Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Στην πόλη της Σύλβια

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΥΛΒΙΑ
IN THE CITY OF SYLVIA

Σκηνοθεσία: Jose Luis Guerin
Σενάριο: Jose Luis Guerin
Φωτογραφία: Natasha Braier
Μουσική:
Παίζουν: Pilar Lopez de Ayala, Xavier Lafitte
Έτος παραγωγής: 2007
Χώρα Παραγωγής: IΙσπανία
Γλώσσα: Γαλλικά, Ισπανικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 84’

Σύνοψη
Ημέρες καύσωνα, κι ένας τουρίστας, περνά τα απογεύματα του, ζωγραφίζοντας σε ένα καφέ. Περιμένει τη γυναίκα που τη λένε Σύλβια, που γνώρισε πριν χρόνια στην ίδια πόλη. Σχεδιάζει τις φιγούρες όλων των γοητευτικών γυναικών που περνούν δίπλα του- οποιαδήποτε από αυτές θα μπορούσε να είναι εκείνη. Μια μέρα, πιστεύει ότι πραγματικά την είδε, και θα αρχίσει να την αναζητά μέσα στην πόλη.

Έρωτας με τη πρώτη ματιά. Ο ήρωας αναζητά την γυναίκα που είδε μόνο μια φορά και του έκανε το ερωτικό κλικ. Το όνομα της Σύλβια. Σαν κάθε γνήσια ερωτευμένος βλέπει την φιγούρα της παντού...
Μια πρωτότυπη ταινία πάνω στο πιο πολυκινηματογραφημένο θέμα. Ο έρωτας. Η αναζήτηση. Η εμμονή. Και η πλήξη του γύρω κόσμου. Ένα ποίημα που όλοι το έχουμε ζήσει έστω μια φορά… Άμεσο, μοντέρνο και εντελώς πρωτότυπο!

Trivia
Με αφορμή την αναζήτηση της Σύλβια, η ταινία κινηματογραφεί μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης, το Στρασβούργο.

Βραβεία- Συμμετοχές
Επίσημο διαγωνιστικό Φεστιβάλ Βενετίας 2007
Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο.

Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας- Βραβεία Premios ACE 2009 (Association Critics of Entertainment of New York)

6 σχόλια:

Seven Films είπε...

«Στην πόλη της Σίλβια» (Εn la ciudad de Sylvia) του Χοσέ Λουί Γκερέν. Παραγωγής 2007. Νεαρός (µάλλον) ισπανός τουρίστας σκοτώνει την ώρα του πίνοντας µπίρες και τάχα µου ζωγραφίζοντας στο µπαλκόνι του Cafe του Conservatoir Τεχνών στο Στρασβούργο. Ο τύπος επιδίδεται σε καµάκι υψηλού επιπέδου. Ετσι στήνει ένα οργιαστικό χορό βλεµµάτων µε πλήθος από αυθεντικά γαλλικά και πεντάκοµψα µανούλια και την καλύτερη που θα προτιµήσει, θα την ακολουθήσει περιπλανώµενος µε τα πόδια σε κάθε γωνιά της πόλης. Η υποψήφια γκόµενα τον ξεθεώνει. Στην πραγµατικότητα ο ισπανός (από τη Βαρκελώνη) σκηνοθέτης, µε µαεστρία που σπάνια µπορείς να συναντήσεις στον σύγχρονο κινηµατογράφο, παίζει µε τα βλέµµατα, σαρώνει την πόλη, σε τυφλώνει µε την αναγεννησιακή οµορφιά των κοριτσιών και µε το τίποτα υπογράφει µία από τις πιο καλόγουστες και φινετσάτες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Το είδα δύο φορές και το φχαριστήθηκα!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
ΤΡΥΦΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ, ΑΝ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΠΛΗ, ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΤΗΣ. ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΝΑΛΑΦΡΗ ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΑ, ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ, ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΙΘΕΡΙΟ, ΑΒΑΘΕΣ ΣΤΙΛ

Seven Films είπε...

Ομορφα ζευγάρια, όμορφα κάδρα
Η Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα «καταδιώκεται» από τον Ξαβιέ Λαφίτ στην ισπανική ταινία «Στην πόλη της Σύλβια» Μια άλλη ευχάριστη έκπληξη της εβδομάδας τιτλοφορείται «Στην πόλη της Σύλβια» («Εn la ciudad de Sylvia»). Ισπανική παραγωγή γυρισμένη στη Γαλλία πριν από τρία χρόνια η οποία, επιτέλους, βρήκε το ελληνικό «σπίτι» της στην Ταινιοθήκη όπου προβάλλεται. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χοσέ Λουίς Γκουερίν, η ταινία δεν έχει σχεδόν καθόλου διαλόγους. Στην ουσία είναι μια καταπληκτική σύνθεση «κάδρων» από περιοχές του Στρασβούργου τα οποία δικαιολογούνται από την επίμονη παρακολούθηση μιας όμορφης γυναίκας (που έχει γοητεύσει έναν νεαρό, εξίσου όμορφο άνδρα- Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα και Ξαβιέ Λαφίτ αντίστοιχα). Ετσι κινηματογραφείται με αγάπη μια ολόκληρη κοινωνία: μια κυρία που περπατά με τα ψώνια στο χέρι, μια αλκοολική κλοσάρ, ένα σύνθημα στον τοίχο... Ο μινιμαλισμός του Ρομπέρ Μπρεσό ν συναντά το χιούμορ του Οτάρ Ιοσελιάνι σε ένα σινεμά που σε κερδίζει με τη μελαγχολική φρεσκάδα του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Αν δεις το Στην πόλη της Σίλβια (En La Ciudad De Sylvia) του Χοσέ Λουίς Γκουερίν, δεν θα χρειαστεί ποτέ να πας στο Στρασβούργο. Ο ήρωας ψάχνει μια παλιά του ιστορία, κοιτάζοντας γυναίκες για 40 λεπτά στα καφέ, κι όταν νομίζει ότι τη βρήκε, την ακολουθεί για άλλα 40 στους δρόμους. Δεδομένου ότι το Στρασβούργο δεν είναι δα και το Πεκίνο, βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθεις ότι πέρασες μια εβδομάδα στην πόλη – κι ότι φλέρταρες με τη μισή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Η κάμερα παρακολουθεί την εμμονή ενός νέου άνδρα με μια όμορφη γυναίκα που είναι, ή δεν είναι, η Σύλβια που ψάχνει και για την οποία ξαναγύρισε στο Στρασβούργο. Ο σκηνοθέτης Χοσέ Λουίς Γκουερίν πλανάρει με γεωμετρικές συνθέσεις την ομορφιά: η κοπέλα είναι μια οπτασία που αψηφά την ταυτότητα και ο νέος διαθέτει ένα γλυπτό πρόσωπο που παραπέμπει στην εποχή ανάμεσα στους ρομαντικούς και του ρεαλιστές Γάλλους ζωγράφους - ζωγραφίζει κι αυτός στα καφέ της πόλης που αποτελεί έναν θόρυβο σαν υπόκρουση και ξεδιπλώνεται ερήμην των δυο πρωταγωνιστών. Η ταινία, ένα καλόγουστο παιχνίδι βλεμμάτων και περιπλάνησης αλλά απογυμνωμένο από κινηματογραφικό πάθος και γνήσια ερωτική ψυχή, είναι, άμα τη εμφανίσει, ένα σχεδόν μουσειακό αντικείμενο που θα ανασύρεται όποτε θέλουμε να αναφερθούμε στην ηδονοβλεψία και το Στρασβούργο.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Η προσεγμένη κινηματογράφηση μιας ερωτικής εμμονής δίνει μια ενδιαφέρουσα, γοητευτική άσκηση ύφους...
Ένας νεαρός καλλιτέχνης, μοναχικός και ονειροπόλος (Ζαβιέ Λαφίτ), γυρίζει στους δρόμους και τα καφέ του Στρασβούργου. Αναζητεί μέσα στο πλήθος τη μορφή της Σύλβια, μιας κοπέλας που είχε γνωρίσει πριν από έξι χρόνια. Παρατηρεί μια γυναίκα (Πιλάρ Λόπεθ Δε Αγιάλα) που μπορεί να είναι η Σύλβια, μπορεί και όχι, και την ακολουθεί…
Η υπόθεση μπορεί να χωράει σε δύο γραμμές, αλλά το "Στην Πόλη της Σύλβια" είναι μια από αυτές τις ταινίες όπου ένα βλέμμα ή μια κίνηση μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία. Βάζοντας την ονειρική εμμονή στην καθημερινότητα μιας πόλης, ο Ισπανός σκηνοθέτης Χοσέ Λουίς Γκερίν φτιάχνει ένα αέρινο έργο με ελάχιστα λόγια, αλλά εξαιρετικά φροντισμένη λεπτομέρεια σε εικόνα και ήχο. Θα μπορούσε να είναι μια άψογη άσκηση ύφους, αλλά η αμήχανη εξέλιξη από τη στιγμή της συνάντησης μοιάζει κάπως να λύνει τα μάγια και να ‘σπάει’ την γοητευτική ατμόσφαιρα.

Θοδωρής Τσιάτσικας www.monopoli.gr