Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

"Fahrenheit 451" 17 Σεπτέμβρη αποκλειστικά ΑΣΤΥ



Σκηνοθεσία: : François Truffaut
Σενάριο: βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Ray Bradbury
François Truffaut Jean-Louis Richard David Rudkin Helen Scott
Φωτογραφία: Nicolas Roeg
Μουσική: Bernard Herrmann
Παίζουν: Oskar Werner Julie Christie Cyril Cusack Anton Diffring Jeremy Spenser Bee Duffell Alex Scott

Έτος παραγωγής: 1966
Χώρα Παραγωγής: Αγγλία
Γλώσσα: Αγγλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 112





Υπόθεση:
Σ'ένα εφιαλτικό μέλλον, η δουλειά ενός πυροσβέστη είναι να καίει βιβλία.

Η ταινία, που γυρίστηκε το 1967, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Ρέι Μπράνμπερι (1953). Είναι μια ταινία που αναφέρεται σε μια ολοκληρωτική κοινωνία του μέλλοντος ,όπου απαγορεύεται ο γραπτός λόγος. Στην χώρα αυτή οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που διαβάζουν και είναι ικανοί να σκέφτονται ,αποτελούν μια απειλή για το κράτος που αποθαρρύνει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία και προσωπική έκφραση. Οι πολίτες αυτής της κοινωνίας υποφέρουν από την επιβολή λογοκρισίας και η μόνη τους επαφή με την ενημέρωση είναι μια τεράστια οθόνη τηλεόρασης, απ΄ όπου μεταδίδονται συνεχώς ελεγχόμενες ειδήσεις. Στην κοινωνία αυτή παρέχονται ελεύθερα φάρμακα ώστε οι πολίτες να βρίσκονται σε καταστολή. Περιπολίες στους δρόμους ελέγχουν την εμφάνιση των πολιτών, τους ξυρίζουν τα κεφάλια, συλλαμβάνουν τους αντισυμβατικούς σε συμπεριφορά χαρακτήρες.Οι μονάδες της Πυροσβεστικής, έχουν αναλάβει να καίνε τα βιβλία που κρύβονται παράνομα σε κρυψώνες αφού κάποιοι αντιστέκονται στο κάψιμο και στο χαμό της γνώσης.
Ο τίτλος «Φαρενάιτ 451» αναφέρεται στους βαθμούς καύσης του χαρτιού και αντιστοιχεί στους 233 βαθμούς Κελσίου. Γι’ αυτό και στην ταινία ο θεατής ποτέ δεν διαβάζει κάτι πάνω στην οθόνη, εκτός από τους τίτλους των βιβλίων που καίγονται. Τα βιβλία αυτά είναι υπαρκτά και ανήκουν στα σημαντικότερα κείμενα όλων των εποχών. ‘Ένα προσεκτικό μάτι μπορεί να καταγράψει περισσότερα από 120 κλασικά βιβλία. Πρόκειται για μια ταινία ιδεολογική, χωρίς να επιμένει στην άσκοπη πλοκή, με ορισμένες συνταρακτικές σκηνές όπως εκείνη στο τελευταίο μέρος με τους «αντάρτες», τους Βιβλιανθρώπους, που έχουν αποστηθίσει ο καθένας από ένα ολόκληρο βιβλίο που κατά τη γνώμη τους πρέπει να διασωθεί. Πρόκειται για μια ταινία παράξενη, κάπως ψυχρή παρά τον καυτό τίτλο της αλλά σοβαρή στον προβληματισμό της όσον αφορά τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα από την εξαφάνιση του γραπτού λόγου, την επιβολή της εικόνας και την κατευθυνόμενη ενημέρωση από την τηλεόραση.


Άποψη :
Τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Τα βιβλία αναπαριστούν την ελεύθερη σκέψη, και αν θέλουμε να ζούμε σε μια ειρηνική κοινωνία, δεν μπορούμε να ανεχτούμε κάτι τέτοιο, γιατί η ελεύθερη σκέψη μπορεί να προσβάλλει κάποιον εκεί έξω… (The fire chief, Fahrenheit 451)



Σε μία εποχή που ολοένα εισβάλλει στην ζωή μας η πολιτική ορθότητα, το παραπάνω φασιστικό απόφθεγμα εί­ναι κάθε άλλο παρά επίκαιρο. Τι και αν είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας μιας «φανταστικής» μελλοντικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δυστυχώς μέχρι στιγμής η ύπαρξη της δεν μας έχει απασχολήσει σοβαρά; Είναι όμως μια έκ­φραση της λογοκρισίας η οποία γίνεται ολοένα και πιο εμφανής στην καθημερινότητα μας. Μπορεί να πιστεύουμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο ελεύθερος λόγος και η ελεύθερη σκέψη κυριαρχούν, η αλήθεια είναι όμως ότι μέ­σα στο πνεύμα της πολιτικής ορθότητας αυτολογοκρινόμαστε συνεχώς, ή υπομένουμε μια λογοκρισία η οποία είναι εν τέλει ανούσια και δεν εξυπηρετεί κανέναν ουσια­στικό σκοπό.
Πάρτε σαν παράδειγμα την πρόσφατη καταδίκη στην πυρά των βιβλίων της Τζοάν Ρόουλινγκ, της συγγραφέως του διάσημου ανά τον κόσμο Χάρι Πότερ. Πόσο επικίνδυνο ή προσβλητικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι για τις περιπέτειες ενός μικρού μάγου; Κατά πόσο μπορεί ένα τέτοιο ανάγνωσμα να διαφθείρει τις αθώες παιδικές ψυχές και να οδηγήσει την απανταχού ανά την υδρόγειο πιτσιρικαρία στον αποκρυφισμό και την μαγεία; Κατά πόσο είναι αφελές ή γελοίο το να πιστεύει κανείς ότι σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια θα υπάρχει έξαρση της μαύρης μαγείας εξασκούμενη από πρώην αναγνώστες ενός μυωπικού μπό­μπιρα;
Και όμως, όσο παράξενο ή εξωφρενικό και αν αυτό φαίνεται σε μερικούς, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βλέ­πουν την πιθανότητα -με μεγάλη βεβαιότητα μάλιστα- όλων αυτών των απίστευτων ισχυρισμών να πραγματοποιείται στο μέλλον. Και τι κάνουν λοιπόν για να αποτρέψουν το χειρότερο; Μα αυτό που είναι προφανές. Καίνε τα βιβλία. Ας ρίξουμε μια ματιά στο μέλλον. Υπάρχουν σπίτια που αντέχουν στην φωτιά. Η τηλεόραση είναι πάντα ανοικτή σε κάθε ένα από αυτά. Κυκλοφορούν κόμικς χωρίς λεζάντες, παρά μόνο με πολύχρωμες εικόνες. Όλοι αγαπάνε τα σπορ και τα παρακολουθούν συστηματικά. Και φυσικά τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Ειδικές ομάδες πυροσβεστών -παρόλο που η αγγλική λέξη fireman, δηλαδή «άνθρωπος της φωτιάς» θα απέδιδε καλύτερα την περιγραφή του επαγγέλματος τους- είναι εντεταλμένες να καίνε τα βιβλία τα οποία είναι παράνομα
Όλα αυτά συμβαίνουν στο Fahrenheit 451 (1953) του διάσημου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Ρέι Μπράντμπερι (The Martian Chronicles, The Illustrated Man, κ.α.). Ο Μπράντμπερι ακολουθώντας την παράδοση που άρχισαν ο Άλντους Χάξλεϊ με το «Γενναίος Νέος Κόσμος» (1932), και ο Τζορτζ Όργουελ με το σταθερά επίκαιρο «1984» (1948), παρουσιάζει ένα ζοφερό μέλλον στο οποίο οι άνθρωποι έχουν στερηθεί τις βασικές ελευθερίες τους και έχουν μετατραπεί σε υποζύγια ενός ολοκληρωτικού καθε­στώτος. Αυτό το καθεστώς στερεί τα βασικά δικαιώματα από τους πολίτες ομαδοποιώντας τους και μετατρέποντας τους σε άβουλα όντα στο όνομα του γενικού καλού και της τάξης.
Αυτό το είδος ουτοπικής επιστημονικής φαντασίας που άρχισε να κάνει την εμφάνιση του στην λογοτεχνία της δεκαετίας του ‘40, είναι ένα λογοτεχνικό παρακλάδι της επιστημονικής φαντασίας το οποίο και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ι,δίως μετά από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Για αυτόν τον λόγο φαίνεται ότι αποφάσισε και ο Φρανσουά Τρυφώ να μεταφέρει στην οθόνη το Fahrenheit 451 το 1966 με τον Αυστριακό Όσκαρ Βέρνερ και την Βρετανίδα Τζούλι Κρίστι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Νοηματικά και αφηγηματικά, η ταινία δεν διαφέρει από το βιβλίο. Και τα δύο μοιράζονται την ίδια δομή και η πλοκή τους είναι παρόμοια, αναφερόμενα σε μια μελλοντική κοινωνία όπου τα βιβλία είναι παράνομα και οποιοσδήποτε αναφερθεί ότι έχει στην κατοχή του οτιδήποτε έχει να κάνει με έντυπο, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται. Και φυσικά, όσα βιβλία κατάσχονται ρίχνονται στην πυρά από το ειδικό σώμα «πυροσβεστών», και καίγονται στους 451 βαθμούς Fahrenheit.
Ο Μόνταγκ, (Όσκαρ Βέρνερ) που είναι και ο κεντρικός χαρακτήρας, ανήκει σε αυτό το σώμα και η δουλειά του είναι να εντοπίζει τα παράνομα βιβλία και να τα καίει. Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα (Τζούλι Κρίστι), η οποία δεν έχει κάποιον σκοπό στην ζωή της, είναι εθισμένη στα φαρ­μακευτικά προϊόντα που παρέχονται πλουσιοπάροχα και νόμιμα στους πολίτες από το κράτος για να τους κρατούν «ευτυχισμένους», παρακολουθεί επί μονίμου βάσεως τηλεόραση πάντα περιμένοντας να δει την αγαπημένη της εκπομπή, και κάνοντας πάρτι με καλεσμένες τις φίλες της. Η γυναίκα αυτή είναι ένα τμήμα του Όλου, μια ομογε­νοποιημένη φιγούρα χωρίς ατομική ταυτότητα, και οικειο­θελώς στερημένη από κάθε είδους προσωπική ανεξαρ­τησία, μιας και δεν αφήνει να την απασχολήσει τίποτε άλλο πέρα από την καθημερινή της ρουτίνα που της παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.
Παγιδευμένος στα δεσμά ενός μονότονου και ανούσιου συζυγικού βίου, και κουβαλώντας το φορτίο μιας δουλειάς που καταντά άσκοπη και ψυχοφθόρα, αλλά που παρόλα αυτά την κάνει με τόση αποτελεσματικότητα που οι ανώτεροι του σκέφτονται να του δώσουν προαγωγή, ο Μόνταγκ γνωρίζει τυχαία μια γειτόνισσα την Κλαρίς (που την υποδύεται ξανά η Τζούλι Κρίστι).
Η Κλαρίς είναι μια ανεξάρτητη κοπέλα με ελεύθερο πνεύμα και μεγάλη φαντασία. Σε αντίθεση με την σύζυγο του Μόνταγκ έχει καταφέρει να αντισταθεί στον πνευματικό ευνουχισμό και να διατηρήσει στο ακέραιο την ταυτότητα της. Σύντομα ο Μόνταγκ εντυπωσιάζεται από αυτήν. Δεν γνωρίζει όμως ακόμα το μεγάλο μυστικό που κρύβει εκείνη και ο θείος της. Ανήκουν και οι δύο σε μια ομάδα αν­θρώπων που πάνε ενάντια στο κατεστημένο, όχι μόνο επειδή αγαπούν και έχουν στην κατοχή τους παράνομα βιβλία, αλλά επειδή είναι οι ίδιοι άνθρωποι-βιβλία, αφιερώ­νουν δηλαδή την ζωή τους στην απομνημόνευση ολόκλη­ρων βιβλίων (από ένα ο καθένας) ούτως ώστε να μπορούν να τα διαδίδουν χωρίς να κινδυνεύουν από το κράτος. Ο Μόνταγκ αρχίζει σιγά-σιγά να παρασύρεται από την Κλαρίς στον κόσμο της, διαβάζοντας στα κρυφά κάποια 3ιβλία που πέφτουν στα χέρια του κατά την διάρκεια κάποιων εκκαθαρίσεων παράνομου υλικού. Με αυτήν του την πράξη, αρχίζει το μυαλό του να απελευθερώνεται στα­διακά από την προπαγάνδα της πολιτείας και από όλα όσα είχε μάθει να δέχεται ως δεδομένα. Με το διάβασμα η σκέψη του απεγκλωβίζεται και αρχίζει να αμφισβητεί το νόημα της ύπαρξης του, της δουλειάς του, ακόμα και του ίδιου του τού γάμου. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ακολουθούν την αναμενόμενη πορεία. Ο Μόνταγκ συναρ­πάζεται από τον νέο κόσμο που ανακαλύπτει μέσω του διαβάσματος, και τελικά ακολουθεί την Κλαρίς σε μια κοινότητα ανθρώπων-βιβλίων.
To Fahrenheit 451 είναι η πρώτη και μοναδική αγγλόφωνη ταινία αλλά συγχρόνως και η μοναδική ταινία Επιστημονικής φαντασίας του Φρανσουά Τριφό. Παρόλα αυτά ο Τριφό αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο βήμα για ταινία που ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ενώ θα μπορούσε να εί­χε ετοιμάσει ένα φουτουριστικό σκηνικό όπως ήταν καθιερωμένο για τις ταινίες του είδους εκείνης της εποχής, αντίθετα επέλεξε να τοποθετήσει τους χαρα­κτήρες του μέσα σε ένα σκηνικό που δεν διέφερε και πολύ από όλα όσα θεωρούνταν ως μοντέρνα εκείνη την περίοδο μέσα στην οποία γυρίστηκε. Έτσι όλα μέ­σα στο φιλμ θυμίζουν έντονα την δεκαετία του ‘60, εκτός βέβαια από τις κοινωνικές συνθήκες που παρου­σιάζονται να επικρατούν.
Κάτι τέτοιο φαίνεται να ήταν εσκεμμένο από μέρους του Τριφό. Δεδομένου του θέματος της ται­νίας, το σημαντικότερο από όλα ήταν να τονίσει ότι αυτό που συμβαίνει στην οθόνη θα μπορούσε κάλλιστα να συμβαίνει σε οποιαδήποτε εποχή αν δημιουργού­νταν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Το γεγονός ότι κάποτε ίσως να υπάρξει κάποιο καθεστώς που να ανακηρύξει την ανάγνωση και κατοχή βιβλίων ως παράνομη δραστηριότητα δεν είναι κάτι που πιθανόν να συμβεί μόνο στο άμεσο μέλλον, αλλά είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος. Εξάλλου, το βιβλίο είναι ένα σύμβολο μέσα στην ταινία, το οποίο χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει κάθε είδους και μορφής αντίσταση ενάντια στην φίμωση της σκέψης και στην ποδηγέτηση της ατομικής ελευθερίας του ανθρώπου.
Με μεγάλη γενναιότητα, δεδομένου ότι και ο ίδιος είχε επιλέξει την εικόνα ως μέσο έκφρασης, ο Τριφό προσπαθεί να περάσει στο κοινό του το εξής μήνυμα. «Αντισταθείτε στις εικόνες που σας βομβαρδίζουν καθημερινά αποζητώντας την προσοχή σας. Οι περισσότερες είναι εικόνες χωρίς Λόγο που προσπα­θούν να υποτάξουν την σκέψη σας και την ελευθερία σας».
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο αυτό το μήνυμα μπορεί να περάσει στο κοινό με επιτυχία από ένα μέσο που βασίζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του στην εικόνα, όπως είναι ο κινηματογράφος. Παράλληλα, δεν είναι και πολύ εύκολο να τοποθετήσει κανείς το βιβλίο Fahrenheit 451 στην μία πλευρά της ζυγαριάς, και την ταινία στην άλλη, και να μπορέσει να κρίνει πιο από τα δύο είναι καλύτερο ή έστω πιο επιτυχημένο, δεδομένου του θέματος που διαπραγματεύονται, ώστε κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως άτοπο και άσκοπο συνάμα. Το θέμα είναι ότι δεν θα πρέπει κανείς να χάσει το βαθύτερο νόημα που δεσπόζει και στην ταινία αλλά και στο βιβλίο: εάν αφεθούμε στην λογοκρισία με όποια μορφή παρουσιάζεται και όποια και αν είναι η πηγή της, εάν αφεθούμε στην μαγεία που μας ασκούν οι εικόνες χωρίς Λόγο, εάν σταματήσουμε να σκε­φτόμαστε, να φανταζόμαστε, να ονειρευόμαστε, τότε όχι μόνο έχουμε γίνει θύματα στα χέρια του οποιουδήποτε επι­δέξιου που αποζητά την εξουσία μέσω της χειραγώγησης, αλλά έχουμε χάσει και ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας το οποίο είναι η ατομική μας ταυτότητα και ανεξαρ­τησία.



Tips:
Είναι η μία και μοναδική ταινία που γύρισε στην Αγγλική γλώσσα ο Φρανσουα Τριφό
Ο τίτλος του βιβλίου και της ταινίας είναι η θερμοκρασία κατά την οποία καίγεται το χαρτί.
Μερικοί από τους τίτλους βιβλίων που φαίνονται να καίγονται στην ταινία : - Don Quixote - Othello, the Moor of Venice - Vanity Fair - Madame Bovary - Le monde a coté - Alice's Adventues in Wonderland & Through the Looking-Glass - Gaspard Hauser - Robinson Crusoe - The World of Salvador Dali - Jeanne d'Arc - Life and Loves - The Weather - My Autobiography by Charles Chaplin - Les negres - Confessions of an Irish Rebel - The Ginger Man - Petrouchka - The Catcher In The Rye - The Moon and Sixpence - Lolita - David Copperfield - Mein Kampf - She Might Have Been Queen - Social Aspects of Disease - The Ethics of Aristotle - The Brothers Karamazov - The Sorrows of Young Werther - The Martian Chronicles - Plato's Republic - Fahrenheit 451 - Pride and Prejudic

Είναι η πρώτη έγχρωμη ταινία του Φρανσουά Τρυφό.


Βραβεία- Συμμετοχές :
Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβαλ Βενετίας 1966
Υποψηφιότητα της Τζούλι Κρίστι για καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στα BAFTA 1967

Ο Συγγραφέας :

O Ρέυ Μπράντμπερυ γεννήθηκε το 1920 στο Γουόκιγκαν του Ιλινόις. Άρχισε να γράφει διηγήματα το 1932, μετά από μια συνάντησή του μ' έναν καλλιτέχνη του τσίρκου ονόματι «Μίστερ Ελέκτρικο». Πούλησε το πρώτο του διήγημα επιστημονικής φαντασίας το 1941 και γρήγορα διακρίθηκε ως ο πιο ταλαντούχος συνεργάτης του περιοδικού Weird Tales. Ήδη στα μέσα της δεκαετίας του '40 δημοσίευε τις ιστορίες του όπου ήθελε. Τα διηγήματα αυτής της περιόδου εκδόθηκαν στις συλλογές Μαύρο καρναβάλι (1947) και Η χώρα του Oκτώβρη (1955). Ευρύτερα όμως γνωστός γίνεται με τις συλλογές διηγημάτων Χρονικά του Άρη (1950) και O εικονογραφημένος άνθρωπος (1951). Την ίδια χρονιά εκδίδει το μυθιστόρημά του Φαρενάιτ 451, του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά από τον Φρανσουά Τριφό αρκετά χρόνια αργότερα θα τον κάνει διάσημο σ' όλο τον κόσμο. Ακολουθούν πολλά μυθιστορήματα, γνωστότερα από τα οποία είναι τα Κρασί από πικραλίδα (1957), Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ (1962), Ένα νεκροταφείο για παράφρονες (1990), Πράσινες σκιές, λευκή φάλαινα (1992).

2 σχόλια:

Seven Films είπε...

Σε επανέκδοση η εφιαλτική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας του Τριφό, διασκευή του βιβλίου του Ρέι Μπράντμπερι, γύρω από μια καταπιεστική κοινωνία του μέλλοντος όπου τα βιβλία απαγορεύονται.

Σε μια όχι και τόσο μακρινή κοινωνία του μέλλοντος, τα βιβλία θεωρούνται δηλητήριο για τον λαό και η κατοχή τους έγκλημα, γι' αυτό και οι κάτοχοί τους φυλακίζονται και τα βιβλία καίγονται στον βαθμό του Φαρενάιτ 451 (εξ ου και ο τίτλος βιβλίου και ταινίας). Τον ρόλο αυτό έχουν, ειρωνεία της τύχης (!), αναλάβει οι πυροσβέστες. Ανάμεσά τους και ο Μόνταγκ (Οσκαρ Βέρνερ), ένας υποδειγματικός, νομοταγής πυροσβέστης, παντρεμένος με τη Λίντα (Τζούλι Κρίστι), που περνάει την ώρα της παρακολουθώντας τα χαζά προγράμματα που προσφέρει η τηλεόραση, με άλλα λόγια ένα ζευγάρι που ζει μια εντελώς κενή ζωή. Οταν όμως ο Μόνταγκ συναντά μια παράξενη κοπέλα, την Κλαρίς (δεύτερη ερμηνεία από την Τζούλι Κρίστι), αρχίζει να αμφιβάλλει για τη δουλειά του και ξεκινά, στις διάφορες αποστολές του, να κλέβει, κάθε τόσο, κι ένα βιβλίο για να το διαβάσει κρυφά. Η συνάντηση με άλλους, παρόμοιους σαν κι αυτόν, «παράνομους» θ' αλλάξει τη ζωή του και θα τον φέρει αντιμέτωπο με το αδυσώπητο καθεστώς που ώς τώρα υπηρετούσε -από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας εκείνη σ' ένα δάσος, στα χιόνια, με τους λίγους πιστούς των βιβλίων να αποστηθίζουν αποσπάσματα από κλασική λογοτεχνία πριν οι πυροσβέστες κάψουν τα βιβλία.

Στην πρώτη του αυτή αγγλική παραγωγή, και πρώτη του έγχρωμη ταινία, ο Φρανσουά Τριφό κατάφερε το ακατόρθωτο. Να φτιάξει μια ταινία σε χώρο άγνωστο γι' αυτόν αλλά και να δώσει σωστά (και εφιαλτικά) την ατμόσφαιρα ενός κινηματογραφικού είδους που δεν είχε καμιά σχέση με τις ταινίες της «νουβέλ βαγκ». Στη δημιουργία της ατμόσφαιρας συμβάλλει και η θαυμάσια φωτογραφία του κατόπιν σκηνοθέτη Νίκολας Ρεγκ. Μια ταινία που δεν έχει χάσει τη δύναμη και την ομορφιά της.

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Αν προσπεράσω τον Νίκολας Κέιτζ ως διεφθαρμένο μπάτσο της Νέας Ορλεάνης καθώς και τη νερόβραστη Τζένιφερ Άνιστον (Θεέ μου, τίνι τρόπω κερδίζει ρόλους;), τότε σε μια ταινιάρα καταλήγω. Δεν ξέρω την κατάσταση της κόπιας. Δεν ξέρω επίσης πόσο άντεξε στον χρόνο. Βλέπετε, από το 1966 μέχρι σήμερα πέρασαν σαράντα και τρία χρόνια. Εκείνο που θυμάμαι είναι ένα βροντερό ουάου που βγήκε από το συκώτι μου! Το λένε «Φαρενάιτ 451» (Fahrenheit 451) και φέρει υπογραφή Φρανσουά Τριφό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει αυτό το άπαικτο, καλλιτεχνικό, ευαίσθητο και πρωτοπόρο μυαλό!
Τότε, λοιπόν, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, ο Γάλλος Τριφό της Νouvelle Vague (Νέο Κύμα) προκειμένου να σκηνοθετήσει σε αγγλόφωνη εκδοχή τη μεταφορά της ομότιτλης εφιαλτικής μελλοντολογίας του Ρέι Μπράντμπερι και του 1953, μετακομίζει στη Βρετανία. Παραπλήσια της οργουελικής προφητείας, όπου κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη, μια ολοκληρωτική αλλά καθ΄ όλα δημοκρατική κυβέρνηση απαγορεύει διά ροπάλου την ανάγνωση έντυπου υλικού (βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά). Οι πολίτες κουρδισμένοι σαν στρατιωτάκια λαμβάνουν ειδησεογραφία και μαζική ψυχαγωγία από γιγαντιαίες τηλεοπτικές οθόνες. Παρεμπιπτόντως, δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες για να εφαρμοστεί και να πραγματοποιηθεί επί των ημερών μας αυτή η δημοκρατική δικτατορία!
Το κυβερνητικό σώμα που επιβλέπει την τήρηση της τάξης και την απαγόρευση των βιβλίων είναι οι πυροσβέστες. Στην πυρά τα βιβλία. Στη φυλακή οι αναγνώστες. Στην απαγόρευση η γνώση, η σκέψη, η κρίση, η επεξεργασία. Κάθε βιβλίο είναι αμαρτία. Γι΄ αυτό ο τίτλος «Φαρενάιτ 451», που αντιστοιχεί στους 233 Κελσίου. Οι βαθμοί καύσης του χαρτιού. Και μαζί μ΄ αυτόν κάθε σκεπτόμενου μυαλού.
Ο Τριφό συνεργάστηκε μ΄ ένα εξαιρετικό μπουκέτο Αγγλοσαξόνων: ο Νίκολας Ρεγκ στη διεύθυνση φωτογραφίας (αργότερα σκηνοθέτης), ο Μπέρναρ Χέρμαν στη μουσική (ο αγαπημένος συνθέτης του Χίτσκοκ, επίσης αγαπημένου σκηνοθέτη του Τριφό, από τον οποίο απέσπασε ποταμιαία συνέντευξη που αργότερα έγινε βιβλίο και ανεπιφύλακτα το συνιστώ). Και στους πρώτους ρόλους και με την εξαίρεση του Γερμανοαυστριακού Όσκαρ Βέρνερ, οι Βρετανοί Τζούλι Κρίστι και Σίριλ Κιούζακ. Να είστε βέβαιοι, θα το ξαναδώ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ