Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Τραγουδώντας στη βροχή

Τραγουδώντας στη βροχή
(Singin' in the Rain)


Σκηνοθεσία : Stanley Donen και Gene Kelly
Σενάριο : Adolph Green και Betty Comden
Φωτογραφία : Harold Rosson
Μουσική: Lennie Hayton
Hθοποιοί : Gene Kelly, Donald O'Connor, Debbie Reynolds, Cyd Charisse ,
Rita Moreno, Jean Hagen ,Millard Mitchell ,Douglas Fowley
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Έτος παραγωγής : 1952
Έγχρωμο
35 mm,
103΄.
Κατάλληλο


Υπόθεση :
Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει με επιτυχία στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ ( Τζιν Κέλι, ), ο οποίος μετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα με μεγάλη επιτυχία εν αντιθέσει με τη συμπρωταγωνίστριά του Λίνα Λαμόντ (Τζιν Χάγκεν ), η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερμήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η 19χρονη τότε Ντέμπι Ρέινολντς. Η Κάθι, και στο σινεμά, και στη σκηνή, ανατρέπει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών, κοινώς κάνει τη Λίνα να καταλάβει ότι δεν είναι ερωτευμένη με τον Ντον, και τον Ντον να καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος με την Κάθι.
Το «Τραγουδώντας στη βροχή» αποτελεί μια σπουδή πάνω στην αλλαγή που φέρνει η τεχνολογία στη ζωή. Κι αυτή η προβληματική ξετυλίγεται μέσα από μια υπέροχη ιστορία, που υμνεί τη χαρά, την παιδικότητα που έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό κι έναν δυνατό μύθο. Που έχει επίσης χαριτωμένες εκτός σκηνής ιστορίες, όπως ότι ο Τζιν Κέλι βρεχόταν την ώρα που τραγουδούσε το «Singin' in the rain» όχι μόνο με νερό αλλά και με γάλα, για να γράφει καλύτερα η βροχή στην κάμερα.

Tips:
Ο Κέλι ήταν σαράντα ετών όταν χόρεψε μέσα στη βροχή το «Singin' in the rain» για την ομώνυμη ταινία του Στάνλεϊ Ντόνεν. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή του η εικόνα θα γινόταν κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας του σινεμά. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι είχε προβάρει κιόλας τη σκηνή αμέτρητες φορές και τώρα είχε σαράντα πυρετό. Πάντα έλεγε εξάλλου ότι ήταν καλύτερος όχι στο «Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες», την πρώτη κοινή σκηνοθετική δουλειά του με τον Ντόνεν και συμπρωταγωνιστές τον Φρανκ Σινάτρα και τη Μέριλιν Μονρόε.
Η αλήθεια είναι ότι το 1952 το «Τραγουδώντας στη βροχή» άρεσε, αλλά δεν ενθουσίασε (ήρθε όγδοο στο box office εκείνη τη χρονιά) και δεν πήρε κανένα Οσκαρ. Όμως, τώρα πια ανήκει στον κατάλογο της βιβλιοθήκης του αμερικανικού Κογκρέσου με τους εθνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς .

Tο «Singin' in the rain» δεν γράφτηκε για την ταινία. Αντιθέτως, η ταινία γυρίστηκε γι' αυτό και γι' άλλα τραγούδια που ο παραγωγός της, Αρθουρ Φριντ, είχε γράψει μαζί με τον συνθέτη Νάτσιο Χερμπ Μπράουν , είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν! Ακούστηκε δε, πρώτη φορά, στο «Hollywood revue» το 1929, ενώ το τραγούδησε και η Τζούντι Γκάρλαντ το 1940 στην ταινία «Little Nellie Kelly». Ο Κέλι το έκανε συνώνυμο της νεανικής ανεμελιάς. Και το '71 ο ιδιοφυής Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «Κουρδιστό πορτοκάλι» έδωσε στο τραγούδι κόντρα ρόλο βάζοντας τον πρωταγωνιστή του (Μάλκολμ Μακ Ντάουελ) να το χορεύει στην περίφημη σκηνή του βιασμού. Λέγεται, μάλιστα, πως, όταν προβλήθηκε η ταινία, ο Κέλι προσεβλήθη τόσο, ώστε, όταν συνάντησε τον Μακ Ντάουελ σε μια εκδήλωση, του επιτέθηκε ‘αγρια..

14 σχόλια:

Seven Films είπε...

Το καλύτερο μιούζικαλ που βγήκε ποτέ από το Χόλιγουντ, τελεία και παύλα. Απαλλαγμένο από τη σύμβαση της μεγαλοπρέπειας, της θεατρικότητας και της ευρωπαΐζουσας πλοκής, όπως το Ζιζί, το Ωραία μου κυρία και το Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, διαθέτει χαλαρή υπόθεση, εκπληκτικά χορευτικά και αξέχαστα τραγούδια, αλλά και μια σινεφίλ υπο-πλοκή, αφού ο βασικός σεναριακός άξονας περιστρέφεται γύρω από τη μετάβαση του βωβού στον ομιλούντα κινηματογράφο: ο πρωταγωνιστής Ντον Λόκγουντ περνάει με επιτυχία το τεστ της σωστής φωνής, η ντίβα Λίνα Λαμόντ ακούγεται χάλια και ένα απλό και καλλίφωνο κορίτσι, η Κάθι (η Ντέμπι Ρέινολντας στα 20 της χρόνια), την ντουμπλάρει και αποκαθίσταται στο φινάλε.

Υπάρχει ο Ντόναλντ Ο Κόνορ που κυριολεκτικά πετάει, η Τζιν Χέιγκεν που έχει πολλή πλάκα, ειδικά στη σκηνή που κραυγάζει με εξπρεσιονιστική προσποίηση «Πιέρ, Πιέρ» και τα χρυσαφικά της ξεκουφαίνουν τους ηχολήπτες, η Σιντ Τσαρίς με το εξωγήινο σώμα στην αριστοτεχνικά χορογραφημένη ονειρική σεκάνς και φυσικά η εμβληματική σκηνή με τον Τζιν Κέλι, που χορεύει με την ομπρέλα του σε ένα μείγμα από νερό και γάλα για να πλατσουρίζει πιο πειστικά στη βροχή και γράφει, χωρίς να το ξέρει, χρυσή σελίδα στην ιστορία του σινεμά, και μάλιστα με υπόκρουση ένα τραγούδι που, όπως και τα υπόλοιπα, είχε γραφτεί πολλά χρόνια πριν από τον Νέισιο Χερμπ Μπράουν, γι' αυτό και δεν φιγουράριζε στα υποψήφια για Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Το περίεργο είναι γιατί η ταινία δεν ήταν υποψήφια στις μεγάλες κατηγορίες της απονομής του 1953. Η πιθανή δικαιολογία μπορεί να είναι πως την προηγούμενη είχε βραβευτεί ο Αμερικανός στο Παρίσι. Όπως και να έχει, η απουσία καταγράφεται στις μεγάλες πατάτες των Όσκαρ.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

ΕΝΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΠΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΘΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΑ ΧΟΡΕΥΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΟΥΜΕΡΑ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Τι να πρωτοπείς για το µιούζικαλ «Τραγουδώντας στη βροχή» (Singin’ in the rain), που έχει µεγαλώσει από το 1952 γενιές και γενιές σινεφίλ... Είναι το φιλµ που εκφράζει το συναίσθηµα «ζω αισιόδοξα απαισιόδοξος». Με τη σκηνή του τραγουδιού και τον Τζιν Κέλι να τραγουδάει και να χορεύει µέσα στη βροχή να σου αναπτερώνουν για πάντα το ηθικό και να σκέφτεσαι: «ο βρεγµένος, τη βροχή δεν τη φοβάται».

Ενα πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηµατογράφου καλείται να περάσει µε επιτυχία στον οµιλούντα. Και ο Τζιν Κέλι µετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε οµιλούσα µε µεγάλη επιτυχία εν αντιθέσει µε τη συµπρωταγωνίστριά του Λίνα Λαµόντ (Τζιν Χάγκεν), η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουµπλάρισµα. Αυτόν τον ρόλο αναλαµβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερµήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η 19χρονη τότε Ντέµπι Ρέινολντς.

Το «Τραγουδώντας στη βροχή» είναι και µια προβληµατική πάνω στην αλλαγή που φέρνει η τεχνολογία στη ζωή. Κι αυτή η σπουδή ξετυλίγεται µέσα από µια υπέροχη ιστορία, που υµνεί τη χαρά, την παιδικότητα που έχει χιούµορ, αυτοσαρκασµό κι έναν δυνατό µύθο. Υπάρχουν, όµως, και χαριτωµένες εκτός σκηνής ιστορίες, όπως ότι ο Τζιν Κέλι βρεχόταν την ώρα που τραγουδούσε το «Singin’ in the rain» όχι µόνο µε νερό αλλά και µε γάλα, για να γράφει καλύτερα η βροχή στην κάµερα. Οτι ο Κέλι ήταν σαράντα ετών όταν χόρεψε µέσα στη βροχή το «Singin’ in the rain» για την οµώνυµη ταινία του Στάνλεϊ Ντόνεν. Δεν µπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η εικόνα του θα γινόταν κοµµάτι της παγκόσµιας ιστορίας του σινεµά. Το µόνο που ήξερε ήταν ότι είχε προβάρει κιόλας τη σκηνή αµέτρητες φορές και στα γυρίσµατα είχε σαράντα πυρετό. Εξάλλου πάντα έλεγε ότι ήταν καλύτερος όχι στο «Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες», την πρώτη κοινή σκηνοθετική δουλειά του µε τον Ντόνεν και συµπρωταγωνιστές τον Φρανκ Σινάτρα και τη Μέριλιν Μονρόε, αλλά στο «Τραγουδώντας στη βροχή». Ενα φιλµ, πάντως, που άρεσε, αλλά δεν ενθουσίασε (ήρθε όγδοο στο box office εκείνη τη χρονιά) και δεν πήρε κανένα Οσκαρ.

Επίσης, το τραγούδι «Singin’ in the rain» δεν γράφτηκε για την ταινία.

Αντιθέτως, η ταινία γυρίστηκε γι’ αυτό και γι’ άλλα τραγούδια που ο παραγωγός της Αρθουρ Φριντ είχε γράψει µαζί µε τον συνθέτη Νάτσιο Χερµπ Μπράουν, είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν! Ακούστηκε δε, πρώτη φορά, στο «Ηollywood revue» το 1929, ενώ το τραγούδησε και η Τζούντι Γκάρλαντ το 1940 στην ταινία «Little Νellie Κelly». Το 1971, όταν ο Στάνλεϊ Κιούµπρικ στο «Κουρδιστό πορτοκάλι» έδωσε στο τραγούδι κόντρα ρόλο βάζοντας τον πρωταγωνιστή του (Μάλκολµ Μακ Ντάουελ) να το χορεύει στην περίφηµη σκηνή του βιασµού, λέγεται, πως ο Κέλι προσεβλήθη τόσο, ώστε όταν συνάντησε τον Μακ Ντάουελ σε µια εκδήλωση, του επιτέθηκε...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Για παράδειγμα, το «Τραγουδώντας στη βροχή» (*****). Σήμερα μπορεί να θεωρείται ένα από τα εμβληματικά μιούζικαλ και είναι απόλυτα ταυτισμένο με τη χρυσή εποχή του είδους. Στην εποχή της όμως, η ταινία που σκηνοθέτησε το 1952 ο Στάνλεϊ Ντόνεν (με τη συνεργασία του Τζιν Κέλι), δεν ήταν εμπορική επιτυχία και δεν διακρίθηκε στα βραβεία. Ηταν υποψήφια για δύο μόλις Οσκαρ και τα έχασε.

Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο αναπτύχθηκε η ιστορία και η ευρηματικότητα που διακρίνει τα μουσικά νούμερα, χάρισε στην ταινία τον χαρακτηρισμό του κλασικού. Ειδικά το κομμάτι με τον χορό στη βροχή από τον Τζιν Κέλι, δεν λείπει από κανένα μοντάζ ανθολογημένων σκηνών της ιστορίας του σινεμά.

Η ταινία έχει και μια ουσιαστική ιστορία που έχει να κάνει με την ίδια την ιστορία του κινηματογράφου. Οταν ένα ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου περνάει στον ομιλούντα, εκείνος τα καταφέρνει, όχι όμως και εκείνη με την ενοχλητική της φωνή, που ταιριάζει με τη στριμμένη της συμπεριφορά. Μια νεαρή ηθοποιός καλείται να την ντουμπλάρει, αλλά θα προκαλέσει και συναισθηματικές εντάσεις στο ζευγάρι. Εκτός από τον Τζιν Κέλι,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Seven Films είπε...

Φαν των μιούζικαλ και δη των δεκαετιών του 1940 και του 1950 δεν υπήρξα ποτέ, όμως το «Τραγουδώντας στη βροχή» («Singing in the rain», 1952, ΗΠΑ) που συν-σκηνοθέτησαν ο Στάνλεϊ Ντόνεν και ο πρωταγωνιστής του Τζιν Κέλι, αποτελεί εξαίρεση. Το φιλμ παρακολουθεί τις περιπέτειες στο Χόλιγουντ δύο αχώριστων φίλων, του χορευτικού ντουέτου των Κέλι και Ντόναλντ Ο΄ Κόνορ, στους οποίους προστίθεται μια γυναίκα ( Ντέμπι Ρέινολντς ).

Το νούμερο του Κέλι όπου πλατσουρίζει στη βροχή τραγουδώντας ανήκει στις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του κινηματογράφου και είναι ο ορισμός της ευχάριστης εκτόνωσης ενός άντρα ερωτευμένου από την κορυφή ως τα νύχια.

Ωστόσο, για όσους δουν την ταινία, συνιστώ να παρατηρήσουν τον χορό του Ο΄ Κόνορ. Είναι λιγότερο γνωστός μεν από τον Κέλι, αλλά πολύ πιο αέναος και σαφώς ανώτερος χορευτής. Το φιλμ αδικήθηκε στα Οσκαρ της εποχής του, καθώς προτάθηκε μόνο σε δύο κατηγορίες: μουσικής σε μιούζικαλ και β΄ γυναικείου ρόλου ( Τζιν Χέιγκεν).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Ομως δεν ανατρέχουν όλοι οι άνθρωποι στην ταινία με την ίδια νοσταλγία. Δυο από τους βασικούς πρωταγωνιστές της, μάλιστα, έχουν εξομολογηθεί κατά καιρούς πόσο δυσάρεστο ήταν γι' αυτούς το γύρισμά της. Ο Ντόναλντ Ο'Κόνορ δεν κρύβει ότι ο Τζιν Κέλι, μοιράζοντας τα καθήκοντά του μεταξύ της ηθοποιίας, της σκηνοθεσίας και του σχεδιασμού των χορογραφιών, φρόντισε να μεταφράσει την τελειομανία του σε μια επιθετική και αυταρχική συμπεριφορά.

Προσπαθώντας να διαχειριστεί το άγχος που του προκαλούσαν οι συνεχείς απαιτήσεις του Κέλι αλλά και ένα εξαντλητικό πρόγραμμα γυρισμάτων που ξεπερνούσε κάποτε τις 19 ώρες ημερησίως, ο Ο'Κόνορ κάπνιζε τέσσερα πακέτα τσιγάρα κάθε μέρα και έτρεμε τη στιγμή που θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσει τα νεύρα του τυραννικού συμπρωταγωνιστή του. Εχοντας μεγαλώσει πλάι σε έναν ακροβάτη πατέρα και μια ισορροπίστρια μητέρα, ο ηθοποιός κατόρθωνε να εκτελεί τις πιο επιδέξιες χορευτικές φιγούρες, πείθοντας όμως έτσι τον Κέλι να ζητά ολοένα και πιο δύσκολα πράγματα από αυτόν. Για το περίφημο μουσικό νούμερο του «Make 'em Laugh», ο Ο'Κόνορ υποχρεώθηκε να αναπαράγει ένα απαιτητικό κόλπο που έκανε παλαιότερα στο τσίρκο, το οποίο απαιτούσε από αυτόν να τρέχει με φόρα προς τον τοίχο και πιέζοντάς τον δυνατά με τα πόδια του να πραγματοποιεί μια πλήρη κωλοτούμπα στον αέρα. Το νούμερο απεδείχθη τόσο εξαντλητικό, ώστε ο ηθοποιός κατέληξε στο κρεβάτι για τέσσερις μέρες, υποφέροντας από υπερκόπωση και μώλωπες στα γόνατα. Οταν ένα τεχνικό λάθος κατέστρεψε ολοσχερώς τη σκηνή, ωστόσο, ο Ο'Κόνορ αναγκάστηκε να την ξαναγυρίσει από την αρχή!

Ακόμα πιο μεγάλη ήταν η ταλαιπωρία της Ντέμπι Ρέινολντς. Δεκαοχτώ ετών τότε που γυριζόταν η ταινία και με ελάχιστη προηγούμενη εμπειρία στον κινηματογράφο, η νεαρή ηθοποιός δεν είχε ασφαλώς τον επαγγελματισμό που επεδείκνυαν οι υπόλοιποι συνάδελφοί της στο χορό. Εχοντας όμως ασχοληθεί εκτενώς στην εφηβεία με τον αθλητισμό, δούλευε σκληρά, μήνες πριν από το ξεκίνημα του φιλμ. Αυτό δεν αρκούσε, όμως, στον Τζιν Κέλι ο οποίος έβρισκε τακτικά ευκαιρίες για να την προσβάλλει. Μια μέρα που την αποκαλέσε δημοσίως «ατάλαντη», η Ντέμπι κρύφτηκε κάτω από ένα πιάνο και άρχισε να κλαίει γοερά. Ο Φρεντ Αστέρ, που έτυχε να περνά από το στούντιο όπου γυριζόταν το φιλμ, άκουσε τους λυγμούς της, την ενθάρρυνε με φιλικές κουβέντες και τη βοήθησε με μερικές χορευτικές κινήσεις που της έδειξε.

Η Ρέινολντς ζούσε με τους γονείς της στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας και προκειμένου να βρίσκεται νωρίς το πρωί στο Χόλιγουντ, όπου γυριζόταν το φιλμ, έπρεπε να παίρνει στις τέσσερις τα ξημερώματα το τρένο και έπειτα να αλλάζει τρία διαφορετικά λεωφορεία. Υπήρξαν όμως φορές όπου η νεαρή ηθοποιός ήταν τόσο εξουθενωμένη ώστε δεν μπορούσε να επιστρέψει σπίτι της και αναγκαζόταν να κοιμάται σε μια γωνιά των σκηνικών, ώς το επόμενο πρωινό που θα συνεχιζόταν το γύρισμα.

Ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις τα όριά της, η Ρέινολντς χρειάστηκε να μεταφερθεί υποβασταζόμενη στο καμαρίνι της, αμέσως μετά την κινηματογράφηση του χορευτικού στο τραγούδι «Good Morning», επειδή τα πόδια της είχαν ματώσει από την υπερβολική προσπάθεια. Και παρ' όλο που το «Τραγουδώντας στη βροχή» στάθηκε το αποφασιστικό εισιτήριό της στη φήμη, η ίδια επισήμανε πολλά χρόνια μετά ότι «το γύρισμα της ταινίας και το γεγονός ότι κατόρθωσα να επιβιώσω από μια εξαιρετικά αντίξοη γέννα στάθηκαν τα δυο δυσκολότερα πράγματα που χρειάστηκε να κάνω ποτέ σε αυτή τη ζωή». Λόγια θλιβερά για το πιο χαρούμενο μιούζικαλ όλων των εποχών...
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Ομως δεν ανατρέχουν όλοι οι άνθρωποι στην ταινία με την ίδια νοσταλγία. Δυο από τους βασικούς πρωταγωνιστές της, μάλιστα, έχουν εξομολογηθεί κατά καιρούς πόσο δυσάρεστο ήταν γι' αυτούς το γύρισμά της. Ο Ντόναλντ Ο'Κόνορ δεν κρύβει ότι ο Τζιν Κέλι, μοιράζοντας τα καθήκοντά του μεταξύ της ηθοποιίας, της σκηνοθεσίας και του σχεδιασμού των χορογραφιών, φρόντισε να μεταφράσει την τελειομανία του σε μια επιθετική και αυταρχική συμπεριφορά.

Προσπαθώντας να διαχειριστεί το άγχος που του προκαλούσαν οι συνεχείς απαιτήσεις του Κέλι αλλά και ένα εξαντλητικό πρόγραμμα γυρισμάτων που ξεπερνούσε κάποτε τις 19 ώρες ημερησίως, ο Ο'Κόνορ κάπνιζε τέσσερα πακέτα τσιγάρα κάθε μέρα και έτρεμε τη στιγμή που θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσει τα νεύρα του τυραννικού συμπρωταγωνιστή του. Εχοντας μεγαλώσει πλάι σε έναν ακροβάτη πατέρα και μια ισορροπίστρια μητέρα, ο ηθοποιός κατόρθωνε να εκτελεί τις πιο επιδέξιες χορευτικές φιγούρες, πείθοντας όμως έτσι τον Κέλι να ζητά ολοένα και πιο δύσκολα πράγματα από αυτόν. Για το περίφημο μουσικό νούμερο του «Make 'em Laugh», ο Ο'Κόνορ υποχρεώθηκε να αναπαράγει ένα απαιτητικό κόλπο που έκανε παλαιότερα στο τσίρκο, το οποίο απαιτούσε από αυτόν να τρέχει με φόρα προς τον τοίχο και πιέζοντάς τον δυνατά με τα πόδια του να πραγματοποιεί μια πλήρη κωλοτούμπα στον αέρα. Το νούμερο απεδείχθη τόσο εξαντλητικό, ώστε ο ηθοποιός κατέληξε στο κρεβάτι για τέσσερις μέρες, υποφέροντας από υπερκόπωση και μώλωπες στα γόνατα. Οταν ένα τεχνικό λάθος κατέστρεψε ολοσχερώς τη σκηνή, ωστόσο, ο Ο'Κόνορ αναγκάστηκε να την ξαναγυρίσει από την αρχή!

Ακόμα πιο μεγάλη ήταν η ταλαιπωρία της Ντέμπι Ρέινολντς. Δεκαοχτώ ετών τότε που γυριζόταν η ταινία και με ελάχιστη προηγούμενη εμπειρία στον κινηματογράφο, η νεαρή ηθοποιός δεν είχε ασφαλώς τον επαγγελματισμό που επεδείκνυαν οι υπόλοιποι συνάδελφοί της στο χορό. Εχοντας όμως ασχοληθεί εκτενώς στην εφηβεία με τον αθλητισμό, δούλευε σκληρά, μήνες πριν από το ξεκίνημα του φιλμ. Αυτό δεν αρκούσε, όμως, στον Τζιν Κέλι ο οποίος έβρισκε τακτικά ευκαιρίες για να την προσβάλλει. Μια μέρα που την αποκαλέσε δημοσίως «ατάλαντη», η Ντέμπι κρύφτηκε κάτω από ένα πιάνο και άρχισε να κλαίει γοερά. Ο Φρεντ Αστέρ, που έτυχε να περνά από το στούντιο όπου γυριζόταν το φιλμ, άκουσε τους λυγμούς της, την ενθάρρυνε με φιλικές κουβέντες και τη βοήθησε με μερικές χορευτικές κινήσεις που της έδειξε.

Η Ρέινολντς ζούσε με τους γονείς της στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας και προκειμένου να βρίσκεται νωρίς το πρωί στο Χόλιγουντ, όπου γυριζόταν το φιλμ, έπρεπε να παίρνει στις τέσσερις τα ξημερώματα το τρένο και έπειτα να αλλάζει τρία διαφορετικά λεωφορεία. Υπήρξαν όμως φορές όπου η νεαρή ηθοποιός ήταν τόσο εξουθενωμένη ώστε δεν μπορούσε να επιστρέψει σπίτι της και αναγκαζόταν να κοιμάται σε μια γωνιά των σκηνικών, ώς το επόμενο πρωινό που θα συνεχιζόταν το γύρισμα.

Ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις τα όριά της, η Ρέινολντς χρειάστηκε να μεταφερθεί υποβασταζόμενη στο καμαρίνι της, αμέσως μετά την κινηματογράφηση του χορευτικού στο τραγούδι «Good Morning», επειδή τα πόδια της είχαν ματώσει από την υπερβολική προσπάθεια. Και παρ' όλο που το «Τραγουδώντας στη βροχή» στάθηκε το αποφασιστικό εισιτήριό της στη φήμη, η ίδια επισήμανε πολλά χρόνια μετά ότι «το γύρισμα της ταινίας και το γεγονός ότι κατόρθωσα να επιβιώσω από μια εξαιρετικά αντίξοη γέννα στάθηκαν τα δυο δυσκολότερα πράγματα που χρειάστηκε να κάνω ποτέ σε αυτή τη ζωή». Λόγια θλιβερά για το πιο χαρούμενο μιούζικαλ όλων των εποχών...
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

myFILM είπε...

Εντός...
Ένα έγχρωμο αριστούργημα της δεκαετίας του ’50 με πινελιές ασπρόμαυρου βωβού κινηματογράφου, οι οποίες και το κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον και ευχάριστο, σε επανέκδοση.
Η ταινία που γυρίστηκε για το ήδη υπάρχον, και μάλιστα προ εικοσαετίας (!), τραγούδι «Singin’ in the rain» και σήμερα συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών έπρεπε να περιμένει πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία της, αφού στην εποχή της δεν εντυπωσίασε το ίδιο το κοινό αλλά μάλλον θεωρήθηκε απλά ευχάριστη αλλά όχι τόσο ιδιαίτερη.

Και επί τα αυτά...

Η αποτύπωση του ιστορικού περάσματος από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο και τον ανταγωνισμό των εταιρειών της εποχής παίρνει χρώμα και ζωντάνια από το ερωτικό ειδύλλιο που πλέκεται μεταξύ του Ντον Λόκγουντ (σταρ του σινεμά) και της ταλαντούχας εκκολαπτόμενης ηθοποιού Κάθι Σέλντεν.

Ο ρόλος του σαραντάχρονου, τότε, Τζίν Κέλι απαιτεί από αυτόν να χορέψει και να τραγουδήσει μέσα στη βροχή υμνώντας τον έρωτα και τα συναισθήματα που εκείνος προκαλεί.

Ερμηνεία που θα μείνει αποτυπωμένη στη μνήμη ακόμη και όσον γεννήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα, παρά το γεγονός πως η βροχή δεν ήταν μόνο βροχή, αλλά και γάλα, και ο Κέλι εκείνη τη μέρα είχε ανεβάσει σαράντα πυρετό. Το τελευταίο, βέβαια, αν δεν είχε γραφτεί δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβαινε κάποιος, αφού πέρα από ταλαντούχος, ο Κέλι, ήταν και εξαίρετος επαγγελματίας.

Μια ταινία για την 7η τέχνη και την ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, όταν νιώθει πως έχει γνωρίσει το άλλο του μισό, με έντονες ανταύγειες παιδικότητας, σάτιρας και μοναδικού χιούμορ.


Ιωάννα Λούγαρη www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Το 1927 ο κόσμος του κινηματογράφου αναστατώνεται από την επερχόμενη επανάσταση που σηματοδοτούν η έλευση του ήχου και το πέρασμα από το βωβό σινεμά σε εκείνο του ομιλούντος. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια των παραγωγών να καλύψουν τη χοντροκομμένη προφορά μιας σταρ με το ντουμπλάρισμα από μια ενζενί, ώστε το κοινό να μην καταλάβει την αλλαγή, τα αποτελέσματα θα είναι τραγελαφικά. Κυρίως, όμως, αυτό θα κάνει το συμπρωταγωνιστή της σταρ (που, παρεμπιπτόντως, δεν την αντέχει) να ερωτευτεί την άσημη ηθοποιό που δανείζει τη φωνή της στη διάσημη ηθοποιό. Ο μύθος που θέλει τα πάντα ειδυλλιακά στο φιλμ δεν ισχύει: Ο Κέλι κατηγορήθηκε για αυταρχισμό, η MGM ήταν δυσαρεστημένη με την αύξηση του μπάτζετ, οι περισσότεροι ηθοποιοί ήταν στα μαχαίρια. Όμως η ιστορία γράφεται με εικόνες αληθινού μεγαλείου. Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στη θέα του εκστασιασμένου Κέλι να χορεύει με το κίτρινο αδιάβροχο το τραγούδι του τίτλου; Η ταινία που δεν έκανε επιτυχία στην εποχή της είχε μόλις 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ: β’ γυναικείας ερμηνείας στην Τζιν Χάγκεν και μουσικής.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙΜΑΚΗΣ City Press

Seven Films είπε...

http://www.cine.gr/film.asp?id=701758&page=4

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΧΑΡΣΟΥΛΗ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Το μιούζικαλ, αυτή η υπέροχη σύμβαση που θέλει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν όταν είναι ερωτευμένοι, λυπημένοι ή απλώς θέλουν να εκφράσουν κάτι που δεν λέγεται αλλιώς. Αυτή η σύλληψη που προκαλεί ναυτία, ως υπερβολικά «ελαφριά» ή απλώς αφύσικη, σε πολλούς παθιασμένους κινηματογραφόφιλους. Οι τελευταίοι κάνουν συχνά μια εξαίρεση για την ταινία-σήμα κατατεθέν των μιούζικαλ, ξέρουν να σφυρίζουν τον βασικό σκοπό της και της επιφυλάσσουν μια θέση στα κλασικά αριστουργήματα. Το «Τραγουδώντας στη Βροχή» είναι το αδιαφιλονίκητα καλύτερο μιούζικαλ για τους εχθρούς του είδους.

Για μας τους υπόλοιπους, όμως, που λατρεύουμε επίσης το «The Bandwagon» και το «Top Hat», το «Meet me in St. Louis» και το «West Side Story», ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Κι αν το «Τραγουδώντας στη Βροχή» διεκδικεί με αξιώσεις την κορυφή είναι επειδή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε παραμικρή του λεπτομέρεια είναι μια σπουδή για το πώς να μετατρέψεις τον θεατή σε κοινωνό μιας ακαταμάχητης ευφορίας. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την καλύτερη σκηνή του είδους και μία από τις μαγικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά, με τον Τζιν Κέλι να παίζει με την ομπρέλα του και να βρέχει τους περαστικούς, με την ελαφρότητα ανθρώπου που έχει φτερά στα πόδια. Υπάρχει πιο ιμπρεσιονιστικός τρόπος να φιλμάρεις έναν άνθρωπο που μόλις ερωτεύτηκε;

Κωνσταντίνος Σαμαράς ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Το μιούζικαλ, αυτή η υπέροχη σύμβαση που θέλει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν όταν είναι ερωτευμένοι, λυπημένοι ή απλώς θέλουν να εκφράσουν κάτι που δεν λέγεται αλλιώς. Αυτή η σύλληψη που προκαλεί ναυτία, ως υπερβολικά «ελαφριά» ή απλώς αφύσικη, σε πολλούς παθιασμένους κινηματογραφόφιλους. Οι τελευταίοι κάνουν συχνά μια εξαίρεση για την ταινία-σήμα κατατεθέν των μιούζικαλ, ξέρουν να σφυρίζουν τον βασικό σκοπό της και της επιφυλάσσουν μια θέση στα κλασικά αριστουργήματα. Το «Τραγουδώντας στη Βροχή» είναι το αδιαφιλονίκητα καλύτερο μιούζικαλ για τους εχθρούς του είδους.

Για μας τους υπόλοιπους, όμως, που λατρεύουμε επίσης το «The Bandwagon» και το «Top Hat», το «Meet me in St. Louis» και το «West Side Story», ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Κι αν το «Τραγουδώντας στη Βροχή» διεκδικεί με αξιώσεις την κορυφή είναι επειδή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε παραμικρή του λεπτομέρεια είναι μια σπουδή για το πώς να μετατρέψεις τον θεατή σε κοινωνό μιας ακαταμάχητης ευφορίας. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την καλύτερη σκηνή του είδους και μία από τις μαγικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά, με τον Τζιν Κέλι να παίζει με την ομπρέλα του και να βρέχει τους περαστικούς, με την ελαφρότητα ανθρώπου που έχει φτερά στα πόδια. Υπάρχει πιο ιμπρεσιονιστικός τρόπος να φιλμάρεις έναν άνθρωπο που μόλις ερωτεύτηκε;

Κωνσταντίνος Σαμαράς ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Το μιούζικαλ, αυτή η υπέροχη σύμβαση που θέλει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν όταν είναι ερωτευμένοι, λυπημένοι ή απλώς θέλουν να εκφράσουν κάτι που δεν λέγεται αλλιώς. Αυτή η σύλληψη που προκαλεί ναυτία, ως υπερβολικά «ελαφριά» ή απλώς αφύσικη, σε πολλούς παθιασμένους κινηματογραφόφιλους. Οι τελευταίοι κάνουν συχνά μια εξαίρεση για την ταινία-σήμα κατατεθέν των μιούζικαλ, ξέρουν να σφυρίζουν τον βασικό σκοπό της και της επιφυλάσσουν μια θέση στα κλασικά αριστουργήματα. Το «Τραγουδώντας στη Βροχή» είναι το αδιαφιλονίκητα καλύτερο μιούζικαλ για τους εχθρούς του είδους.

Για μας τους υπόλοιπους, όμως, που λατρεύουμε επίσης το «The Bandwagon» και το «Top Hat», το «Meet me in St. Louis» και το «West Side Story», ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Κι αν το «Τραγουδώντας στη Βροχή» διεκδικεί με αξιώσεις την κορυφή είναι επειδή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε παραμικρή του λεπτομέρεια είναι μια σπουδή για το πώς να μετατρέψεις τον θεατή σε κοινωνό μιας ακαταμάχητης ευφορίας. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την καλύτερη σκηνή του είδους και μία από τις μαγικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά, με τον Τζιν Κέλι να παίζει με την ομπρέλα του και να βρέχει τους περαστικούς, με την ελαφρότητα ανθρώπου που έχει φτερά στα πόδια. Υπάρχει πιο ιμπρεσιονιστικός τρόπος να φιλμάρεις έναν άνθρωπο που μόλις ερωτεύτηκε;

Κωνσταντίνος Σαμαράς ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Γυρισμένο την εποχή που το Χόλιγουντ δεν χρειαζόταν να κλέβει ιδέες από το Broadway για τα μιούζικάλ του και που το να χορεύεις και να τραγουδάς δίχως λόγο στη μέση μια ταινίας έμοιαζε απολύτως φυσικό στα λαμπερά χρώματα του Technicolor και την extra large γοητεία του cinemascope, το «Τραγουδώντας στη βροχή» του Τζιν Κέλι και του Στάνλεϊ Ντόνεν έχει χαρακτηριστεί το καλύτερο μιούζικαλ στην ιστορία του Χόλιγουντ. Δικαιωμένο από την αντοχή του στα ατίθασα κύματα της ποπ κουλτούρας, ακόμη απολαυστικό τόσες δεκαετίες μετά και «κτήμα» κι όσων δεν το έχουν δει ποτέ ολόκληρο, είναι τόσο «μαγικό» που θα σας κρατήσει στις καρέκλες του θερινού ακόμη κι αν πιάσει βροχή. Εκτός κι αν βρείτε την ευκαιρία που ζητούσατε για να αρχίσετε να τραγουδάτε και να χορεύετε μαζί με τους ήρωες…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE