Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Η Τέχνη της αρνητικής Σκέψης

Βραβείο Σκηνοθεσίας
Φεστιβάλ Karlovy Vary 2007

«Η πιο αισιόδοξη πλευρά της απαισιοδοξίας, κάνει μια τρομερά διασκεδαστική ταινία…»
BJORN LARSSEN @ εφημερίδα NORDYS

«Συγκινητική, βαθιά ανθρώπινη και την ίδια στιγμή απολαυστική… Σε κάνει να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα… Ένα κινηματογραφικό κρύο-ζεστό ντους…»
PER HADAL @ εφημερίδα OSLOPULS

«Γενναία ταινία, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη σας…
Η πιο ουσιαστική ροκ ταινία που είδαμε εδώ και καιρό, με απόλυτο σεβασμό στις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις…»
GAUTE PROCHMAND @ περιοδικό SPIRIT

Φρίτνγιοβ Σαχάιμ, Κίρτσι Ελίν Τορνχάουγκ, Χένρικ Μέσταντ, Μάριαν Ότεζεν
Σκηνοθεσία: Μαρτ Μπρέιεν
Σκέψου αρνητικά: Αυτό φαίνεται να είναι το μότο του 33χρονου Γκάιρ, που βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα. Η σύζυγός του, βέβαια, φαίνεται να έχει άλλη γνώμη, καθώς επιμένει να τον εντάξει σε μια ομάδα «θετικής σκέψης» για άτομα με κινητικά προβλήματα. Η πρώτη μάζωξη των μελών του γκρουπ στο σπίτι του ζεύγους θα επιφυλάξει εκπλήξεις, ένταση, λάθη και πάθη, και θα δείξει πώς οι μαύρες σκέψεις μπορούν να χρωματίσουν τη ζωή.

Στο περιβάλλον του «Think Pink», στον κόσμο που οι «όμοιοι» δείχνουν τους «διαφορετικούς» με το ίδιο δάχτυλο, στη ζούγκλα της καθημερινότητας, όπου ο ένας θέλει να κατασπαράξει τον άλλο, μια ομάδα ανθρώπων δείχνει πως ο καλύτερος τρόπος για να φτιάξει κανείς τις ανθρώπινες σχέσεις είναι το να τις καταστρέψει πρώτα ολοσχερώς.

2 σχόλια:

Seven Films είπε...

Ενας απαισιόδοξος, καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, 33χρονος άντρας αντιμετωπίζει τα μέλη μιας ομάδας «θετικής σκέψης» που προσπαθούν να τον βοηθήσουν να επανενταχθεί στην κοινωνία, σε μια μαύρη κωμωδία -βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι 2007.

Μια ταινία από τη Νορβηγία, με κύρια πρόσωπα άτομα με κινητικά προβλήματα καταφέρνει να ξεπεράσει το φαινομενικά καταθλιπτικό θέμα της και να μας προσφέρει μια μαύρη κωμωδία που βλέπεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Για να κάνει τον παράλυτο Γκάιρ να πάψει να κλείνεται στο δωμάτιό του, όπου βλέπει πολεμικές ταινίες, αντιμετωπίζοντας τη ζωή αρνητικά, η γυναίκα του, Ινγκβιλντ, καλεί στο σπίτι της τα μέλη μιας ομάδας «θετικής σκέψης» για να τον βοηθήσουν. Κι αρχίζει μια σύγκρουση ανάμεσα στις δύο πλευρές, με τον Γκάιρ να τα βλέπει όλα αρνητικά και την αρχηγό της ομάδας, Τόρι, να προσπαθεί, με το σλόγκαν «οι μικρές αλλαγές οδηγούν σε μεγάλες αλλαγές», να τον πείσει πως όλα είναι θετικά και ρόδινα. Οι συγκρούσεις όμως κι οι εντάσεις, μαζί με κάποιες εκπλήξεις και ανατροπές, όπου κυριαρχούν τα ναρκωτικά και το σεξ (μαζί και η μουσική), μετατρέποντας τη συνάντηση σε αληθινό πεδίο μάχης, αποκαλύπτουν μιαν άλλη αλήθεια, φέρνοντας στην επιφάνεια τα αληθινά προβλήματα των διάφορων χαρακτήρων, βοηθώντας τελικά τον Γκάιρ να εξορκίσει τους εσωτερικούς του δαίμονες.

Νίνος Φενεκ Μικελίδης ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18.9.08

Seven Films είπε...

The Art of Negative Thinking: Μαύρη κωμωδία χωρίς ταμπού

του Λουκά Τσουκνίδα

Η κουλτούρα της θετικής σκέψης... Μάλλον, η βιομηχανία της θετικής σκέψης σαρώνει τη δύση απ' το '60 και δώθε, αλλά λύση δεν έχει δώσει σε κανένα πρόβλημα. Η διόγκωσή της σ' αυτό τον τερατώδη, ψυχαναγκαστικό βαθμό έχει να κάνει με την αρπαγή της μέσα απ' τα χέρια όσων την είχαν πραγματικά ανάγκη στα πλαίσια της θεραπείας τους. Ποιοι την άρπαξαν και την έκαναν μέινστριμ-ποπ φαινόμενο; Οι κατά φαντασίαν ψυχασθενείς, άνθρωποι χωρίς πραγματικά δυσεπίλυτα προβλήματα πέρα απ' τα αόριστα υπαρξιακά τους και την αδυναμία επίτευξης των στόχων τους, εγωκεντρικοί φανφαρόνοι που έκαναν την ψυχανάλυση μαστ, τους ψυχαναλυτές ποπ-είδωλα και τον καυτό αέρα πιο ακριβό κι απ' το πετρέλαιο.
Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω
Όταν είδα τον τίτλο της πρώτης ταινίας του νορβηγού Μπορντ Μπράιεν, κύματα θετικής ενέργειας με παρέσυραν, σα να έσκισα μόλις ένα βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια... Μόνο ένας σκανδιναβός (ή έστω γιαπωνέζος) είναι ικανός να κάνει μια πραγματική μαύρη κωμωδία με πρώτες ύλες θέματα ταμπού όπως η αναπηρία και να την ονομάσει “Η Τέχνη της Αρνητικής Σκέψης”. Γιατί όταν η οργή έχει γίνει πολυτέλεια, οι πρώτοι που έχουν δικαίωμα σ' αυτήν είναι όσοι έχουν προβλήματα, μπροστά στα οποία, οι υπόλοιποι σιωπούμε.

Μια ορεξάτη ψυχολόγος, η Τόρι, που έχει αναπτύξει μια σπουδαία μέθοδο θεραπείας με τη δύναμη της θετικής σκέψης και γράφει και βιβλίο γι' αυτήν (άρα πρέπει να πετύχει), κουράρει μια ομάδα άνθρώπων με ποικίλα προβλήματα, σωματικά και ψυχικά. Η Μάρτα, παραπληγική μετά από ένα ορειβατικό ατύχημα, ο γεμάτος ενοχές, αλλά εγωκεντρικός κρετίνος, σύζυγός της Γκαρντ, ο ημιπαράλυτός λόγω εγκεφαλικού και πρώην αλκοολικός Άσμπιαρν, η θλιμμένη ζωντοχήρα Λίλεμορ με το κολάρο στο λαιμό κι ο Γκάιρ με τη γυναίκα του την Ίνγκβιλντ. Σε μια συνάντηση της ομάδας στο σπίτι του τελευταίου, η Τόρι θα βρει το δάσκαλό της, καθώς ο νεοσύλλεκτός Γκάιρ δεν έχει καμία διάθεση να σκεφτεί θετικά. Μάλιστα αποφασίζει αντί γι' αυτό να τους κάνει όλους να σκεφτούν αρνητικά και ν' αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα κατάφατσα μαζί του. Όχι μόνο τα μέλη της ομάδας, αλλά και τους συνοδούς τους...

Πέρα απ' τη δική μου δεδομένη προκατάληψη υπέρ της, η ταινία του Μπράιεν είναι ένα άριστο ντεμπούτο για ένα νέο σκηνοθέτη. Διαπραγματεύεται ένα θέμα πανανθρώπινο με τρόπο έξυπνο, παρά τις πολλές αβανταδόρικες αναφορές στην αμερικάνικη κουλτούρα και δε μένει στη σκανδιναβική εσωστρέφεια και σκοταδολαγνεία. Ο νορβηγός κάνει πράξη αυτό που διαλαλεί στον τίτλο του απ' την αρχή, μ' έναν κεντρικό χαρακτήρα χειμαρρώδη που, αν και προσπαθεί με ακραίο τρόπο να γίνει αντιπαθητικός είναι τόσο ξεκάθαρος που δε γίνεται να μην τον καταλάβεις. Ο Φρίτγιοουφ Σόχεϊμ είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Γκάιρ, απόλυτα πειστικός ως θιασώτης της αρνητικής σκέψης, δεν αντιδρά απλά αλλά στηρίζει την επιλογή του με πάθος. Η εμφάνιση δε παλιού χεβιμεταλά και η εμμονή του με ταινίες όπως ο “Ελαφοκυνηγός” προσθέτουν σημαντικά στην κωμική πλευρά της εξελισσόμενης τραγωδίας.

Κι ενώ τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο, ο Μπράιεν ανοίγει συνεχώς βαλβίδες εκτόνωσης, που άλλοι θα βρουν κωμικές και άλλοι κυνικές, δίνοντας χώρο σε όλους τους χαρακτήρες του ν' αποκαλυφθούν παρά τη μικρή διάρκεια (80') της ταινίας του. Έτσι, απολαμβάνουμε ένα πολύ καλό καστ από καρατερίστες, που αντισταθμίζουν την υπερβολή του Γκάιρ με τις δικές τους, όσο οι “ψύχραιμοι” της υπόθεσης προσηλυτίζονται σιγά σιγά στη λατρεία της εκτόνωσης και μαθαίνουν μέσω μιας επαναστατικής μεθόδου την τέχνη της αρνητικής σκέψης. Παρ' ό,τι διαδραματίζεται σ' ένα σπίτι και οι μισοί πρωταγωνιστές είναι σε καροτσάκι, η ταινία είναι κάθε άλλο παρά στατική, ενώ η γνώριμη μουσική του Τζόνι Κας υπαγορεύει, σποραδικά, το γενικότερο συναίσθημα.

Μια μαύρη κωμωδία που δίνει νόημα σ' αυτό τον χαρακτηρισμό, προκαλεί τη συγκαταβατική μας διάθεση προς τους λιγότερο τυχερούς ενώ, συγχρόνως, επιζητά να μας διασκεδάσει. Όσους, τουλάχιστον από εμάς τη δουν θετικά.

Από το www.in2life.gr