Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Υπόθεση Τομας Κράουν του Norman Jewison

στις 4 Ιουνίου στους κινηματογράφους
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΜΑΣ ΚΡΑΟΥΝ

Σκηνοθεσία: Norman Jewison
Σενάριο: Alan Trustman
Φωτογραφία: Haskell Wexler
Μουσική: Michel Legrand
Παίζουν:
Steve McQueen
Faye Dunaway
Paul Burke
Jack Weston
Biff McGuire
Addison Powell

Έτος παραγωγής: 1968
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Γλώσσα: Αγγλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 102΄
Νέος όμορφος εκατομμυριούχος εκκεντρικός έχει κάνει την τέλεια κλοπή και ξέρει ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος για να τον ανακαλύψει.
Νέα όμορφη σέξι με ακαταμάχητο στυλ τέλειο λαγωνικό που πάει κατευθείαν στον στόχο της, με τον δικό της ακαταμάχητο τρόπο.
Ένα στιλάτο νουάρ με δυο χαρισματικούς ηθοποιούς, 40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, τόσο μοντέρνο κι απρόσμενα επίκαιρο λόγω των golden boys.
Ατακες:
Η Φέι Νταναγουέι και ο Στιβ Μακ Κουίν κάθονται απέναντι, υπολογίζοντας τις λεπτομέρειες, μη μπορώντας να προβλέψουν πότε θα τελειώσει αυτό το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
-Παίζεις;
-Δοκίμασέ με,
απαντάει εκείνη. Και έτσι ξεκινούν το παιχνίδι. Το δάχτυλο χαϊδεύει την καμπύλη του αξιωματικού, παίζει με τα χείλη, πασπατεύει τη γραβάτα, κινείται προς το γόνατο κάτω από το τραπέζι. Ακολουθεί το κολασμένο φιλί, που στάθηκε αναφορά στην ιστορία του κινηματογράφου.Η γνωστή ερωτική σκακιστική σκηνή από την «υπόθεση Τόμας Κράουν» .Εκείνος είναι νέος εκατομμυριούχος που μόλις διέπραξε την τέλεια κλοπή. Εκείνη είναι σε αποστολή αποκάλυψης του αδικήματος. Η σκακιστική παρτίδα λειτουργεί σα σκηνική αλληγορία της ψυχολογικής σύγκρουσης των δυο αντιπάλων και ταυτόχρονα ως πεδίο για ένα μακρύ και αργόσυρτο χορό αμοιβαίας ερωτικής έλξης. Στην παράδοση του φιλμ νουάρ.


Tips:
· Το βραβευμένο με oscar τραγούδι του Μισέλ Λεγκράντ μπορείτε να το ακούσετε εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=dAGGTVft5Lk

· Ο Haskell Wexler είναι ο διευθυντής φωτογραφίας που κέρδισε Oscar με την «Φωλιά του Κούκου»

· Τα κοστούμια της Φεη Ντανάγουεη τα εχει σχεδιάσει η Theadora Van Runkle η ενδυματολόγος του «Μπόνυ και Κλάιντ», «New York New
· York», o ΝΟΝΟΣ νο2, «Η Πέγκυ Σου παντρεύεται».

Η Βοστώνη συγκεντρώνει ως πόλη όλα εκείνα τα στοιχεία που λείπουν από τον Στιβ Μακ Κουίν: μόρφωση, εκλεπτυσμός, φινέτσα. Ίσως, τελικά, αυτός να ήταν και ο λόγος που ο πεισματάρης ηθοποιός επέμεινε τόσο πολύ να υποδυθεί τον κομψό βοστωνέζο δικηγόρο που σχεδιάζει την τέλεια ληστεία τράπεζας.

Η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη Νόρμαν Τζούισον ήταν ο Σον Κόνερι αλλά επικράτησε ο Μακ Κουίν, ο οποίος δέχθηκε ακόμη και να εγκαταλείψει το αγαπημένο του τζιν προκειμένου να φορέσει καλοραμμένα κοστούμια και να μάθει να παίζει το σπορ των αριστοκρατών, πόλο. Οι κόποι του ανταμείφθηκαν εφόσον ο κομψός Μακ Κουίν δεν έμοιαζε καθόλου εκτός χρόνου και τόπου εν μέσω των ακριβών δρόμων της πόλης με τις μονοκατοικίες από κόκκινο τούβλο

Βραβεία- Συμμετοχές :
Oscar τραγουδιού 1968 και Χρυσή Σφαίρα 1968
για το τραγούδι «The Windmills of Your Mind»
μουσική : Michel Legrand στίχοι: Alan & Marilyn Bergman

16 σχόλια:

Seven Films είπε...

Και ναι και όχι. Ναι, γιατί εκπέμπει πρωτόγνωρη- για την εποχή της - λάμψη και αυθεντική γοητεία. Όχι, γιατί η κόπια δεν προέκυψε από φρέσκια, του negative (αρνητικού) επεξεργασία αλλά και γιατί επί μισή ώρα οι δύο πρωταγωνιστές περιφέρονται αλλάζοντας ρούχα.

Ο λόγος φυσικά για την πολυπόθητη επανακυκλοφορία, ύστερα από 41 χρόνια, του original «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (Τhe Τhomas Crown affair) του Νόρμαν Τζούισον με πρωταγωνιστές τον Στιβ ΜακΚουίν (τότε μόλις 38) και τη Φέι Ντάναγουεϊ, τότε μόλις 27. Σχεδόν άρτι αφιχθείσα και προερχόμενη από θριαμβευτική εμφάνιση ένα χρόνο πριν στο «Μπόνι και Κλάιντ» του Άρθουρ Πεν, αλλά και του Ουόρεν Μπίτι. Η πρόθεση οφθαλμοφανής. Ο σεναριογράφος Άλαν Τράστμαν εντεταλμένος από τον Νόρμαν Τζούισον και ο Τζούισον από το στούντιο να πλασάρει και να καθιερώσει τη Φέι, βάζοντάς την δίπλα σ΄ ένα λαμπερό, μοναδικό θα έλεγα, ζεν πρεμιέ που έκαιγε καρδιές στην Αμερική και σε ολόκληρη τη Γη.

Έτσι το στόρι χωρίζεται σε φέτες με κοινό συνδετικό ιστό το φλερτ και τον έρωτα δύο αντίπαλων στρατοπέδων: αρσενικό- θηλυκό. Το αρσενικό εξαπατά το σύστημα το χρηματοπιστωτικό. Το θηλυκό εξαπατά τον απατεώνα τον μοναδικό. Το αρσενικό είναι το μυαλό. Το θηλυκό είναι η πονηριά, η γοητεία και το σεξ. Η γάτα με το ποντίκι. Η ταινία χωρίζεται σε τρία ημιχρόνια.

Το πρώτο το καλύτερο, η άψογη εκτέλεση μιας πρωτοφανούς ληστείας. Το δεύτερο η έφοδος του θηλυκού και η παγίδα. Το τρίτο το χειρότερο, η πασαρέλα της γκαρνταρόμπας της Ντάναγουεϊ (πρωτίστως) αλλά και του Στιβ ΜακΚουίν. Αποτέλεσμα; Περασμένα μεγαλεία. Οι παλιότεροι με τη σκόνη του χρόνου και τις αναμνήσεις. Οι νεώτεροι με την απορία: So what?

Με δυο λόγια: Ο Τόμας Κράουν (Στιβ ΜακΚουίν), νεαρός, γοητευτικός και πετυχημένος επιχειρηματίας του real estate και του Χρηματιστηρίου σκαρώνει μια πανέξυπνη ληστεία. Έξι τύποι άγνωστοι μεταξύ τους που δεν τον γνωρίζουν οργανώνουν και εκτελούν για λογαριασμό του τραπεζική ληστεία. Έτσι με δυόμισι εκατομμύρια δολάρια καταφθάνει σε τράπεζα της Ελβετίας λέγοντας «Gentlemen, we all belong to the same business. Εnjoy my money» (Κύριοι, όλοι ανήκουμε στην ίδια δουλειά. Απολαύστε τα λεφτά μου).

Η αστυνομία σηκώνει τα χέρια ψηλά και τότε η Ασφαλιστική βγάζει άσο από το μανίκι με το όνομα Βίκι Άντερσον (Φέι Ντάναγουεϊ). Η οποία από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνει τι συμβαίνει και στο πιτς φιτίλι καταλήγει στον Τόμας Κράουν. Βάζει τα δυνατά της, φοράει τα καλά της και στο πρώτο ραντεβού αιφνιδιάζει το θύμα της με τη θανατερή ατάκα «Εσύ»! Από εδώ και μπρος αρχίζει μια ατελείωτη σειρά φωτογραφιών. Η Ντάναγουεϊ αλλάζει αμφίεση με την ευκολία που ο μέσος Αμερικανός μασάει και πετάει τις τσίχλες. Ενδιαμέσως πετάγονται μερικές ατάκες, όπως «Δεν είναι τα λεφτά, είμαι εγώ, εγώ και το σύστημα». Πράγμα που παραπέμπει στο γνωστό: Το άτομο νικάει το σύστημα. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Η ντετέκτιβ μιας ασφαλιστικής εταιρείας υποψιάζεται έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο ως υπεύθυνο για μια σειρά από ληστείες τραπεζών. Ένα... αισθησιακό γουέστερν, καμουφλαρισμένο σαν αστυνομική περιπέτεια, ένα από τα πιο σέξι κινηματογραφικά ζευγάρια, ένα διάσημο, βραβευμένο με Όσκαρ τραγούδι ("The windmills of your mind"). Συνολικά, ένα τέλειο δείγμα ψυχαγωγικού σινεμά, το οποίο συνδυάζει δράση, γοητεία, ανατροπές, παιχνίδι με το είναι και το φαίνεσθαι αλλά και -πάνω απ' όλα- απαράμιλλη αφηγηματική δεξιοτεχνία.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Όταν δυο «παίκτες» της ζωής εναλλάσσουν την σύγκρουση με την ακαταμάχητη γοητεία.

Story: Ο Τόμας Κράουν σχεδιάζει κλοπή σε τράπεζα που ο ίδιος δουλεύει. Έχει όμως να αντιμετωπίσει τη Βίκι Άντερσον, μια πανέξυπνη ερευνήτρια ασφαλιστικής εταιρίας που ερευνά την υπόθεση. Μέσα από το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, οι δύο γοητευτικοί χαρακτήρες δεν αποφεύγουν να συμπεριλάβουν και το ερωτικό.

Focus: Ταινία-φετίχ για πολλούς, παραμένει ιστορικά αξιοσημείωτη για κάποιους λόγους:
1. για την καινοτομία των split screens (ένα χρόνο πριν είχε εφαρμοστεί σε άλλη ταινία) όπου συχνά η οθόνη μοιράζεται σε πολλά κάδρα που δείχνουν παράλληλες οπτικές της αφήγησης,
2. για τη χημεία μεταξύ του Στιβ Μακ Κουίν και της Φέι Ντάναγουεϊ, με αποκορύφωμα την παρτίδα σκακιού –να βάλουμε και την εξαιρετική σχέση εικόνας και lounge μουσικής, χώρια το «The Windmills of your Mind» του Μισέλ Λεγκράν. Ο Κράουν είναι ένας ήδη πλούσιος, αλλά δεν ξεφεύγει από τον πειρασμό να παίξει με το σύστημα (όπως λέει ο ίδιος) κλέβοντας τράπεζες. Άλλωστε κανονίζοντας με τον τραπεζίτη στην Ελβετία (που κάνει τα στραβά μάτια στο «πόθεν έσχες») για την τοποθέτηση των κλοπιμαίων, είναι ξεκάθαρο ότι και οι δυο είναι διαφορετικών μεθόδων απατεώνες σε απόλυτη συνεννόηση μεταξύ τους. Αν υπάρχει μια δικαίωση του ήρωα, είναι γιατί αναλαμβάνει όλο το ρίσκο και τίποτα δεν εκπίπτει από τους κανόνες μιας αισθητικής στη ζωή. Δέχεται να χάσει λεφτά αλλά όχι το στιλ του. Άλλωστε το στιλ είναι το κλειδί και για το ίδιο το φιλμ που αποτελεί ένα κομψοτέχνημα του μοντερνισμού

ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

Ο Στιβ ΜακΚουίν και η Φέι Ντάναγουέι δίνουν και πάλι μαθήματα sexiness και στιλ για όσους έμειναν μετεξεταστέοι στο σχεδόν κλασικό caper «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (The Thomas Crown Affair) του Νόρμαν Τζούισον.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOIXE

Seven Films είπε...

Μια ταινία που σταματάει την ανάσα με την ομορφιά των πρωταγωνιστών, την επαγγελματική της όψη, την επαφή της με την εποχή που γυρίστηκε και την κενότητα της ιστορίας που αποπειράται να αφηγηθεί.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
Έγινε καλοστημένο remake με τον Πιρς Μπρόσναν και τη Ρενέ Ρούσο 30 χρόνια αργότερα, αλλά η πρωτότυπη μονομαχία ανάμεσα στον Τόμας Κράουν, τον εκατομμυριούχο ληστή τραπεζών από τη Βοστώνη, και τη Βίκι Άντερσον, ένα λαγωνικό για λογαριασμό της ασφαλιστικής εταιρείας που καλείται βαρύθυμα να πληρώσει την αποζημίωση, δεν χτυπιέται εύκολα. Επειδή είναι σπουδαία και αξεπέραστη ταινία; Κάθε άλλο. Από στόρι, δεν συμβαίνει και τίποτε ιδιαίτερο. Μοιάζει με το Κυνήγι του Κλέφτη (τι μοιάζει δηλαδή, που είναι φτυστό), και οι πρωταγωνιστές κινούνται με καλοντυμένη νωχέλεια, παίζοντας ένα προφανές ερωτογενές κρυφτούλι. Πέρα, ωστόσο, από την iconic ‘60s «τρεντίλα», τα πολλαπλά παραθυράκια της αρχικής σκηνής που χρησιμοποιούνται in extremis για εντυπωσιασμό, τα άψογα κυριλέ και σπορ ρούχα που φιλοτέχνησε η θεϊκή Θιαντόρα βαν Ρανκλ (φρέσκια τότε από το θριαμβευτικό Μπόνι και Κλάιντ), τη φωτεινή φωτογραφία του Χάσκελ Γουέξλερ και το αιθέρια τζαζίστικο μουσικό σκορ του Μισέλ Λεγκράν, απ' όπου ξεχώρισε το οσκαρικό τραγούδι «Windmills of your Mind», η οπτική και χημική καλωδίωση του Μακουίν με τη Ντάναγουεϊ είναι αναπόδεικτη αλλά τόσο πυκνή, που σκίζει το πανί.

Φυσικά, η ταινία μένει στην ιστορία από το στροβιλισμό στη σκακιέρα, μια καθαρή κινηματογραφική κατασκευή που πιστώνεται στην έμπνευση του Νόρμαν Τζούισον. Ήταν μόδα τότε να γίνονται ταινίες που δεν είχαν να προσθέσουν πολλά στους χαρακτήρες μετά την αρχική εισαγωγή τους στην ιστορία - Πετούλια, Ένας Άνδρας, μια Γυναίκα. Η Υπόθεση Τόμας Κράουν έχει το γούστο της: είναι μια ωραιότατη φούσκα, που καθιέρωσε την ερωτική καχυποψία ως κινηματογραφικό understatement, και μάλιστα γραμμένο στον άνεμο, σαν μαγική σκέψη που αποτυπώνεται χωρίς λόγια. Τροχός μες στον τροχό, ένας κύκλος που δεν κλείνει, μια ταινία που γυρίζει μες στον μύλο του μυαλού, βάλε το γυαλί, πιάσε ελαφρά το κεφάλι, δες το βλέφαρο που πεταρίζει, λίγη άρπα και πιανάκι, ο πύργος σου για τη βασίλισσά μου, ματιές που δεν πέφτουν κάτω: ένα λυρικό πινγκ πονγκ στη δεκαετία που το δήθεν και η φόρμα πούλησαν κομψά την ψυχή τους στο νόημα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Ενας πλούσιος τραπεζίτης (ΜακΚουίν) που σχεδιάζει μια μεγάλη ληστεία τράπεζας βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σέξι ασφαλιστική πραγματογνώμονα, η οποία τον υποψιάζεται. Χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και διάφορα στοιχεία της δεκαετίας του '60 (πολλαπλές οθόνες και ενδιάμεσα τραγούδια), ο Τζιούισον καταφέρνει να φτιάξει μια ευχάριστη ταινία, με ρομάντζο, κυνηγητά και ωραίες ερμηνείες.

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Αυτή η ταινία είναι η πρώτη από τις επαναλήψεις του φετινού καλοκαιριού που μπορεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις της, κατά πόσον μπορεί να γίνει το φετινό «Πρόγευμα στο Τίφανις». Εκτός αν φέτος έχουν ήδη αλλάξει τα γούστα. Είναι ταινία στιλ, με ήρωα απατεώνα, που η ταινία τον θαυμάζει για την ευστροφία του, κι ο Στιβ Μακ Κουίν με τη Φέι Νταναγουέι είναι προς ανακάλυψη από τους σημερινούς ως ζευγάρι της μεγάλης οθόνης και τι σημαίνει πραγματικά star, με την πάγια κινηματογραφική έννοια. Το πολλαπλό split του κάδρου ήταν καινοτομία.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΕΛΕΥΘΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Seven Films είπε...

Μία από τις καλύτερες επανεκδόσεις του φετινού καλοκαιριού είναι ένα μείγμα ερωτικού μελοδράματος και κοσμοπολίτικης αστυνομικής περιπέτειας, με σκηνοθετικό στυλ και ερμηνείες από τον Στιβ Μακ Κουίν και τη Φέι Ντάναγουεϊ. Ενας πάμπλουτος επιχειρηματίας, ο Τόμας Κράουν, οργανώνει τη ληστεία μιας τράπεζας. Η επιχείρηση εκτυλίσσεται με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού και τα κλοπιμαία καταλήγουν σε μια τράπεζα της Γενεύης. Στη συνέχεια, η ντετέκτιβ μιας ασφαλιστικής εταιρείας πλησιάζει τον Τόμας Κράουν πιστεύοντας πως αυτός είναι ο ένοχος. Ο έρωτας, που ακολουθεί, κλιμακώνεται σαν ένα παιχνίδι εξαπάτησης.

Το τραγούδι των τίτλων «The Windmills Of Your Mind», του Μισέλ Λεγκράν με τη φωνή του Νόελ Χάρισον, βραβεύτηκε με Οσκαρ. Η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» γυρίστηκε το 1968 από τον Νόρμαν Τζούισον. Ο,τι πρέπει για τα θερινά σινεμά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Seven Films είπε...

Ο Τόμας Κράουν είναι πάμπλουτος, επιτυχημένος επιχειρηματίας. Το πάθος του όμως είναι το παιχνίδι με την εξουσία. Οργανώνει επτά άτομα που δεν γνωρίζονται σε μία καλοκουρδισμένη συμμορία και τους παρακολουθεί να εκτελούν με ακρίβεια το σχέδιό του: τη ληστεία, μέρα μεσημέρι, της μεγαλύτερης τράπεζας στη Βοστώνη. Μόνο που η ασφαλιστική εταιρεία της τράπεζας αποφασίζει να στείλει στην πόρτα του την Βίκι Αντερσον.


Πανέξυπνη, κλασάτη, ευειδής αποτελεί τον άξιο θηλυκό του αντίπαλο, σε μία αναμέτρηση υψηλών εντάσεων, εγκεφαλικής υπεροχής και εκρηκτικού ερωτισμού.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της υπό τη σκιά του Μάη του ’68. Σήμερα ίσως να μη συνδυάζουμε τα δύο, αλλά η παρουσίαση ενός suave γοητευτικού Καπιταλιστή, ο οποίος αρέσκεται να κλέβει την Τράπεζα, όχι γιατί χρειάζεται τα χρήματα, αλλά γιατί επιθυμεί να εξευτελίζει το Σύστημα, υπήρξε σχεδόν πολιτικό κλείσιμο ματιού. Ενας χαρακτήρας που συγκεντρώνει την ευρηματικότητα του Τζέιμς Μποντ, τη διπλή ταυτότητα του Μπρους Γουέιν και τη γοητεία του Κάρι Γκραντ, δεν μπορεί παρά να χριστεί αυτόματα ήρωας της κινηματογραφικής, έστω, επανάστασης.


Η ταινία όμως δεν έγραψε αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης την έχει χαρακτηρίσει ως «νίκη του στυλ εις βάρους της ουσίας». Ως εγκέφαλος μίας κινηματογραφικής σπείρας συνεργατών ο Τζούισον εκτέλεσε με μαεστρία ένα καλοδουλεμένο σενάριο ανατροπών, αλλά και διαλόγων τόσο ανάλαφρων ώστε να επιτρέπουν στο μοντάζ του Χαλ Ασμπι και τη φωτογραφία του Χάσκελ Γουέξλερ να κλέβουν την παράσταση.


Η 70ς κινηματογράφηση, τα split screens και οι αντικατοπτρισμοί μπορεί να στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τους Σόντερμπεργκ και Γκίλροϊ αυτού του κόσμου, η ταινία όμως δεν έμεινε κλασική για τα 360 μοιρών κόλπα της με την κάμερα γύρω από μια σκακιέρα, αλλά για τα κόλπα της με το μυαλό μας.


Οσο οι ήρωες κονταροχτυπιούνται σε μία πρόκληση της ευφυΐας απέναντι στο ερωτικό τους ένστικτο, όσο η προδοσία παρασύρει σ’ ένα ηδονικό ταγκό ζευγαρώματος την εμπιστοσύνη, τόσο ο Τζούισον μας υπνωτίζει στην κινηματογραφική του φάκα δίνοντάς μας το 70 δευτερολέπτων φιλί του Ιούδα: δεν μας νοιάζει το έπαθλο. Θέλουμε απλά να χαζεύουμε τους παίκτες.


ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Αψογο στην κυριολεξία δείγμα κινηματογραφικής ψυχαγωγικής κομψότητας, κοσμοπολίτικου ρομαντισμού, αστυνομικής ίντριγκας και υπερστυλιζαρισμένου κάδρου, με ένα από τα ομορφότερα ζευγάρια της κινηματογραφικής ιστορίας. Χωρίς ίχνος διανοουμενίστικης προσποίησης, ο Τζιούισον συνθέτει την απόλαυση της μαζικής κατανάλωσης με τους γκουρμέ όρους του πιο απαιτητικού εκλεκτισμού, αποτυπώνει όσο λίγες ταινίες την παλέτα των χρωμάτων και των σχημάτων από την μπον βιβέρ εκδοχή της δεκαετίας του ’60, σαν να ξεφυλλίζεις μια «Vogue» της εποχής, και μας χαρίζει αρχές του ελληνικού θέρους την πλέον ευπρόσδεκτη και ευοίωνη πρόταση για έναστρη έξοδο σε θερινό σινεμά. Ο ΜακΚουίν είναι ένας εκατομμυριούχος πλέι μπόι με έφεση στις ακριβές ληστείες και η Ντάναγουεϊ μια υπερφιλόδοξη αστυνομικίνα που θα βρεθεί στο κατόπι του, λίγο προτού ο ένας ερωτευτεί τον άλλον και αρχίσουν να παίζουν την πιο ρομαντική (και ψυχολογικά πολυεπίπεδη) εκδοχή του παιχνιδιού της γάτας με το ποντίκι που έχετε δει ποτέ. Συν μια παρτίδα σκάκι, που ανήκει στις πιο ερωτικά φορτισμένες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Seven Films είπε...

Η θέση της κορυφής των επανεκδόσεων της εβδομάδας ανήκει στην «Υπόθεση Τόμας Κράουν» («Τhe Τhomas Crown affair», ΗΠΑ, 1968) του Νόρμαν Τζούισον. Ο άρχοντας του cool Στιβ Μακ Κουίν υποδύεται τον δισεκατομμυριούχο του τίτλου ο οποίος οργανώνει ληστείες για χόμπι. Ετσι προκύπτει στη ζωή του η Φέι Ντάναγουεϊ, μια ικανότατη ντετέκτιβ ασφαλιστικής εταιρείας που θυμίζει μοντέλο της «Vogue» και τον υποψιάζεται. Μια παρτίδα σκάκι όμως (υπό τη μελωδία του βραβευμένου με Οσκαρ τραγουδιού «Τhe windmills of my mind» σε μουσική Μισέλ Λεγκράν ) θα σταθεί αφορμή για το ξάφνιασμα του έρωτα- αν και η εξέλιξη θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτη από όσο θα φανταζόταν κανείς. Αυτή η αγέραστη ταινία έδωσε την ευκαιρία στους πρωταγωνιστές της να γράψουν ιστορία ως ένα από τα γοητευτικότερα ζευγάρια του κινηματογράφου της δεκαετίας του ΄60.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Όποιος έχει δει το ριμέϊκ του 1998 με τον Πιρς Μπρόσναν, πρέπει να “ξενέρωσε” όταν έφερε στο μυαλό του τον μάτσο Στιβ ΜακΚουίν να παίζει γκολφ, στοιχηματίζοντας χιλιάδες (κλεμμένα) δολάρια, κάτω από τα σκούρα γυαλιά του. Αφήστε, που σκέφτομαι Φέι Ντάναγουει με μαλλί, νύχι, χείλη, ρούχο στην τρίχα και κόβω φλέβα ο άνθρωπος. Η ταινία του Τζούισον είναι η πρώτη σπουδαία επανέκδοση της θερινής σεζόν. Μπράβο στην εταιρεία διανομής (στην προκειμένη περίπτωση η Seven Films).

Τώρα, θα σας μιλήσω για το “παραλήρημα” της επανέκδοσης : ο όρος, κυρίες και κύριοι και αγαπητοί, έχει χοντρό-παρεξηγηθεί εδώ στην ψωροκώσταινα. Να δείτε πως θα συνεχιστεί το φαινόμενο. Την εβδομάδα αυτή που διανύουμε φτάσαμε να έχουμε 4 επανεκδόσεις (+ μισό, λόγω μιας μικρού μήκους) και 3 πρεμιέρες!!! Άκουσον άκουσον! Κυρ-διανομείς : αν είναι, βγάζω κι εγώ ταινίες στο σινεμά, αν θέλετε! Η ταινιοθήκη Πουλάκου διαθέτει περί τις 6 χιλιάδες ταινίες σε vhs, dvd. vcd, cd, div-x, x-vid κ.ά, από την εποχή του Μελιές μέχρι τον “Εξολοθρευτή” του McG.. Να κάνω και καμιά απόσβεση, ξέρετε!



Για να μην παρεξηγηθώ : δεν δείχνω κάποιον συγκεκριμένα, μην μυγιάζεστε, ούτε να σφίγγεστε! Γιατί όντας άνθρωποι ειλικρινείς, πλην της οποιαδήποτε “παρεξήγησης”, το φαινόμενο “επανέκδοση” έχει μεταβληθεί σε τρελή αρπαχτή των εταιρειών. Τα σπασμένα της χρονιάς πάνω στον λαό που γουστάρει θερινό σινεμά, με μπύρα και τσιγάρο. Ανοιχτή αγορά, θα μου πείτε, έχουμε.. Βέβαια θα μου πείτε επίσης, ότι πιο πάνω επευφημούσα τη Seven ( και τη Filmtrade που βγάζει Οφίλς, την Artfree που βγάζει Μπέργκμαν, Βισκόντι κλπ, την Ama που ξαφνικά ανακοίνωσε Μονρόε κ.ά), τ' αλλάζεις τώρα; Όχι δε διχογνωμώ. Απλώς, ζητώ αυτό : φειδώ!! Ξέρετε την έννοια του όρου; Α! Μπράβο! Γιατί, είπαμε, να βλέπουμε σινεμά κάθε εβδομάδα, μη γίνουμε Ταινιοθήκη της Ελλάδος! Ήμαρτον!



Σημείωση : όταν έκανα ρεπορτάζ για τις καλοκαιρινές επανεκδόσεις το Πάσχα για ένα μηνιαίο περιοδικό, μέτρησα με το ζόρι 10! Τώρα, ξέρετε στις πόσες έχουμε φτάσει; Στις 29(!!). Ωιμέ... Και που είσαι ακόμα!



Σημείωση β' : Η “Υπόθεση Τόμας Κράουν” είναι η απολαυστικότερη ταινία της εβδομάδας! Τελεία και παύλα!



Επίλογος : Αφού ο Μπέργκμαν σκηνοθέτησε τον θάνατο να παίζει σκάκι με τον πολεμιστή μιλώντας για τη ζωή, αυτό το υπαρξιακό παιχνίδι κορώνα-γράμματα της “Έβδομης σφραγίδας”, ήλθε ο Τζούισον να σκηνοθετήσει το πιο αισθησιακό παιχνίδι σκακιού και αποπλάνησης. Τι ωραίο που είναι το άτιμο το σινεμά, βρε παιδί μου...
ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΠΟΥΛΑΚΟΣ
www.myfilm.gr & ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Seven Films είπε...

Ριψοκίνδυνος και «παίκτης», ο Τόμας Κράουν αρέσκεται σε έναν τρόπο ζωής που δεν ταιριάζει στους απλούς θνητούς. Το σχέδιο κλοπής της τράπεζας στην οποία εργάζεται μπορεί να έχει νόημα για αρκετό κόσμο στη σύγχρονη εποχή αλλά στη δεκαετία του '60 ήταν κάτι αδιανόητο. Τέλος πάντων, εκεί θα βρει το νόημα της ζωής του και εκεί θα αντιμετωπίσει τη Βίκι Άντερσον, μια πανέξυπνη και κούκλα ερευνήτρια ασφαλιστικής. Μέσα από ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι (τι σκηνή αυτή με το σκάκι!), οι δύο γοητευτικοί χαρακτήρες μοιραία θα ερωτευτούν, αλλά το ζήτημα της εμπιστοσύνης είναι καθοριστικό για τη σχέση τους. Μυθική ταινία, που έφερε στο ίδιο πλάνο δύο από τους πιο γοητευτικούς σταρ του αμερικανικού σινεμά. Ο Τζούισον από κοντά σιγοντάρει και ανάβει σταδιακά την ερωτική σπίθα, αλλά η ιστορία ήταν γραμμένη εξαρχής. Ακόμη, το «The Windmills of Your Mind» του Μισέλ Λεγκράν γράφτηκε για να αφήσει εποχή.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙΜΑΚΗΣ CITY PRESS

Seven Films είπε...

Στους νεότερους, το άκουσμα του ονόματος Τόμας Κράουν, κατά πάσα πιθανότητα, φέρνει στο μυαλό τα καυτά φιλιά του ντουέτου Brosnan - Russo, με φόντο την βραχνή φωνή της Nina Simone, στην ρυθμική εκδοχή του Sinnerman. Καθώς φαίνεται η φιγούρα του στυλάτου τζέντλεμαν, που ξεπήδησε από την φαντασία του βραβευμένου συγγραφέα Alan Trustman, είχε της μοίρας του γραμμένο, να είναι συνυφασμένη με κάποια πασίγνωστη μελωδία. Στάσου λοιπόν, επειδή εγώ είμαι παλιάς κοπής, να βάλω μισό, στο πικάπ, το βινύλιο με το σάουντρακ του Legrand, για να σου πω τι συνέβη ακριβώς, μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή Βοστόνη...


Έχοντας κτίσει μια τεράστια περιουσία, από τις μαγικές του κινήσεις στο χρηματιστήριο, ο γνωστός μπον βιβέρ Τόμας Κράουν, επιδίδεται και σε ένα άλλο πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι από το επενδυτικό. Σχεδιάζει τις πιο καλά οργανωμένες ληστείες τραπεζών και τα καταφέρνει περίφημα. Το φιλμ είναι σταλήθεια, μια αποθέωση, της λάμψης, του καλοστημένου, του ευγενούς και του ολιγαρχικού. Κυρίαρχος των πάντων, ο βασιλιάς, είναι ο δαιμόνιος επιχειρηματίας, που συμβολίζει εκείνο το επίπεδο της (διαχρονικής όπως αποδεικνύεται) κοινωνίας, που δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς. Μηδέ άνθρωπος, μηδέ θεσμός! Στην ουσία είναι ένας στυγνός παράνομος, που όμως χάρη στην παιδεία, στην σπιρτάδα του νου, αλλά και στον κανόνα της βαθύτατης τσέπης του, είναι πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους διώκτες του. Ο ηλιοκαμένος κοσμοπολίτης πετυχαίνει να ξεγλιστράει σαν χέλι, εκεί όπου τα φτωχαδάκια συνεργάτες του, την πατάνε σαν κουτορνίθια. "Για μένα είναι η ζωή φιλαράκια, που αύριο θα πίνω τον εσπρέσο μου, με άλλη Νορβηγίδα στο πλάι, κάπου στην Ελβετία. Για σας είναι η στενή..."

Για πολλούς λόγους έμεινε στην ιστορία η ταινία του Norman Jewison, που λίγο όμως έχουν να κάνουν με το υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο της. Αμυδρά στο πίσω μέρος του μυαλού, θα θυμάσαι πως στο πρώτο μέρος του το Thomas Crown, σπάει το κάδρο σε πάμπολλα ασύμμετρα κομμάτια, ώστε να παρουσιάζει την εξέλιξη της δράσης, σε όλα τα πιθανά σημεία που εκείνη εκτυλίσσεται. Είναι μια ιδιαίτερη τεχνική, που δεν είχε καμιά σπουδαία τύχη φιλμικά, μα που αναπτύσσει ένα δυναμικό τέμπο, ειδικά στα πλάνα της ληστείας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το σταρικό επίπεδο του πρωταγωνιστικού διδύμου. Για τον McQueen, ο Κράουν, σηματοδοτεί την στροφή σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος, από εκείνο το macho, που τον είχε κάνει μεγάλο και τρανό. Για την Faye, ο ρόλος της αινιγματικής Βίκι Άντερσον, που διώκει τον παράνομο, μα εντέλει πέφτει η ίδια στα ερωτικά δίχτυα του, σημαίνει την χολιγουντιανή καταξίωση, μετά την έκρηξη του Bonnie And Clyde. Το ζευγάρι που συνθέτουν, ανήκει στα πλέον αγαπημένα της ιστορίας του σινεμά, για τον αντισυμβατικό τρόπο που ο ένας προσπάθησε να προσεγγίσει τον άλλο. Σαν μια παρτίδα σκάκι, που παίζεται από δύο κορυφαίους μετρ, που έχουν την ίδια τακτική. Κρυφό παιχνίδι, μέχρι ο αντίπαλος να κάνει το λάθος. Και ανάμεσα στα μαύρα και λευκά πιόνια, είναι πασιφανές από πολύ νωρίς, ποια είναι αυτά που δεν λανθάνουν ποτέ...

Για πες: Πρέπει να χρησιμοποιήσεις πολλά καντάρια αστερόσκονης για να ισοσκελίσεις το μυθοζύγιο των δύο σταρς. Ακόμη και αν από πλευράς δράσης, ο κατοπινός Crown είναι ταχύτερος και πιο μοντέρνος, εντούτοις η διαφορά λαμπάδας, πλάνο προς πλάνο, είναι χαοτική. Και αυτή είναι η κυρίαρχη δύναμη του Affair. Ότι το ξεφυλλίζεις σαν τεύχος της καλής εποχής της Vogue, νιώθοντας πως τα μοντέλα ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, χλιδάτο κι απλησίαστο για τον απλό κοσμάκη. Και τότε βάζεις σε εφαρμογή τους ανεμόμυλους του μυαλού σου, πετάς κι ένα τάβλι πάνω στη φορμάικα, βάζεις και λίγο Μεταξά στο νεροπότηρο και φαντάζεσαι απέναντι σου την δίμετρη της Lancome, να την ρωτάς αν παίζει. Σκέφτομαι το χαμόγελο σου, μόλις την δεις να σηκώνει τα ζάρια και χαϊδεύοντας το γυμνό της μπράτσο, σου πει: Try Me!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ www.lessthanzero.blogspot.com

Seven Films είπε...

Αναζητούμε σήμερα τον μοντέρνο κινηματογράφο, που θα αποτελματώσει τον χώρο και θα τον οδηγήσει εμπρός με ασφάλεια. Αν βρείτε, όμως, κάτι πιο μοντέρνο από το Υπόθεση Τόμας Κράουν, ταινία του 1968, σας βγάζω το καπέλο. Ο Norman Jewison παίρνει το στιλιστικό χιούμορ των caper movies των 1960 και το δημιουργικό ύφος παρατηρώντας τους Claude Lelouch, Jean-Luc Godard και πετυχαίνει μια απλά ασυναγώνιστη και άψογη σκηνοθεσία. Τόσο υποδειγματική, που κανείς δεν θα καταλάβει τα προβλήματα ενός ασθενούς σεναρίου, που αν συμμετείχε σε παρόμοιο βαθμό, θα είχαμε άνετα ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης.

Δεν είναι μονάχα οι περίφημες split screen που εφαρμόζει ο Jewison με επιβλητικότητα σε κάποιες σκηνές. Δεν είναι μόνο η παρομοίωσης τοποθέτηση των ηθοποιών του στον χώρο και στην ανάπτυξη των φράσεων του σεναρίου. Είναι κάθε ένα πλάνο δομημένο με ευκρίνεια και ευρεσιτεχνικά θαυμαστό. Όλα αυτά, πολύ πέρα από το αμερικανικό σινεμά της εποχής, κάτι που είχε πρωτοδοκιμάσει ο σκηνοθέτης και στον Πρωτάρη. Ειδικά η υπαινικτική σκηνή με το σκάκι, η οποία είναι πιο αισθησιακή και από μια ερωτική σκηνή και εμπεριέχει αιώνιους προβληματισμούς πάνω στην εξουσία του ενός φύλου στο άλλο. Οι Steve McQueen, Faye Dunaway δεν ερμηνεύουν αλλά χορεύουν στους ρυθμούς του Jewison, ο οποίος τους χαρίζει την πιο όμορφη οπτικά εμφάνιση τους. Οι ήχοι του Michel Legrand εκλεκτισμένοι και κλασικοί και δεν αναφέρομαι μονάχα στο οσκαρικό τραγούδι The Windmills of Your Mind. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, και η επιλογή του από τον Αμερικανό, αφού είναι σαφής η παραπομπή στην Νουβέλ Βαγκ. Τέλος, φωτογραφία του Haskell Wexler και μοντάζ (συμμετέχει κι ο Hal Ashby) σε επίπεδα πολύ πέρα της εποχής.

Μόνο μια κουβέντα για το σενάριο, που χαλάει το απόλυτο. Είναι τρομερά καλογραμμένο σε ατάκες και έχει την δομή που χρειάζεται για να ζωγραφίσει πάνω του ο Jewison. Μόνο που δεν έχει ρυθμό, δεν έχει σωστό άπλωμα της έντασης, ώστε να επιτυγχάνει το σασπένς, που η ταινία είχε πολύ ανάγκη. Καθόλου τυχαία, η καριέρα του σεναριογράφου Alan Trustman εξαντλήθηκε με αυτό και το Μπούλιτ. Τι είπατε; Υπάρχει και ριμέικ; Δείτε αυτό και ξανασκεφτείτε το!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Νέος, γοητευτικός και εκατομμυριούχος οργανώνει το τέλειο έγκλημα σε κεντρική τράπεζα της Αμερικής, και φεύγει με δυο δις στην τσέπη, ενώ τα τζιμάνια της αστυνομίας προσλαμβάνουν femme-fatale να παγιδεύσει τον υποψήφιο δράστη. Η αναμεταξύ τους σχέση παρά τους δηλωμένους σκοπούς υποκύπτει σε έναν ισχυρό ερωτισμό και οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά εύθραυστες!

Στον κινηματογράφο έχει διατυπωθεί πολλάκις, πως το σενάριο ίσως είναι το πιο σημαντικό στοιχείο μιας ταινίας. Χωρίς να μπορούμε να ισχυριστούμε πως η παραπάνω δήλωση έχει καθολική ισχύ, είναι σχεδόν αυτονόητο πως οι ταινίες που στηρίζονται στην πλοκή έχουν ως προϋπόθεση για την επιτυχία τους ένα καλό σενάριο. Το "The Thomas Crown Affair" όμως, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το σενάριο δε διαθέτει τίποτα περισσότερο από ταινίες ανάλογης θεματολογίας, ενώ κάποιες φορές στοιχειώνεται και από διάφορες ευκολίες. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να ηχεί σε σχεδόν αριστουργηματικό επίπεδο. Και αυτή την επιτυχία τη χρωστάει στον Norman Jewison, ο οποίος δίνει με υποδειγματικό τρόπο την έννοια της μοντέρνας σκηνοθεσίας, ενώ το βάρος της πλοκής σηκώνουν οι εκπληκτικοί Steve McQueen, Faye Dunaway. Ένα εκπληκτικό δίδυμο, που για την ερμηνεία του εδώ έχει μείνει στην ιστορία του cinema, σχηματίζοντας ανάμεσα τους ένα ηλεκτροφόρο πεδίο, που διαπερνά εκκωφαντικά τους θεατές.

Αυτός (Steve McQueen) είναι ένας γοητευτικός νέος και εκατομμυριούχος. Θέμα επιβίωσης έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού. Είναι καταξιωμένος και αναγνωρίσιμος στους υψηλούς κύκλους. Η υπέρβαση του νόμου είναι μια υπόθεση που αφορά αυτόν και το σύστημα. Μια απόδειξη ανωτερότητας, περισσότερο προς τον εαυτό του, έναντι ολόκληρου του συστήματος. Αυτή τη φορά, εκτός από την αστυνομία και τους οικονομικούς άρχοντες, έχει να τα βάλει και με την αισθησιακή Faye Dunaway. Υποκύπτει εθελούσια στην ερωτική παγίδα της, ενδίδοντας στην πρόκληση να την καθυποτάξει με την αρσενική γοητεία του...

Αυτή (Faye Dunaway) είναι το απόλυτο θηλυκό. Προκαλεί ρίγος με την παρουσία της στον αρσενικό πληθυσμό. Δουλεύει για την αστυνομία, αλλά και τον εγωκεντρισμό της, καθώς πέρα από τις χρηματικές ανταμοιβές, μεγαλύτερο έπαθλο αποτελεί να παγιδεύει στον σαγηνευτικό ιστό της, τα αρσενικά θηράματα. Επιστρατεύοντας όλη τη θηλυκότητα και τον ερωτισμό που μπορείς να φανταστείς. Όμως στην περίπτωση της, ελοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος, τα ίδια σου τα όπλα να στραφούν εναντίον σου.

Μεταξύ των δύο θα παρατηρήσουμε, στην ακραία του μορφή, το αδιάκοπο ερωτικό παιχνίδι μεταξύ των φύλων, αλλά και την ανελέητη πάλη τους, καθώς πρωτίστως πρόκειται για παιχνίδι κυριαρχίας. Ο Steve McQueen, όπως έχει δηλώσει, θα καταφέρει να φέρει την Faye Dunaway πιο κοντά στον εαυτό της, με ένα σχεδόν χαρτοπαιχτικό κόλπο. Ωστόσο και ο ίδιος, φέρεται να αυτοεξερευνείται εις βάθος κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής τους. Τελικά ποιος είναι ο κυρίαρχος;

Το "The Thomas Crown Affair" παραμένει 40 χρόνια αργότερα εξαιρετικά ευχάριστο στην παρακολούθηση, αλλά πέραν όλων των άλλων, μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε δυο σπουδαίους ερμηνευτές, υπό την καθοδήγηση του Norman Jewison, με μια σκηνοθεσία που έχει να διδάξει πολλά στο σύγχρονο Hollywood, περί μοντερνισμού
ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ www.cine.gr