Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

mister lonely του Χάρμονυ Κορίν





Χώρα: Αγγλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ην. Πολιτείες
Έτος παραγωγής: 2007
Διάρκεια:112 min
Σκηνοθέτης: Harmony Korine
Σεναριογράφος Avi Korine, Harmony Korine
Ηθοποιοί: Diego Luna, Samantha Morton, Werner Herzog, Denis Lavant
Web: http://www.misterlonely.co.uk/



Ένας σωσίας του Μάικλ Τζάκσον κερδίζει τα προς το ζην, μιμούμενος τον μεγάλο αστέρα της διεθνούς μουσικής σκηνής. Κάποια στιγμή, θα συναντήσει μια σωσία της Μέριλιν Μονρόε, που είναι παντρεμένη , με έναν σωσία του Τσάρλι Τσάπλιν και έχει μια κόρη, σωσία της Σίρλεϊ Τεμπλ. Εκείνη θα τον προσκαλέσει σε μια βίλα, στην επαρχία όπου ζουν κι άλλοι σωσίες…
Εκεί, καθώς μέσα στην καθημερινότητα τα «προσωπεία» αρχίζουν να πέφτουν εκ των πραγμάτων, όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με τον δικό τους… μοναχικό εαυτό.
Με ευκολία γινόμαστε κάποιοι άλλοι -είναι μια μορφή κρυφτού, που παίζουμε, μέσα στα πρόσωπα των άλλων-, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντέξεις τη μοναξιά του πραγματικού σου εαυτού. Όταν το καταφέρεις όμως, παύεις να το θεωρείς μοναξιά -γίνεται ανθρώπινη υπόσταση. Και τότε, η ζωή έχει περισσότερο ενδιαφέρον…

Είναι αναμφίβολα ένας προκλητικός δημιουργός ο Χάρμονι Κορίν, εικαστικός σκηνοθέτης, σκηνοθέτης βίντεο κλιπ, αλλά και σεναριογράφος του «Κεν Παρκ» , σκηνοθέτης των ταινιών «Gummo» και «Julien Donkey-Boy» (η μοναδική αμερικάνικη ταινία ΔΟΓΜΑ). Ξέρει την αλήθεια , γι αυτό διαχειρίζεται σωστά το ψεμα. Από την αρχή, μας είχε προετοιμάσει για τον κοφτερό κοινωνικό του σχολιασμό και τον αλλόκοτο κόσμο που κουβαλάει στο μυαλό του… Τώρα, μας παραδίδει ένα φιλμ σχεδόν λυτρωτικό, για την έμπνευση, το πάθος, την πίστη και την αφοσίωση, ένα φιλμ για την αδιάκοπη μάχη του ανθρώπου να βρει την χαμένη του ταυτότητα…

Μη δοκιμάσετε μόνοι να κάνετε αυτά που κάνουν οι καλόγριες της ταινίας, δεν πιάνει πάντα η προσευχή.!!!



Ο τίτλος της ταινίας είναι από το τραγούδι Mister Lonely του Bobby Vinton που ακούγεται και στην αρχή της ταινίας.

Δεν είναι η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χάρμονι Κορίν στη σκηνοθεσία, αφού έχουν προηγηθεί τα Julien donkey-boy (1999) και Gummo (1997), ενώ ήδη σαν σεναριογράφος του Κεν Πάρκ μας είχε προετοιμάσει για τον κοφτερό κοινωνικό του σχολιασμό, με ένα καστ που από μόνο του αναγεννά την παραδοσιακή βρετανική σχολή.

OFFICIAL SELECTION Cannes Film Festival Un Certain Regard 2007


«Μια από τις πιο αλλόκοτες κι απολαυστικές ταινίες στο φετινό Φεστιβάλ Καννών»
περιοδικό WIRE



«Δεν ξέρω με τι να το συγκρίνω… Αυτή η ταινία δεν έχει το ταίρι της στην Ιστορία του σινεμά»
Matt Dentler / GreenCine Daily


«Το φιλμ που δίχασε αμέσως τους κριτικούς… Για πολύ ανοικτά μυαλά…»
περιοδικό Time Out

«Κάτι σαν παραμύθι, κάτι σαν μεθυστικό όνειρο, γεμάτο από πρωτότυπες και συγκλονιστικές εικόνες…»
εφημερίδα Telegraph UK

3 σχόλια:

Seven Film Gallery είπε...

Ψάχνοντας την άλλη μας ταυτότητα, εγκλωβιζόμαστε στο «αναγνωρίζειν» που σκονίζει … το «επιθυμείν». Η επιφάνεια… μη επιφανών καλλιτεχνών, που αντιγράφουν κινήσεις, θέσεις και νοοτροπίες αναγνωρισμένων συναδέλφων τους, σκιάζεται όταν ενώσουν τις δυνάμεις τους κάτω από την ίδια στέγη. Σε αυτό το μοναχικό μονοπάτι που παρέχει το οικιακό στέγαστρο, Μάικλ Τζάκσον και Μέρλιν Μονρόε, θα περπατήσουν μοναχικά αναλύοντας την αφυδατωμένη αλήθεια που τους περικλείει!

Ψάχνοντας την αλήθεια του Κυρίου Lonely, ο εκκεντρικός δημιουργός Άρμονυ Κορίν, επιτρέπει στην τέχνη του να μιλήσει εύγλωττα. Αφήνοντας αφηρημένους χαρακτήρες να περιγράψουν «αμφίβολης σοβαρότητας περίπλαστους μύθους», δίνει τη δυνατότητα στον Ντιέγκο Λούνα να αποδείξει για δεύτερη φορά στη δεκαετή καριέρα του (μετά το «θέλω και τη μαμά σου») το αμφίβολης περιεκτικότητας ταλέντο του και στην Σαμάνθα Μόρτον να μεταμορφωθεί σε ένα αυτοδημιούργητο υβρίδιο της ξανθιάς σέξυ καλλονής.

Με τη δική του τρεμάμενη φωνή που ενίοτε «τ-αυτίζει» με αυτή των χαρακτήρων, ο Άρμονυ απλοποιεί κάθε μορφής πολυπλοκότητα που εμπεριέχουν όλα τα αρχέτυπα της μοναξιάς.

Είμαι για να μην γίνεις και γίνομαι για να παραμείνω...

Σε ένα κόσμο χωρίς πρότυπα για μίμηση αλλά με πολλά κακέκτυπα προς απομίμηση, η μοναξιά μιας συναισθηματικής παρένδυσης που παραπαίει, μετατρέπει το ευμετάβλητο κιτς... σε τέχνη.
Περισσότερο άσκηση έκφρασης παρά ταινίας, το Mister Lonely θα παραμείνει στις καρδιές όσων έχουν μελαγχολήσει έστω μία φορά στη ζωή τους, ως επτασφράγιστο μυστικό της εσωτεριικής μασονίας που ονομάζουμε «ΕΙΜΑΙ»...

Seven Films είπε...

Όσο θυμάμαι τον Harmony Korine του Gummo, των ερασιτεχνικών λήψεων και της σαρωτικά ποιητικής διάθεσης, τόσο πιο εύκολο είναι να εξηγήσω την καθολική αποτυχία του Mister Lonely. Στην καινούργια του ταινία ο σκηνοθέτης αναζητά στουντιακές αρετές. Πειραματίζεται με αυτό που για όλους τους άλλους και τον θεατή είναι από δεδομένο ως κορεσμένο (φορμαλιστικά πάντα). Γενικά κάνει σινεμά πέρα απ' τις δυνάμεις του.

Ο Korine υπήρξε (και είναι ακόμα δηλαδή) ένας εξαίρετος σεναριογράφος. Η ιδέα πίσω απ' τον Mr. Lonely είναι επίσης εξαιρετική. Σε μια κοινωνία που ζει απ' τα πρότυπα τι γίνεται όταν φτάσουμε στο μεταίχμιο της κατάστασης; Τι γίνεται όταν πιστέψουμε οριστικά πως μπορούμε να γίνουμε κάποιοι που ποτέ δεν υπήρξαμε και τι θα συνέβαινε αν γνωρίζαμε πως μπορούμε να καταφέρουμε το αδύνατο, σε ένα πολύ προχωρημένο επίπεδο ανάγνωσης που ενισχύει η ιστoρία του Herzog με τις καλόγριες που φουντάρουν απ' τα 20.000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο... Ένας σωσίας του Michael Jackson γνωρίζει σε ένα γηροκομείο μια Marilyn Monroe. Τον καλεί σε ένα πύργο στη Σκοτία όπου διάφοροι σωσίες διασήμων (σκόπιμα κανένας απ' αυτούς επιτυχημένος) συμβιώνουν και ετοιμάζουν μια μουσική παράσταση. Mοιραία οι κάτοικοι του πύργου παρουσιάζουν στη συμπεριφορά τους χαρακτηριστικά του προσώπου που υποδύονται. Ο Lincoln ηγετικός και δίκαιος αλλά γίνεται καμιά φορά σκληρός, ο Chaplin είναι γυναικάς, η Βασίλισσα είναι διακοσμητική και πάει λέγοντας...

Χρησιμοποιώντας τους σωσίες το σενάριο δίνει διάσταση σε έναν δυσλειτουργικό κοινωνικό πυρήνα. Όλα τα μέλη του ασκούνται ώστε να γίνουν η δυνατόν καλύτερη απομίμηση. Οι βιωτικές ανάγκες και η ικανοποίησή τους δεν είναι προτεραιότητα. Το βέλτιστο και το ιδανικό λοιπόν είναι να φτιαχτεί το θέατρο και να πετύχει η παράσταση. Είναι η απόλυτη τυποποίηση σύμφωνα με τον σταρ-πρότυπο. Όταν όμως στον κόσμο είστε μόνον εσύ και το απλησίαστο πρότυπο σου ή το ακόμα πιο μακρινό πρότυπο του δίπλα, στην ουσία είσαι μόνος. Τη στιγμή που οι αυταπατούμενοι performers της παρακμιακής μουσικής παράστασης έρχονται αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα έρχεται η αυτοκαταστροφή. Η Marilyn Monroe της Samantha Morton (απολύτως ταυτισμένα) αυτοκτονεί. Ο Michael Jackson του Diego Luna τα παρατάει και εμφανίζεται... πολίτης σε ένα καρναβάλι. Οι καλόγριες που πίστεψαν ότι ο μεγαλοδύναμος τις δοκιμάζει και τις βάζει να πηδάνε από αεροπλάνα, τιμωρούνται για την αλαζονεία της εκκλησίας τους όταν πάνε να παρουσιαστούν ως κοσμικό γεγονός στον Πάπα. Η επιτυχία της παράστασης θα ισοδυναμούσε με θαύμα πίστεως, τα θαύματα όμως δεν είναι αληθινά.

Το Mr. Lonely είναι μια σφοδρά απαισιόδοξη παραβολή. Όχι επειδή έχουμε ανάγκη στα θαύματα και μας ακυρώνει το δικαίωμα να πιστεύουμε σ' αυτά, αλλά γιατί στερεί απ' τους χαρακτήρες την ατομικότητά τους. Η γενίκευση αποκαλύπτει μια απαράδεκτα θλιβερή διαπίστωση. Θα τη συγχωρούσαμε αν το σχόλιο δεν έφτανε τόσο παρωχημένο στο πανί. Η ποιητική γραφή του Korine καταστρέφεται στο ντεκουπάζ για να εκφυλιστεί σε αφηρημένη τέχνη με την μισο-συμβατική μισό-direct κινηματογράφιση. Ολόκληρο το φιλμ είναι γεμάτο με ημιτελείς ιδέες, όπως ο τεμαχισμός σε κεφάλαια με τίτλους τραγουδιών του Michael Jackson ή το original Μister Lonely που ακούγεται στην αρχή και στο τέλος αλλά επί της ουσίας δεν παρουσιάζει καμία λειτουργικότητα. Το επαγγελματικό μοντάζ είναι τουλάχιστον καταστρεπτικό ειδικά για το συναίσθημα (η ταινία παρά τις φιλότιμες πρσπάθειες των ηθοποιών είναι κατάψυχρη). Η μηδαμινή της συνοχή καθιστά πολύ δύσκολη την παρακολούθησή της, είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσεις τις λεπτές αποφύσεις της βασικής πλοκής μέχρι το τέλος. Όσοι λίγοι φτάσουν αφοσιωμένοι ως εκεί ίσως αποζημιωθούν γιατί πέραν της δεδομένης απειρίας του ο Korine παραμένει ένας απ' τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά κι ένας προκλητικότατος πλανοθέτης.
Απο το φρέσκο site :
http://www.cinemart.gr

Seven Films είπε...

Όσο θυμάμαι τον Harmony Korine του Gummo, των ερασιτεχνικών λήψεων και της σαρωτικά ποιητικής διάθεσης, τόσο πιο εύκολο είναι να εξηγήσω την καθολική αποτυχία του Mister Lonely. Στην καινούργια του ταινία ο σκηνοθέτης αναζητά στουντιακές αρετές. Πειραματίζεται με αυτό που για όλους τους άλλους και τον θεατή είναι από δεδομένο ως κορεσμένο (φορμαλιστικά πάντα). Γενικά κάνει σινεμά πέρα απ' τις δυνάμεις του.

Ο Korine υπήρξε (και είναι ακόμα δηλαδή) ένας εξαίρετος σεναριογράφος. Η ιδέα πίσω απ' τον Mr. Lonely είναι επίσης εξαιρετική. Σε μια κοινωνία που ζει απ' τα πρότυπα τι γίνεται όταν φτάσουμε στο μεταίχμιο της κατάστασης; Τι γίνεται όταν πιστέψουμε οριστικά πως μπορούμε να γίνουμε κάποιοι που ποτέ δεν υπήρξαμε και τι θα συνέβαινε αν γνωρίζαμε πως μπορούμε να καταφέρουμε το αδύνατο, σε ένα πολύ προχωρημένο επίπεδο ανάγνωσης που ενισχύει η ιστoρία του Herzog με τις καλόγριες που φουντάρουν απ' τα 20.000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο... Ένας σωσίας του Michael Jackson γνωρίζει σε ένα γηροκομείο μια Marilyn Monroe. Τον καλεί σε ένα πύργο στη Σκοτία όπου διάφοροι σωσίες διασήμων (σκόπιμα κανένας απ' αυτούς επιτυχημένος) συμβιώνουν και ετοιμάζουν μια μουσική παράσταση. Mοιραία οι κάτοικοι του πύργου παρουσιάζουν στη συμπεριφορά τους χαρακτηριστικά του προσώπου που υποδύονται. Ο Lincoln ηγετικός και δίκαιος αλλά γίνεται καμιά φορά σκληρός, ο Chaplin είναι γυναικάς, η Βασίλισσα είναι διακοσμητική και πάει λέγοντας...

Χρησιμοποιώντας τους σωσίες το σενάριο δίνει διάσταση σε έναν δυσλειτουργικό κοινωνικό πυρήνα. Όλα τα μέλη του ασκούνται ώστε να γίνουν η δυνατόν καλύτερη απομίμηση. Οι βιωτικές ανάγκες και η ικανοποίησή τους δεν είναι προτεραιότητα. Το βέλτιστο και το ιδανικό λοιπόν είναι να φτιαχτεί το θέατρο και να πετύχει η παράσταση. Είναι η απόλυτη τυποποίηση σύμφωνα με τον σταρ-πρότυπο. Όταν όμως στον κόσμο είστε μόνον εσύ και το απλησίαστο πρότυπο σου ή το ακόμα πιο μακρινό πρότυπο του δίπλα, στην ουσία είσαι μόνος. Τη στιγμή που οι αυταπατούμενοι performers της παρακμιακής μουσικής παράστασης έρχονται αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα έρχεται η αυτοκαταστροφή. Η Marilyn Monroe της Samantha Morton (απολύτως ταυτισμένα) αυτοκτονεί. Ο Michael Jackson του Diego Luna τα παρατάει και εμφανίζεται... πολίτης σε ένα καρναβάλι. Οι καλόγριες που πίστεψαν ότι ο μεγαλοδύναμος τις δοκιμάζει και τις βάζει να πηδάνε από αεροπλάνα, τιμωρούνται για την αλαζονεία της εκκλησίας τους όταν πάνε να παρουσιαστούν ως κοσμικό γεγονός στον Πάπα. Η επιτυχία της παράστασης θα ισοδυναμούσε με θαύμα πίστεως, τα θαύματα όμως δεν είναι αληθινά.

Το Mr. Lonely είναι μια σφοδρά απαισιόδοξη παραβολή. Όχι επειδή έχουμε ανάγκη στα θαύματα και μας ακυρώνει το δικαίωμα να πιστεύουμε σ' αυτά, αλλά γιατί στερεί απ' τους χαρακτήρες την ατομικότητά τους. Η γενίκευση αποκαλύπτει μια απαράδεκτα θλιβερή διαπίστωση. Θα τη συγχωρούσαμε αν το σχόλιο δεν έφτανε τόσο παρωχημένο στο πανί. Η ποιητική γραφή του Korine καταστρέφεται στο ντεκουπάζ για να εκφυλιστεί σε αφηρημένη τέχνη με την μισο-συμβατική μισό-direct κινηματογράφιση. Ολόκληρο το φιλμ είναι γεμάτο με ημιτελείς ιδέες, όπως ο τεμαχισμός σε κεφάλαια με τίτλους τραγουδιών του Michael Jackson ή το original Μister Lonely που ακούγεται στην αρχή και στο τέλος αλλά επί της ουσίας δεν παρουσιάζει καμία λειτουργικότητα. Το επαγγελματικό μοντάζ είναι τουλάχιστον καταστρεπτικό ειδικά για το συναίσθημα (η ταινία παρά τις φιλότιμες πρσπάθειες των ηθοποιών είναι κατάψυχρη). Η μηδαμινή της συνοχή καθιστά πολύ δύσκολη την παρακολούθησή της, είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσεις τις λεπτές αποφύσεις της βασικής πλοκής μέχρι το τέλος. Όσοι λίγοι φτάσουν αφοσιωμένοι ως εκεί ίσως αποζημιωθούν γιατί πέραν της δεδομένης απειρίας του ο Korine παραμένει ένας απ' τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά κι ένας προκλητικότατος πλανοθέτης.
Απο to blog:
http://zubizabata.blogspot.com/