Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον ίδιο σου τον εαυτό


Σκηνοθεσία: Φλορέντ Εμίλιο Σίρι
Σενάριο: Πάτρικ Ρότμαν(Βιβλίο και ντοκιμαντέρ) και Φλορέντ Εμίλιο Σίρι
Ηθοποιοί: Μπενουά Μαγκιμέλ, Αλμπέρτ Ντουποντέλ, Αουρέλιαν Ρεκόινγκ, Μαρκ Μπαρμπέ
Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλάτ
Διευθυντής φωτογραφίας: Τζιοβάνι Φιόρε Κολτελάτσι
Χώρα: Γαλλία
Γλώσσα: Γαλλικά
Διάρκεια: 108 λεπτά
Είδος: Πολεμικό δράμα
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.lennemi-intime-lefilm.fr/


Σύνοψη:
Αλγερία, 1959. Οι πολεμικές επιχειρήσεις για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, εντείνονται. Ο υπολοχαγός Τεριέν έχει μετατεθεί σε μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αλγερίας, για να αντικαταστήσει ένα αξιωματικό που πέθανε σε μια συμπλοκή. Αυτός ο πόλεμος όμως απέχει πολύ από αυτό που είχε φανταστεί ο ίδιος. Θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει έναν βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι πρόθυμος να σκοτώσει ακόμη και τους στρατιώτες με τους οποίους υπηρέτησε μαζί, για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Όταν οι Αλγερινοί σφάζουν τους κατοίκους ενός χωριού, ο Τεριέν προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά στις ανείπωτες φρίκες που παρακολουθεί. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο λοχίας Ντουνάκ, που πιστεύει ακράδαντα ότι η ωμότητα αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ίδια μορφή βαρβαρότητας. Σύντομα ο Τεριέν θα γνωρίσει ένα μικρό παιδί που επιβίωσε εκ θαύματος, και θα αναγκαστεί να δει την εικόνα του πολέμου μέσα από τα αθώα μάτια του…


Βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, και το αντίστοιχο βιβλίο και ντοκιμαντέρ του Πάτρικ Ρότμαν, με μια σύγχρονη οπτική, η ταινία ερευνά τις συνθήκες που μπορούν να κάνουν έναν στρατιώτη να φτάσει σε ανατριχιαστικά βασανιστήρια, και δύο φίλους να γίνουν ορκισμένοι εχθροί, με σκηνικό τον αγώνα της ανεξάρτητης Αλγερίας να ανεξαρτητοποιηθεί από τη Γαλλία. Πρόκειται για την πρώτη ουσιαστικά ταινία που απεικονίζει την χρήση ναπάλμ από το γαλλικό στρατό μέσα από θεαματικές εκρήξεις και σκηνές μάχης. Στο ύφος των ταινιών «Platoοn», «Blαck Hawk down» και «Deer Hunter», συνδυάζει την ρεαλιστική δράση και την επιβίωση της ανθρώπινης φύσης στην ομίχλη του πολέμου. Ο Φλορέντ Σίρι έγινε ευρύτερα γνωστός με την ταινία του «Διπλή ομηρία», παραγωγός της οποίας ήταν ο Μπρους Γουίλις. Ο Σίρι υπήρξε προσωπική επιλογή του Γουίλις, που θέλησε η ταινία να έχει μια ευρωπαϊκή ματιά.



Ο σκηνοθέτης:
Ο Φλορέντ Εμίλιο Σίρι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λωραίνη της Γαλλίας. Σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, (όπου ένας από τους καθηγητές του ήταν και ο Έρικ Ρόχμαν) και στην ESRA (École supérieure de réalisation audiovisuelle). Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης με το κοινωνικό δράμα «Ενός λεπτού σιγή», ενώ γρήγορα πέρασε στις ταινίες δράσης με την ταινία The Nest. Συνέχισε την καριέρα του σκηνοθετώντας δύο πολύ πετυχημένα παιχνίδια κονσόλας, τα Splinter Cell: Pandora Tomorrow και Splinter Cell: Chaos Theory, για λογαριασμό της γαλλικής Ubisoft. Το 2005 τον πρόσεξε ο Μπρους Γούιλις, ο οποίος του ζήτησε να σκηνοθετήσει τη «Διπλή Ομηρία» (Hostage). Αν και περιορισμένη εμπορικά, ο σκηνοθέτης έλαβε καλές κριτικές, και η ταινία αποκαλέστηκε ως η art house εκδοχή των ταινιών «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (Die Hard). Έχει σκηνοθετήσει και πολλά μουσικά βίντεο κλιπ για συγκροτήματα όπως οι IAM, Expression Direkt, Alliance Ethnik, και Wu-Tang Clan. Το Intimate Enemies είναι η τελευταία του ταινία.












Ο σεναριογράφος:
Ο Πάτρικ Ρότμαν είναι γνωστός στη Γαλλία κυρίως ως σεναριογράφος για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ με πολιτικό χαρακτήρα. Ένα από αυτά είναι και το Σιράκ, ενώ έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Αλγερία και την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης της.

Η μουσική:
Ο Αλεξάντρ Ντεσπλάτ γεννήθηκε στις ΗΠΑ από Ελληνίδα μητέρα και Γάλλο πατέρα. Έχει προταθεί συνολικά για 9 Όσκαρ και 13 άλλα βραβεία σε φεστιβάλ κινηματογράφου. Έχει συνθέσει τη μουσική για ταινίες όπως: Προσοχή, Πόθος, Το Αστέρι του Βορρά, Syriana, Καζανόβα και η Βασίλισσα. Είναι ένας από τους 115 ανθρώπους που έχουν προταθεί το 2007 να γίνουν μέλη της AMPAS (Academy of Motion Picture Arts and Sciences), ή αλλιώς της γνωστής ακαδημίας που διοργανώνει τα Όσκαρ.


Οι ηθοποιοί:
Ο Μπενουάτ Μαγκιμέλ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου σε ηλικία 16 ετών τα παράτησε όλα για να γίνει ηθοποιός. Σύζυγος της Ζυλιέτ Μπινός, με την οποία πρωταγωνίστησε μαζί στους «Αιώνιους Εραστές» (Les Enfants Du Siecle). Έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως Το Μίσος, Η Δασκάλα του Πιάνου, Οι μαχητές των ουρανών, Το άνθος του κακού και το Fair play.
Ο Αλμπέρ Ντουποντέ είναι ταυτόχρονα σκηνοθέτης και ηθοποιός, ενώ ξεκίνησε την καριέρα του ως stand up κωμικός. Έχει συμμετάσχει σε ταινίες όπως Μη Αναστρέψιμος, Οι Ατέλειωτοι Αρραβώνες και η Οντέτ στα Άστρα.

Διακρίσεις:
Υποψήφιο για τρία Σεζάρ το 2008 (Καλύτερης φωτογραφίας, μουσικής επένδυσης και ήχου)

Τα ιστορικά γεγονότα:
Η Μάχη της Αλγερίας ξεκίνησε την 1η Νοέμβρη του 1954, με ένα μπαράζ ένοπλων επιθέσεων στο Αλγέρι και στην ύπαιθρο. Όταν ο απελευθερωτικός στρατός νίκησε τελικά το 1962 (Η Αλγερία έγινε και τυπικά ανεξάρτητη στις 5.7.1962) 1 εκατομμύριο Αλγερινοί ήταν νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, εκατομμύρια στρέμματα εύφορης γης είχαν καεί ή εγκαταλειφθεί. Οι γαλλικές κυβερνήσεις έστειλαν 500.000 στρατιώτες να «ειρηνεύσουν» την Αλγερία –και ηττήθηκαν κατά κράτος.

Η νίκη της Αλγερινής Επανάστασης ήταν η ταφόπλακα της γαλλικής αποικιοκρατίας. Το πρώτο μεγάλο πλήγμα το είχε δεχτεί το 1954 στο Βιετνάμ, με την ήττα του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στο Ντιεν-Μπιεν-Φου. Έχασε τις αποικίες της στην ανατολική Ασία. Τον Οκτώβρη του 1956, η Γαλλία και η Βρετανία με τη βοήθεια του Ισραήλ προσπάθησαν να κάνουν επίδειξη πυγμής στο Σουέζ, που είχε εθνικοποιήσει ο Νάσερ. Ακόμα μια ταπεινωτική ήττα για τον ιμπεριαλισμό της αποικιοκρατίας.

Η Αλγερία ήταν η «τελευταία ευκαιρία» για την Γαλλία. Και όχι μόνο. Ήταν επίσημα μέρος του «εθνικού εδάφους», όχι μια «απλή» αποικία ή προτεκτοράτο. Ένα εκατομμύριο Γάλλοι κατοικούσαν εκεί. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι οι Αλγερινοί απολάμβαναν την «Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφότητα» της Γαλλικής Δημοκρατίας. Όπως σημειώνει ο Δ. Λιβιεράτος «Τη χρονιά πριν την επανάσταση…μόνο 5.700 παιδιά Αλγερινών πήγαιναν στο γυμνάσιο και γύρω στα 600 στο πανεπιστήμιο». Όταν το καλοκαίρι του 1945 εκλέχτηκαν κι αντιπρόσωποι από τις αποικίες για την Συντακτική Συνέλευση «Από την Αλγερία, η οποία δεν εθεωρείτο αποικία αλλά τμήμα του γαλλικού εδάφους, εξελέγησαν 35 βουλευτές εκ των οποίων 14 για τους ευρωπαίους, δηλ. 1 για 71.500 κατοίκους και 21 για τους μουσουλμάνους, δηλ. 1 για κάθε 475.000 κατοίκους».

Μέχρι και σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών παραμένουν τεταμένες λόγω της ακύρωσης μιας συμφωνίας φιλίας μετά την άρνηση του Παρισιού να αποδεχθεί το αίτημα του Αλγερίου να ζητηθεί συγγνώμη για τα εγκλήματα της αποικιοκρατικής περιόδου.

Πηγές: Λέανδρος Mπόλαρης σχετικά με το βιβλίο του Δημήτρη Λιβιεράτου «Η Αλγερινή επανάσταση», ΑΠΕ-ΜΠΕ-Γαλλ.Πρακτ (29/11/2007)

2 σχόλια:

Seven Films είπε...

Αντιπολεμική ταινία, μέσα από τις πολεμικές, δοσμένες με ωμό ρεαλισμό, επιχειρήσεις ενός τάγματος Γάλλων στρατιωτών στη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας.

Η ιστορία της πολεμικής αυτής, με αντιπολεμικό μήνυμα, ταινίας, γύρω από τον πόλεμο της Αλγερίας, εκτυλίσσεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή της χώρας, το 1959, όταν ο πόλεμος βρισκόταν στο απόγειό του. Εκεί μετατίθεται ο Τεριέ, ένας νέος, ιδεαλιστής υπολοχαγός, που ξαφνικά ανακαλύπτει πως βρίσκεται σ' ένα είδος πολέμου που δεν είχε φανταστεί, με τις δυο πλευρές να χρησιμοποιούν την ίδια απαράδεκτη ωμότητα, σκοτώνοντας και σφάζοντας αθώα γυναικόπαιδα. Ενώ ο Τεριέ πιστεύει πως «δεν μπορείς να πολεμάς τη βαρβαρότητα με τη βαρβαρότητα», αντίθετα οι συνάδελφοί του πιστεύουν πως μόνο με τα βασανιστήρια, όσο φριχτά κι αν αυτά είναι, και με τη χρήση βίας μπορούν να νικήσουν τους επαναστάτες -ανάμεσα στις πιο φριχτές σκηνές είναι εκείνη όπου οι Γάλλοι καίνε με ναπάλμ μια ομάδα Αγλερινών επαναστατών. Με βάση το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ του συν-σεναριογράφου του, Πατρίκ Ρότμαν, ο Φλοράν Εμίλιο Σιρί έφτιαξε μια, προσεγμένη στις λεπτομέρειές της, συγκλονιστική, παρά τα κάποια κλισέ της, ταινία, παρουσιάζοντάς μας ταυτόχρονα το άλλο, «απάνθρωπο» πρόσωπο της Γαλλίας -σε μια χαρακτηριστική σκηνή, ένας Αγλερινός επαναστάτης που πρόκειται να εκτελεστεί βγάζει από την τσέπη του και φορά στο στήθος του το μετάλλειο ανδρείας που του είχε απονείμει ο ΝτεΓκολ για τη δράση του ενάντια στους ναζί, έμμεσο σχόλιο για το τι έκαναν οι Γάλλοι στους Αλγερινούς.

Νίνος Φενέκ Μικελίδης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18.9.08

Seven Films είπε...

Αλγερία, 1959. Οι πολεμικές επιχειρήσεις για την ανεξαρτησία της Αλγερίας εντείνονται. Ο υπολοχαγός Τεριέν έχει μετατεθεί σε μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αλγερίας, για να αντικαταστήσει ένα αξιωματικό που πέθανε σε μια συμπλοκή. Αυτός ο πόλεμος όμως απέχει πολύ από αυτό που είχε φανταστεί ο ίδιος. Θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει ένα βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι πρόθυμος να σκοτώσει ακόμη και τους στρατιώτες με τους οποίους υπηρέτησε μαζί για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Όταν οι Αλγερινοί σφάζουν τους κατοίκους ενός χωριού, ο Τεριέν προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά στις ανείπωτες φρίκες που παρακολουθεί. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο λοχίας Ντουνάκ, που πιστεύει ακράδαντα ότι η ωμότητα αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ίδια μορφή βαρβαρότητας. Σύντομα ο Τεριέν θα γνωρίσει ένα μικρό παιδί που επιβίωσε εκ θαύματος και θα αναγκαστεί να δει την εικόνα του πολέμου μέσα από τα αθώα μάτια του.

Η ταινία διαδραματίζεται στα μέση της γαλλο-αλγερινής σύρραξης, και ίσως γι' αυτό δεν επιδιώκει να ξεκινήσει τελείως πληροφοριακά ή να ολοκληρώσει με βάση τα τελευταία γεγονότα, σε έναν τόνο θριαμβικό ή πένθιμο. Ουσιαστικά, παίρνει μια ευπρόσδεκτη απόσταση από τις δυο πλευρές, επιχειρώντας να προκαλέσει μια προφανή σύνδεση με τη σύγχρονη μορφή επέμβασης μιας μεγάλης δύναμης σε μια ξένη και μακρινή χώρα - φυσικά, οι συνθήκες τότε ήταν τελείως διαφορετικές και το πνεύμα στο οποίο κινούνταν οι εκατέρωθεν πλευρές ανάλογο της αυτοκρατορίας που διεκδικούσε τα «δικά» της χώματα.

Ο Σίρι κάνει στιβαρή δουλειά, χολιγουντιανή σε μεσαία κλίμακα και κλέβει σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν βγει μίζερες, με επιδεξιότητα και προσεγμένη χρήση των εφέ. Δεν κατάλαβα ωστόσο τι μέρος του λόγου είναι η ταινία. Πέρα από τον επιχειρησιακό της ρόλο, βάζει διστακτικά τα πόδια της στα νερά των χαρακτήρων, αρνούμενη να βουτήξει στα βαθιά. Δυο αξιωματικοί με τετριμμένα λάθη και ήδη καταγεγραμμένες αμφιβολίες και πολλοί στρατιώτες που ξεπαστρεύονται από μάχη σε μάχη. Κινηματογραφικό σχόλιο για το βίαιο και βρώμικο τέλος της αποικιοκρατίας, η τρέλα και ο ζόφος των ενόπλων σε ένα μακροχρόνιο αγώνα, η φύση του αντάρτικου; Ο Σίρι έχει χρηματίσει στην Αμερική σε περιπέτεια, αποδεικνύει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στο βάρος του πολεμικού παρακλαδιού της, αξιοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, όπως τη μουσική του Αλεξάντρ Ντεπλά, αλλά πέραν τούτου ουδέν.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Lifo