Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

H Γκαρσονιέρα

Η Γκαρσονιέρα
(The Apartment του Μπίλυ Ουάιλντερ)


Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας 1960
Συνολικά 17 βραβεία και 8 υποψηφιότητες

Σκηνοθεσία Μπίλι Ουάιλντερ
Σενάριο Μπίλι Ουάιλντερ και I.A.L. Diamond
Φωτογραφία Τζόζεφ Λασέλ
Μουσική Αντολφ Ντάτς
Παίζουν Τζακ Λέμον και Σίρλει Μακ Λέιν
ΗΠΑ 1960
Ασπρόμαυρο
Διάρκεια: 125’

“Shut up and deal!”
Υπόθεση:
Ο Τζακ Λέμον υποδύεται τον Κ.Κ. Μπάξτερ, έναν μοναχικό χαμηλόμισθο υπάλληλο μιας ασφαλιστικής εταιρίας στη Νέα Υόρκη. Προκειμένου να εξασφαλίσει την άνοδό του στην εταιρία προσφέρει εναλλάξ κάποια απογεύματα τη γκαρσονιέρα όπου διαμένει σε τέσσερις διαφορετικούς διευθυντές τμημάτων της εταιρίας για να στεγάσουν τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις.


Το περιοδικό Premiere ψήφισε αυτή την ταινία ανάμεσα
στις 50 Καλύτερες Κωμωδίες Όλων των Εποχών το 2006..

O «ψυχαναλυτής» του Χόλιγουντ
Με αφορμή την επανέκδοση της «Γκαρσονιέρας», διαλέγουμε τις top 10 ατάκες ενός από τους ευφυέστερους σκηνοθέτες-σεναριογράφους του κλασικού Χόλιγουντ.

«O καλύτερος σκηνοθέτης είναι ο αόρατος σκηνοθέτης».

«Το χειρότερό μου, από το να μη με παίρνουν στα σοβαρά, είναι το να με παίρνουν πολύ στα σοβαρά».

«Είσαι απλώς τόσο καλός όσο το καλύτερο πράγμα που έκανες ποτέ».

«Πρέπει να έχεις ένα όνειρο ώστε να μπορείς να ξυπνάς το πρωί».

«Έχω τις δικές μου δέκα εντολές. Οι εννιά είναι παραλλαγές του ''μην κάνεις τον κόσμο να βαρεθεί''. Και η δέκατη είναι ''να έχεις το final cut''».

«Καθένας που δεν πιστεύει στα θαύματα δεν είναι ρεαλιστής».

«Ξέρετε, πρέπει να σκεφτόμαστε το τελικό προϊόν και να συγχωρήσουμε τη Μέριλιν [Μονρόε] για όλα».

«Αν ο κόσμος δεν πηγαίνει να δει μια ταινία, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει».

«Δεν είναι απαραίτητο για ένα σκηνοθέτη να ξέρει να γράφει. Βοηθάει όμως πολύ αν ξέρει να διαβάζει».

«Τα πάντα είναι πιθανά αν έχεις αρκετή γοητεία».

Βένια Βέργου vvergou@athinorama.gr

απο την Πέμπτη 5 Ιουνίου στους κινηματογράφους:

ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΑΘΗΝΑΙΑ VITEX Χάρητος 50, Κολωνάκι (στάση Μετρό Ευαγγελισμός), 210-7215717. Πεμ. - Τετ.: 20.40/ 23.00

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΕΚΡΑΝ Ζωοδ. Πηγής & Αγαθίου, Νεάπολη, 210-6461895. Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00

ΨΥΧΙΚΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ
CINE ΨΥΧΙΚΟ CLASSIQUE Κηφισίας 290 & Παρίτση 2, Ψυχικό, 210-6777330, 331. Πεμ. - Τετ.: 20.50/ 23.00

4 σχόλια:

Seven Films είπε...

ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ

Αλλος κινηματογράφος είναι τούτος,
άλλης εποχής, άλλης ποιότητας. Βέβαια,
είναι μαυρόασπρος κι όσο κι αν
κάποιοι τον λατρεύουμε, ορισμένοι,
κυρίως νεότεροι, δεν μπορούν να τον
ανεχθούν. Δεν θα τους κακίσω όταν
έχουν συνηθίσει στην έγχρωμη εικόνα,
όταν έχουν γεννηθεί με την
έγχρωμη τηλεόραση, όταν παίζουν
στα χρώματα του Διαδικτύου, των
ηλεκτρονικών παιχνιδιών, των έγχρωμων
οθονών του κινητού τους.
Εδώ εμείς, τον καιρό που υπήρχε κανονικά
μαυρόασπρη ταινία, και μας
κακοφαινόταν όταν δεν προέκυπτε
έγχρωμη.
Αυτά, ως προς τα σημερινά δεδομένα.
Υπάρχουν, όμως, καιτα διαρκή
καιτα αιώνια. Κι o κινηματογράφος
είναι γεμάτος μαυρόασπρους θησαυρούς,
όλων των ειδών. Ειδικά το καλοκαίρι,
που ξυπνούν οι νοσταλγίες,
μια καλή μαυρόασπρη ταινία είναι
ό,τι πρέπει. Αρκεί να τη βοηθούν κι
οι συνθήκες προβολής.
Η «Γκαρσονιέρα» είναι ένα εκπληκτικό
φιλμ, από εκείνα που φοβάμαι
ότι δεν θα ξαναγίνουν ή δεν θα ξαναγίνουν
έτσι. O Μπίλι Γουάιλντερ ήταν
ιδιοφυής καιπολυτάλαντος. Ξεκίναγε
από το σενάριο και περνούσε τις συγγραφικές
ιδέες του στη σκηνοθεσία
κι όλο μαζί γινόταν ένα. Αυτό το Χόλιγουντ
δεν υπάρχει στις μέρες μας.
Η υπόθεση κινείται στην αγχωμένη
Νέα Υόρκη των φιλόδοξων
στελεχών επιχειρήσεων όπου ένας
υπαλληλάκος, για να ανέβει και να
τον προσέξουν τα αφεντικά, χρησιμοποιεί
το διαμερισματάκι του ως
δόλωμα παραχωρώντας to στους
προϊσταμένους για τις εξωσυζυγικές
τους περιπέτειες. Και πλέκεται
μια πανέμορφη ιστορία με διάλογους
υποδειγματικούς, χαρακτήρες
θαυμάσιους, συναισθήματα κινηματογραφικά
κι ερμηνείες περιωπής.
Από αυτό το φιλμ έχασαν τα Οσκαρ
τοΐ96ι, σε σκηνοθεσία ή σενάριο, το
«Ποτέ την Κυριακή» του Ντασέν αλλά
και to «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. O Τζακ
Λέμον κι η Σίρλεϊ ΜακΛέιν έφτιαξαν
ένα θαυμάσιο ζευγάρι και το επανέλαβαν
τρία χρόνια μετά στην «Τροτέζα»
του ίδιου καλλιτέχνη.

ptimoglannakis@e-tipos.com

Seven Films είπε...

Ενας άντρας και μια γυναίκα προσπαθούν να ξαναβρούν την ανθρωπιά τους σε μια κοινωνία που τους αναγκάζει να εκπορνεύονται, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Αριστουργηματική σατιρική κωμωδία από ένα μετρ του είδους - σε επανέκδοση. Μην τη χάσετε.

Η θλιβερή κατάσταση αντρών και γυναικών σε μια στραμμένη προς το χρήμα και την επιτυχία αμερικανική κοινωνία, είναι στο επίκεντρο της απολαυστικής αυτής σατιρικής κωμωδίας του Μπίλι Γουάιλντερ. Για να μπορέσει να προαχθεί στην τεράστια ασφαλιστική εταιρία όπου εργάζεται, ο μοναχικός ήρωας, Σι Σι Μπάξτερ (ένας θαυμάσιος Τζακ Λέμον), παραχωρεί συχνά το κλειδί της γκαρσονιέρας του σε ανώτερά του, παντρεμένα στελέχη, για τις παράνομες ερωτικές σχέσεις τους. Οταν, όμως, το αφεντικό του (Φρεντ ΜακΜάρεϊ) αρχίζει να φέρνει εκεί τη χαριτωμένη κοπέλα του ανελκυστήρα, Φραν Κιούμπελικ (η Σίρλεϊ ΜακΛέιν σ' έναν από τους καλύτερους ρόλους της), ο Μπάξτερ, που την έχει ερωτευτεί, αντιμετωπίζει το μεγάλο δίλημμα: να εξεγερθεί ή να σωπάσει και να δεχτεί κάποιον προβιβασμό;

Με ένα εξαιρετικό σενάριο, με μεστούς, γεμάτους έξυπνες ατάκες διαλόγους, ο Γουάιλντερ σαρκάζει με ένα σαρδόνιο τρόπο την ηθική των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου, αναπτύσσοντας, ταυτόχρονα, με ζεστασιά την ανθρώπινη σχέση που αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στον Μπάξτερ και την Κιούμπελικ.

Νινος Φενεκ Μικελίδης ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Η «Γκαρσονιέρα» είναι ένα αριστούργημα. Γυρίστηκε το 1960 και παραμένει χωρίς ίχνος ρυτίδας μέχρι σήμερα. Η κοινωνική σάτιρα, το σκρούμπολ, η μαύρη κωμωδία και το μελόδραμα γίνονται ένα απολαυστικό χαρμάνι από τον Αυστριακό Μπίλι Γουάιλντερ που αξιοποιεί στο έπακρο το υποδειγματικό σενάριο του Ι. A. Λ. Ντάιαμοντ. Ο Τζακ Λέμον ταυτίστηκε με τον ρόλο του Μπαντ Μπάξτερ - ενός υπαλλήλου σε μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία με έδρα τη Νέα Υόρκη, που παραχωρεί την γκαρσονιέρα του στους ερωτύλους τμηματάρχες, ελπίζοντας πως θα εισηγηθούν την προαγωγή του. Σε σύντομο διάστημα η γκαρσονιέρα δίπλα στο Σέντραλ Παρκ γίνεται εφαλτήριο για την εκτόξευση του ταλαίπωρου ενοικιαστή μέχρι τη θέση του υποδιευθυντή της εταιρείας. Ο Μπαντ μπόι, όπως τον φωνάζουν οι προϊστάμενοί του στο γραφείο, ξεροσταλιάζει στο κρύο περιμένοντας την γκαρσονιέρα να αδειάσει και ο Γουάιλντερ σχολιάζει, άλλοτε κυνικά κι άλλοτε με πικρό χιούμορ, το ξεπούλημα (ουσιαστικά πρόκειται για εκπόρνευση) με αντάλλαγμα την επιτυχία. Στο πλευρό του Λέμον η Σίρλεϊ ΜακΛέιν και ο Φρεντ ΜακΜάρεϊ.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Δημητρης Μπουρας)

Seven Films είπε...

Υποδόρια σάτιρα για την ηθική του καπιταλισμού στολισμένη με το ένδυμα μιας γλυκόπικρης κομεντί με το γνωστό άγγιγμα του Wilder, η Γκαρσονιέρα παραμένει φρέσκια και επίκαιρη μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία της. Ο C. C. Baxter, ένας εργατικός και έντιμος υπάλληλος μιας μεγάλης εταιρείας, δανείζει το μικρό διαμέρισμά του στους ανώτερούς του προκειμένου εκείνοι να στεγάζουν τις παράνομες ερωτικές τους περιπέτειες. Το αντάλλαγμα είναι η ραγδαία προώθηση του ήρωα στα κλιμάκια της εταιρείας. Ωστόσο, όλα περιπλέκονται όταν βρίσκει μια μέρα στο κρεβάτι του την «δεσποινίδα του ασανσέρ», Fran Kubelik, με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος.
Δεν είναι ότι ο Wilder δεν ενδιαφερόταν για τη φόρμα μέσα από την οποία θα αφηγούταν τις ιστορίες του. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία αγκαλιάζει ταιριαστά την αντίθεση ανάμεσα στους δύο κόσμους, το απρόσωπο και αχανές περιβάλλον στον ουρανοξύστη της επιχείρησης και το ζεστό αλλά ακατάστατο διαμέρισμα του Baxter που σφύζει από την επιθυμία για ανθρώπινη επαφή. Ειδικά το σκηνικό με το πλήθος των γραφείων να απλώνεται στην αίθουσα εργασίας επιτελεί έναν οργανικό ρόλο υπογραμμίζοντας τον τρόμο που το μεγάλο κεφάλαιο φέρνει πάνω στην ανθρώπινη μονάδα. Ωστόσο, υπέρμαχος του «σινεμά της συνέχειας», ήθελε ο θεατής να ξεχνάει τα όρια της οθόνης και να απορροφάται από τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις στις οποίες εκείνοι βρίσκονται μπλεγμένοι. Σε αυτό φυσικά συντελούσε ο γρήγορος και ρυθμικός διάλογος – και στην περίπτωση του Apartment, τα λεκτικά gags είναι άφθονα. Καθώς συνδυάζονται με το μοναδικό σωματικό παίξιμο του Jack Lemmon (που ο Jim Carrey πρέπει να έχει θέσει ως στόχο ζωής να του μοιάσει) το αποτέλεσμα είναι σαγηνευτικό.


Μπορεί από τα πέντε όσκαρ της ταινίας κανένα να μην πήγε στους ηθοποιούς, το πρωταγωνιστικό δίδυμο όμως αποτελεί μία από τις πλέον αξιομνημόνευτες περιπτώσεις απίστευτης χημείας. Lemmon και MacLaine μοιάζουν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και η μεταξύ τους ενέργεια κάθε φορά που μοιράζονται το κάδρο πλημμυρίζει τον θεατή με την επιθυμία για ευτυχή κατάληξη. Ωστόσο μέχρι το φινάλε η πορεία είναι ταυτόχρονα γεμάτη από ρομαντισμό και κυνισμό (κυρίως το δεύτερο) και το φιλμ διαποτίζεται από την υπαρξιακή αγωνία που χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε ήρωα του Wilder. Αυτή εντείνεται από την, επίσης κλασική για φιλμ του σκηνοθέτη, παρουσία ενός ανταγωνιστή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τον Jeff D. Sheldrake (πολύ καλός ο Fred MacMurray) ο οποίος στέκεται απέναντι στον Baxter και μάλιστα από δύο μέτωπα: είναι το αφεντικό του στη δουλειά και είναι και ο εραστής της Fran. Τελικά ο ήρωας θα επικρατήσει (σε αντίθεση πχ με το Sunset Boulevard), όχι όμως προτού μας δώσει μια γλαφυρή ματιά πάνω στη ανθρώπινη μοναξιά.

That’s the way it crumbles, cookiewise…

απο το blog ΤΟ ΑΛΛΟ ΔΩΜΑΤΙΟ (http://theachilles.blogspot.com/)