Όσοι μεγάλωσαν στη δεκαετία του ΄90, πρέπει οπωσδήποτε να δουν το φιλμ». (Neil Miller, Film School Rejects)
Λίγα λόγια παραπάνω:
«Wack», στην αμερικανική αργκό, είναι ο περίεργος, ο εκκεντρικός και αλλοπρόσαλος. O Χύμα. Όπως και το νόημά της, έτσι και η ίδια λέξη είναι περίεργη, γιατί παραπέμπει στη γλώσσα άλλων εποχών. Στα ελληνικά σε ελεύθερη απόδοση η νέοι χρησιμοποιούν τη φράση « Χυμαδιό». Γι’ αυτό και γίνεται ιδανικός τίτλος για την περίεργη, μοναδική ταινία ενός νέου δημιουργού, που αφηγείται την ιστορία που γνωρίζει καλύτερα, αυτή των εφηβικών του χρόνων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας.
Οι περισσότερες ταινίες νοσταλγίας έχουν την τάση να παρουσιάζουν το παρελθόν εξιδανικευμένο. Οι περισσότερες ταινίες για την εφηβεία τείνουν να παρουσιάζουν τους κεντρικούς χαρακτήρες με τα ίδια στερεότυπα. Κι όμως, στην περίπτωση του «Χυμαδιού», όπως θα μπορούσε να δηλώνει και ο τίτλος του, παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό: ένα πορτρέτο ενός νέου σε μία κρίσιμη καμπή για την Ιστορία, έναν έφηβο έτσι όπως δεν τον ξαναγνώρισε η ανθρωπότητα, έναν άνθρωπο που καθρεφτίζει και διαμορφώνει μια νέα κοινωνία.
Βρισκόμαστε στο 1994, η Νέα Υόρκη μόλις απέκτησε καινούριο δήμαρχο, τον Ρόμπι Τζουλιάνι,μια νέα κουλτούρα της μητρόπολης αρχίζει να διαμορφώνεται, η μαύρη αντι-κουλτούρα του χιπ χοπ κυριαρχεί στους δρόμους, το πολιτικό σκηνικό της χώρας εξελίσσεται ραγδαία. Oταν ο τότε Δήμαρχος Τζουλιάνι επιχειρούσε με αυστηρά μέτρα να καθαρίσει την πόλη, τα πιο hot ονόματα της μουσικής μετά την αυτοκτονία του Kurt Cobain ήταν ο ανερχόμενος rapper Notorious B.I.G. και οι A Tribe Called Quest και η πιο συχνή και σχετική pop culture αναφορά, ήταν σε μια ταινία με τίτλο Forrest Gump (τα λεωφορεία είναι ντυμένα με αφίσες της , η ατάκα «Run, Forrest, run!» είχε κατακλύσειι τα αστικά κέντρα.
Νέοι σαν τον Λουκ Σαπίρο, που ενηλικιώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήταν οι πρώτοι που γνώρισαν την έκρηξη της επικοινωνίας, την απορρύθμιση των media, τον ερχομό του ψηφιακού, την απόλυτη εξοικείωση με την τεχνολογία. Ήταν τα παιδιά των “εκδρομέων του '60”, γονέων που γνώρισαν το μοντερνισμό, και μαζί με αυτόν, το αντισυλληπτικό χάπι και τη μόδα του διαζυγίου. Είναι οι πρώτοι που παραπονέθηκαν για τον “κόσμο” που τους παρέδωσαν οι γονείς τους. Την ίδια όμως στιγμή, κι ενώ όλα αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς, τα χαρακτηριστικά των εφηβικών χρόνων παραμένουν τα ίδια στο πέρασμα των ετών.
Η αίσθηση της αποξένωσης, η επιθυμία του να είσαι αλλιώτικος, αλλά και του να αισθάνεσαι πως επιτέλους ανήκεις κάπου, οι επαναστάσεις χωρίς αιτία μέσα στο σπίτι, οι πρώτες σεξουαλικές επαφές, περίεργες και γρήγορες σαν παιδικές ασθένειες...
Παραφράζοντας το γνωστό απόφθεγμα, πατρίδα είναι η εφηβική ηλικία και οι τρόποι με την οποία την ξεπερνούμε.
Ο τρόπος του σκηνοθέτη είναι σπουδαίος, γιατί καταφέρνει να μιλήσει για το παλιό και το νέο με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ένας άνθρωπος που εκπροσωπεί το νέο, νιώθει κουρασμένος σαν να έρχεται από το παρελθόν, ενώ ένας άλλος άνθρωπος που εκπροσωπεί το παρελθόν, δηλώνει με κάθε του κίνηση την επιθυμία του να ξαναγίνει νέος. Στο εξωτικό και μοναδικό σύμπαν της ανδρικής φιλίας, που περιγράφεται εδώ με εμμονή στη λεπτομέρεια, ο ένας άνδρας είναι το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου. Ο Τζος Πεκ ερμηνεύει με φυσική χάρη και απλότητα τον νέο, ενώ ο Μπεν Κίνγκσλεϊ επιστρατεύει κάθε ερμηνευτικό εργαλείο του και κάθε μέλος του σώματός του για αποδώσει τον περίπλοκο χαρακτήρα του ψυχίατρου που βρίσκεται παγιδευμένος στην ίδια την επιστήμη του.
Όλα αυτά, αναδεικνύοντας ένα καλογραμμένο σενάριο με διαλόγους που ατάκα προς ατάκα χτίζουν την αφήγηση μιας ολόκληρης γενιάς, που έχει και μελαγχολία, έχει και αγωνία, έχει και αυτό με το οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και αυτό το οποίο έσωσε τόσες και τόσες γενιές από την καταστροφή: πολύ, πολύ γέλιο.


Στους κινηματογράφους :


ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΙΝΤΕΑΛ Πανεπιστημίου 46 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3826720 . Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.10/ 22.20

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΔΑΝΑΟΣ 2 Λ. Κηφισίας 109 (ΜΕΤΡΟ Πανόρμου), 2106922655 . Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.10/ 22.20

VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ
VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ 17 Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080 . Πεμ. - Τετ.: 19.30/ 21.45/ 00.00

ΦΙΞ - Ν. ΣΜΥΡΝΗ - Π. ΦΑΛΗΡΟ
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FIMCENTER Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 210-9215305 . Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30. Παρ.-Κυρ. & 00.20

STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 2 Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000 . Τηλ. κρατ. 2102371000 , 8018017837. Πεμ. - Τετ.: (εκτός Τρ.) 19.20/ 21.30/ 23.40

STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 3 Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000 . Τηλ. κρατ. 2102371000 , 8018017837. Πεμ. - Τετ.: 19.30/ 21.40/ 23.50

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

O'Horten του Μπέντ Χάμερ


Η Καινούργια ζωή του κ. Χόρτεν
Σκηνοθεσία: Bent Hamer
Σενάριο: Bent Hamer
Παίζουν: Bård Owe, Espen Skjønberg, Ηenny Moan, Bjørn Floberg, Ghita Nørby, Kai Remlow
Διάρκεια: 89'
Μουσική: Kaada
Παραγωγή: BulBul Films / Scanbox / Pandora (DE) / ID Memento (FR)
Διεθνής Εκμετάλλευση: The Match Factory

Βραβεία / διακρίσεις:
Υποψηφιότητα της Νορβηγίας στα OSCAR 2008
Συμμετοχή στο 61ο Φεστιβάλ των Κανών στο τμήμα του «Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών»

Υπόθεση:
Ένα τρένο διασχίζει τη Νορβηγική ενδοχώρα. Ο οδηγός του, ο Οντ Χόρτεν, θα το φτάσει στον προορισμό του για προτελευταία φορά. Μετά από σαράντα χρόνια δουλειάς στο ίδιο πόστο, έχει έρθει η ώρα της σύνταξης. Όταν το τρένο φτάσει στο Μπέργκεν, για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, ο Οντ Χόρτεν ,δε θα προλάβει να ανέβει στο τρένο της επιστροφής, δεν θα προλάβει το τελευταίο του δρομολόγιο…
Η ζωή του, χωρίς την καθημερινή εργασία, που ήταν και η μοναδική σταθερή αξία της καθημερινότητάς του, του φαίνεται άδεια και χωρίς νόημα. Ακόμα και το διαμέρισμά του, είχε φροντίσει να βρίσκεται κοντά στις γραμμές του τρένου. Είναι πια 67 χρονών και νιώθει πως δεν έχει κανέναν έλεγχο στη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά του.
Από την άλλη, οι άνθρωποι γύρω του ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς. Έχει μια γλυκιά, αλλά αμήχανη συνάντηση με την παλιά του αγαπημένη. Κάνει μια επίσκεψη στη μητέρα του, στο γηροκομείο όπου νοσηλεύεται, που τον αφήνει μπερδεμένο και αδύναμο. Ψάχνει τον καθιερωμένο του καπνοπώλη για να αγοράσει μια καινούρια πίπα, όμως η γυναίκα του ,τον πληροφορεί πως έχει πρόσφατα πεθάνει...
Ώσπου γνωρίζει έναν εκκεντρικό ηλικιωμένο άντρα με περίεργες συνήθειες , που ακολουθεί τη φιλοσοφία του «Ποτέ δεν είναι αργά». Αυτό είναι και που εμπνέει τον ήρωα να ακολουθήσει το παράδειγμά του, να πάρει, για πρώτη ίσως φορά, τη ζωή στα χέρια του και να να κάνει όσα δεν τόλμησε ποτέ.
Να έχει την ευθύνη της ζωής του, έτοιμος να πληρώσει το τίμημα των πράξεων του …


Με αφορμή τον κο Χόρτεν και την καινούργια του ζωή :
Σε μια κοινωνία που ταυτίζει τη νεότητα με την παραγωγικότητα και αφήνει στο περιθώριο τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, δίνεται ένα μάθημα ζωής ( συνάμα και ένα μάθημα κινηματογράφου) για το πώς η μοναξιά -των... οδηγών μεγάλων αποστάσεων- μπορεί να οδηγήσει σε ένα δημιουργικό τρόπο ζωής.
Ένα παράδειγμα για το «ανθρώπινο υλικό» που μπορεί να βρίσκεται για χρόνια σε χειμέρια νάρκη, αλλά όταν ξυπνάει μπορεί να κάνει τα πάντα.
Η ζωή σαν ένα σύνολο κομμένων σκηνών: Αυτή είναι η ζωή του Οντ Χόρτεν, odd (=παράξενος) στην κυριολεξία της.
Οδηγεί ένα τρένο που κάνει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, αλλά καταλήγει πάντα εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Παρατηρητής, πίσω από το γυαλί, του τοπίου που παραλλάσσεται, της ζωής του που γνωρίζει παραλλαγές, αλλά μένει ίδια στην ουσία της. Ακόμα όμως και αν η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει εσωτερικά, μια εξωτερική δύναμη είναι αυτή που θα την επιβάλλει.
Γίνεται ο κόσμος να αλλάζει και ένας άνθρωπος να μένει ίδιος;
Πρόκειται για έναν άνθρωπο μόνο ή μοναχικό;
Και ο χρόνος που περνά λειτουργεί τελικά υπέρ ή εναντίον του;
Ο ήρωας καταλαβαίνει πως ξεκίνησε να ζει, όχι για να βρει τις απαντήσεις, αλλά από τη στιγμή που έθεσε στον εαυτό του τις ερωτήσεις.

Μα το ίδιο κάνει και η τέχνη του κινηματογράφου;
Αλλάζει τη ζωή με τον ίδιο τρόπο -με την παρατήρηση και την ερώτηση.
Στο σινεμά, η μαεστρία του σκηνοθέτη φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το χρόνο και την κίνηση. Και στα δύο , ο Νορβηγός σκηνοθέτης Μπεντ Χάμερ, που συνδιαλέγεται με άνεση με το έργο του «γείτονά» του, Άκι Καουρισμάκι, πετυχαίνει κάτι δύσκολο: Να συμπυκνώσει όλα τα βαριά χρόνια που κουβαλά ο ήρωας στην πλάτη του, στις λίγες μόνο ώρες στις οποίες τον ακολουθεί μετά τη συνταξιοδότησή του και να αποδώσει με μια σειρά στατικών πλάνων μια βαθιά κίνηση, αυτήν της ψυχικής ανάτασης.
Η κάμερά του σκηνοθέτη προσπαθεί να μιμηθεί το βλέμμα του ίδιου του Χόρτεν στον κόσμο. 'Ήρεμο, ειρωνικό και μαζί θλιμμένο, γλιστρά γλυκά πάνω στους ανθρώπους και τα αντικείμενα, όπως κάνουν και σε κάποιο σημείο της ταινίας οι άνθρωποι που τσουλάνε στον παγωμένο δρόμο μες στη νύχτα.
Η κάμερα βλέπει όλες τις φιγούρες που καταγράφει, με συμπάθεια, αν όχι με μια ώριμη αγάπη.
Οι ίδιοι άνθρωποι που θα έμπαιναν στο περιθώριο, εδώ μονοπωλούν τα κάδρα της ταινίας.
Οι λεπτομέρειες κάνουν, τελικά, τη διαφορά.
Νεύματα, βλέμματα, αεροπλάνα που πετάνε, μια κουβέντα με έναν άγνωστο, ένας σκύλος που γίνεται φίλος.
Τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν ένα ένα σε μια θέση.
Τα πράγματα αποκτούν αξία γιατί γίνονται εφήμερα.
Μια ζωή μονοτονίας ζυγίζει λιγότερο από ένα βράδυ περιπλάνησης, μόνος μεταξύ αγνώστων, σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Άνθρωποι, που αντί να πάρουν το τρένο για να περάσουν τη ζωή τους, τη διασχίζουν με τα πόδια.
Αργά, χωρίς να βιάζονται, για να βλέπουν καλύτερα τα πρόσωπα των ανθρώπων. ..

Βιογραφικό του Σκηνοθέτη:
Ο Μπέντ Χάμερ γεννήθηκε στο Sandefjord της Νορβηγίας το 1956. Μόλις ενηλικιώθηκε, μετακόμισε στη Σουηδία για να σπουδάσει λογοτεχνία και θεωρία του κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο και στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Στοκχόλμης αντιστοίχως. Γύρισε εκεί δύο μικρού μήκους ταινίες: Το «Sunday Dinner» το 1991 και το «Happy Hour» το 1994. Λίγο αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, την Bulbul Films. Η πρώτη του ταινία, «Eggs» προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες και διακρίθηκε με το βραβείο της Κριτικής επιτροπής. Στο ίδιο τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών προβλήθηκαν και οι δύο επόμενες ταινίες του, το Un jour sans soleil και το Kitchen Stories (Ιστορίες της κουζίνας, όπως προβλήθηκαν και στη χώρα μας), αλλά και η πρώτη ταινία του με Αμερικανούς συντελεστές, το «Factotum», που βασίστηκε σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική νουβέλα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, με τον Ματ Ντίλον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι ταινίες του έχουν βρει διανομή περίπου σε πενήντα χώρες της υφηλίου και συμμετείχαν σε ογδόντα διεθνή φεστιβάλ.



Ένα σχόλιο -και μια εξήγηση- από τον Σκηνοθέτη:
«Ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο για να παρουσιάσω τη ταινία μου “Factotum” έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση, η δράση της οποίας ήταν τοποθετημένη σε ένα τρένο. Η κάμερα ήταν στη θέση του μηχανοδηγού και κινηματογραφούσε τη διαδρομή, με όλες της τις αλλαγές του τοπίου, και μέσα από τα τούνελ ακόμα. Περιέργως πώς, αυτές οι εικόνες με εντυπωσίασαν. Και κατευθείαν, σαν να ήξερα το τρένο αυτό πολύ καλά, με φαντάστηκα μέσα σε αυτό, στη διαδρομή Όσλο - Μπέργκεν. Αν και αυτό το ανεκδοτολογικής φύσης επεισόδιο δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, τελικά ήταν η αφορμή γι' αυτήν. Μικρά μικρά κομμάτια έμπαιναν τότε στη θέση τους μέσα στο μυαλό μου, σαν να έφτιαχνα ένα παζλ.
Το τρένο είναι ένα μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά που τους χωρίζει κιόλας. Για μένα το τρένο είναι μια μεταφορά για μια προβλέψιμη ζωή ρουτίνας. Ο Χόρτεν ζούσε μέχρι τη στιγμή της σύνταξης σε ένα σύστημα απόλυτα οργανωμένο, ασφαλές και χωρίς ιστορία, παρόμοια με τη ζωή τόσων άλλων. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται να γιορτάσει τη συνταξιοδότησή του, αποφασίζει να πέσει στη ζωή με τα μούτρα. Ίσως γι' αυτό να κάνει καταρρίχηση της πολυκατοικίας όπου μένει. Για μένα αυτό είναι ένα σημείο όπου γνωρίζει πως δεν υπάρχει επιστροφή. Στις πρώτες μου μικρού μήκους ταινίες δεν χρησιμοποιούσα καθόλου διάλογο. Πρέπει να πω πως για μένα το καδράρισμα και το φως είναι πολύ πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο μες στην ταινία, θέλω να μεταδίδω την πληροφορία μέσω της εικόνας και όχι μέσω του διαλόγου.. Στο «O' Horten» χρησιμοποίησα λίγο διάλογο γιατί αυτός ανταποκρινόταν στην ατμόσφαιρα και το θέμα του φιλμ».

Διεθνή ΜΜΕ:
«Πρόκειται για ένα ζεστό φιλμ που υποστηρίζει μια βαθιά πίστη στην ανθρωπότητα. Με αργούς ρυθμούς και ανεπιτήδευτο ύφος, αλλά με έναν “ψυχωμένο” πυρήνα, που θα αποκαλυφθεί στο θεατή που θα πιστέψει σε αυτό. Ο Νορβηγός ηθοποιός Bård Owe που έχει σχεδόν πολιτογραφηθεί Δανός στον κεντρικό ρόλο κάνει μια άψογη επιστροφή στις ρίζες του.
( Fredrik Gunerius Fevang, The Fresh Site)

Το «Ο'» του τίτλου είναι σύντομος τύπος για το Odd, το μικρό όνομα του κεντρικού χαρακτήρα. Και εκτός από Νορβηγικό όνομα, είναι και με την τρυφερή του έννοια «παράξενο» (odd, στα αγγλικά). Και είναι επίσης εξαιρετικό.
(Duane Byrge, The Hollywood Reporter)

«Ο Hamer φτιάχνει ακόμα, λεπτοδουλεμένα πορτρέτα των ανθρώπων έτσι όπως περνούν τη ζωή τους μέρα με την ημέρα, όχι από εκείνα που έχουν ψυχρό χιούμορ, αλλά από εκείνα που διακρίνονται από μια προσεκτικά δοσμένη, ανθρώπινη διάσταση του παραλόγου. [...] Είναι ένα μικρό φιλμ, μια φέτα ζωής, τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο γενναιόδωρο και έξυπνο και αστείο και συμπαθητικό, που δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει ολοκληρωτικά».
(James Rocchi, Cinematical)

«...Ένα ζεστό και ευγενικά αστείο ντιβερτιμέντο που θα πρέπει να εκτιμηθεί από τους διανομείς παγκοσμίως».
(Alissa Simon, Variety)

Από την Πέμπτη 9.10.2008 στους κινηματογράφους:

ΑΑΒΟΡΑ ( Ιπποκράτους) & ΔΑΝΑΟΣ (Κηφισίας)


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

HUNGER του Στηβ Μακουήν

Λυπάμαι αδελφέ μου
Οι χειροπέδες μου δένουν τα χέρια
κι ένα σίδερο περικυκλώνει το μέρος που κοιμάμαι

Λυπάμαι αδελφέ μου
που δεν μπορώ να βοηθήσω τον γέρο
τη χήρα η το παιδάκι.

Μη λογαριάζεις τον θάνατο ενός ανθρώπου
σαν σημάδι ήττας.

Ντροπή είναι μόνο
να προδίδεις τις ιδέες σου
και να μη μπορείς να υπερασπιστείς
τις πεποιθήσεις σου.


Οθμάν Αμπντουλραχήλ Μοχάμεντ
26 ετών, φοιτητής Νομικής,
κρατούμενος από το 2001 στις φυλακές του Γκουαντάναμο.
από το βιβλίο «Ποιήματα από το Γκουαντάναμο»
εκδόσεις ΠΥΛΗ 2008 ( μετάφραση Ιωάννας Καρατζαφέρη )




Εισαγωγή

Η ταινία ακολουθεί τη ζωή στις φυλακές Μέιζ, στη Βόρεια Ιρλανδία, αποτυπώνοντας τα ιδιαίτερα συγκινητικά γεγονότα που αφορούν την απεργία πείνας των φυλακισμένων του IRA το 1981, καθοδηγούμενοι από το Μπόμπι Σαντς.


Περίληψη

Ο Ρέιμοντ Λόχαν ακολουθεί την καθημερινή του ρουτίνα: ένας φυσιολογικός άνδρας που εργάζεται στις φυλακές Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία, το 1981. Έχει τοποθετηθεί στα κακόφημα H-Blocks, όπου οι ρεπουμπλικανοί φυλακισμένοι διαμαρτύρονται, αρνούμενοι να φορέσουν τα ρούχα που τους επιβάλουν και καταργώντας όλες τις καθημερινές ενέργειες προσωπικής υγιεινής.

Ένας νεαρός φυλακισμένος, ο Ντέιβι Γκίλεν μεταφέρεται εκεί για πρώτη φορά. Παρ’ότι τρομοκρατημένος, αρνείται πεισματικά να φορέσει τη στολή που του δίνουν- δεν θεωρεί τον εαυτό του κοινό εγκληματία. Μοιράζεται ένα πανβρώμικο κελί με έναν άλλο αντικομφορμιστή φυλακισμένο- τον Τζέρι Κάμπελ. Ο Τζέρι, που έχει σκληραγωγηθεί από τις συνθήκες των φυλακών, «εκπαιδεύει» το νεόφερτο να βάζει λαθραία πράγματα στο κελί του, να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο και να μεταφέρει τα μηνύματα στον αρχηγό τους- Μπόμπι Σαντς.

Οι φυλακισμένοι πείθονται να φορέσουν τα καινούρια ρούχα στις φυλακές, που είναι πολιτικά, πιστεύοντας ότι είναι σημαντικό βήμα στον αγώνα τους να αποκτήσουν πολιτική υπόσταση. Τους μοιράζουν όμως εξευτελιστική περιβολή και ξεσπά επανάσταση. Οι φυλακισμένοι καταστρέφουν τα καθαρά κελιά στα οποία έχουν μεταφερθεί, ενώ υπόκεινται σε άγριους ξυλοδαρμούς για την καταστολή της. Η βία μεταφέρεται και πέρα από τη Μέιζ- κανένας εργαζόμενος εκεί δεν είναι πλέον ασφαλής, ενώ ο Ρέιμοντ σκοτώνεται.

Ο Μπόμπι Σαντς συναντά τον ιερέα Ντομινίκ Μοράν. Αστειεύονται για λίγο, κι έπειτα ο Σαντς αποκαλύπτει στον ιερέα, ότι θα ηγηθεί μιας απεργίας πείνας για να διαμαρτυρηθεί για την αντιμετώπιση των ρεπουμπλικανών φυλακισμένων. Αυτό πυροδοτεί μια λογομαχία, η οποία απλά δείχνει την αποφασιστικότητα του Σαντς , μέσα από τις ερωτήσεις του ιερέα για τα κίνητρα και την ηθική. Ο Σαντς είναι αποφασισμένος και η απεργία θα γίνει.

Αργότερα ο Σαντς θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου τον επισκέπτονται ένας φίλος και οι γονείς του. Ο Σαντς είναι ο πρώτος που θα πεθάνει από τους εννέα που ακολούθησαν.




Η άποψη του σκηνοθέτη

Θέλω να δείξω πως ήταν να ζεις, να ακούς, να μυρίζεις και να αγγίζεις το «Κελί–Η» το 1981. Αυτό που θέλω να μεταδώσω (κοινωνήσω) είναι κάτι που δεν μπορείτε να βρείτε σε βιβλία ή αρχεία: το συνηθισμένο και το ασυνήθιστο του να ζεις σ’ αυτή τη φυλακή. Συγχρόνως, το έργο είναι και μια προσπάθεια να αποτυπωθεί με κάποιο τρόπο το τι είναι να πεθαίνει κανείς για ένα σκοπό.

Το Hunger για μένα έχει απήχηση στο σήμερα. Το σώμα σαν σύμβολο μιας πάλης πολιτικής, έχει αρχίσει να γίνεται ένα φαινόμενο όλο και περισσότερο γνώριμο. Είναι η τελευταία πράξη της απελπισίας: το ίδιο σου το κορμί γίνεται το τελευταίο σου καταφύγιο για διαμαρτυρία. Ο καθένας χρησιμοποιεί αυτό που έχει, με τρόπο σωστό ή λανθασμένο.

Είναι σημαντικό για μένα τα γεγονότα να παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια τόσο των φυλακισμένων όσο και των φυλάκων τους. Στη διάρκεια του έργου πρέπει να δίνεται και χρόνος για περισυλλογή. Υπάρχει μια μακρά συζήτηση ανάμεσα στον Bobby Sands και ένα καθολικό παπά σχετικά με την απόφαση του Σαντς να προχωρήσει στην απεργία πείνας. Η ανταλλαγή επιχειρημάτων μετατρέπεται σε ένα φιλοσοφικό παιχνίδι σκακιού με μεγάλες προεκτάσεις. Πρέπει να συζητήσουν τη φύση της θυσίας. «Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα… το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό».
Στο τέλος μένουμε μόνοι με έναν άνδρα, που ζει τις τελευταίες του μέρες με τον πιο ακραίο τρόπο που θα μπορούσε –αλλά που βρίσκεται μια απόφαση μονάχα μακριά από το να αποφασίσει να παραδοθεί και να ζήσει. Η πιο απλή, αυτονόητη και φυσιολογική κίνηση μετατρέπεται σε οδύσσεια.

Στην «Πείνα» δεν υπάρχει η απλουστευτική έννοια του «ήρωα», του «μάρτυρα» ή του «θύματος». Η πρόθεσή μου είναι να εγείρω ζωντανό διάλογο, αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους θεατές, να προκαλέσω και τη δική μας ηθική μέσω του έργου.

Στηβ ΜακΚουήν – Μάιος 2008


Το Ιστορικό υπόβαθρο :

1963:
Ο πρωθυπουργός της Βόρειας Ιρλανδίας, Terence O’Neill, ξεκινά την προσπάθεια να αντιμετωπίσει το ζήτημα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών ανισοτήτων ανάμεσα σε Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους στη Βόρεια Ιρλανδία.

Μάιος – Ιούνιος 1966:
Αντιδράσεις και αναταραχές ακολουθούν τη διπλή 50η επέτειο από τη μάχη του Σομ και του Eastern Rising (Επανάσταση του Πάσχα) – γεγονότα εξέχουσας σημασίας τόσο για την προτεσταντική όσο και την καθολική κοινότητα. Δύο Καθολικοί και ένας Διαμαρτυρόμενος δολοφονούνται. Η εκδίδεται απόφαση για απαγόρευση της δράσης της Ulster Volunteer Force (UVF) .

5 Οκτωβρίου 1968:
Συμπλοκές ανάμεσα στην Northern Ireland Civil Rights Association (NICRA) και την Royal Ulster Constabulary in Derry (RUC) στη διάρκεια διαδηλώσεων για τα πολιτικά δικαιώματα

9 Οκτωβρίου 1968:
Η People’s Democracy δημιουργείται μετά από διαδήλωση φοιτητών στο Μπέλφαστ. Η Derry’s Citizens’ Action Committee γεννιέται μέσα από πέντε υπάρχουσες επαναστατικές ομάδες στο Derry, ηγούμενη από τους Ivan Cooper και John Hume.

Μάρτιος – Απρίλιος 1969:
«Loyalists» βάζουν βόμβες, στοχεύοντας σε τοπικά κέντρα παροχής, μεταξύ άλλων, νερού και ηλεκτρικού. Η Βόρεια Ιρλανδία δέχεται στρατιωτικές ενισχύσεις για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιούλιος 1969:
Ο 67χρονος Frances McClusky, δολοφονείται από έναν αξιωματικό του RUC. Πολλοί θεωρούν πως αυτός είναι ο πρώτος θάνατος που ξεκίνησε μια μακρά περίοδο ταραχών (γνωστή στους Ιρλανδούς ως «Troubles»).

Αύγουστος 1969:
Σοβαρές αναταραχές ξεσπούν στο Bogside στην περιοχή του Derry – η λεγόμενη «μάχη του Bogside». Μετά από δύο μέρες συνεχών αναταραχών, τα βρετανικά στρατεύματα παίρνουν θέσεις μάχης στο Belfast και το Derry. Οι αναταραχές κορυφώνονται στο Belfast και αλλού από τις 14 ως τις 17 Αυγούστου. Επτά άνθρωποι σκοτώνονται και εκατοντάδες σπίτια καταστρέφονται. Ο βρετανικός στρατός καλείται ξανά να επιβάλλει την τάξη.

19 Αυγούστου 1969:
Η Διακήρυξη της Downing Street που συμφωνείται ανάμεσα στον πρωθυπουργό της Βόρειας Ιρλανδίας, James Chichester Clark και τον βρετανό πρωθυπουργό Harold Wilson, επαναβεβαιώνει την πρόθεση να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα της ισότητας και κοινωνικής ειρήνης στη Βόρεια Ιρλανδία, καθώς και ότι η Βόρεια Ιρλανδία δε θα πάψει να είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου χωρίς τη συγκατάθεση του λαού.

Δεκέμβριος 1969:
Σχίσμα ανάμεσα στο Sinn Fein και το Irish Republican Army, δημιουργώντας αυτό που αργότερα θα γίνει το Εργατικό Κόμμα και το Sinn Fein, καθώς και ο επίσημος IRA και ο Provisional IRA.

9 Αυγούστου 1971:
Η κράτηση και προφυλάκιση υπόπτων χωρίς δίκη εισάγεται ως θεσμός στη Βόρεια Ιρλανδία.

Σεπτέμβριος 1971:
Ο UVF παίρνει την υποστήριξη μιας ακόμα παραστρατιωτικής οργάνωσης, της Ulster Defense Association (UDA).

30 Ιανουαρίου 1972:
Η Ματωμένη Κυριακή («Bloody Sunday») – ο στρατός επεμβαίνει με το Parachute Regiment για να καταπνίξει αναταραχές στη διάρκεια διαδήλωσης για τα κοινωνικά δικαιώματα στο Derry. Δεκατρείς άνθρωποι πυροβολούνται και σκοτώνονται και ένας ακόμα υποκύπτει αργότερα στα τραύματά του.

Φεβρουάριος 1972:
Με τη βομβιστική επίθεση στο Aldershot στην Αγγλία, που σκοτώνει επτά ανθρώπους, ξεκινά σειρά βομβιστικών επιθέσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Μάιος 1972:
Η κυβέρνηση Stormont διαλύεται και νέα κυβέρνηση τοποθετημένη από τη βρετανική βουλή παίρνει τη θέση της

Μάιος 1972:
Ο επίσημος IRA ανακοινώνει ανακωχή, γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος της στρατιωτικής του δράσης. Ο Provisional IRA συνεχίζει τη δράση του (που διήρκησε μέχρι την ανακωχή του 1997)

Ιούλιος 1972:
Ματωμένη Παρασκευή («Bloody Friday»): πολλαπλές βομβιστικές επιθέσεις από τον IRA με εννέα νεκρούς και ακόμα 130 πολίτες τραυματίες.

Δεκέμβριος 1972:
2 άνθρωποι νεκροί και 127 τραυματίες από βομβιστική επίθεση των Loyalists στο Δουβλίνο, στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Με τη συνέχιση των «Τroubles», συνεχίστηκαν και οι επιθέσεις στην Ιρλανδία.

Ιούνιος 1973:
Βουλευτικές εκλογές στη Β. Ιρλανδία

Δεκέμβριος 1973:
Υπογράφεται η συμφωνία Sunningdale – μια προσπάθεια να σταματήσει η αιματηρή περίοδος των «Troubles» επιβάλλοντας σε Ενωτικούς και Εθνικιστές να μοιραστούν την εξουσία.

Δεκέμβριος 1973 - Μάιος 1974:
Η διαμάχη για την κατοχή της εξουσίας συνεχίζεται, η βία και οι εκφοβισμοί κλιμακώνονται με αναταραχές που κορυφώνονται κατά τη γενική απεργία το Μάιο του 1974.

28 Μαΐου 1974:
Η Βουλή της Β. Ιρλανδίας διαλύεται. Επανατοποθετείται κυβέρνηση αποφασισμένη από το Westminster –που θα παραμείνει για τα επόμενα 25 χρόνια.

Δεκέμβριος 1975:
Λήξη του λεγόμενου «internment».


Μάρτιος 1976:
Λήξη του «Special Category Status» για κρατουμένους καταδικασμένους για τρομοκρατική δράση. Από το 1972, παραστρατιωτικοί κρατούμενοι διατηρούσαν κάποια από τα δικαιώματα των κρατουμένων πολέμου. Έχοντας πλέον μπει στην κατηγορία των κοινών εγκληματιών, θα έπρεπε να εγκλειστούν στην νέα φυλακή Maze, που λειτούργησε την 1η Μαρτίου δίπλα στο Μπέλφαστ, στα ειδικά διαμορφωμένα «κελιά Η».

Σεπτέμβριος 1976:
Ξεκινούν οι «διαδηλώσεις της κουβέρτας» («blanket protests») στην φυλακή Maze, ως διαμαρτυρία για τη λήξη του Special Category Status. Οι κρατούμενοι έχουν πέντε αιτήματα: Το δικαίωμα να μη φορούν στολή φυλακισμένου. Το δικαίωμα να μην κάνουν εργασίες φυλακής. Το δικαίωμα για ελεύθερη επικοινωνία με τους άλλους κρατουμένους. Το δικαίωμα σε μία επίσκεψη. Το δικαίωμα για ένα γράμμα και ένα δέμα ανά εβδομάδα.

Ο όρος ‘blanket protest’ προέρχεται από την άρνηση των διαδηλωτών να φορέσουν τις στολές τους, τυλίγοντας αντί γι’ αυτές κουβέρτες γύρω από το σώμα τους. Στη συνέχεια ακολούθησε η διαμαρτυρία «Όχι πλύσιμο».

Οκτώβριος 1980:
Ρεπουμπλικάνοι φυλακισμένοι ξεκινούν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν για τη λήξη του Special Category Status.

Δεκέμβριος 1980:
Η απεργία πείνας ματαιώθηκε, όταν οι φυλακισμένοι λανθασμένα πίστεψαν ότι τους εκχωρήθηκαν τα διεκδικούμενα δικαιώματα.

Ιανουάριος 1981:
2,187 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη διάρκεια των «Troubles» από το 1969.

1η Μαρτίου 1981:
Η απεργία πείνας ξεκινά ξανά, ηγούμενη από τον Bobby Sands.

Απρίλιος 1981:
Ο Bobby Sands εκλέγεται μέλος της Βουλής Fermanagh and South Tyrone στο Westminster. Ο νόμος αργότερα τροποποιήθηκε ούτως ώστε να εμποδίζει τους κρατουμένους να λαμβάνουν μέρος στις εκλογές.

5 Μαΐου 1981:
Ο Bobby Sands πεθαίνει στη φυλακή Maze Prison την 66η μέρα της απεργίας πείνας, σε ηλικία 27 ετών.

3 Οκτωβρίου 1981:
Η Απεργία Πείνας λαμβάνει τέλος, μόνο όμως μετά το θάνατο ακόμα 9 ρεπουμπλικάνων κρατουμένων. Τις επόμενες μέρες και μήνες, η βρετανική κυβέρνηση εγγυήθηκε ότι θα εκπληρώσει όλα τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς όμως κάποια περαιτέρω επίσημη αναγνώριση του πολιτικού status.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ IRA ,
η ηλικία τους και η ημερομηνία θανάτου τους από τα αρχεία του IRA:

Bobby Sands (27)
Began hunger strike on 1 March 1981 and died on 5 May 1981 after 66 days without food.

Francis Hughes (25)
joined hunger strike on 15 March 1981 and died on 12 May 1981 after 59 days without food.

Raymond McCreesh (24)
joined hunger strike on 22 March 1981 and died on 21 May 1981 after 61 days without food.

Patsy O'Hara (23)
joined hunger strike on 22 March 1981 and died on 21 May 1981 after 61 days without food.

Joe McDonnell (30)
joined hunger strike on 8 May 1981 and died on 8 July 1981 after 61 days without food.

Martin Hurson (29)
joined hunger strike on 28 May 1981 and died on 13 July 1981 after 46 days without food.

Kevin Lynch (25)
joined hunger strike on 23 May 1981 and died on 1 August 1981 after 71 days without food.

Kieran Doherty (25)
joined hunger strike on 22 May 1981 and died on 2 August 1981 after 73 days without food.

Thomas McElwee (23)
joined hunger strike on 8 June 1981 and died on 8 August 1981 after 62 days without food.

Michael Devine (27)
joined hunger strike on 22 June 1981 and died on 20 August 1981 after 60 days without food.

Οι πρωταγωνιστές

Michael Fassbender ( Bobby Sands )

Μετά την εμπορική επιτυχία της ταινίας «300» του Zack Snyder, ο ιρλανδός ηθοποιός Michael Fassbender έγινε ο ρομαντικός πρωταγωνιστής στην ταινία Angel του Francois Ozon. Η περίοδος 2007-2008 είναι ιδιαίτερα παραγωγική για τον Μichael:- είχε κεντρικό ρόλο στο υπερφυσικό θρίλερ του Joel Schumacher «Town Creek» που γυρίστηκε στη Ρουμανία και στο «Eden Lake» σκηνοθετημένο από τον James Watkins. Ο Michael βρέθηκε και στη Νότια Αφρική γυρίζοντας το «The Devil’s Whore», του σκηνοθέτη Marc Munden –μια νέα μεγαλειώδης σειρά σε τέσσερα μέρη, γυρισμένη για λογαριασμό του Channel 4 με φόντο τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο

Ο Michael μεγάλωσε στο Κillarney. Έχοντας κάνει θέατρο και τηλεόραση, η μεγάλη στροφή στην καριέρα του ήρθε όταν πήρε ένα ρόλο στην επική παραγωγή των Steven Spielberg και Tom Hanks «Band of Brothers», παίζοντας τον Συνταγματάρχη Burton 'Pat' Christenson. Μετά από αυτό, ο Michael πήρε ρόλους σε πολλές βρετανικές τηλεοπτικές σειρές. Οι πιο αξιόλογες από αυτές είναι στα: «Gunpowder: Treason and Plot» όπου πρωταγωνιστεί ως ο διαβόητος Guy Fawkes, στο υπερφυσικό νεανικό δράμα «Hex» ως ο έκπτωτος άγγελος Azazeal. Στο «Murphy's Law» όπου είχε ένα μικρό ρόλο ως Caz Miller καθώς και στα «Poirot» και «Trial and Retribution X: Sins of the Father».

Το 2006, στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, ο Michael πρωταγωνίστησε μαζί με τον Mel Smith στο «Allegiance», ένα έργο για τον Winston Churchill και τον Michael Collins.


Liam Cunningham ( Ιερέας Dominic Moran)

Ο τελευταίος κινηματογραφικός ρόλος του ιρλανδού ηθοποιού Liam Cunningham είναι στην ταινία «The Mummy 3: Tomb of the Dragon Emperor». Έπαιζε επίσης στο πολυβραβευμένο «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του Ken Loach, το οποίο κέρδισε, μεταξύ άλλων, το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 2006. Ο Liam έχει εργαστεί με πολλούς σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Neil Jordan («Breakfast on Pluto»), ο Michael Winterbottom («Jude») και ο Alfonso Cuaron («The Little Princess»). Ο Liam έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση με ένα μικρό ρόλο στο γοητευτικά ρομαντικό έργο του ιρλανδού Mike Newell «Into the West» (1993).

Οι θεατρικές του συνεργασίες συμπεριλαμβάνουν την Passion Machine theatre company, το London's Royal Court Theatre και το Royal Shakespeare Company. Πολλές και οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις σε πολλά διαφορετικά κανάλια: ΙΤV, BBC, RTE, HBO and CBS, συμπεριλαμβανομένων και guest εμφανίσεων σε βρετανικές σειρές όπως το Cracker – Messiah, το Prime Suspect and το Murphy’s Law.
Από την Πέμπτη 2 Οκτώβρη 2008 στους κινηματογράφους:
ΙΝΤΕΑΛ ΑΝΔΟΡΑ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΚΗΦΙΣΙΑ ΟΣΚΑΡ
και στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ Θεσσαλονίκης