Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Οικογένεια σε παράνοια ( City Island)






ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρέιμοντ ντε Φελίτα
ΣΕΝΑΡΙΟ: Ρέιμοντ ντε Φελίτα ΠΑΙΖΟΥΝ: Άντι Γκαρσία, Έμιλυ Μόρτιμερ, Τζουλιάνα Μαργκούλις, Άλαν Άρκιν, Στήβεν Στρέιτ, Ντόμινικ Γκαρσία-Λορίντο, Έζρα Μίλερ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιαν Κατσμάρεκ (Jan A. P. Kaczmarek)
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΗΠΑ
ΓΛΩΣΣΑ: Αγγλικά
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100’
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: http://www.cityislandmovie.com/
Δραματική Κωμωδία



Ο δεσμοφύλακας Βινς Ρίτσο έχει πολλά μυστικά –τόσα πολλά, που δεν ξέρει ποιό απ’ όλα είναι το μεγαλύτερο. Καταρχάς, αυτός ο καθημερινός, απλοϊκός μεσήλικας από το Μπρονξ καλλιεργεί εδώ και καιρό ένα επονείδιστο όνειρο: θέλει να γίνει πετυχημένος ηθοποιός στο πανί, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να ομολογήσει στη γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του. Γι’ αυτό και δεν τους αποκαλύπτει ότι αυτό που αποκαλεί εβδομαδιαία «βραδιά πόκερ» με τους φίλους του, είναι στην πραγματικότητα μαθήματα υποκριτικής. Όμως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πραγματικά μεγάλο του μυστικό: όταν ήταν 19 χρονών έγινε πατέρας, φυσικά εκτός γάμου. Και τώρα το παρελθόν του επιστρέφει και έρχεται κατά πάνω του με απειλητικές διαθέσεις.
Η ζωή του Βινς θα αλλάξει δραματικά όταν ο Τόνι Ναρντέλα μεταφέρεται στη φυλακή του. Ο νεαρός κλέφτης αυτοκινήτων έχει τη δυνατότητα να αποφυλακιστεί υπό όρους, μόνο εάν βρεθεί κάποιος συγγενής του έξω για να τον υποδεχτεί. Κι έτσι ο Βινς έχει την ευκαιρία να επανορθώσει, κάνοντας το σωτήριο βήμα για τον γιο του: μπορεί να τον πάρει στο σπίτι του και να τον σώσει από μια ζωή βουτηγμένη στην παρανομία. Πώς όμως θα τα εξηγήσει όλα αυτά στην οικογένειά του;
Όχι δηλαδή ότι τα παιδιά του, η Βίβιαν και ο Βινς Τζούνιορ, θα του δώσουν και πολλή σημασία. Η Βίβιαν έχει χάσει την υποτροφία της για το κολλέγιο εξαιτίας ενός μπλεξίματος με ναρκωτικά και τρέμει ότι η οικογένειά της θα πάρει χαμπάρι ότι τα βράδια κάνει στριπτίζ για να κερδίζει τα προς το ζην. Ο 17χρονος αδερφός της δεν νοιάζεται και πολύ για την άποψη που έχει η υπόλοιπη οικογένεια γι’ αυτόν, ωστόσο δεν είναι ακόμα έτοιμος να ομολογήσει το κρυφό του ερωτικό φετίχ –ένα φετίχ που περιλαμβάνει 24ωρη χρήση της webcam του και την υπέρβαρη γειτόνισσα Ντενίζ. Η γυναίκα του Βινς, η Τζόις, είναι από άλλο ανέκδοτο: ακόμα δραστήρια και ελκυστική, παρά τα 40 της χρόνια, δεν πιστεύει λέξη από το παραμύθι που της πουλάει ο άντρας της για τις «βραδιές πόκερ» και φυσικά δε θα ήταν σε θέση να κατανοήσει τη φιλία του Βινς με τη Μόλι, τη νέα του συμμαθήτριά στα μαθήματα υποκριτικής –όμως αυτό είναι ένα από τα πολλά μυστικά του συζύγου της που δεν έχουν ακόμα υποπέσει στην αντίληψή της. Εκτός όλων των άλλων, είναι και αρκετά καχύποπτη απέναντι στον Τόνι, αυτόν τον τυχάρπαστο ξένο που ο Βινς λέει πως φιλοξενεί στο σπίτι τους για να ανταποδώσει μια παλιά χάρη. Βέβαια, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να έχει μοιραστεί το κρεβάτι της με το σύζυγό της, η εμφάνιση ενός γυμνασμένου νέου που κυκλοφορεί στον κήπο χωρίς μπλουζάκι, είναι μάλλον ευπρόσδεκτη για τη Τζόις..
Όλοι τους κρυφοί καπνιστές, τα μέλη της οικογένειας Ρίτσο μπορεί να μοιράζονται μια κοινή στέγη, όμως ζουν χωριστές ζωές -μέχρι που ο Τόνι μπαίνει στην καθημερινότητά τους. Όλα τους τα μυστικά βγαίνουν τότε στη φόρα –ενώ συγχρόνως ένα παθιασμένο φιλί ανάμεσα στον Τόνι και την Τζόις κρατιέται κρυφό στο παρά πέντε, ο Βινς αξιοποιεί τα κρυφά ταλέντα του νόθου γιου του για να πετύχει σε μια οντισιόν και ο Τόνι αλλάζει τα παράνομα σχέδιά του για να βοηθήσει σε μια «επιχείρηση διάσωσης» στο νυχτερινό κέντρο που δουλεύει η Βίβιαν.
Η οικογένεια Ρίτσο δεν είναι διαφορετική από όλες τις άλλες οικογένειες: πολύ συχνά είναι εκείνα που δεν λέγονται αυτά που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά, παρά εκείνα που εκφράζονται προς τα έξω. Κι όταν αυτό τελικά γίνεται, είναι μάλλον πιο εύκολο για έναν ξένο να κατανοήσει τι πραγματικά συμβαίνει, παρά για τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά. Για την οικογένεια Ρίτσο, ο Τόνι είναι ο καταλύτης που με την εμφάνισή του θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα ξεσκεπάσουν μισοειπωμένες αλήθειες και υπεκφυγές.
Ακολουθώντας το παράδειγμα των σκληροτράχηλων ηθοποιών που θαυμάζει κρυφά, ο Βινς θα πρέπει να καταλάβει ότι το να είσαι σκληρός δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως πρέπει να παραμένεις και σιωπηλός.

TIPS:
Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην ομώνυμη περιοχή του Μπρονξ στην οποία διαδραματίζεται το έργο.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ρέιμοντ ντε Φελίτα έχει κερδίσει στο παρελθόν το βραβείο κοινού του Φεστιβάλ του Sundance για το φιλμ «Two Family House» (2000) (ελληνικός τίτλος «Το Ρίσκο»).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
Βραβείο κοινού στο Tribeca Film Festival 2009,( Heineken Audience Award)


ΔΙΕΘΝΗ MEDIA:
“Ακόμα μια εξαιρετικά καλογραμμένη δημιουργία από τον ανεξάρτητο σκηνοθέτη Ρέιμοντ Ντε Φελίτα, που μας μεταφέρει με ευκολία από την καταπίεση των ξεροκέφαλων τοπικιστών του Μπρονξ στη λυτρωτική αυτογνωσία, το City Island είναι μια ταινία που μπορεί εύκολα να κατακτήσει και το ευρύ κοινό.”
(Ronnie Scheiss, Variety)

“Χαριτωμένη κωμωδία γύρω από μια δυσλειτουργική οικογένεια, με ανατροπές και εξαιρετικό σενάριο που δίνει σάρκα και οστά σε απρόβλεπτους και ασυνήθιστους χαρακτήρες (…) έφυγα από την αίθουσα με ένα χαμόγελο στα χείλη, και είμαι σίγουρη ότι κι εσείς θα κάνετε το ίδιο.”
(Pamela Skillings, About.com)
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ απο το διαδικτιακό
Η Ανταρσία του Garcia!
του zerVo
Ε, αυτός είναι ο διάδοχος του Pacino. Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια που είχα πει βλέποντας στο πανί τον Andy Garcia, να κολλάει το περίστροφο στο μέτωπο του Σιν Connery, στο πολλοστό αριστούργημα του De Palma, The Untouchables. Και δεν ήμουν ο μόνος, Για πολύ καιρό μάλιστα αυτή η εντύπωση πλανιόταν στον αέρα, μέχρι να δοκιμαστεί εντέλει στον τρίτο Νονό, όπου αποδείχτηκε τελικά πως ο Μεγάλος Al, παραμένει ερμηνευτικά άκληρος. Όχι πως δεν το πάλεψε ο Κουβανός, το αντίθετο μάλιστα, εκμεταλλευόμενος την ιταλιάνικη κοψιά της φάτσας του, αλλά στην 25ετή διαδρομή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον πήχη του ικανότατου, πλην όμως αξιοπρεπή ρολίστα. Ίσως να φταίει και η εμμονή του στο χουντικό παρελθόν της πατρίδας του - ειδικά μέσω του απαράδεκτου The Lost City - που στα μάτια μου τον κατέστησε φασίστα πρώτης κατηγορίας. Το τελευταίο που θα περίμενα μετά το τεράστιο Χ, που τον είχε διαγράψει στην εκτίμηση μου, ήταν ο Αβανέζος να πραγματοποιήσει επιτυχημένο come back. Και μάλιστα δια μέσου μιας καυστικής κοινωνικής σάτιρας σαν το indie City Island...
Λέγεται Βινς Ρίζο, είναι γέννημα θρέμμα του Μπρονξ και αυτό αποτελεί τιμή του και καμάρι του. Ενώ όμως στην εργασία του, στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Νέας Υόρκης, έχει κτίσει το προφίλ του αυστηρού και φανατικού της πειθαρχίας δεσμοφύλακα, δεν συμβαίνει το ίδιο και στο σπίτι, όπου γυναίκα, γιος και κόρη έχουν σηκώσει μπαϊράκι. Μοναδική του διέξοδος από την καθημερινότητα, τα μαθήματα υποκριτικής που παρακολουθεί κρυφά από όλους, ένα απωθημένο που είχε από μικρός, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα γίνει ηθοποιός... Από μόνο του το θεματάκι φαντάζει αρκετό, για να κτιστεί πάνω του μια συμπαθητική ίντριγκα. Όχι όμως και στην λογική του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Raymond De Felitta, που παίρνει το ρίσκο να το διανθίσει με αμέτρητες υποιστορίες, που αφορούν σε κάθε μέλος της οικογένειας Ρίζο ξεχωριστά. Και που άπασες έχουν να κάνουν με τα μυστικά που κρύβει κάθε ένας από τους έξι πρωταγωνιστές του στόρι. Κι αν τους τέσσερις τους έχεις μετρήσει ήδη, πρόσθεσε ακόμη δύο, που θα παίξουν τον ρόλο των καταλυτών της αποκάλυψης της αλήθειας. Από όλες τις κατευθύνσεις. Ο πρώτος είναι ένας νεαρός μικροκακοποιός, που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα εξαιτίας της έφεσης του να ξαφρίζει ακριβά αυτοκίνητα και που - ω της μοίρας - τυγχάνει νόθος γιος του Βινς, σπέρμα ενός παλιού νεανικού του έρωτα. Η δεύτερη είναι μια συμμαθήτρια του wannabe Marlon Brando στα σεμινάρια, που με τις φιλελεύθερες απόψεις της, θα ξυπνήσει το δημιουργικό ένστικτο του.Βασικό στοιχείο της εξέλιξης η παράνοια και οι φρενήρεις ρυθμοί. Πίστεψε με το ιδιόρρυθμο τέμπο θα σε παρασύρει σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί μέσα σου να αναρωτηθείς πολλές φορές για το τι διάολο σχιζοφρένεια είναι αυτή που παρακολουθείς, μα το ρολόι σου, ουδέποτε θα το κοιτάξεις από βαριεστημάρα. Οι δορυφόροι που κινούνται γύρω από τον πάτερ φαμίλια είναι δοσμένοι με μια σουρεάλ διάθεση, που δεν απέχει όμως και πολύ από την πραγματικότητα. Η κυρά απογοητευμένη που μικροπαντρεύτηκε, μοιάζει να ζητά την παραμικρή αφορμή συζυγικής απιστίας τους αντρός της, για να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Η κόρη, υποτίθεται άριστη φοιτήτρια με τις υποτροφίες της, για να βγάλει τα έξοδα της χορεύει στις μπάρες σαν στριπτιτζού. Ο μικρός γιος, ένα κυνικό πνεύμα αντιλογίας και εξυπνάδας, διακατέχεται από μια απίστευτη έλξη για τις υπέρβαρες κυρίες και ο μεγάλος - που δεν το ξέρει βέβαια - παρασύρεται κι αυτός από το γαϊτανάκι της παράνοιας. Μια πολαρόιντ δηλαδή των κατοίκων των μοντέρνων προαστίων της Μητρόπολης, όπως την θυμάσαι πιθανότατα από το American Beauty, μα δοσμένη με πιο ηθογραφικό τρόπο, πιο ανθρώπινο, πιο απτό...Για πες: Το παράξενο είναι πως ενώ στο φινάλε, δεν γίνεται ο κακός χαμός που σου υπόσχεται η έκθεση του reality, συνεπώς από μαλλιοτραβήγματα πάπαλα, εντούτοις δεν νιώθεις πως έχεις πέσει μέσα σε μια φιλμική τρύπα στο νερό. Αντίθετα νιώθεις πλήρης που είδες στο πανί, τα πιπεράτα εν οίκω, που περπάτησαν εν δήμω και είναι πιθανό σε κάποιο ποσοστό να αντικατοπτρίζουν σε κάποιο ποσοστούλι αλήθειες από τις ζωές όλων μας. Αναμφίβολα η μορφή του Garcia μαγνητίζει με την μολιερική θεατρικότητα που αποδίδει τον χαρακτήρα του καταπιεσμένου μεσήλικα. Ο Κουβανέζος σολάρει, υποδυόμενος έναν τύπο εκτός της γνώριμης μανιέρας του και κερδίζει το παλαμάκι έχοντας άξιους παραστάτες δίπλα του, την πραγματική του κόρη Dominik, που είναι πανέμορφη και δύσκολα θα αποτραβήξεις το βλέμμα σου από τα τεχνηέντως φουσκωμένα της μεμέ, την κλισαρισμένη ως χαρωπή βρετανίδα Emily Mortimer, τον αγριωπό και σωματώδη Steven Strait και την Julianna Margulies, που σαν 45άρα σκίζει, αποδίδοντας τον πλήρη ορισμό της έννοιας milfy! Μια υποκριτική ομάδα που ξεχειλίζει από ενέργεια, καλύπτοντας με την ευδιαθεσία της τις αμέτρητες απορίες της εξέλιξης της υπόθεσης, προσφέροντας εντέλει μια δροσερούλα πατενταρισμένη Νεοϋορκέζικη Allenική σάτιρα, που στις λεπτομέρειες πιότερο θα σου φτιάξει την ημέρα, παρά θα στην χαλάσει...

15 σχόλια:

Seven Films είπε...

Oπως προκύπτει και από τον ελληνικό τίτλο η οικογένεια αυτής της ταινίας όντως βρίσκεται σε παράνοια. Ο πατέρας ( Αντι Γκαρσία ) είναι ένας καλόψυχος αρχιδεσμοφύλακας στις φυλακές του City Ιsland, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Δυσκολεύεται πια να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του ( Τζουλιάνα Μαργκούλις ) ή με τα παιδιά του ( Εζρα Μίλερ, Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο ). Το πάθος του είναι η ηθοποιία και προσπαθεί να το καλλιεργήσει, κάνοντας μαθήματα υποκριτικής κρυφά από τους δικούς του. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ένας νεαρός φυλακισμένος ( Στίβεν Στρέιτ ), όπου όλα δείχνουν ότι πρόκειται για γιο από προηγούμενη σχέση. Δεν θα το πει σε κανέναν, θα εγγυηθεί για την αποφυλάκισή του και θα τον φέρει στο σπίτι όπου δράμα και κωμωδία θα μπουν στο μπλέντερ για ένα κάθε άλλο παρά αδιάφορο αποτέλεσμα. Να λοιπόν μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, σου φτιάχνει το κέφι, σε χαλαρώνει. Τα πρόσωπα «γράφουν», ο Γκαρσία είναι γλυκύτατος με τα παραπανίσια κιλά και η πραγματική κόρη του Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο, πανέμορφη. Ωστόσο πρόκειται και για ταινία που εν τέλει σε αναγκάζει να συγκρίνεις τον αμερικανικό με τον ευρωπαϊκό τρόπο χειρισμού ενός ευαίσθητου θέματος και να δεις πόσο επιδερμικός είναι ο πρώτος δίπλα στον πολύ πιο ουσιαστικό δεύτερο. Βλέποντας, ας πούμε αυτήν την ταινία, σκεφτόμουν τη γροθιά στο στομάχι που μου είχε δώσει ο Μάικ Λι με τα «Μυστικά και ψέματα», την ώρα που ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα αρκείται σε ένα χαδάκι στην πλάτη. Δεν πειράζει, όμως, γιατί όπως είπα αυτό που η ταινία θέλει να πετύχει το πετυχαίνει. Μόνο που σε αντίθεση με τα «Μυστικά και ψέματα» σε λίγο καιρό θα την έχουμε ξεχάσει...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Όπως κι οι περισσότεροι από εμάς, έτσι και τα μέλη της οικογένειας Ρίτσο έχουν μυστικά: η κόρη του Βινς δουλεύει σ' ένα κακόφημο νυχτερινό κέντρο, ενώ θα έπρεπε να πηγαίνει σχολείο, ο γιος του έχει φετίχ με τις υπέρβαρες γυναίκες, ενώ ο ίδιος ο Βινς έχει όνειρο να γίνει ηθοποιός. Όταν, όμως, ένας εξώγαμος γιος εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά, o Βινς συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα, τα οποία πρέπει να κρατήσει κρυφά. Παίρνει τη ευθύνη να τον ελευθερώσει και τον φέρνει σπίτι.

Κι ενώ σε όλη την ταινία ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα πασπαλίζει τη δυσλειτουργική συμβίωση της οικογένειας με απωθημένα, νεύρα, σύγχυση και αστεία περιστατικά που χαρακτηρίζουν τη ζωή των Ιταλοαμερικανών σε αυτή την παραθαλάσσια γειτονιά του Μπρονξ, χάνει στη φιλοδοξία να ενώσει με αιμομικτικούς υπαινιγμούς τον ερχομό του άγνωστου γιου με την κόρη που είναι στριπτιτζού και τη μάνα που νιώθει περιττή και ερωτικά ορφανή. Οι υπαινιγμοί πάνε να καταλήξουν σε αρχαιοελληνικό δράμα, αλλά η κάθαρση είναι τόσο αμερικάνικα (δηλαδή με σινεματζίδικη υπερβολή, και μάλιστα με ψευτοθεατρικές καταβολές) νοικοκυρεμένη, που ούτε το Χόλιγουντ δεν θα το φανταζόταν - πόσο μάλλον μια ανεξάρτητη ταινία που οφείλει να σέβεται περισσότερο την τόλμη και την πρωτοτυπία.

Χωρίς να παίρνει ρίσκο, ο Άντι Γκαρσία είναι αξιοπρόσεκτος μετά από πολύ καιρό επανάληψης του εαυτού του. Αν και η προφορά του γλιστράει στο ισπανικό ποστάρισμα, είναι ένας πειστικός δεσμοφύλακας με ευαισθησία και ανασφάλειες. Η παρουσία της Έμιλι Μόρτιμερ στον ρόλο του μέντορα του Βινς είναι δανεική από αλλού - δεν ανήκει με τίποτε στο πνεύμα της ταινίας και κλοτσάει απελπιστικά.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Στην πραγµατικότητα «Μυστικά και ψέµατα» ως Φωσκολιάδα. Οπου ο Αντι Γκαρσία αρχιδεσµοφύλακας. Οπου ένας νεαρός φυλακισµένος είναι παράνοµος – χωρίς ο ίδιος να το ξέρει – γιος του... Οπου τον µετακοµίζει στο σπίτι του και τη γυναίκα του (Τζουλιάνα Μαργκούλις). Οπου εκείνη του την πέφτει. Οπου ο Γκαρσία στον ελεύθερο χρόνο του µαθαίνει την υποκριτική τέχνη. Οπου µια ατζέντισσα (Εµιλι Μόρτιµερ) τη σπρώχνει να παίξει σε ταινία του Σκορσέζε. Και όπου η γυναίκα του θυµώνει και ορµάει επειδή πιστεύει πως ο άντρας της µε άλλη γυναίκα τον κοροϊδεύει. Βαρέθηκα!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΡΕΙΜΟΝΤ ΝΤΕ ΦΕΛΙΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΟΥΣ ΝΕΟΫΟΡΚΕΖΟΥΣ ΤΟΥ ΣΙΤΙ ΑΙΛΑΝΤ, ΤΟΥΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΜΙΑΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΙΑΣ EASY GOING ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΟΜΕΝΤΙ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ ΤΗΣ "ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗΣ" ΚΑΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ "ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ... ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΑ".

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Για το φιλμ ευθύνεται ο Raymond De Felitta (The Thing About My Folks, Two Family House) που είναι πίσω από σενάριο και σκηνοθεσία. Εξαιρετικός και στα δύο, οφείλω να ομολογήσω! Την πανηγυρική επιστροφή του εκπληκτικού Andy Garcia, πλαισιώνει μια πληθώρα από ταλαντούχους πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.

Σεναριακά δεν είναι ότι πιο πρωτότυπο έχουμε δει τελευταία - ειδικά τον χρόνο αυτό - ωστόσο τη διαφορά κάνει το ρεαλιστικό σενάριο και η άμεση προσέγγιση των καταστάσεων. Μυστικά που βγαίνουν κλιμακωτά στην επιφάνεια, λάθος επιλογές που στοιχίζουν την ηρεμία της οικογένειας και όνειρα που καταπιέζονται συνθέτουν τα εικονικά ήρεμα νερά της οικογένειας Ρίτσο. Όπου Ρίτσο βάλε οποιαδήποτε οικογένεια και έχετε μια μίνι χαρτογράφηση των οικογενειών σήμερα. Ψέματα από τα παιδιά που λέγονται στους γονείς για να μην τους απογοητεύσουν, ψέματα που λέγονται ανάμεσα στο ζευγάρι ώστε να μη χαλάσει η εικόνα που έχει ό ένας για τον άλλον, ψέματα που λέγονται από τους γονείς στα παιδιά για να μην ταραχτούν...

Ένα σύγχρονο φιλμ που πιάνει τον παλμό της σύγχρονης κοινωνίας με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η ειρωνεία στους διαλόγους είναι διάχυτη, κουβέντες χωρίς σοβαροφάνεια και μια αντιμετώπιση που ο καθένας μπορεί να έχει. Στο τέλος οι αποκαλύψεις έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό και η κλιμακωτή ένταση περνά και στον ψυχικό κόσμο του θεατή χωρίς βεβιασμένες και επιτηδευμένες κινήσεις.

Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο κοινού στο Tribeca Film Festival 2009 ενώ η ονομασία του έργου αναφέρεται στην "καλή" περιοχή του Μπρόνξ όπου και μένει η οικογένεια.

TATIANA TZINIΩΛΗ www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Έχοντας ξαναδεί το έργο δεκάδες φορές σε δεκάδες παραλλαγές δε μπορούσαμε να μην αναρωτηθούμε αν η κατάρριψη της πλέον εξιδανικευμένης κοινωνικής ομάδας από τα media (της οικογένειας), είναι το μοναδικό χαρτί που έχει να παίξει ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος, που τα τελευταία χρόνια δείχνει εγκλωβισμένος στις ίδιες θεματικές.

Το «City Island» δεν προσφέρει καμία ιδιαίτερη θεματική καινοτομία. Στο σεναριακό πυρήνα του βρίσκεται μια δυσλειτουργική οικογένεια, η οικογένεια Rizzo, που διαμένει σε μια συνοικία του Μπρονξ, το City Island. Η αντίφαση της ονομασίας του μέρους που κατοικούν τα μέλη της οικογένειας (πόλη-νησί) παραπέμπει στην αντίφαση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι των πραγμάτων, ανάμεσα στην εικόνα που παρουσιάζουν ο ένας στον άλλο και σε εκείνο που πραγματικά είναι. Καθένας τους έχει κι από ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη, που κανείς δεν το 'χει μάθει και ποτέ δεν το 'χουν πει.

Τις ισορροπίες στην οικογένεια έρχεται να διαταράξει ένας εξωτερικός παράγοντας, ένας άρτι αποφυλακισθείς κλεπτομανής, μια ζωντανή απόδειξη παλιάς αμαρτίας του πατέρα της οικογένειας, που θα γίνει η πέτρα του σκανδάλου και θα θέσει σε κίνηση μια σειρά από διεργασίες που θα οδηγήσουν σε αποκαλύψεις. Ώσπου να συμβεί αυτό γινόμαστε μάρτυρες μερικών ιδιαίτερα χοντροκομμένων καταστάσεων, τις οποίες όμως ο πρωτοεμφανιζόμενος Raymond de Felitta κινηματογραφεί με τον πλέον λεπτό τρόπο. Έτσι συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ αυτά που συμβαίνουν είναι εξωφρενικά και οι συμπεριφορές των χαρακτήρων σχεδόν ακατανόητες, οι τελευταίοι φαντάζουν αληθινοί άνθρωποι και τα πάθη τους παρεμφερή με τα δικά μας.

Κινηματογραφώντας διακριτικά υπό τη συνοδεία του εκλεπτυσμένου μουσικού score του Jan A.P. Kaczmarek o de Felitta εμποδίζει το φιλμ του να πέσει στα επίπεδα της χονδροειδούς φάρσας και στήνει μία συμπαθέστατη ανορθόδοξη κομεντί, με μπόλικα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως το αφαιρετικό love story του πατέρα με τη συμφοιτήτριά του στη δραματική σχολή, η instant classic σκηνή της audition και η καθαρτήρια σεκάνς του φινάλε που φαντάζει σαν απόσπασμα πειραγμένης αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Αφού πέφτουν οι μάσκες βέβαια ο de Felitta επιλέγει να δώσει στην ταινία του έναν γλυκανάλατα συμβιβαστικό και συμφιλιωτικό επίλογο, που μάλλον δε συνάδει με ότι έχει προηγηθεί, ενώ μπορούμε να αποδώσουμε και άλλες κατηγορίες στον νεόκοπο αυτό δημιουργό .

Θα ήμασταν ωστόσο εξαιρετικά πικρόχολοι αν καθόμασταν να απαριθμήσουμε αναλυτικά τα (υπάρχοντα) αρνητικά στοιχεία μιας ταινίας που σε καλεί να παίξεις το παιχνίδι με τους όρους που θέτει, να παρακάμψεις τις απιθανότητες της πλοκής, τις οποίες η ίδια σε αρκετές περιπτώσεις ειρωνεύεται, να την αποδεχτείς για αυτό που είναι και να καθίσεις αναπαυτικά στο κάθισμά σου και να την απολαύσεις. Μπορεί το «City Island» να μην επιχειρεί θεματική ανανέωση, μπορεί να μην διεκδικεί δίπλωμα αισθητικής ευρεσιτεχνίας -θυμίζοντας σε αρκετές περιπτώσεις Wes Anderson και ιδίως Noah Baumbach-, ωστόσο είναι ένα άρτιο και ψυχαγωγικότατο δείγμα ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Και σαν bonus προσφέρει και μία ξεκαρδιστική μίμηση του Marlo Brando από τον (εδώ εξαιρετικό) Andy Garcia!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ www.cinemanews.gr

Seven Films είπε...

Ο μπαμπάς, δεσμοφύλακας το επάγγελμα, παρακολουθεί μαθήματα ηθοποιίας, τα οποία δικαιολογεί ως πόκερ με φίλους. Και η μαμά είναι έτοιμη να πέσει στην αγκαλιά του νέου τους φιλοξενούμενου, ενός νεαρού που ο σύζυγος μόλις έβγαλε από τη φυλακή με περιοριστικούς όρους επειδή διαπίστωσε πως είναι ο... εξώγαμος γιος του!...

Το ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στην ίδια τετραμελή φαμίλια είναι δύσκολο να το χάψεις, πόσω μάλλον σε ένα φιλμ που θέλει να τοποθετείται σ’ ένα πλαίσιο δράσης αναγνωρίσιμα λαϊκό κι όχι σε μια εντροπία που λειτουργεί ερήμην της κοινωνικής πιάτσας. Πράγματι, το πλέγμα των χαρακτηρολογικών εκζητήσεων υπερφορτώνει την ιλαροτραγωδία και πού και πού τη βραχυκυκλώνει - όπως το εντελώς περιττό κομμάτι της φιλίας του ήρωα με μια επίδοξη ηθοποιό και των παρεξηγήσεων που αυτή δημιουργεί.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια λιτότητα στη σκηνοθετική ματιά του Ρέιμοντ Ντε Φελίτα που προδίδει άρνηση της όποια επιτήδευσης και βαθιά αγάπη για τούτο τον αισιόδοξο μέσα στη δυσλειτουργία του προλεταριακό κόσμο, πράγμα με το οποίο ευθυγραμμίζονται τέλεια όλες οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες - ιδιαίτερα δε του Αντι Γκαρσία στον πιο «ψωμωμένο» ρόλο του εδώ και χρόνια.

Αληθινή κόρη
Η Ντομινίκ Γκαρσία - Λορίντο, που υποδύεται την κόρη του ήρωα, είναι η πραγματική κόρη του Αντι Γκαρσία

ΑΝΤΑ ΝΤΑΛΙΑΚΑ ΕΘΝΟΣ

Seven Films είπε...

Στη δραματική κομεντί του Ρεϊμόντ ντε Φελίτα το ψέμα μπερδεύει τη ζωή, ρίχνοντας σε επικίνδυνες παγίδες τους ανθρώπους? αντίθετα, το θέατρο τους λυτρώνει. Οι ήρωες της «Οικογένειας σε παράνοια» είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Εχουν μυστικά, ενίοτε καλά κρυμμένα, που όταν βγαίνουν στο φως προκαλούν εκρήξεις ικανές να διαλύσουν μια φαινομενικά αρραγή οικογένεια.

Ο Βινς Ρίζο είναι ένας ήσυχος δεσμοφύλακας που ζει με το κρυφό όνειρο να γίνει ηθοποιός. Λέει ψέματα στη γυναίκα του πως παίζει πόκερ με τους φίλους του μία φορά την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Το ψέμα του Βινς είναι μικρό, όμως το μυστικό που κρύβει απ' όλους είναι μεγάλο: ο νεαρός που μόλις βγήκε με αναστολή από τη φυλακή και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του είναι γιος του. Ο Βινς έχει μπερδέματα, αλλά και τύχη. Θα πάει σε μια οντισιόν και θα κερδίσει ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία του Σκορσέζε.

Η «Οικογένεια σε παράνοια» είναι μια συρραφή από καταστάσεις κοινότοπες σε οικογενειακά δράματα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Το ενδιαφέρον στοιχείο της είναι η θετική στάση του Ντε Φελίτα απέναντι στους ήρωές του και η αισιοδοξία του για τη ζωή. Εκεί που νομίζεις πως όλα θα τιναχτούν στον αέρα, μαζί με την ταινία που κυλάει αργόσυρτα, το σκηνικό μετατρέπεται σε μια αόρατη σκηνή θεάτρου όπου οι «ηθοποιοί» αυτοσχεδιάζουν παίζοντας τους εαυτούς τους. Κορυφαίος ανάμεσά τους ο Βινς, που ενσαρκώνεται υποδειγματικά από τον Αντι Γκαρσία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Seven Films είπε...

Δράμα και κωμωδία αναμιγνύονται στην ιστορία μιας παράξενης οικογένειας από την εργατική τάξη, με διάφορα μυστικά και ψέματα. Εξοχες όλες οι ερμηνείες.

Μια παράξενη, δυσλειτουργική, φωνακλάδικη, με κρυμμένα μυστικά οικογένεια της εργατικής τάξης πρωταγωνιστεί στην ανεξάρτητη αυτή, γεμάτη ανθρωπιά, συγκίνηση, αλλά και πολύ χιούμορ ταινία. Η οικογένεια ζει στο City Island, ένα άγνωστο, όμορφο, ειδυλλιακό χωριουδάκι ψαράδων στο Μπρονξ (το είδαμε και στην ταινία «Μια ιστορία του Μπρονξ»): ο πατέρας, ο Βινς (ένας πολύ καλός, συγκρατημένος Αντι Γκαρσία), είναι φύλακας σε φυλακή, ενώ, στην πραγματικότητα, στα υποτιθέμενα παιχνίδια πόκερ που παίζει με τους συντρόφους του, σπουδάζει κρυφά υποκριτική σε σχολή στο Μανχάταν (το βιβλίο του Στανισλάβσκι, που μελετά, το κρύβει στην τουαλέτα), προσπαθώντας να μιμηθεί τον Μάρλον Μπράντο. Η μητέρα (Τζουλιάνα Μαργκούλις) υποψιάζεται πως αντί για πόκερ γυρίζει με κάποια γκόμενα. Η κόρη (Ντομινίκ Γκαρσία-Λορίντο), που υποτίθεται σπουδάζει στο κολέγιο, κάνει στριπτίζ για να κερδίσει τα αναγκαία λεφτά για να καλύψει την υποτροφία που έχασε. Ενώ ο μικρότερος γιος (Εζρα Μίλερ) αναζητεί στο Ιντερνετ χοντρές γυναίκες που να μαγειρεύουν! Και σαν αυτά να μην ήταν αρκετά, ο πατέρας φέρνει από τη φυλακή ένα νεαρό μικροεγκληματία -στην πραγματικότητα γιο του (Στίβεν Στρέιτ) από άλλη γυναίκα- για να περάσει ένα μήνα μαζί τους, πριν αποφυλακιστεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το αμερικανικό σινεμά μάς παρουσιάζει τα προσωπικά προβλήματα -με τους γνωστούς καθημερινούς καβγάδες- Αμερικανών ιταλικής καταγωγής. Πράγμα που σε κάνει κάπως διστακτικό στο ξεκίνημα, με σκηνές που μοιάζουν με κλισέ. Ευτυχώς, όμως, πολύ γρήγορα η κατάσταση αλλάζει, τα επεισόδια αποκτούν φρεσκάδα και δύναμη και τα πρόσωπα αρχίζουν να σε τραβάνε. Οταν μάλιστα στο προσκήνιο εμφανίζονται ο κρυφός γιος του Βινς και η Μόλι (Εμιλι Μόρτιμερ), η σύντροφος του Βινς στα μαθήματα υποκριτικής, δίνουν την ώθηση και δημιουργούν τις καταστάσεις εκείνες που αναγκάζουν κάποια στιγμή τα μέλη της οικογένειας να βγάλουν τα μυστικά τους στο φως. Με αποτέλεσμα να αποφευχθούν τα κλισέ, το δράμα να δέσει άνετα με το χιούμορ και την κωμωδία, χάρη στη λεπτότητα και τη φινέτσα της σκηνοθεσίας, ενώ οι ηθοποιοί, θαυμάσια καθοδηγημένοι, να δώσουν εξαίρετες, συγκινητικές ερμηνείες. Μαζί τους και ο Αλαν Αρκιν, στον ρόλο του καθηγητή υποκριτικής που... απορρίπτεται από τον διευθυντή κάστινγκ μιας ταινίας του Σκορσέζε...
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Η σχεδόν γουντιαλενική ιστορία μιας οικογένειας που υποφέρει από τα μικρά ή μεγαλύτερα μυστικά της που έρχονται στην επιφάνεια με απρόσμενο τρόπο μπορεί να είναι γνώριμη, αλλά δεν παύει να είναι καλοφτιαγμένη, ανθρώπινη και αξιαγάπητα γλυκόπικρη. Νεοϋορκέζικη, αλλά και μαζί ξεχωριστή, ακριβώς όπως και το μικρό νησάκι ανατολικά του Μπρονξ όπου είναι τοποθετημένη, είναι σχεδόν θεατρική στη δομή της, όμως η πολύχρωμη εικονογράφηση των χαρακτήρων, των κρυφών πλευρών και κυρίως των δεσμών που κρατούν την οικογένεια των ηρώων ενωμένη κατορθώνουν να ρίχνουν μεγαλύτερη σκιά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Κι αν το σενάριο ακολουθεί τελικά μάλλον προβλέψιμη πορεία, στην καρδιά του παραμένει πάντα ειλικρινές, δίνοντας στο εξαιρετικό του καστ υλικό για να λάμψει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Ψέμα; Απόκρυψη της αλήθειας; Όπως και αν προτιμάτε να το εκφράσετε αυτή είναι η βασική έννοια γύρω απ’ την οποία ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα ("Two Family House", "Tis Autumn: The Search for Jackie Paris") χτίζει μια κωμωδία που δεν εθελοτυφλεί απέναντι στα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων αλλά τους κλείνει γουστόζικα το μάτι. Υπεύθυνος για την σκηνοθεσία και το σενάριο, ο ντε Φελίτα δημιουργεί ένα μικρό διαμάντι που αστράφτει μέσα απ’ την μάζα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Με ένα σενάριο που δεν βρίθει πρωτοτυπίας αλλά που αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τα στερεότυπα και τις συμβάσεις μιας οικογένειας που όπως και οι περισσότερες έχει χτιστεί πάνω στις σαθρές βάσεις μικρών ψεμάτων που στην συνέχεια γιγαντώνονται επικίνδυνα.

Με κοινό παρανομαστή ότι όλη η οικογένεια καπνίζει κρυφά ο καθένας ξεχωριστά έχει το "μυστικό των μυστικών" του που κρύβει. O μπαμπάς επικαλούμενος ότι παίζει πόκερ βρίσκει χρόνο για να σπουδάσει υποκριτική, η μαμά πιστεύει ότι ο άντρας της την απατά αλλά ποτέ δεν το παραδέχεται, η κόρη έχει αποβληθεί απ’ το πανεπιστήμιο και δουλεύει μυστικά ως στριπτιζέζ και ο γιος έχει σεξουαλικές εμμονές με υπέρβαρες γυναίκες και ιδιαίτερα με την γειτόνισσα. Όταν εμφανίζεται ο εξώγαμος γιος του μπαμπά, τότε τα πράγματα ξεπερνούν τα όριά τους και εν είδη αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο τέλος όλα αποκαλύπτονται.

Το "Οικογένεια Σε Παράνοια" αποπνέει μια ζηλευτή φρεσκάδα και μια feelgood αύρα που θα σας κρατήσει για τη μιάμιση ώρα που διαρκεί. Η επιστροφή του Άντι Γκαρσία με τον ρόλο του Βινς είναι απολαυστικότατη ενώ και το καστ που τον πλαισιώνει εκτελεί το χρέος του στο ακέραιο. Τα σκηνοθετικά ευρήματα και οι υπέροχοι διάλογοι καταφέρνουν να απελευθερώσουν τη ταινία απ’ την παγίδα της φαινομενικά κοινότυπης πλοκής ενώ οι διάσπαρτες κινηματογραφοφιλικές αναφορές κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Μην διστάσετε να χαμογελάσετε ένοχα όταν συνειρμικά σας έρθει στο νου και το δικό σας ?μυστικό των μυστικών?.

Κωστής Θεοδοσόπουλος
περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Ψέμα; Απόκρυψη της αλήθειας; Όπως και αν προτιμάτε να το εκφράσετε αυτή είναι η βασική έννοια γύρω απ’ την οποία ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα ("Two Family House", "Tis Autumn: The Search for Jackie Paris") χτίζει μια κωμωδία που δεν εθελοτυφλεί απέναντι στα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων αλλά τους κλείνει γουστόζικα το μάτι. Υπεύθυνος για την σκηνοθεσία και το σενάριο, ο ντε Φελίτα δημιουργεί ένα μικρό διαμάντι που αστράφτει μέσα απ’ την μάζα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Με ένα σενάριο που δεν βρίθει πρωτοτυπίας αλλά που αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τα στερεότυπα και τις συμβάσεις μιας οικογένειας που όπως και οι περισσότερες έχει χτιστεί πάνω στις σαθρές βάσεις μικρών ψεμάτων που στην συνέχεια γιγαντώνονται επικίνδυνα.

Με κοινό παρανομαστή ότι όλη η οικογένεια καπνίζει κρυφά ο καθένας ξεχωριστά έχει το "μυστικό των μυστικών" του που κρύβει. O μπαμπάς επικαλούμενος ότι παίζει πόκερ βρίσκει χρόνο για να σπουδάσει υποκριτική, η μαμά πιστεύει ότι ο άντρας της την απατά αλλά ποτέ δεν το παραδέχεται, η κόρη έχει αποβληθεί απ’ το πανεπιστήμιο και δουλεύει μυστικά ως στριπτιζέζ και ο γιος έχει σεξουαλικές εμμονές με υπέρβαρες γυναίκες και ιδιαίτερα με την γειτόνισσα. Όταν εμφανίζεται ο εξώγαμος γιος του μπαμπά, τότε τα πράγματα ξεπερνούν τα όριά τους και εν είδη αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο τέλος όλα αποκαλύπτονται.

Το "Οικογένεια Σε Παράνοια" αποπνέει μια ζηλευτή φρεσκάδα και μια feelgood αύρα που θα σας κρατήσει για τη μιάμιση ώρα που διαρκεί. Η επιστροφή του Άντι Γκαρσία με τον ρόλο του Βινς είναι απολαυστικότατη ενώ και το καστ που τον πλαισιώνει εκτελεί το χρέος του στο ακέραιο. Τα σκηνοθετικά ευρήματα και οι υπέροχοι διάλογοι καταφέρνουν να απελευθερώσουν τη ταινία απ’ την παγίδα της φαινομενικά κοινότυπης πλοκής ενώ οι διάσπαρτες κινηματογραφοφιλικές αναφορές κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Μην διστάσετε να χαμογελάσετε ένοχα όταν συνειρμικά σας έρθει στο νου και το δικό σας ?μυστικό των μυστικών?.

Κωστής Θεοδοσόπουλος
περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Ένας σωφρονιστικός υπάλληλος, με τέτοιο κρυφό πάθος για την υποκριτική που κάνει μαθήματα ενώ λέει ότι παίζει πόκερ, φέρνει στο σπίτι του, σ’ ένα παραθαλάσσιο προάστιο του Μπρονξ, έναν νεαρό κατάδικο, ο οποίος είναι νώθος γιος του από μια παλιά σχέση, χωρίς όμως να το γνωρίζει. Η γυναίκα του υποψιάζεται ότι την απατάει και φλερτάρει με την ιδέα να ριχτεί στον όμορφο κατάδικο. Η κόρη τους, που επέστρεψε στο πατρικό της από το πανεπιστήμιο για τις διακοπές, κρύβει το δικό της ένοχο μυστικό, ενώ ο έφηβος γιος τους είναι ερωτευμένος με μια παχύσαρκη γυναίκα που διατηρεί ερωτικό website στο διαδίκτυο.
Δροσερή κι ευχάριστη είναι αυτή η γλυκόπικρη κομεντί, μια μικρή έκπληξη σε σχέση με τις αμέτρητες ανοησίες που έχουμε δει τελευταία από το είδος. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Raymond De Felitta, γνωστός από το ανεξάρτητο κύκλωμα («Two Family House»), γνωρίζει καλά το υλικό του και παίρνει τον εαυτό του σοβαρά όσο πρέπει, ώστε από τη μία να δώσει μια εύρυθμη κομεντί κι από την άλλη να κάνει το σχόλιό του πάνω στα διάφορα είδη ψεμμάτων και διπλών ζωών που δημιουργούμε περισσότερο από φόβο παρά από δόλο. Σκηνοθετεί απλά και ταπεινά, αλλά επιδιώκει μερικές δραματικές κορώνες τις οποίες εντάσσει στο ευρύτερο χιουμοριστικό πλαίσιο με απαλή ειρωνεία, σκιαγραφεί τους καλογραμμένους χαρακτήρες και το περιβάλλον τους με αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον και, φυσικά, επικεντρώνεται στις ερμηνείες, εκμεταλλευόμενος το θαυμάσιο καστ του, με τον Andy Garcia και την (αγνώριστη) Julianna Margulies να μας προσφέρουν εξαιρετικές ερμηνείες.
ΣΠΥΡΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ www.nooz.gr

Seven Films είπε...

Μια ήρεμη πόλη-νησί στο Bronx με θέα στο κοσμοπολίτικο Manhattan και κατοίκους χωρισμένους σε ξένους και σε ντόπιους. Ανάμεσά τους η... τυπική local οικογένεια Rizzo με μέλη που μοιάζουν να έχουν διπλή ταυτότητα: ο πατέρας δεσμοφύλακας είναι fun του Θεού Marlon Brando και έχει «βαφτίσει» τα μαθήματα υποκριτικής του, βραδιές poker. Η μητέρα ορθολογίστρια, υποψιαζόμενη συζυγική απάτη, δεν θα αρνιόταν ένα γρήγορο με μικρότερο. Η κόρη φοιτήτρια στην πραγματικότητα εξειδικεύεται στο pole-dancing. Ο αντισυμβατικός έφηβος γιος είναι εθισμένος στη net αναζητήση XXXXX large γυναικών. Με τον ερχομό του νόθου και νυν κρατούμενου στις φυλακές γιο του μπαμπά, το ξέσπασμα της υποκριτικής θύελλας, αν μη τι άλλο, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.
Indie σκηνοθέτης/σεναριογράφος λοκάρει στις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης, αμερικανικής οικογένειας. Το έχουμε ξαναδεί; Ναι, σε πολλές παραλλαγές. Υπάρχει μια διαφοροποίηση όμως εδώ, που έγκειται στο γεγονός πως οι υπερβολές στην απεικόνιση δεν φτάνουν στις χοντροκοπιές και στην αίσθηση της υποτίμησης της νοημοσύνης. Η απαραίτητη εκκεντρικότητα των χαρακτήρων και των καταστάσεων που αναπόφευκτα δημιουργούνται, κουβαλάει μια ζεστασιά. Οπότε μιλάμε για μια ευγενική φάρσα που πατώντας πάνω σε σωστά υπολογισμένα, σκηνοθετικά, ρυθμικά βήματα, φτάνει στα γέλια και στη συγκίνηση, και τα δυο στην ώρα τους. Ο Andy Garcia (και παραγωγός του φιλμ) αποδεικνύει πως η αποτοξίνωσή του από τις στυλιζαρισμένες μαφιόζικες παρέες που τον συντρόφευαν τόσα χρόνια, μόνο θετικά -και θεαματικά - αποτελέσματα μπορεί να έχει στο ερμηνευτικό του δυναμικό. Μακάρι αυτή του η παρουσία να σημάνει μια αλλαγή κατεύθυνσης στη μέχρι τώρα καριέρα του. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί σημειώνουν, επίσης, υψηλό σκορ (καλά καταλάβατε, η κόρη είναι η original θυγατέρα του Andy).

Όλοι τους καπνίζουν στη ζούλα και γιʼ αυτό δεν ευθύνεται η απαγορευτική απόφαση του υπουργείου υγείας. Ψέματα και μυστικά υψώνουν τείχη γύρω από τους ήρωες, καταδικάζοντάς τους σε ένα αδιάκοπο κύκλο μοναξιάς. Μέσα εκεί, στο κέντρο του προχειροφτιαγμένου κάστρου τους, κατοικεί ο φόβος της απόρριψης. Προτιμούν να κρύψουν τα απωθημένα και τα μικρά ή μεγάλα πάθη, που συνθέτουν έναν αυθεντικό εαυτό, καθιστώντας τις πιο προσωπικές τους σχέσεις, τις οικογενειακές, δυσλειτουργικές. Πολύ συνηθισμένο φαινόμενο και εκεί πατάει και η ταινία άλλωστε, στα δικά μας κρυμμένα μυστικά που λίγο ως πολύ κουβαλάμε. Για να διαλυθούν οι ενοχές και να ξανατοποθετηθούν τα θεμέλια στις υγιείς βάσεις της οικειότητας μία είναι η λύση: ένα ισχυρό μπαμ. Αυτό έρχεται και εκεί κορυφώνεται η τραγικότητα της επιφανειακής συνύπαρξης. Μόνο τότε έρχεται και η αποδοχή για αυτό που αληθινά είμαστε και γίνεται η πραγματική αξία της αγάπης.

Στο τέλος, όλοι, χοντροί και λεπτοί, γίνονται μια αγκαλιά. Χαζοχαρούμενο και συμβατικό; Μπορεί. Καλύτερα όμως να σηκώνεις οικογενειακά βάρη, παρά τίποτα.
ΡΑΝΙΑ ΕΥΔΑΙΜΩΝ www.cinemanews.gr

Seven Films είπε...

Το θέμα έχει την πλάκα του. Εκ πρώτης όψεως είναι ακόμα μια σάτιρα του αμερικανικού ονείρου. Έλα, όμως, που ένα πανηγυρικό χάπι-εντ ανατρέπει όλη την σατιρική διάθεση και καταλήγει να είναι μια θαυμάσια feel-good ανεξάρτητη κωμωδία. Κυριότερο όλων είναι πως ο άγνωστος ως τώρα, σε εμάς τουλάχιστον, δημιουργός της παραδίδει ένα έργο με μια περίεργη και μοναδική ιδιοσυγκρασία. Μια ιδιοσυγκρασία που το κάνει εύπεπτο και ταυτόχρονα ιδανικό για ένα πιο ψαγμένο κοινό.

Ο Andy Garcia είναι απλά καταπληκτικός. Ηγέτης ενός αξιολογότατου καστ που περιστρέφεται γύρω από ένα θέμα που έχουν πιάσει στο παρελθόν πολλοί και σπουδαίοι σκηνοθέτες, κυρίως από Ευρώπη. Μια οικογένεια μπάχαλο στην οποία εισβάλει ο «άτακτος ξένος» και φέρνει τάξη. Το χιούμορ είναι συνεχώς στην ατμόσφαιρα ως σατιρικό κι όχι σε διαλόγους ή καταστάσεις. Χωρίς να υπάρχει κάτι το αληθινά πρωτόγνωρο σε σενάριο ή σκηνοθεσία, όλα είναι καλοκουρδισμένα, με ευθύ ρυθμό και σε κανένα σημείο το έργο δεν σε αφήνει έκθετο. Αν θέλουμε να αναγνωρίσουμε ένα αληθινό μειονέκτημα, είναι στους εξ αρχής τραβηγμένους χαρακτήρες που θα ταίριαζαν περισσότερο σε καθαρή φάρσα. Όπως και να `χει, διασκεδάζει κάθε τύπο κοινού κι αφήνει μια δροσερή εντύπωση που σπάνια αφήνουν οι Αμερικανοί ανεξάρτητοι.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ www.cine.gr