Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

O'Horten του Μπέντ Χάμερ


Η Καινούργια ζωή του κ. Χόρτεν
Σκηνοθεσία: Bent Hamer
Σενάριο: Bent Hamer
Παίζουν: Bård Owe, Espen Skjønberg, Ηenny Moan, Bjørn Floberg, Ghita Nørby, Kai Remlow
Διάρκεια: 89'
Μουσική: Kaada
Παραγωγή: BulBul Films / Scanbox / Pandora (DE) / ID Memento (FR)
Διεθνής Εκμετάλλευση: The Match Factory

Βραβεία / διακρίσεις:
Υποψηφιότητα της Νορβηγίας στα OSCAR 2008
Συμμετοχή στο 61ο Φεστιβάλ των Κανών στο τμήμα του «Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών»

Υπόθεση:
Ένα τρένο διασχίζει τη Νορβηγική ενδοχώρα. Ο οδηγός του, ο Οντ Χόρτεν, θα το φτάσει στον προορισμό του για προτελευταία φορά. Μετά από σαράντα χρόνια δουλειάς στο ίδιο πόστο, έχει έρθει η ώρα της σύνταξης. Όταν το τρένο φτάσει στο Μπέργκεν, για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, ο Οντ Χόρτεν ,δε θα προλάβει να ανέβει στο τρένο της επιστροφής, δεν θα προλάβει το τελευταίο του δρομολόγιο…
Η ζωή του, χωρίς την καθημερινή εργασία, που ήταν και η μοναδική σταθερή αξία της καθημερινότητάς του, του φαίνεται άδεια και χωρίς νόημα. Ακόμα και το διαμέρισμά του, είχε φροντίσει να βρίσκεται κοντά στις γραμμές του τρένου. Είναι πια 67 χρονών και νιώθει πως δεν έχει κανέναν έλεγχο στη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά του.
Από την άλλη, οι άνθρωποι γύρω του ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς. Έχει μια γλυκιά, αλλά αμήχανη συνάντηση με την παλιά του αγαπημένη. Κάνει μια επίσκεψη στη μητέρα του, στο γηροκομείο όπου νοσηλεύεται, που τον αφήνει μπερδεμένο και αδύναμο. Ψάχνει τον καθιερωμένο του καπνοπώλη για να αγοράσει μια καινούρια πίπα, όμως η γυναίκα του ,τον πληροφορεί πως έχει πρόσφατα πεθάνει...
Ώσπου γνωρίζει έναν εκκεντρικό ηλικιωμένο άντρα με περίεργες συνήθειες , που ακολουθεί τη φιλοσοφία του «Ποτέ δεν είναι αργά». Αυτό είναι και που εμπνέει τον ήρωα να ακολουθήσει το παράδειγμά του, να πάρει, για πρώτη ίσως φορά, τη ζωή στα χέρια του και να να κάνει όσα δεν τόλμησε ποτέ.
Να έχει την ευθύνη της ζωής του, έτοιμος να πληρώσει το τίμημα των πράξεων του …


Με αφορμή τον κο Χόρτεν και την καινούργια του ζωή :
Σε μια κοινωνία που ταυτίζει τη νεότητα με την παραγωγικότητα και αφήνει στο περιθώριο τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, δίνεται ένα μάθημα ζωής ( συνάμα και ένα μάθημα κινηματογράφου) για το πώς η μοναξιά -των... οδηγών μεγάλων αποστάσεων- μπορεί να οδηγήσει σε ένα δημιουργικό τρόπο ζωής.
Ένα παράδειγμα για το «ανθρώπινο υλικό» που μπορεί να βρίσκεται για χρόνια σε χειμέρια νάρκη, αλλά όταν ξυπνάει μπορεί να κάνει τα πάντα.
Η ζωή σαν ένα σύνολο κομμένων σκηνών: Αυτή είναι η ζωή του Οντ Χόρτεν, odd (=παράξενος) στην κυριολεξία της.
Οδηγεί ένα τρένο που κάνει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, αλλά καταλήγει πάντα εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Παρατηρητής, πίσω από το γυαλί, του τοπίου που παραλλάσσεται, της ζωής του που γνωρίζει παραλλαγές, αλλά μένει ίδια στην ουσία της. Ακόμα όμως και αν η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει εσωτερικά, μια εξωτερική δύναμη είναι αυτή που θα την επιβάλλει.
Γίνεται ο κόσμος να αλλάζει και ένας άνθρωπος να μένει ίδιος;
Πρόκειται για έναν άνθρωπο μόνο ή μοναχικό;
Και ο χρόνος που περνά λειτουργεί τελικά υπέρ ή εναντίον του;
Ο ήρωας καταλαβαίνει πως ξεκίνησε να ζει, όχι για να βρει τις απαντήσεις, αλλά από τη στιγμή που έθεσε στον εαυτό του τις ερωτήσεις.

Μα το ίδιο κάνει και η τέχνη του κινηματογράφου;
Αλλάζει τη ζωή με τον ίδιο τρόπο -με την παρατήρηση και την ερώτηση.
Στο σινεμά, η μαεστρία του σκηνοθέτη φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το χρόνο και την κίνηση. Και στα δύο , ο Νορβηγός σκηνοθέτης Μπεντ Χάμερ, που συνδιαλέγεται με άνεση με το έργο του «γείτονά» του, Άκι Καουρισμάκι, πετυχαίνει κάτι δύσκολο: Να συμπυκνώσει όλα τα βαριά χρόνια που κουβαλά ο ήρωας στην πλάτη του, στις λίγες μόνο ώρες στις οποίες τον ακολουθεί μετά τη συνταξιοδότησή του και να αποδώσει με μια σειρά στατικών πλάνων μια βαθιά κίνηση, αυτήν της ψυχικής ανάτασης.
Η κάμερά του σκηνοθέτη προσπαθεί να μιμηθεί το βλέμμα του ίδιου του Χόρτεν στον κόσμο. 'Ήρεμο, ειρωνικό και μαζί θλιμμένο, γλιστρά γλυκά πάνω στους ανθρώπους και τα αντικείμενα, όπως κάνουν και σε κάποιο σημείο της ταινίας οι άνθρωποι που τσουλάνε στον παγωμένο δρόμο μες στη νύχτα.
Η κάμερα βλέπει όλες τις φιγούρες που καταγράφει, με συμπάθεια, αν όχι με μια ώριμη αγάπη.
Οι ίδιοι άνθρωποι που θα έμπαιναν στο περιθώριο, εδώ μονοπωλούν τα κάδρα της ταινίας.
Οι λεπτομέρειες κάνουν, τελικά, τη διαφορά.
Νεύματα, βλέμματα, αεροπλάνα που πετάνε, μια κουβέντα με έναν άγνωστο, ένας σκύλος που γίνεται φίλος.
Τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν ένα ένα σε μια θέση.
Τα πράγματα αποκτούν αξία γιατί γίνονται εφήμερα.
Μια ζωή μονοτονίας ζυγίζει λιγότερο από ένα βράδυ περιπλάνησης, μόνος μεταξύ αγνώστων, σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Άνθρωποι, που αντί να πάρουν το τρένο για να περάσουν τη ζωή τους, τη διασχίζουν με τα πόδια.
Αργά, χωρίς να βιάζονται, για να βλέπουν καλύτερα τα πρόσωπα των ανθρώπων. ..

Βιογραφικό του Σκηνοθέτη:
Ο Μπέντ Χάμερ γεννήθηκε στο Sandefjord της Νορβηγίας το 1956. Μόλις ενηλικιώθηκε, μετακόμισε στη Σουηδία για να σπουδάσει λογοτεχνία και θεωρία του κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο και στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Στοκχόλμης αντιστοίχως. Γύρισε εκεί δύο μικρού μήκους ταινίες: Το «Sunday Dinner» το 1991 και το «Happy Hour» το 1994. Λίγο αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, την Bulbul Films. Η πρώτη του ταινία, «Eggs» προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες και διακρίθηκε με το βραβείο της Κριτικής επιτροπής. Στο ίδιο τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών προβλήθηκαν και οι δύο επόμενες ταινίες του, το Un jour sans soleil και το Kitchen Stories (Ιστορίες της κουζίνας, όπως προβλήθηκαν και στη χώρα μας), αλλά και η πρώτη ταινία του με Αμερικανούς συντελεστές, το «Factotum», που βασίστηκε σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική νουβέλα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, με τον Ματ Ντίλον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι ταινίες του έχουν βρει διανομή περίπου σε πενήντα χώρες της υφηλίου και συμμετείχαν σε ογδόντα διεθνή φεστιβάλ.



Ένα σχόλιο -και μια εξήγηση- από τον Σκηνοθέτη:
«Ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο για να παρουσιάσω τη ταινία μου “Factotum” έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση, η δράση της οποίας ήταν τοποθετημένη σε ένα τρένο. Η κάμερα ήταν στη θέση του μηχανοδηγού και κινηματογραφούσε τη διαδρομή, με όλες της τις αλλαγές του τοπίου, και μέσα από τα τούνελ ακόμα. Περιέργως πώς, αυτές οι εικόνες με εντυπωσίασαν. Και κατευθείαν, σαν να ήξερα το τρένο αυτό πολύ καλά, με φαντάστηκα μέσα σε αυτό, στη διαδρομή Όσλο - Μπέργκεν. Αν και αυτό το ανεκδοτολογικής φύσης επεισόδιο δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, τελικά ήταν η αφορμή γι' αυτήν. Μικρά μικρά κομμάτια έμπαιναν τότε στη θέση τους μέσα στο μυαλό μου, σαν να έφτιαχνα ένα παζλ.
Το τρένο είναι ένα μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά που τους χωρίζει κιόλας. Για μένα το τρένο είναι μια μεταφορά για μια προβλέψιμη ζωή ρουτίνας. Ο Χόρτεν ζούσε μέχρι τη στιγμή της σύνταξης σε ένα σύστημα απόλυτα οργανωμένο, ασφαλές και χωρίς ιστορία, παρόμοια με τη ζωή τόσων άλλων. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται να γιορτάσει τη συνταξιοδότησή του, αποφασίζει να πέσει στη ζωή με τα μούτρα. Ίσως γι' αυτό να κάνει καταρρίχηση της πολυκατοικίας όπου μένει. Για μένα αυτό είναι ένα σημείο όπου γνωρίζει πως δεν υπάρχει επιστροφή. Στις πρώτες μου μικρού μήκους ταινίες δεν χρησιμοποιούσα καθόλου διάλογο. Πρέπει να πω πως για μένα το καδράρισμα και το φως είναι πολύ πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο μες στην ταινία, θέλω να μεταδίδω την πληροφορία μέσω της εικόνας και όχι μέσω του διαλόγου.. Στο «O' Horten» χρησιμοποίησα λίγο διάλογο γιατί αυτός ανταποκρινόταν στην ατμόσφαιρα και το θέμα του φιλμ».

Διεθνή ΜΜΕ:
«Πρόκειται για ένα ζεστό φιλμ που υποστηρίζει μια βαθιά πίστη στην ανθρωπότητα. Με αργούς ρυθμούς και ανεπιτήδευτο ύφος, αλλά με έναν “ψυχωμένο” πυρήνα, που θα αποκαλυφθεί στο θεατή που θα πιστέψει σε αυτό. Ο Νορβηγός ηθοποιός Bård Owe που έχει σχεδόν πολιτογραφηθεί Δανός στον κεντρικό ρόλο κάνει μια άψογη επιστροφή στις ρίζες του.
( Fredrik Gunerius Fevang, The Fresh Site)

Το «Ο'» του τίτλου είναι σύντομος τύπος για το Odd, το μικρό όνομα του κεντρικού χαρακτήρα. Και εκτός από Νορβηγικό όνομα, είναι και με την τρυφερή του έννοια «παράξενο» (odd, στα αγγλικά). Και είναι επίσης εξαιρετικό.
(Duane Byrge, The Hollywood Reporter)

«Ο Hamer φτιάχνει ακόμα, λεπτοδουλεμένα πορτρέτα των ανθρώπων έτσι όπως περνούν τη ζωή τους μέρα με την ημέρα, όχι από εκείνα που έχουν ψυχρό χιούμορ, αλλά από εκείνα που διακρίνονται από μια προσεκτικά δοσμένη, ανθρώπινη διάσταση του παραλόγου. [...] Είναι ένα μικρό φιλμ, μια φέτα ζωής, τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο γενναιόδωρο και έξυπνο και αστείο και συμπαθητικό, που δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει ολοκληρωτικά».
(James Rocchi, Cinematical)

«...Ένα ζεστό και ευγενικά αστείο ντιβερτιμέντο που θα πρέπει να εκτιμηθεί από τους διανομείς παγκοσμίως».
(Alissa Simon, Variety)

Από την Πέμπτη 9.10.2008 στους κινηματογράφους:

ΑΑΒΟΡΑ ( Ιπποκράτους) & ΔΑΝΑΟΣ (Κηφισίας)


7 σχόλια:

Seven Films είπε...

Τ ελευταία, πλην όμως όχι η χειρότερη του επταημέρου, με τίτλο «Η καινούργια ζωή του κυρίου Χόρτεν» (Ο΄ Ηorten) από τη Φινλανδία με υπογραφήσενάριο και σκηνοθεσίαΜπεντ Χάμερ. Όπου η βαρεμάρα, η εσωτερική μαυρίλα και το απέραντο κενό μιας τόσο προχωρημένης κοινωνίας είναι αποτυπωμένα σε κάθε λεπτό αυτής της μινιμαλιστικής ταινίας Το στόρι τής μιας γραμμής. Όλη τη δουλειά την κάνουν τα περιστατικά, τα συμμετρικά πλαναρίσματα και ο υποδόριος σαρκασμός που υπονομεύει κάθε στιγμή αυτά τα καλοταϊσμένα αλλά εντελώς απελπισμένα πλάσματα της Φινλανδίας. Εξηνταεπτάχρονος οδηγός των σιδηροδρομικών γραμμών μετά τη σύνταξή του βρίσκεται εντελώς μοναχός, χωρίς νόημα και χωρίς σκοπό. Πάνω στο αδιέξοδό του, επινοεί μερικές τρέλες προκειμένου να διαχειριστεί και να κοροϊδέψει το απόλυτο κενό του. Από εκεί και ύστερα αρχίζει η παρέλαση περιστατικών, τόσο με τον Χόρτεν όσο και με τον περίγυρό του. Κατάληξη. Συμμετρία, παγωμάρα, μαύρο, αλλά εντελώς υπόγειο χιούμορ και επανάληψη του ίδιου μοτίβου.

Εκατομμύρια Φινλανδών θαμμένοι κάτω από παχουλές στρώσεις πάγου. Νεκροζώντανα κουρδισμένα ανθρωπάκια που σκοτώνουν την πλήξη τους κατεβάζοντας τεράστιες ποσότητες αλκοόλ. Όλα μονόχορδα, μονοδιάστατα και μονοσήμαντα. Τελικό συμπέρασμα; Τα ίδια πάνωκάτω λέει και ο Άκι Καουρισμάκι, αλλά τι χασματική διαφορά. Γιατί εκτός από τη μαυρίλα, υπάρχει ακόμα και στον πάγο μια καρδιά που χτυπάει δυνατά!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

ΛΕΠΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΑΛΗΝΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ. ΣΙΝΕΦΙΛ ΚΟΜΕΝΤΙ, ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΩΝ ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ" ΚΑΙ "FACTOTUM".

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Ο 67χρονος Οντ Χόρτεν, συνεπής και αφοσιωμένος οδηγός αμαξοστοιχίας εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ετοιμάζεται για σύνταξη.

Ομως το επικείμενο τέλος της καριέρας του θα σημάνει την αρχή μιας σειράς απροόπτων στη ρουτινιάρικη προσωπική του ζωή.

Τη βραδιά του αποχαιρετιστήριου πάρτι προς τιμήν του, κλειδώνεται έξω από το διαμέρισμα του φίλου του και καταλήγει να κοιμάται σε σπίτι γειτονικής οικογένειας.

Χάνεται στο αεροδρόμιο του Οσλο, όπου πήγε να συναντήσει γνωστό του για να του πουλήσει το σκάφος του.

Εγκλωβίζεται σε δημόσια πισίνα και αναγκάζεται να βγει έξω με... ψηλοτάκουνα που βρήκε στα γυναικεία αποδυτήρια. Βοηθά στον δρόμο έναν μεθυσμένο και τον συνοδεύει στο σπίτι του, όπου τον περιμένουν νέες εκπλήξεις...

Εν ολίγοις, η Οδύσσεια ενός ανθρώπου χαμένου μετά την άρση της επαγγελματικής του ταυτότητας και μπροστά στη συνειδητοποίηση του πλησιάσματος του βιολογικού του τέλους.

Ακούγεται βαρύ και καταθλιπτικό ως θέμα, μόνο που ο Νορβηγός Μπεντ Χάμερ («Ιστορίες της κουζίνας», «Factotum») προτιμά να το δουλέψει με το ιδιόρρυθμο χιούμορ της σχολής τού παγερά... εκφραστικού Μπάστερ Κίτον και τον μινιμαλισμό ενός Καουρισμάκι, φροντίζοντας μαζί να κρατήσει τη μόνιμα αναδυόμενη από το σινεμά και των δύο υπόγεια πίκρα.

Το αποτέλεσμα, παρά τις σποραδικές εκτροχιάσεις σε πέραν του θέματος γκαγκς του παραλόγου, σε κερδίζει συγκινησιακά χάρη σε μεγάλο βαθμό και στον εκπληκτικό πρωταγωνιστή του, Μπαρντ Οβε.

Ρόμπυ Εκσιέλ ΕΘΝΟΣ

Seven Films είπε...

Η «Καινούργια ζωή του κυρίου Ο’ Χόρτεν» (***) είναι μια παράξενη δραματική κομεντί με σκανδιναβική αίσθηση του χιούμορ, οικεία σε όσους έχουν δει τις «Ιστορίες κουζίνας» του ίδιου σκηνοθέτη, του Μπεντ Χάμερ. Ο Νορβηγός σκηνοθέτης παρακολουθεί τη ζωή του κυρίου Ο’ Χόρτεν, ενός συνταξιούχου σιδηροδρομικού και τις νέες επιλογές που πρέπει να κάνει στη νέα φάση της ζωής του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Seven Films είπε...

Από το Νορβηγό σκηνοθέτη του Factotum, ένα χαϊκού για τη ζωή και το νόημά της συμπυκνωμένο σε ιδέες και παρομοιώσεις, αναγκαστικά αργό αλλά ενδιαφέρον όσο φτάνει στην αυλαία.
Χιόνι στην αυλή, κακά μαντάτα στην ψυχή. Ένα τρένο διασχίζει τη νορβηγική ενδοχώρα. Ο οδηγός του, ο Οντ (παράξενος, όνομα και πράγμα) Χόρτεν, θα το φτάσει στον προορισμό του για προτελευταία φορά. Μετά από σαράντα χρόνια δουλειάς στο ίδιο πόστο έχει έρθει η ώρα της σύνταξης. Όταν το τρένο φτάσει στο Μπέργκεν για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, ο Οντ Χόρτεν δεν θα προλάβει να ανέβει στο τρένο της επιστροφής, δεν θα προλάβει το τελευταίο του δρομολόγιο...

Η ζωή του χωρίς την καθημερινή εργασία, που ήταν και η μοναδική σταθερή αξία της καθημερινότητάς του, του φαίνεται άδεια και χωρίς νόημα. Ακόμα και το διαμέρισμά του είχε φροντίσει να βρίσκεται κοντά στις γραμμές του τρένου. Είναι πια 67 χρονών και νιώθει πως δεν έχει κανέναν έλεγχο στη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά του.

Από την άλλη, οι άνθρωποι γύρω του ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς. Έχει μια γλυκιά αλλά αμήχανη συνάντηση με την παλιά του αγαπημένη. Κάνει μια επίσκεψη στη μητέρα του, στο γηροκομείο όπου νοσηλεύεται, που τον αφήνει μπερδεμένο και αδύναμο. Ψάχνει τον καθιερωμένο του καπνοπώλη για να αγοράσει μια καινούργια πίπα, όμως η γυναίκα του τον πληροφορεί πως έχει πρόσφατα πεθάνει.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Ποιητικός μινιμαλισμός και χιούμορ διαπνέουν την καινούργια ταινία του Νορβηγού Μπεντ Χάμερ, ο οποίος, μετά το αμερικάνικο διάλειμμα του “Factotum”, επιστρέφει στο γνώριμο κλίμα, κάπου ανάμεσα σε Ζακ Τατί και Ρόι Άντερσον. Η ιστορία ενός οδηγού αμαξοστοιχίας αντιμέτωπου με την προοπτική της συνταξιοδότησης σε αφήνει να απολαύσεις μια σειρά από θαυμάσια συναισθηματικά και οπτικά «τοπία». Λιτό σε δράση αλλά πλούσιο σε καρδιά, ελαφρώς παράξενο αλλά απόλυτα τρυφερό κι ευγενικό, είναι αναμφίβολα ένα πολύτιμο φιλμ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Ολα τα «λεφτά» της ταινίας είναι η προσεγμένη κατασκευή της. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, δείχνει και το σεβασμό του δημιουργού της απέναντι στο θεατή του. Να σημειώσουμε πως τον ίδιο σεβασμό δείχνει και στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, με τους οποίους ασχολείται η ταινία του.

Ο κύριος Οντ Χόρτεν παίρνει σύνταξη, ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας. Η δουλειά του, μηχανοδηγός σε γρήγορα μεγάλων αποστάσεων τρένα, τον είχε ολοκληρωτικά απορροφήσει. Τώρα, πια, δεν ξέρει πώς να διαθέσει το χρόνο του. Νιώθει ότι μπροστά του έχει ανοιχτεί μια μεγάλη καταπακτή που θα τον καταπιεί. Η ζωή, ωστόσο, έχει τα δικά της ...σχέδια. Ο κόσμος γύρω του εξακολουθεί να κινείται. Σιγά-σιγά και ο καλός μας συνταξιούχος θα παρασυρθεί μέσα σε αυτή την κίνηση. Θα ξαναβρεί λόγους για να υπάρχει! Τόσο που, γιατί όχι, να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Να ξαναβρεί σύντροφο...

Η ταινία - με τον τρόπο της - είναι αισιόδοξη. Ενας οδηγός γρήγορων και μεγάλων αποστάσεων τρένων δε γίνεται να μην μπορεί να οδηγήσει μέχρι το τέλος την πολύτιμη ζωή του. Αυτός που τα κατάφερε σε όλα αυτά τα μεγάλα ταξίδια, θα τα παρατήσει στο δικό του μοναδικό ταξίδι; Ποτέ! Τινάζει, λοιπόν, το κεφάλι του και πάμε μέχρι το τέλος! Σταθερά και σίγουρα. Οπως έκανε με τους επιβάτες, που τους πήγαινε με ασφάλεια στον προορισμό τους.

Γλυκιά, λοιπόν, τρυφερή και ανθρώπινη ταινία. Η οποία, βέβαια, δε βάζει ζητήματα επιβίωσης (γνωστά στους συνταξιούχους). Αυτή ασχολείται με το χρόνο και με τη μοναξιά. Τα θέματα που εξετάζει τα εξετάζει με σεβασμό.

ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ