Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Εγώ δεν σ΄αγαπώ ( Je t'aime, moi non plus) του Σερζ Γκαίνσμπουργκ


Εγω δεν Σ'ΑΓΑΠΩ


Σκηνοθεσία : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Σενάριο : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Μουσική : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Γαλλία 1976
Διάρκεια: 90΄


Παίζουν :
Τζέην Μπίρκιν,
Τζό Νταλεσάντρο,
Ζεράρ Ντεπαρτιέ

Στους κινηματογράφους:
ΔΕΞΑΜΕΝΗ ( Κολωνάκι) - ΡΙΒΙΕΡΑ (Εξάρχεια)

Μια ταινία που βλέπει κατάματα
και καταγράφει τις ολέθριες συνέπειες
της... επιθυμίας.
Μια ταινία χωρίς αγάπη.
Ένα αγόρι που αγαπά ένα άλλο αγόρι,

ένα κορίτσι που κινείται και φλερτάρει σαν αγόρι ,
το ανεξέλεγκτο ερωτικό σκίρτημα ανάμεσά τους.

Το γνήσια επαναστατικό
σμίξιμο δυο κορμιών
που σπαράσσονται
από μια πρωτόγνωρη και γι’ αυτούς
σεξουαλική έλξη.
Αιρετικό κι ανελέητα ειλικρινές.
Μια καταραμένη ταινία
που αφορά
μια παθιασμένη σιωπηλή
…πλειοψηφία!


2 σχόλια:

Seven Films είπε...

Φτύνοντας τους αστούς

Κοίτα να δεις τι σου είναι ο αδίστακτος χρόνος, που ένα φιλμ σαν το «Εγώ δεν σε αγαπώ» (Je t΄ aime... moi non plus) παραγωγής 1976 του Σερζ Γκενσμπούργκ- στην εποχή του είχε κάνει πάταγο με τις ακραίες σεξουαλικές σκηνές του και τη «ματιά» του, κάνοντας τους μισούς σινεφίλ να τη λατρεύουν και τους άλλους μισούς να τη σιχαίνονται- μοιάζει σήμερα σαν να εγκαινίασε (τότε) την εποχή του έρωτα χωρίς αγάπη, του σεξ χωρίς ερεθισμό και... εκσπερμάτιση. Απ΄ αυτήν τη σκοπιά, το φιλμ του Γκένσμπουργκ μπορεί να θεωρηθεί και κοινωνιολογικό σχόλιο πάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας... Ένα αγόρι- ο Τζο Νταλεσάντρο του Άντι Γουόρχολ- που αγαπά ένα άλλο αγόρι και μαζί ως σκουπιδιάρηδες αδειάζουν σκουπίδια σε σκουπιδότοπο... Ένα κορίτσι- η Τζέιν Μπίρκιν- που κινείται και φλερτάρει σαν αγόρι και μπαίνει ανάμεσά τους... Δυο νεανικά κορμιά που σπαράσσονται από την απόγνωση του μη-έρωτα, του μη-σεξ και παραδίνονται τυφλά στην ανυπαρξία των ενστίκτων τους... Ποίηση και απελπισία. Αμερικάνικο τοπίο, ντιζάιν και ιδεολογία διεισδύει στην καρδιά της Ευρώπης κι αφού ο Αντονιόνι είχε «εισβάλει» στην Αμερική με το δικό του «Ζabriskie point» και πριν ο Βέντερς ζήσει τη δική του «Κατά σταση πραγμάτων».

Με φευγάτο στυλ και βγάζοντας τη γλώσσα- φτύνοντας, πιο σωστά... - την κοινωνική πλειοψηφία των Γάλλων αστών, ο Γκένσμπουργκ παίρνει τους ήρωές του και τους εξορίζει σε έναν σκουπιδότοπο μέσα στον οποίον θα ανθίσει ο έρωτάς τους και θα πεθάνει από την ασφυξία των απορριμμάτων της καταναλωτικής κοινωνίας... Και, βέβαια, υπάρχει και το ομότιτλο τραγούδι με τους αναστεναγμούς του Σερζ Γκένσμπουργκ που στην εποχή του είχε κάνει σουξέ σε όλο τον κόσμο.


«Εγώ δεν σ΄ αγαπώ»
Πώς να αγαπήσεις τον άλλον, όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
ΒΑΘΜΟΙ: Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ
(χρυσός ή τενεκές;)

Παύλος Κάγιος ΤΑ ΝΕΑ 4.9.08

Seven Films είπε...

Μία ταινία, δύο αισθήσεις…

Υπάρχουν ταινίες που διχάζουν το κοινό και το Εγώ Δεν Σ’ Αγαπώ (παλιός τίτλος Ερωτικό Τρίο) είναι μία από αυτές. Όμως πάει και παραπέρα καταφέρνοντας να διχάσει ακόμα και τον ίδιο θεατή μέσα στην ίδια ταινία. Αυτή η διπλή ιανική τάση είναι τόσο εμφανής, που μπορεί να κάνει κάποιον να δηλώσει πως ταυτόχρονα το λάτρεψε και το μίσησε…

Μετά τον Antonioni και πριν τον Wenders, ο Serge Gainsbourg επισκέπτεται με τους δικούς του, ευρωπαϊκούς όρους, το αμερικανικό τοπίο. Χαρακτηριστικό είναι και στις τρεις περιπτώσεις ότι η Αμερική, μόνο στα γουέστερν έδειχνε τόσο αυθεντική ως εικόνα. Γιατί η καρδιά αυτής της χώρας δεν είναι οι συνωστισμένες από κόσμο πόλεις, αλλά η μεγάλη άπλα της επαρχίας της.

Και η ταινία κυλάει μαγευτικά και απλώνει ένα πέπλο… δυσοσμίας, τόσο μα τόσο σινεφιλικό. Πράγματι η ταινία βρωμάει από αρκετές απόψεις. Κάτι που οι ήρωες είναι ρακοσυλλέκτες, κάτι η «βρώμικη» γλώσσα, αλλά και το βρώμικο σεξ, η βρώμικη βία, κάποιοι βρώμικοι ήρωες (κυρίως το αφεντικό της ηρωίδας), το βρώμικο στρηπ-τιζ μιας χαρακτηριστικής σκηνής. Δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι η εικόνα που θέλει να προσδώσει ο σκηνοθέτης σε αυτό που ονομάζει «η δική μου Αμερική».

Όμως από κάποιο σημείο η ταινία μεταμορφώνεται σαν να άλλαξαν οι ορέξεις του σκηνοθέτη συθέμελα. Όταν το σεξ εισβάλει ως εικόνα, παρακολουθούμε πλέον ένα κλασσικό, για τα 1970, soft-core, με ελάχιστη καλλιτεχνική αξία. Απομεινάρια μίας Νουβέλ Βαγκ που έχει ξεφτίσει και δεν μπορεί πλέον να εκφραστεί ορθά. Αν τότε η σεξουαλική επανάσταση ήταν ένα σημαντικό γεγονός, τώρα είναι θέμα του βίντεο-κλαμπ της γειτονιάς μας. Ακόμα περισσότερο, ο τρόπος που παρουσιάζεται η ομοφυλοφιλία κρύβει μία ξορκισμένη άποψη περί αρρώστιας και παροξυσμού. Δεν νομίζω τώρα, με την δολοφονία του Σεργιανόπουλου, να επιστρέφουμε σε εκείνες τις εποχές που πίστευαν πως ομοφυλοφιλία και ανωμαλία συμβαδίζανε. Γι’ αυτό όσοι παρακολουθήσουν την ταινία ας διατηρήσουν την μοντέρνα ανθρωπιστική τους αντίληψη.

Κριτική Σύνοψη
Μια ταινία Ιανός, μία διττή άποψη κινηματογραφικού λόγου, από τον όμορφο σινεφιλισμό, μίξη Ευρώπης-ΗΠΑ, ως το ελαφρύ πορνό των 1970. Αν κρατήσετε το πρώτο θα απολαύσετε τις όμορφα δοσμένες εικόνες και όψεις της Αμερικής, μέσα σε ένα έντεχνα δομημένο, βρώμικο περιβάλλον. Αν παρασυρθείτε από το δεύτερο σκέλος, θα λάβετε την διαστροφή της μετά-Νουβέλ Βαγκ εποχής και έναν ασυγκράτητο σεξισμό που προσβάλει. Καλές οι ερμηνείες του ζευγαριού, ειδικά για την Jane Birkin. Αλλά και ο Dallesandro έχει όλα τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν αγαπημένο ηθοποιό στις ταινίες του Andy Warhol. Είναι πάντως cult, μαζί και με το ομώνυμο μουσικό θέμα, που έκανε πάταγο τότε στην Γαλλία. Δείτε το, κρατώντας όμως σε εγρήγορση την αίσθηση της πολιτισμικής λογικής σας…

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ
απο το www.myfilm.gr