Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Αναζητώντας ένα φιλί τα Μεσάνυχτα αποκλειστικά στο ΑΝΕΣΙΣ


Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Άλεξ Χόλντριτζ
Χώρα: ΗΠΑ
Ασπρόμαυρο
Επίσημη ιστοσελίδα:
http://www.midnightkissmovie.com/
Ηθοποιοί:
Σκοτ ΜακΝέρι,
Σάρα Σίμοντς,
Μπράιαν ΜακΓκουάιρ,
Κάθλιν Λουόνγκ
Ένα σκανδαλιάρικο και τρυφερό ταξίδι στην αγάπη, το σεξ και το ρομάντζο, την παραμονή πρωτοχρονιάς στη Νέα Υόρκη. Ο Γούιλσον, δεν έχει κοπέλα, δεν έχει σχέδια για τη ζωή του και θέλει απλά να ξεχάσει όλα όσα συνέβησαν τον περασμένο χρόνο. Μέχρι που ο καλύτερος του φίλος και συγκάτοικος Τζέικομπ βάζει ερωτική αγγελία στο ιντερνετ. Ανταποκρίνεται η Βίβιαν, η οποία θέλει απλά ο καινούριος χρόνος να τη βρει με το σωστό άντρα. Τις τελευταίες ώρες του χρόνου αυτού, η συναισθηματική ευαισθησία και το χιούμορ φαίνεται να περιμένουν σε κάθε γωνία…

Η ταινία που λάτρεψε το κοινό του “Τριμπέκα Φεστιβάλ “και οι κριτικοί όλου του κόσμου


Τα μεγαλύτερα έντυπα της Αγγλίας την χαρακτήρισαν “Ταινία της Εβδομάδας” χαρίζοντας της , τις υψηλότερες βαθμολογίες τους.

Μερικές χαρακτηριστικές κριτικές:

Μια ταινία που ΠΡΕΠΕΙ να δείτε
(New York Times)

Η κατάλληλη απάντηση στις άχρωμες ταινίες δράσης
(Chicago Tribune)

To ποιοτικό αντίδοτο στον αφρό του Sex and the city
(Times)

Θυμίζει το Μανχάταν του Γούντυ Αλέν, έχοντας τη φρεσκάδα των πρωταγωνιστών του και τη μοντέρνα θεματική του σήμερα.
(Independent)

Η καλύτερη ανεξάρτητη ταινία της χρονιάς
(Rotten Tomatoes)

Ένα υπέροχο Αμερικάνικο φιλμ
(Time Out Λονδίνο)

Μάστερκλας!!!
(Indie Wire)

Ένα υπέροχο , ρομάντζο εξαιρετικών ημιτονίων
(Observer)


3 σχόλια:

Seven Films είπε...

Κατέφθασε από το πουθενά. Μου πήρε την καρδιά. Τέσσερα, ας πούμε «άγνωστα», παιδιά από το αμερικανικό, ανεξάρτητο, σινεμά συμπυκνώνουν σε μια ασπρόμαυρη ιστορία όλα τα καλά, αθάνατα υλικά. Το λένε «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα». Το λέω: Όταν ο Γουίλσον συνάντησε τη Βίβιαν το 2007. Θα το ξαναδώ!
Το Αmerican Cinema καλπάζει. Γιατί ναι μεν η Ανεξάρτητη Σκηνή, καθηλωμένη σε υποχώρηση, διαρκεί. Όταν, όμως, βρεθεί ένα νέο παιδί, τότε το αστέρι λάμπει και μας οδηγεί. Ας πούμε. Πόσοι είχαν ακούσει το όνομα του Άλεξ Χόλντριτζ; Σχεδόν ουδείς. Κι όμως και σεναριογράφος και σκηνοθέτης και ηθοποιός. Κι όμως το 2001 πρωτοεμφανίζεται με μια χαριτωμένη κομεντί- το «Wrong numbers» -, τρία χρόνια αργότερα με το μέτριο «Sexless» και το 2007 με το «Ιn search of a midnight kiss» σπάει το φράγμα της «ανωνυμίας» υπογράφοντας μια από τις καλύτερες, γλυκόπικρες κομεντί των τελευταίων χρόνων. Ανώτερη από «Juno» και ισοδύναμη με «Μανχάταν» του Γούντι Άλεν. Όλα είναι πιθανά. Όλα μπορεί να συμβούν στο Σινεμά. Πετάξτε τις παρωπίδες. Ζήτω τα ταλαντούχα, τα νέα, ανήσυχα παιδιά!
Για να καταλάβετε. Αρχίζω από τα μικρά και προχωράω στα μεγάλα και σημαντικά. Δηλαδή ηχητικά και μουσικά «δουλεύει» με «Αs time goes by» (το θρυλικό άσμα του Χέρμαν Χάπφελντ), με «Καζαμπλάνκα» και με νοσταλγία 1942. Τοπογραφικά με δεκάδες, ερωτεύσιμες, μελωμένες γωνιές της Νέας Υόρκης όπως δεν τις έχετε δει ποτέ στο Σινεμά. Ατμοσφαιρικά η φωτογραφία του Ρόμπερτ Μέρφι χορεύει σαν μπαλαρίνα του Μπαλσόι. Λαχταριστά πράγματα. Στάζουν πικρό μέλι. Τα στιγμιότυπα από μόνα τους συνιστούν πινακοθήκη φωτογραφικών έργων τέχνης. Ο μπαγάσας σε σπρώχνει να κάνεις βουτιά. Με μιας να βρεθείς Νέα Υόρκη, παρέα με αυτά τα παιδιά. Σεναριακά, οι χαρακτήρες και οι ατάκες λειτουργούν σαν χρονικοί ιμάντες Το Χθες με το Σήμερα αγκαλιά. Και τέλος τα τρία πρόσωπα τα πρωταγωνιστικά. Απύθμενη η δεξαμενή του Αμερικανικού Σινεμά. Κατά σειρά: Μπράιαν ΜακΓκουάιρ, ένας ψηλολέλεκας που κάθε σημείο του σώματός του παίζει υποκριτικά. Σάρα Σί μοντς, η πιο γοητευτική παρανοϊκή ξανθιά που έχω δει σε κομεντί με νέα παιδιά. Και ο Σκουτ ΜακΝέρι που ακόμα και η σκιά του κουβαλάει στέρηση, μελαγχολία, ελπίδα και μοναξιά!
Με ένα λόγο, από τα πιο γοητευτικά παιχνίδια αντιθέσεων και αντιφάσεων. Από τις πιο μέγκλα στιγμές της λεγόμενης ρομαντικής κομεντί. Η καλύτερη- μέχρι στιγμής- φρέσκια ταινία του καλοκαιρινού Σινεμά!
Με δυο λόγια: Το σενάριο, η πλοκή, οι χαρακτήρες, όλα τα λεφτά. Ο Γουίλσον (Σκουτ ΜακΝέρι), μοναχικός τύπος που επί έξι χρόνια ούτε θηλυκή γάτα βρέθηκε κάτω από το κρεβάτι του, συλλαμβάνεται επ΄ αυτοφώρω από τον κολλητό του (Μπράιαν Μακ Γκουάιρ) να την παίζει μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του. Ο τύπος μέσα στην απελπισία του είχε τοποθετήσει- με κολάζ- το πρόσωπο της φιλενάδας του φίλου του στο θεόγυμνο κορμί μιας πορνοστάρ. Είναι, βλέπετε, παραμονή πρωτοχρονιάς. Το φάσμα της μοναξιάς τού είχε πάρει τα μυαλά. Ο Τζέικομπ, η φιλάρα του, αφού πρώτα τον μαλώνει, τον βοηθάει και μια αγγελία για μοναχικές καρδιές περνάει στο Δίκτυο. Διάολε, κάποια θηλυκή ψυχή συντόμως θα ανταποκριθεί. Πράγμα που θα συμβεί. Έτσι ακούει στο τηλέφωνο τη φωνή, κλείνει ραντεβού και σε μια ώρα βρίσκεται στο χαρμόσυνο ραντεβού. Αυτό ήταν. Γιατί εκείνη μέσα στην τρέλα της και αφού προηγουμένως του έκοψε τον βήχα («ούτε να σου περνάει από το μυαλό ότι θα με fuck»), στη συνέχεια τον ρωτάει απειλητικά «δεν πιστεύω να έχεις προφυλακτικά;». Εκείνος τι να κάνει; Πράγματι, ο φίλος του είχε χώσει στην τσέπη του πέντε απ΄ αυτά τα μακροσκελή πλαστικά. «Μα δεν τα θέλω, είναι πολλά».«Κράτα τες, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί, άσε που μερικές είναι σκατά». Τώρα λοιπόν με τα χέρια ψηλά. Ούτε fack, ούτε φλερτ έτσι για να γλυκάνει η καρδιά. Για τις επόμενες έξι ώρες και μέχρι να μπει ο νέος χρόνος, ο Γουίλσον παρέα με τη Βίβιαν (Σάρα Σίμοντς) θα διατρέξουν μια απίστευτη τροχιά. Από την παράνοια και την αφασία μέχρι τη στιγμιαία γλύκα. Για να το πω συνοπτικά, το «Μidnight kiss» είναι ο συνδετικός κρίκος «Μανχάταν», «Πριν να ξημερώσει» και «Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι». Πρίμα, φίνα και τρελή χαρά!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ από ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και ο Γουίλσον, 30άρης σεναριογράφος που ζει με τον κολλητό του φίλο και τη μνηστή του τελευταίου σ' ένα διαμέρισμα στο Λος Αντζελες, ετοιμάζεται να περάσει τη μέρα χωρίς συντροφιά, με μόνη παρηγοριά τις αναμνήσεις της πρώην κοπέλας του στο Τέξας.

Ο φίλος του τον πείθει να δώσει μια ηλεκτρονική αγγελία σε σάιτ γνωριμιών και η απάντηση θα έρθει πολύ γρήγορα, στο πρόσωπο της εκκεντρικής Σάρα.

Οι δυο τους θα συναντηθούν σ' ένα καφέ και θα περάσουν την υπόλοιπη μέρα με βόλτες και κουβέντα στο κέντρο της πόλης - εκείνος ξεσκεπάζοντας τα άγχη και τις ανασφάλειές του, εκείνη εγκαταλείποντας σιγά σιγά την αρχική της υστερία, πάντα όμως υπό την απειλή των φωνητικών μηνυμάτων του πρώην της στο κινητό της...

Θυμηθείτε το όμορφο δίπτυχο νεανικό δράμα του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ «Πριν το ξημέρωμα» και «Πριν το ηλιοβασίλεμα», μεταφέρετέ το στα ατελείωτα πεζοδρόμια του κεντρικού Λος Αντζελες και φανταστείτε το ασπρόμαυρο (λίγος πρώιμος Τζιμ Τζάρμους εδώ, για να υπογραμμισθεί η αίσθηση της μοναξιάς και της εγκατάλειψης), πιο ελαφρύ, πιο χαλαρό, λιγότερο εξεζητημένο στον λόγο καθώς επίσης και τους προβληματισμούς που θέτει.

Οχι ότι βλέπουμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή δεν προβλέπουμε πως θα συμβεί στη διάρκεια της 24ωρης δράσης, αφοπλιζόμαστε, ωστόσο μπροστά στη γοητεία που αποπνέει το φιλμ του νεοεμφανιζόμενου Αλεξ Χόλντριτζ μέσα από την καθόλου τουριστική, εντελώς ελεύθερη περιπλάνησή του στους δρόμους και τα κτίρια του αντισυμβατικά μουντού Λος Αντζελες και το μείγμα χιούμορ και τρυφερότητας που βγάζει η διάδραση των δύο πληγωμένων ηρώων όσο περισσότερο αυτοί ξανοίγονται συναισθηματικά ο ένας προς τον άλλον και ταυτόχρονα προς εμάς, το κοινό.

Απλότητα, συγκίνηση, αυθεντικότητα, ανεπιτήδευτες ερμηνείες σε μια μικρή αλλά και γενναιόδωρη «ταινία δρόμου» που μας πήγε πίσω στις αρχές του 90, στα καλύτερα δείγματα γραφής του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά.

ΡΟΜΠΙ ΕΚΣΙΕΛ απο το ΕΘΝΟΣ

Seven Films είπε...

Μετά από προτροπή των συγκατοίκων του, μοναχικός απένταρος νεαρός μοιράζεται ολόκληρο σχεδόν το 24ωρο της παραμονής της Πρωτοχρονιάς με -φαινομενικά- εκκεντρική ξανθιά, την οποία γνώρισε μέσω διαδικτύου...

Σαν αναμνηστική φωτογραφία. Ασπρόμαυρο, λιτό, αλλά κάθε άλλο παρά επιτηδευμένο φιλμικό πλάσμα. Απόδειξη ότι το ανεξάρτητο, αμερικανικό σινεμά υπάρχει ακόμα. Γεννημένο από την πένα και την κάμερα ενός νέου, ανήσυχου δημιουργού, που έχει ήδη κερδίσει θαυμαστές με τα προηγούμενα δείγματα κινηματογραφικής γραφής του (αμφότερα τα «Wrong Numbers» και «Sexless» απέσπασαν τα βραβεία κοινού στα αμερικανικά Φεστιβάλ που προβλήθηκαν), καθώς χειρίζεται με ιδιαίτερη ευαισθησία το σεξ, τις πόλεις (το λιγότερο λαμπερό από ποτέ Λος Αντζελες, εν προκειμένω) και τις ανθρώπινες σχέσεις που «κρέμονται από μια κλωστή».

Σαν... άπατο σεντούκι, γεμάτο απρόσμενους θησαυρούς. Αναζήτηση ενός φιλιού ή, πιο σωστά, μιας αληθινής, ανθρώπινης επαφής, που δεν παύει να εκπλήσσει. Κωμική στην αρχή. Συγκινητική στη συνέχεια. Αφοπλιστικά οικεία τελικά. Πατάει γερά τα πόδια της στη γη, αλλά αφήνει την καρδιά της να φτερουγίζει, γυρνώντας την πλάτη της στην απέθαντη μοναξιά. Εκείνη που μόνο η αλήθεια, (όσο δύσκολη, οδυνηρή ή ντροπιαστική και αν είναι) μπορεί να διαλύσει. Στιγμιαία έστω.

Σαν καθαρόαιμος απόγονος του Μανχάταν του Γούντι Αλεν και του «Πριν Το Ξημέρωμα» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ. Εναλλακτική, ρομαντική κομεντί της διπλανής πόρτας. Προσιτή, ειλικρινής και γενναιόδωρη. Ατόφιο κομμάτι (σύγχρονης) ζωής. Αν και δεν προκύπτει ούτε τόσο διανοούμενη ούτε τόσο πρωτότυπη όσο οι πρόγονοί της. Σαν ένα απρόσμενο, μεταμεσονύχτιο φιλί. Δίχως αύριο. Ασήμαντη κι όμως σημαντική.

Ιωάννα Παπαγεωργίου
περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ