Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Εχουμε Πάπα του Νανι Μορέττι


Μια παραγωγή των Sacher Films, Fandango και le Pacte

Σε συνεργασία με τους Rai και France 3 Cinema

ΈΧΟΥΜΕ ΠΑΠΑ!
(HABEMUS PAPAM)
Μια ταινία του
Νάννι Μορέττι

Ο νεοεκλεχθείς Πάπας, παθαίνει κρίση πανικού λίγο πριν βγει στο μπαλκόνι του Άγιου Πέτρου για να χαιρετήσει τους πιστούς, οι οποίοι περιμένουν ώρες ατελείωτες για να τον δούνε. Οι σύμβουλοι του, ανίκανοι να τον πείσουν ότι είναι ο σωστός άντρας για τη δουλειά, αναζητούν βοήθεια σε ένα καταξιωμένο, αλλά και άθεο ψυχολόγο. Αλλά ο φόβος της τεράστιας ευθύνης που του ανατέθηκε ξαφνικά, είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του.

Ηθοποιοί

Πάπας Μισέλ Πικολί

Εκπρόσωπος τύπου Γέρζι Στιρ

Καρδινάλιος Γκρέγκορι Ρενάτο Σκάρπα

Καρδινάλιος Μπολάτι Φράνκο Γκρατζιόσι

Καρδινάλιος Πεσκαρντόνα Καμίλο Μίλλι

Καρδινάλιος Τσεβάσκο Ρομπέρτο Νόμπιλ

Καρδινάλιος Μπρούμερ Ούλριχ Φον Ντόμπσουτζ

Ελβετός φρουρός Τζιανλούκα Γκόμπι

Ψυχοθεραπευτής Νάνι Μορέττι

Ψυχοθεραπεύτρια Μαργκερίτα Μπάι

Παιδιά Καμίλλα Ριντόφλι

Λεονάρντο Ντελλά Μπιάνκα

Θεατρική ομάδα Ντάριο Κανταρέλλι

Μανουέλα Μαντράτσια

Ροζάνα Μορτάρα

Τέκο Τσέλιο

Ρομπέρτο Ντε Φραντσέσκο

Κιάρα Κάουσα

Τελετάρχης Μάριο Σαντέλλα

Διοικητής αστυνομίας Τόνυ Λαουντάντιο

Δημοσιογράφος Ενρίκο Ιανιέλλο

Μία μητέρα Σεσίλια Ντάτσι

Υπάλληλος καταστήματος Λούτσια Μασίνο

Δημοσιογράφος TV Μαουρίτσιο Μαννόνι

Καρδινάλιοι Πήτερ Μπουμ

Έρικ Μερίνο

Κέβιν Μάρεϊ

Χάρολντ Μπράντλεϊ

Τζελ Μπρούινσμα

Αλφρέντο Κάιρο

Μάουρο Καζανίκα

Ντον Σομασίρυ Τζαγιαμάν


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΝΑΝΝΙ ΜΟΡΕΤΤΙ

ΣΕΝΑΡΙΟ ΝΑΝΝΙ ΜΟΡΕΤΤΙ

ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΠΙΚΟΛΟ

ΦΕΝΤΕΡΙΚΑ ΠΟΝΤΡΕΜΟΛΙ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΠΕΣΚΙ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΑΟΛΑ ΒΙΤΖΑΡΙ

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΛΙΝΑ ΝΕΡΛΙ ΤΑΒΙΑΝΙ

ΗΧΟΣ ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΖΑΝΟΝ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ ΝΤΑΝΙΕΛ

ΜΟΝΤΑΖ ΕΣΜΕΡΑΛΝΤΑ ΚΑΛΑΜΠΡΙΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΦΡΑΝΚΟ ΠΙΕΡΣΑΝΤΙ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΝΑΝΝΙ ΜΟΡΕΤΤΙ

ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΠΡΟΚΑΤΣΙ

ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΟΙ SACHER FILMFANDANGO

LE PACTE • FRANCE 3 CINEMA

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ RAI CINEMA

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ SOFICA COFICUP un fondo BACKUP FILMS

CANAL+ FRANCE TELEVISIONS


ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ :

Η ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ

στο www.flix.gr

Μετά από την κηδεία του Πάπα, συγκαλούνται οι επί της γης Καρδινάλιοι για να επιλέξουν τον νέο Ποντίφικα. Σύμφωνα με την παράδοση, το κονκλάβιο απομονώνεται στην Καπέλα Σιστίνα για την ψηφοφορία, ενώ το πλήθος των πιστών συγκεντρώνεται στην πλατεία του Αγ. Πέτρου περιμένοντας το σημάδι του λευκού καπνού. Η καταμέτρηση των ψήφων αναδεικνύει στο ανώτατο αξίωμα αγιοσύνης τον Γάλλο Καρδινάλιο Μελβίλ και οι απόλυτα ικανοποιημένοι κληρικοί τον συνοδεύουν στο μπαλκόνι από όπου θα χαιρετήσει τον κόσμο και θα αποδεχτεί το ρόλο του Υπατου Ποιμένα. Μόνο που η ανακοίνωση «Εχουμε Πάπα!» συνοδεύεται με ...μία κραυγή! Ο Καρδινάλιος Μελβίλ, σε κρίση πανικού, δε εμφανίζεται ποτέ στο μπαλκόνι, αλλά αντιθέτως τρέχει και κλειδώνεται στα διαμερίσματά του. Το Βατικανό προσπαθώντας να αποφύγει το σκάνδαλο δοκιμάζει τα πάντα. Ακόμα και να επιτρέψει στο άβατό του την είσοδο ενός αγνωστικού ψυχαναλυτή που θα επιχειρήσει να βοηθήσει τον Πάπα σ' αυτή του την κρίση.

Ο δηλωμένα άθεος ιταλός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι διαψεύδει τις προσδοκίες. Δεν επιτίθεται στην Καθολική Εκκλησία, τη θρησκεία, την πίστη. Δε χρησιμοποιεί την βιοτριολική κωμωδία για να πλάσει μία ταινία «expose», ένα εύκολο χτύπημα στην αμφίβολη ιεροσύνη του Βατικανού των σεξουαλικών και οικονομικών σκανδάλων – έτσι όπως αυτά αποκαλύπτονται ολοένα στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις μας. Η διορατική σάτιρα του Μορέτι στοχεύει σε κάτι πιο προφανές, που όμως στην εποχή μας φαντάζει ανήκουστο: την άρνηση της εξουσίας.

Ενας άνθρωπος εκλέγεται στο ανώτατο δυνατό αξίωμα. Θα μπορούσε να είναι η διεύθυνση ενός ομίλου πολυεθνικών επιχειρήσεων, ή προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μορέτι επιλέγει να τον κάνει Καρδινάλιο για να διηγηθεί μία ακόμα πιο οικουμενική ιστορία. Την ιστορία ενός πνευματικού ανθρώπου που πρέπει να συμβιβάσει την τιμή με το βάρος του τίτλου του. Την ιερή του αποστολή με τους ανθρώπινους φόβους του. Την ακλόνητη πίστη του με τα φυσικά του όρια. Την αποδοχή της αγιοσύνης, όσο η ψυχή του λαχταρά ακόμα τα απλά και τα εγκόσμια.

Επιλέγοντας το πιο δύσκολο μονοπάτι ενός σινεμά που εξανθρωπίζει τα σχήματα, αυτό που ακολούθησε ο Στίβεν Φρίαρς στη «Βασίλισσα» και ο Τομ Χούπερ στο «Λόγο του Βασιλιά», ο Μορέτι πλάθει έναν Πάπα που δηλώνει αδύναμος μπροστά στο θρόνο του. Δεν κολακεύεται αυτάρεσκα, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας τους απανταχού ηγέτες. Συνειδητοποιεί την ευθύνη, τρομάζει, λυγίζει. Ομολογεί με ειλικρίνεια την ανασφάλειά του.

Η είσοδος του ψυχαναλυτή-Μορέτι στο Βατικανό υπόσχεται μία χρυσή ευκαιρία να συγκρουστεί το συμβόλο του Πάπα με το αιρετικό χιούμορ ενός άθεου μέσου πολίτη. Και δεν μιλάμε για μία φτηνή επίθεση στα ιερά και στα όσια (την οποία άριστα κάνει και αποφεύγει) αλλά για μία κινηματογραφικά φωτογενή καλοστημένη αντιπαράθεση δύο προσωπικοτήτων, έναν πολυαναμενόμενο διάλογο πνεύματος και σάρκας. Ο Μορέτι όμως παίρνει μία περίεργη σεναριακή απόφαση: μετά από τη σύντομη συνάντησή τους, ο σκηνοθέτης χωρίζει τους δύο κεντρικούς του ήρωες. Ο Πάπας το σκάει πανικόβλητος στους δρόμους της Ρώμης, ενώ ο ψυχαναλυτής βρίσκεται έγκλειστος στο Βατικανό, να περιηγείται έναν άγνωστο για αυτόν (κι εμάς) κόσμο τον οποίο αποτυπώνει μέσα από ένα σατιρικό μεν, αλλά σχεδόν τρυφερό, κριτικό βλέμμα.

Δεν είναι ότι ο Μορέτι δίνει στους Καρδιναλίους άφεση αμαρτιών. Η αποκαθήλωση των ιερών σχημάτων μέσω της κωμωδίας γίνεται. Ο «ιταλός Γούντι Αλεν» περιπαίζει το πρωτόκολλο, τη γραφειοκρατία, τις ξύλινες, ανούσιες παραδόσεις του παπισμού, τις αστείες ιεροτελεστίες. Παρουσιάζει τους εκπροσώπους της ιεροσύνης με πάθη, αφέλειες, πονηριές. Κρατάει όμως τον τόνο ελαφρύ, κι όχι καταγγελτικό. Προτιμά να ασκήσει την κριτική του συμβολικά, βάζοντας τους «Πρίγκηπες της Εκκλησίας» να παίζουν αγώνες βόλεϊ, παρά μαφιόζικα παιχνίδια εξουσίας.

Ταυτόχρονα εμπιστεύεται τον κεντρικό του ήρωα. Ο 85χρονος μύθος του ευρωπαϊκού σινεμά Μισέλ Πικολί ερμηνεύει τον Πάπα του με σπαραχτική αθωότητα. Χαμένος στους δρόμους της Ρώμης δεν είναι μόνο ένας γέροντας, αλλά κι ένα πανικοβλημένο παιδί που κάποτε είχε όνειρα να παίξει στο σανίδι και σήμερα μοιάζει να ξύπνησε πρωταγωνιστής ενός θεάτρου του παραλόγου. Ανάμεσα στο ποιμνίο του, σε καφέ και λεωφορεία, ο Ποντίφικας του Πικολί μοιάζει με χαμένο αμνό με τον οποίο ταυτίζεσαι, αν και δεν έχεις τίποτα κοινό.

Κι αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Μορέτι και μία πολιτική δήλωση επίσης. Γιατί αυτή η ταινία είναι τόσο για τον (θε)άνθρωπο στο μπαλκόνι του Βατικανού, όσο και για κάθε έναν από εμάς που κοιτάμε από κάτω. Τι θα γινόταν αν ... δεν είχαμε Πάπα; Αν οι άνθρωποι της εξουσίας κατέβαιναν στις πλατείες, δίπλα μας, ομολογώντας ανικανότητα; Αν συνειδητοποιούσαμε ότι όχι δεν είμαστε όλοι γεννημένοι ηγέτες, παρά τα προστάγματα της εποχής; Πώς θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας, τις ευθύνες μας, απέναντι σε μια τέτοια πραγματικότητα;

Εχουμε αναρωτηθεί τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους. Αλλά τι θα κάναμε χωρίς Συγκλητικούς;

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΝΑΝΝΙ ΜΟΡΕΤΤΙ

Πως γεννήθηκε η ιδέα για την ταινία;

Η Φεντερίκα Ποντρεμόλι, ο Φραντσέσκο Πίκκολο κι εγώ, αρχίσαμε να δουλεύουμε σε διαφορετικές ιδέες ταυτόχρονα. Μετά από λίγο καιρό, αποφασίσαμε να εξελίξουμε την ιστορία του Έχουμε Πάπα!. Υπάρχει μία σκηνή ειδικά, η οποία πυροδότησε όλη την ταινία: ένας νεοεκλεχθείς Πάπας, ο οποίος δε μπορεί να βρει τη δύναμη να εμφανιστεί στο μπαλκόνι για να χαιρετήσει τους πιστούς.

Εσείς πιστεύετε στο Θεό;

Οι γονείς μου είναι πιστοί και έχω μεγαλώσει σε καθολική οικογένεια (χωρίς ποτέ να υπερβάλλουμε με τη θρησκεία). Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω.

Η ταινία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: κάποιες σκηνές εστιάζουν στον περιορισμό, κι άλλες στην ελευθερία. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την ισορροπία στο γράψιμο σας;

Σκοπός μου ήταν να αναμείξω κωμωδία και δράμα σε μια ταινία, τον γκροτέσκο τόνο με τον ρεαλιστικό. Το συμβούλιο των καρδιναλίων προέκυψε εξ ολοκλήρου από τη φαντασία μας, αλλά σεβαστήκαμε τις πραγματικές τελετουργίες ενός αληθινού συμβουλίου. Ο Πάπας αποδρά από το Βατικανό, και βρίσκει τον εαυτό του σε καταστάσεις που είχε χρόνια να ζήσει. Εντωμεταξύ, ο ψυχοθεραπευτής είναι εγκλωβισμένος στο Βατικανό, όπου ενώ αρχικά ένοιωθε αποπροσανατολισμένος, ξαφνικά αισθάνεται σχεδόν βολικά.

Τι γνώμη έχετε για τις αντιδράσεις για την ταινία σας;

Δεν υπήρξαν επιθέσεις κατά της ταινίας συγκεκριμένα, μόνο μεμονωμένες αντιδράσεις, οι οποίες ωστόσο δεν αντιπροσωπεύουν τον καθολικό κόσμο.

Η καθολική εκκλησία πρόσφατα βίωσε μια σειρά από σκάνδαλα και η συμπεριφορά της ιεραρχίας έχει γίνει συχνά αντικείμενο κριτικής. Γιατί απουσιάζουν αυτά από την ταινία;

Προσπαθώ να αποφεύγω να λέω στο κοινό αυτά που περιμένει να ακούσει. Δε με ενδιέφερε ποτέ να μεταφέρω κάτι στο θεατή που ξέρει ήδη. Σχετικά με τα θέματα αυτά, υπάρχουν διαθέσιμα βιβλία, ντοκιμαντέρ, εφημερίδες κι εκατοντάδες άρθρα. Προτιμώ να μην ανακατεύομαι σε αυτά: αυτή είναι η ταινία μου, το Βατικανό μου, οι καρδινάλιοι μου.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ της θρησκευτικής εξομολόγησης και της ψυχανάλυσης;

Δε θεωρώ ότι έχουν τίποτα κοινό.

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι ασκείτε μεγαλύτερη κριτική στην ψυχανάλυση απ’ ότι στην εκκλησία;

Στις ταινίες μου έχω διακωμωδήσει τη γενιά μου (όταν ήμουν είκοσι, τριάντα, σαράντα) , σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, της εκπαίδευσης, ακόμη και του καρκίνου που είχα πριν είκοσι χρόνια στο Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Νομίζω ότι είναι απλά δίκαιο να διακωμωδήσω και την ψυχανάλυση!


Ποια είναι η σχέση του Μελβίλ, που αρνείται το ρόλο που του ανατίθεται, και του ηθοποιού που θέλει να παίξει όλους τους ρόλους, ακόμη και στο θεατρικό Ο Γλάρος;

Πρέπει πραγματικά ο καθένας να είναι ο διερμηνέας του εαυτού του, των επιλογών του, των ταινιών του; Μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να θεωρητικολογώ πάνω στη δουλειά μου.

Γιατί Τσέχωφ;

Όταν γράφαμε το σενάριο, θέλαμε έναν αναγνωρίσιμο συγγραφέα. Ο Τσέχωφ ήταν ο πιο κατάλληλος για τα συναισθήματα που εκφράζονται στην ταινία και τους χαρακτήρες της.

Ο πρωταγωνιστής του Αλιγάτορα και ο Μελβίλ στο Έχουμε Πάπα!, εκφράζουν και οι δύο την επιθυμία για ελευθερία με έναν απροσδόκητο τρόπο. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να θεωρήσουμε ότι συνδέονται αυτοί οι δύο χαρακτήρες;

Δε βλέπω ομοιότητες στους δύο χαρακτήρες. Ίσως μόνο στο γεγονός ότι βρίσκονται και οι δύο ανάμεσα σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους.

Ποια κομμάτια της ταινίας θα λέγατε ότι είναι αυτοβιογραφικά;

Όπως πάντα, είναι τα συναισθήματα πίσω από την ταινία που είναι αυτοβιογραφικά. Κι αν θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, υπάρχει ένα κομμάτι μου στον ψυχαναλυτή και στο συναίσθημα της ανεπάρκειας του Μελβίλ για το ρόλο που του ανατέθηκε.



Οι εποχές του Ερωτα

Διάρκεια:
125'
Παραγωγή:
2011


Σκηνοθέτης:
Τζιοβάνι Βερονέζι
Κατηγορία:
Κωμωδία, Αισθηματική
Παίζουν:
Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μόνικα Μπελούτσι, Κάρλο Βερντόνε, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Μισέλ Πλάσιντο, Λάουρα Τσιάτι, Ντονατέλα Φινοκκιάρο, Βαλέρια Σολαρίνο, Εμανουέλ Προπίτσιο





















"Τρίτη ταινία του Manuale d’ Amore που είναι ταινίες τριών σκετς με θέματα ερωτικής συμπεριφοράς των σύγχρονων Ιταλών και δη των Ρωμαίων. Τα έργα είναι εξαιρετικά δημοφιλή εξού και έφτασε να συνεργαστεί και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Εδώ τα έπαιζαν στους Δεκαπενταύγουστους κι έτσι το κοινό δεν καταλαβαίνει την όποια σημαντικότητα στο ανάλαφρο είδος και ακούει ένα τίτλο αδιάφορο. Ωστόσο, έχει να κάνει με το πού εστιάζει την ερωτική συμπεριφορά στις τρεις ιστορίες του τρίτου μέρους κι αυτές είναι οι ηλικίες του έρωτα.

Η«νεότητα», η «ωριμότητα» και το «πέρα» που αφορά στην υπέρβαση. Πιο αδιάφορη η πρώτη ιστορία με τον Ρικάρντο Σκαμάρτσο, καλύτερη ως κωμική η δεύτερη με τον Κάρλο Βερντόνε, που γίνεται σκυταλοδρόμος και της τρίτης για να απολαύσουμε μαζί Ντε Νίρο και Μόνικα. Το καλύτερο της εβδομάδας, ανάλαφρο, μα κεντημένο στο είδος του. Σαν τη Μόνικα δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμία άλλη στον κόσμο. Τις τρώει όλες λάχανο. Και ο Ντε Νίρο δίνει ειδικό βάρος ενώ υπάρχει στο σκετς και ο Μικέλε Πλάτσιντο, που επίσης τονώνει το τρίτο μέρος, ειδικά στην Ιταλία.

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης Down Town "







Πως να κλέψετε 1.000.000 δολλάρια

Ο μαύρος Γάτος του ερωτα