Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Εμπιστεύσου την αγάπη -In love we trust

ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ : IN LOVE WE TRUST
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΤΙΤΛΟΣ :
ZUO YOU


Σκηνοθεσία: Xiaoshuai Wang
Παίζουν: Taishen Cheng, Weiwei Liu, Jiayi Zhang, Nan Yu
Διάρκεια: 115'
Είδος: Κοινωνική
Γλώσσα: Μανδαρινικά
Βραβεία - διακρίσεις:

Αργυρή Άρκτος στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008) για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο.
Παγκόσμια εκμετάλλευση: Films Distribution (FR)
Διανομή : Seven Films

Υπόθεση :
Ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια, ο Ξιάο Λου και η Μέι Ζου, ξαναβρίσκονται μετά από καιρό με αφορμή ένα τραγικό γύρισμα της τύχης: ανακαλύπτουν πως η πεντάχρονη κόρη τους Χέχε πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Ψάχνοντας το κατάλληλο μόσχευμα, διαπιστώνουν πως κανείς από το περιβάλλον τους δεν μπορεί να γίνει δότης. Έτσι η γυναίκα αποφασίζει να προτείνει στον πρώην άντρα της να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση ώστε να συλλάβουν, ένα άλλο παιδί, που θα μπορεί να γίνει δότης, μιας που θα έχει το ίδιο γενετικό υλικό. Και οι δυο τους έχουν συνεχίσει τη ζωή τους , έχουν βρει νέους συντρόφους και έχουν κάνει νέες οικογένειες. Πώς θα αντιδράσουν αυτοί, στο ενδεχόμενο μιας τέτοιου είδους επανένωσης;

Λίγο πολιτικό παρακήνιο :
Η ταινία θα έκανε την πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά η αρμόδια κρατική επιτροπή των Κινέζων , επέβαλλε στο σκηνοθέτη να αφαιρέσει σκηνές που περιείχαν σεξ. Για τον ίδιο λόγο, δεν πρόλαβε ούτε το Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008), όπου και ήταν υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο.

Λίγα μεταφραστικά :
Ο κινέζικος τίτλος (Zuo You) μεταφράζεται στα ελληνικά ως "Δεξιά Αριστερά". Ο σκηνοθέτης Xiaoshuai Wang (Γουάνγκ Ξιαοσουάι) που ανήκει στη λεγόμενη έκτη γενιά σκηνοθετών της Κίνας, (στην Κίνα συνηθίζεται η γενεαλογική διάκριση των καλλιτεχνών, ξεκινώντας την καταμέτρηση από την απαρχή της γένεσης του μέσου) λέει πως είναι ένας χαρακτηρισμός για τις συγκρουόμενες νοοτροπίες των ηρώων, αλλά ο αγγλικός τίτλος είναι μια δήλωση για την αισιοδοξία του φιλμ. «Αναφέρεται στους συντρόφους των διαζευγμένων και στην εμπιστοσύνη που πρέπει να τους δείξουν».

Μια ανάγνωση :
Ζωή και θάνατος, έρωτας και αγάπη, παρελθόν και μέλλον, το «εγώ» και ο «άλλος», τρυφερότητα και βία.
Αυτό είναι το σύμπαν του Γουάνγκ Ξιαοσουάι, ένας κόσμος χωρισμένος σε ζευγάρια. Άλλοτε τα δύο μοιάζουν με ένα, άλλοτε έρχονται σε πλήρη αντίθεση. Έτσι και άνθρωποι στην ταινία, σχηματίζουν διάφορα ζευγάρια.
Ένας άνδρας και η πρώην γυναίκα του,
ένας άνδρας και η νέα του γυναίκα,
δύο γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί από τον ίδιο άνδρα,
ένας άνδρας που δεν μπορεί να προσφέρει παιδί στη γυναίκα του και πρέπει να μάθει να τη διεκδικεί από την αρχή...
Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τετράγωνο, τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν όταν η μοίρα τους φέρνει αντιμέτωπους.
Μια ζωή που χάνεται, λοιπόν, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού που αργοπεθαίνει, μπορεί να τη σώσει μόνο ο ομφάλιος λώρος που ενώνει ένα άλλο μωρό, με τους γονείς του που έχουν αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Γιατί, βλέπετε, κι αυτοί είχαν έναν κοινό έγγαμο βίο που αργοπέθαινε. Αλλά τη ζωή που χάνεται, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Κι έτσι βρίσκονται μαζί με νέους συντρόφους, σε νέα σπίτια, με νέες οικογένειες.
Και οι δύο γονείς ασχολούνται με την αγορά ή την κατασκευή ακινήτων. Ασχολούνται με σπίτια που διαλύονται και ξαναφτιάχνονται για να μπουν νέες οικογένειες.
Στο Πεκίνο, εκεί που βρίσκονταν παλιά σπίτια ξαναχτίζονται υπερσύγχρονες πολυκατοικίες. Η Κίνα είχε μια παλιά ζωή, άρρηκτα δεμένη με την παράδοση, σκοτεινή και συντηρητική. Την παλιά ζωή μπορεί να τη σώσει μια νέα ζωή. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει;
Η κάμερα του σκηνοθέτη δίνει την απάντηση. Με ρεαλιστικό ύφος, περισσότερα μεσαία πλάνα και λιγότερα κοντινά, με εκφραστική λιτότητα παρατηρούμε τους ανθρώπους να απαντούν σε δυνάμεις που είναι ανώτερες από αυτούς με το ισχυρότερο όπλο που τους έχει απομείνει. Σημασία δεν έχει το αν θα τις νικήσουν, αλλά αυτό που επιστρατεύουν και τον τρόπο με τον οποίο αυτό τους διαμορφώνει. Σπάνια βλέπουμε τους ήρωες να συνυπάρχουν στο ίδιο κάδρο (ακόμα και τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης, βλέπουμε τον έναν καλύτερα μέσα από καθρέφτη- γιατί τι είναι ο ένας, παρά το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου;).
Στο φόντο, ένα Πεκίνο ψυχρό, μουντό, που καθρεφτίζει στην αρχιτεκτονική του την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αγκαλιάζει τους χαρακτήρες του με αγάπη, δίνοντάς μας παράλληλα και την κατάλληλη απόσταση, αποφορτίζοντας το θέμα που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα έμοιαζε με απλό μελόδραμα. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε, να τους παρατηρήσουμε, να τους γνωρίσουμε, να νιώσουμε ένα κομμάτι από την αγάπη τους και να τους αγαπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας. Το ανοιχτό τέλος μας δίνει μια υπόσχεση για το μέλλον. Αν υπάρχει αγάπη υπάρχει κάπου εκεί έξω και περιμένει να πιστέψουμε σε αυτήν.

Δήλωση του σκηνοθέτη:
"Το σινεμά είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μπορώ και εκφράζομαι μέσω αυτού και είμαι τυχερός που το κάνω. Η ιδέα για το "In Love we Trust" βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που διάβασα σε εφημερίδα. Δεν ήθελα όμως την ιστορία μου να είναι τυπικά κινέζικη: Η ιδέα ήταν να δώσω την εντύπωση της απλής, κανονικής ζωής των ανθρώπων μιας μέσης κοινωνικής τάξης που θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα. Μπορεί η υπόθεσή της να φαίνεται σαν... σαπουνόπερα, αλλά ελπίζω αυτή η ταινία να ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα. Αυτή η δουλειά μου διαφέρει από τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά τη γενιά στην οποία κάνει focus. Το γυρίζω στους μεσήλικες, γιατί ήθελα να δείξω ανθρώπους ήδη πιεσμένους από τις ευθύνες, την εργασία, το ρόλο τους ως γονείς, και το πώς αυτοί αντιδρούν αντιμέτωποι με μια ξαφνική καταστροφή. Όταν συμβεί αυτό, ελπίζω να μπορούν να το αντιμετωπίσουν με αγάπη και σύνεση. Για μένα οι μεσήλικες είναι οι πιο πολύτιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Οι νεότεροι στερούνται εμπειρίας και έχουν πολλά ακόμη να μάθουν, οι γηραιότεροι έχουν πια αποσυρθεί. Στην Κίνα, και ειδικά στο Πεκίνο, όλα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Κάτι που ήταν μέχρι πρότινος παραδοσιακό, μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε βιβλία ιστορίας. Ελπίζω πως το φιλμ θα κάνει τους θεατές να δουν και να σκεφτούν τις δικές τους ζωές".

Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη:
Ο Wang Xiaoshuai γεννήθηκε το 1966 στη Σανγκάη αλλά πέρασε τα δεκατρία πρώτα χρόνια της ζωής του στην Guiyang, πόλη της Νοτιοδυτικής Κίνας, εξαιτίας των αναταραχών που έφερε η Πολιτιστική Επανάσταση. Εκεί αποφάσισε να ξεκινήσει σπουδές ζωγραφικής. Το 1979, μετακόμισε με την οικογένειά στο Wuhan. Σε ηλικία 15 ετών βρέθηκαν στο Πεκίνο, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Το 1993 γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο "The days" που κέρδισε το Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά υπογράφει το "Frozen" με το ψευδώνυμο Wu Ming, που σημαίνει "Χωρίς όνομα", λόγω περιοριστικών μέτρων που είχε λάβει το κράτος για την παραγωγή ανεξάρτητων ταινιών. Γι' αυτό και η έξοδός της στις αίθουσες γίνεται το 1997. Η παγκόσμια αναγνώριση έρχεται το 2001, όταν απέσπασε την αργυρή Άρκτο στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία του "Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου", ενώ το 2005 κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες για την ταινία του "Shanghai Dreams". Έχει εμφανιστεί σε τέσσερις ταινίες και ως ηθοποιός. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει την νέα ταινία του με διεθνή τίτλο "11 Flowers".

Φιλμογραφία:
Dongchun de rizi / The Days (1993),
Jidu hanleng / Frozen (1996),
Meng huan tian yuan / The House (1999)
Shiqi sui de dan che / Beijing Bicycle (ελληνικός τίτλος: Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου)(2001),
Jeonjaeng geu ihu / After War / (segment "The New Year")(2002),
Er di / Drifters (2003),
Qing hong / Shanghai Dreams (ελληνικός τίτλος: Ταραγμένη Αγάπη) (2005),
Zuo you / In Love We Trust (2007)

Ξένος Τύπος :
"Καταφέρνει να φανεί εφευρετικός στο να οργανώσει μια σειρά επίπονων εσωτερικών συνομιλιών ... Highlight της ταινίας η μοναδική ερμηνεία της Ζhang Jia-yi.
(Jurgen Fauth και Marcy Dermansky, World / Independent Film)

.
"Ο Xiaoshuai Wang πετυχαίνει μια αφήγηση που οδηγεί σε μια αίσθηση ανακούφισης, δίνοντας μας τις κατάλληλες δόσεις εγωισμού και διαθεσιμότητας, γενναιοδωρίας και πόνου. Μέχρι το τέλος μας δίνει και ένα πορτρέτο της Κίνας της νέας εποχής".
(Giancarlo Zappoli, MYmovies.it)


"Η Liu, ευρέως γνωστή από τη δουλειά της στην τηλεόραση, είναι εξαιρετικά καλή στο ρόλο της μητέρας".
(Derek Elley, Variety)


Στους κινηματογράφους:


ΙΝΤΕΑΛ Πανεπιστημίου 46
ΑΝΔΟΡΑ Σεβαστουπόλεως 117 (Ερυθρός)









Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον ίδιο σου τον εαυτό


Σκηνοθεσία: Φλορέντ Εμίλιο Σίρι
Σενάριο: Πάτρικ Ρότμαν(Βιβλίο και ντοκιμαντέρ) και Φλορέντ Εμίλιο Σίρι
Ηθοποιοί: Μπενουά Μαγκιμέλ, Αλμπέρτ Ντουποντέλ, Αουρέλιαν Ρεκόινγκ, Μαρκ Μπαρμπέ
Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλάτ
Διευθυντής φωτογραφίας: Τζιοβάνι Φιόρε Κολτελάτσι
Χώρα: Γαλλία
Γλώσσα: Γαλλικά
Διάρκεια: 108 λεπτά
Είδος: Πολεμικό δράμα
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.lennemi-intime-lefilm.fr/


Σύνοψη:
Αλγερία, 1959. Οι πολεμικές επιχειρήσεις για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, εντείνονται. Ο υπολοχαγός Τεριέν έχει μετατεθεί σε μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αλγερίας, για να αντικαταστήσει ένα αξιωματικό που πέθανε σε μια συμπλοκή. Αυτός ο πόλεμος όμως απέχει πολύ από αυτό που είχε φανταστεί ο ίδιος. Θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει έναν βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι πρόθυμος να σκοτώσει ακόμη και τους στρατιώτες με τους οποίους υπηρέτησε μαζί, για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Όταν οι Αλγερινοί σφάζουν τους κατοίκους ενός χωριού, ο Τεριέν προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά στις ανείπωτες φρίκες που παρακολουθεί. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο λοχίας Ντουνάκ, που πιστεύει ακράδαντα ότι η ωμότητα αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ίδια μορφή βαρβαρότητας. Σύντομα ο Τεριέν θα γνωρίσει ένα μικρό παιδί που επιβίωσε εκ θαύματος, και θα αναγκαστεί να δει την εικόνα του πολέμου μέσα από τα αθώα μάτια του…


Βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, και το αντίστοιχο βιβλίο και ντοκιμαντέρ του Πάτρικ Ρότμαν, με μια σύγχρονη οπτική, η ταινία ερευνά τις συνθήκες που μπορούν να κάνουν έναν στρατιώτη να φτάσει σε ανατριχιαστικά βασανιστήρια, και δύο φίλους να γίνουν ορκισμένοι εχθροί, με σκηνικό τον αγώνα της ανεξάρτητης Αλγερίας να ανεξαρτητοποιηθεί από τη Γαλλία. Πρόκειται για την πρώτη ουσιαστικά ταινία που απεικονίζει την χρήση ναπάλμ από το γαλλικό στρατό μέσα από θεαματικές εκρήξεις και σκηνές μάχης. Στο ύφος των ταινιών «Platoοn», «Blαck Hawk down» και «Deer Hunter», συνδυάζει την ρεαλιστική δράση και την επιβίωση της ανθρώπινης φύσης στην ομίχλη του πολέμου. Ο Φλορέντ Σίρι έγινε ευρύτερα γνωστός με την ταινία του «Διπλή ομηρία», παραγωγός της οποίας ήταν ο Μπρους Γουίλις. Ο Σίρι υπήρξε προσωπική επιλογή του Γουίλις, που θέλησε η ταινία να έχει μια ευρωπαϊκή ματιά.



Ο σκηνοθέτης:
Ο Φλορέντ Εμίλιο Σίρι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λωραίνη της Γαλλίας. Σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, (όπου ένας από τους καθηγητές του ήταν και ο Έρικ Ρόχμαν) και στην ESRA (École supérieure de réalisation audiovisuelle). Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης με το κοινωνικό δράμα «Ενός λεπτού σιγή», ενώ γρήγορα πέρασε στις ταινίες δράσης με την ταινία The Nest. Συνέχισε την καριέρα του σκηνοθετώντας δύο πολύ πετυχημένα παιχνίδια κονσόλας, τα Splinter Cell: Pandora Tomorrow και Splinter Cell: Chaos Theory, για λογαριασμό της γαλλικής Ubisoft. Το 2005 τον πρόσεξε ο Μπρους Γούιλις, ο οποίος του ζήτησε να σκηνοθετήσει τη «Διπλή Ομηρία» (Hostage). Αν και περιορισμένη εμπορικά, ο σκηνοθέτης έλαβε καλές κριτικές, και η ταινία αποκαλέστηκε ως η art house εκδοχή των ταινιών «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (Die Hard). Έχει σκηνοθετήσει και πολλά μουσικά βίντεο κλιπ για συγκροτήματα όπως οι IAM, Expression Direkt, Alliance Ethnik, και Wu-Tang Clan. Το Intimate Enemies είναι η τελευταία του ταινία.












Ο σεναριογράφος:
Ο Πάτρικ Ρότμαν είναι γνωστός στη Γαλλία κυρίως ως σεναριογράφος για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ με πολιτικό χαρακτήρα. Ένα από αυτά είναι και το Σιράκ, ενώ έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Αλγερία και την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης της.

Η μουσική:
Ο Αλεξάντρ Ντεσπλάτ γεννήθηκε στις ΗΠΑ από Ελληνίδα μητέρα και Γάλλο πατέρα. Έχει προταθεί συνολικά για 9 Όσκαρ και 13 άλλα βραβεία σε φεστιβάλ κινηματογράφου. Έχει συνθέσει τη μουσική για ταινίες όπως: Προσοχή, Πόθος, Το Αστέρι του Βορρά, Syriana, Καζανόβα και η Βασίλισσα. Είναι ένας από τους 115 ανθρώπους που έχουν προταθεί το 2007 να γίνουν μέλη της AMPAS (Academy of Motion Picture Arts and Sciences), ή αλλιώς της γνωστής ακαδημίας που διοργανώνει τα Όσκαρ.


Οι ηθοποιοί:
Ο Μπενουάτ Μαγκιμέλ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου σε ηλικία 16 ετών τα παράτησε όλα για να γίνει ηθοποιός. Σύζυγος της Ζυλιέτ Μπινός, με την οποία πρωταγωνίστησε μαζί στους «Αιώνιους Εραστές» (Les Enfants Du Siecle). Έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως Το Μίσος, Η Δασκάλα του Πιάνου, Οι μαχητές των ουρανών, Το άνθος του κακού και το Fair play.
Ο Αλμπέρ Ντουποντέ είναι ταυτόχρονα σκηνοθέτης και ηθοποιός, ενώ ξεκίνησε την καριέρα του ως stand up κωμικός. Έχει συμμετάσχει σε ταινίες όπως Μη Αναστρέψιμος, Οι Ατέλειωτοι Αρραβώνες και η Οντέτ στα Άστρα.

Διακρίσεις:
Υποψήφιο για τρία Σεζάρ το 2008 (Καλύτερης φωτογραφίας, μουσικής επένδυσης και ήχου)

Τα ιστορικά γεγονότα:
Η Μάχη της Αλγερίας ξεκίνησε την 1η Νοέμβρη του 1954, με ένα μπαράζ ένοπλων επιθέσεων στο Αλγέρι και στην ύπαιθρο. Όταν ο απελευθερωτικός στρατός νίκησε τελικά το 1962 (Η Αλγερία έγινε και τυπικά ανεξάρτητη στις 5.7.1962) 1 εκατομμύριο Αλγερινοί ήταν νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, εκατομμύρια στρέμματα εύφορης γης είχαν καεί ή εγκαταλειφθεί. Οι γαλλικές κυβερνήσεις έστειλαν 500.000 στρατιώτες να «ειρηνεύσουν» την Αλγερία –και ηττήθηκαν κατά κράτος.

Η νίκη της Αλγερινής Επανάστασης ήταν η ταφόπλακα της γαλλικής αποικιοκρατίας. Το πρώτο μεγάλο πλήγμα το είχε δεχτεί το 1954 στο Βιετνάμ, με την ήττα του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στο Ντιεν-Μπιεν-Φου. Έχασε τις αποικίες της στην ανατολική Ασία. Τον Οκτώβρη του 1956, η Γαλλία και η Βρετανία με τη βοήθεια του Ισραήλ προσπάθησαν να κάνουν επίδειξη πυγμής στο Σουέζ, που είχε εθνικοποιήσει ο Νάσερ. Ακόμα μια ταπεινωτική ήττα για τον ιμπεριαλισμό της αποικιοκρατίας.

Η Αλγερία ήταν η «τελευταία ευκαιρία» για την Γαλλία. Και όχι μόνο. Ήταν επίσημα μέρος του «εθνικού εδάφους», όχι μια «απλή» αποικία ή προτεκτοράτο. Ένα εκατομμύριο Γάλλοι κατοικούσαν εκεί. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι οι Αλγερινοί απολάμβαναν την «Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφότητα» της Γαλλικής Δημοκρατίας. Όπως σημειώνει ο Δ. Λιβιεράτος «Τη χρονιά πριν την επανάσταση…μόνο 5.700 παιδιά Αλγερινών πήγαιναν στο γυμνάσιο και γύρω στα 600 στο πανεπιστήμιο». Όταν το καλοκαίρι του 1945 εκλέχτηκαν κι αντιπρόσωποι από τις αποικίες για την Συντακτική Συνέλευση «Από την Αλγερία, η οποία δεν εθεωρείτο αποικία αλλά τμήμα του γαλλικού εδάφους, εξελέγησαν 35 βουλευτές εκ των οποίων 14 για τους ευρωπαίους, δηλ. 1 για 71.500 κατοίκους και 21 για τους μουσουλμάνους, δηλ. 1 για κάθε 475.000 κατοίκους».

Μέχρι και σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών παραμένουν τεταμένες λόγω της ακύρωσης μιας συμφωνίας φιλίας μετά την άρνηση του Παρισιού να αποδεχθεί το αίτημα του Αλγερίου να ζητηθεί συγγνώμη για τα εγκλήματα της αποικιοκρατικής περιόδου.

Πηγές: Λέανδρος Mπόλαρης σχετικά με το βιβλίο του Δημήτρη Λιβιεράτου «Η Αλγερινή επανάσταση», ΑΠΕ-ΜΠΕ-Γαλλ.Πρακτ (29/11/2007)

Η Τέχνη της αρνητικής Σκέψης

Βραβείο Σκηνοθεσίας
Φεστιβάλ Karlovy Vary 2007

«Η πιο αισιόδοξη πλευρά της απαισιοδοξίας, κάνει μια τρομερά διασκεδαστική ταινία…»
BJORN LARSSEN @ εφημερίδα NORDYS

«Συγκινητική, βαθιά ανθρώπινη και την ίδια στιγμή απολαυστική… Σε κάνει να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα… Ένα κινηματογραφικό κρύο-ζεστό ντους…»
PER HADAL @ εφημερίδα OSLOPULS

«Γενναία ταινία, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη σας…
Η πιο ουσιαστική ροκ ταινία που είδαμε εδώ και καιρό, με απόλυτο σεβασμό στις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις…»
GAUTE PROCHMAND @ περιοδικό SPIRIT

Φρίτνγιοβ Σαχάιμ, Κίρτσι Ελίν Τορνχάουγκ, Χένρικ Μέσταντ, Μάριαν Ότεζεν
Σκηνοθεσία: Μαρτ Μπρέιεν
Σκέψου αρνητικά: Αυτό φαίνεται να είναι το μότο του 33χρονου Γκάιρ, που βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα. Η σύζυγός του, βέβαια, φαίνεται να έχει άλλη γνώμη, καθώς επιμένει να τον εντάξει σε μια ομάδα «θετικής σκέψης» για άτομα με κινητικά προβλήματα. Η πρώτη μάζωξη των μελών του γκρουπ στο σπίτι του ζεύγους θα επιφυλάξει εκπλήξεις, ένταση, λάθη και πάθη, και θα δείξει πώς οι μαύρες σκέψεις μπορούν να χρωματίσουν τη ζωή.

Στο περιβάλλον του «Think Pink», στον κόσμο που οι «όμοιοι» δείχνουν τους «διαφορετικούς» με το ίδιο δάχτυλο, στη ζούγκλα της καθημερινότητας, όπου ο ένας θέλει να κατασπαράξει τον άλλο, μια ομάδα ανθρώπων δείχνει πως ο καλύτερος τρόπος για να φτιάξει κανείς τις ανθρώπινες σχέσεις είναι το να τις καταστρέψει πρώτα ολοσχερώς.

2008-2009 Seven Films The Next Step ANESIS 15.09.08

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2008

Σας προτείνουμε:

Πέμπτη
18.09.08 Afterschool 19.30 DANAOS 1
18.09.08 The wackness 20.00 ATTIKON
Παρασκευή
19.09.08 Afterschool 22.15 DANAOS2
Κυριακή
21.09.08 Go with peace jamil 20.15 APOLLON
Δευτέρα
22.09.08 Just another love story 22.30 ATTIKON
Τετάρτη
24.09.08 Go with peace jamil 18.15 DANAOS 2
24.09.09 Just another love story 20.15 DANAOS 2
24.09.08 Hunger 20.30 ATTIKON
Πέμπτη
25.09.08 The Wave 20.30 ATTIKON
Παρασκευή
26.09.08 ABSURDISTAN 20.00 APOLLON
Σάββατο
27.09.08 O’Horten 18.00 DANAOS 1
27.09.08 ABSURDISTAN 18.30 DANAOS 2
27.0908 THE CHASER 00.15 APOLLON
Και
Κυριακή
28.09.08 I am Because we are 22.30 DANAOS 1

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

mister lonely του Χάρμονυ Κορίν





Χώρα: Αγγλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ην. Πολιτείες
Έτος παραγωγής: 2007
Διάρκεια:112 min
Σκηνοθέτης: Harmony Korine
Σεναριογράφος Avi Korine, Harmony Korine
Ηθοποιοί: Diego Luna, Samantha Morton, Werner Herzog, Denis Lavant
Web: http://www.misterlonely.co.uk/



Ένας σωσίας του Μάικλ Τζάκσον κερδίζει τα προς το ζην, μιμούμενος τον μεγάλο αστέρα της διεθνούς μουσικής σκηνής. Κάποια στιγμή, θα συναντήσει μια σωσία της Μέριλιν Μονρόε, που είναι παντρεμένη , με έναν σωσία του Τσάρλι Τσάπλιν και έχει μια κόρη, σωσία της Σίρλεϊ Τεμπλ. Εκείνη θα τον προσκαλέσει σε μια βίλα, στην επαρχία όπου ζουν κι άλλοι σωσίες…
Εκεί, καθώς μέσα στην καθημερινότητα τα «προσωπεία» αρχίζουν να πέφτουν εκ των πραγμάτων, όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με τον δικό τους… μοναχικό εαυτό.
Με ευκολία γινόμαστε κάποιοι άλλοι -είναι μια μορφή κρυφτού, που παίζουμε, μέσα στα πρόσωπα των άλλων-, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντέξεις τη μοναξιά του πραγματικού σου εαυτού. Όταν το καταφέρεις όμως, παύεις να το θεωρείς μοναξιά -γίνεται ανθρώπινη υπόσταση. Και τότε, η ζωή έχει περισσότερο ενδιαφέρον…

Είναι αναμφίβολα ένας προκλητικός δημιουργός ο Χάρμονι Κορίν, εικαστικός σκηνοθέτης, σκηνοθέτης βίντεο κλιπ, αλλά και σεναριογράφος του «Κεν Παρκ» , σκηνοθέτης των ταινιών «Gummo» και «Julien Donkey-Boy» (η μοναδική αμερικάνικη ταινία ΔΟΓΜΑ). Ξέρει την αλήθεια , γι αυτό διαχειρίζεται σωστά το ψεμα. Από την αρχή, μας είχε προετοιμάσει για τον κοφτερό κοινωνικό του σχολιασμό και τον αλλόκοτο κόσμο που κουβαλάει στο μυαλό του… Τώρα, μας παραδίδει ένα φιλμ σχεδόν λυτρωτικό, για την έμπνευση, το πάθος, την πίστη και την αφοσίωση, ένα φιλμ για την αδιάκοπη μάχη του ανθρώπου να βρει την χαμένη του ταυτότητα…

Μη δοκιμάσετε μόνοι να κάνετε αυτά που κάνουν οι καλόγριες της ταινίας, δεν πιάνει πάντα η προσευχή.!!!



Ο τίτλος της ταινίας είναι από το τραγούδι Mister Lonely του Bobby Vinton που ακούγεται και στην αρχή της ταινίας.

Δεν είναι η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χάρμονι Κορίν στη σκηνοθεσία, αφού έχουν προηγηθεί τα Julien donkey-boy (1999) και Gummo (1997), ενώ ήδη σαν σεναριογράφος του Κεν Πάρκ μας είχε προετοιμάσει για τον κοφτερό κοινωνικό του σχολιασμό, με ένα καστ που από μόνο του αναγεννά την παραδοσιακή βρετανική σχολή.

OFFICIAL SELECTION Cannes Film Festival Un Certain Regard 2007


«Μια από τις πιο αλλόκοτες κι απολαυστικές ταινίες στο φετινό Φεστιβάλ Καννών»
περιοδικό WIRE



«Δεν ξέρω με τι να το συγκρίνω… Αυτή η ταινία δεν έχει το ταίρι της στην Ιστορία του σινεμά»
Matt Dentler / GreenCine Daily


«Το φιλμ που δίχασε αμέσως τους κριτικούς… Για πολύ ανοικτά μυαλά…»
περιοδικό Time Out

«Κάτι σαν παραμύθι, κάτι σαν μεθυστικό όνειρο, γεμάτο από πρωτότυπες και συγκλονιστικές εικόνες…»
εφημερίδα Telegraph UK

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Εγώ δεν σ΄αγαπώ ( Je t'aime, moi non plus) του Σερζ Γκαίνσμπουργκ


Εγω δεν Σ'ΑΓΑΠΩ


Σκηνοθεσία : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Σενάριο : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Μουσική : Σερζ Γκαίνσμπουργκ
Γαλλία 1976
Διάρκεια: 90΄


Παίζουν :
Τζέην Μπίρκιν,
Τζό Νταλεσάντρο,
Ζεράρ Ντεπαρτιέ

Στους κινηματογράφους:
ΔΕΞΑΜΕΝΗ ( Κολωνάκι) - ΡΙΒΙΕΡΑ (Εξάρχεια)

Μια ταινία που βλέπει κατάματα
και καταγράφει τις ολέθριες συνέπειες
της... επιθυμίας.
Μια ταινία χωρίς αγάπη.
Ένα αγόρι που αγαπά ένα άλλο αγόρι,

ένα κορίτσι που κινείται και φλερτάρει σαν αγόρι ,
το ανεξέλεγκτο ερωτικό σκίρτημα ανάμεσά τους.

Το γνήσια επαναστατικό
σμίξιμο δυο κορμιών
που σπαράσσονται
από μια πρωτόγνωρη και γι’ αυτούς
σεξουαλική έλξη.
Αιρετικό κι ανελέητα ειλικρινές.
Μια καταραμένη ταινία
που αφορά
μια παθιασμένη σιωπηλή
…πλειοψηφία!