Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Taxidermia απο 15.11.07

Ταρίχευση


Σκηνοθεσία: György Pálfi

Σενάριο: György Pálfi, Zsófia Ruttkay (από διηγήματα του Lajos Parti Nagy)

Παίζουν: Csaba Czene, Gergely Trócsányi, Marc Bischoff


Το πουλί φλογοβόλο, ο πρωταθλητής της αγωνιστικής ταχυφαγίας, κι ο καλλιτέχνης ταριχευτής, τρεις γενιές μιας οικογένειας, σε πάνε ταξίδι στο πιο ανατριχιαστικά όμορφο είδος σωματικού τρόμου που μπορείς να πετύχεις. Όπως αναφέρει και το Variety, το Taxidermia είναι η πιο φυσική επιλογή που μπορεί να κάνει ένα φεστιβάλ για τις μεταμεσονύχτιες προβολές του, κι είναι ενθαρρυντικό κι αξιέπαινο για την ντόπια εταιρία που ρισκάρει να το βγάλει σε "κανονική" διανομή. Γιατί ακόμη κι αν σε πείσω να πας να το δεις, επαινώντας την εξωπραγματική σκηνοθετική του ευρηματικότητα, με την εντυπωσιακή οικονομία κι αποτελεσματικότητα στη χρήση ψηφιακών βοηθημάτων, το αναζωογονητικό οπτικό στυλ και τον μεθυστικό εσωτερικό ρυθμό που καταφέρνει και βρίσκει ο Palfi (που ίσως θυμάσαι απ' το βραβευμένο στο Sundance, Hukkle (2002)) δίνοντας ζωντάνια και νόημα στα Béla-Tarr-ικά του traveling και τις διαδρομές τους στο χωροχρόνο, ακόμα κι αν σε ψήσω για τον τρόπο που βρίσκει ομορφιά στην αηδία και την υπογραμμίζει με το ξεκαρδιστικό αρρωστημένο χιούμορ του και την ασυγκράτητη σάτιρα για το human condition, και σου κρεμάσω πάνω απ' το αίμα, το σπέρμα και τον ανθρώπινο εσωτερικό πλούτο του (της ποικιλίας του χασάπικου) τον τίτλο υβριδίου Cronenberg και Monty Python που σαν μεταλλαγμένος κοριός ροκανίζει τις βασικές ορμές και τις λαίμαργες τάσεις που μας κλειδώνουν στην αποξένωση και τη μοναξιά, πάντα υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσεις το φόβο σου στη λέξη "αλληγορία", να πας να το δεις, και να ξερνάς στους διαδρόμους, όπως ο cinemad, και να με πεις και παπάρα με το δίκιο σου. Γιατί το Taxidermia, αν είναι κάτι, είναι ο ορισμός της ταινίας που διχάζει, ακραία. Κι αν είναι κάτι άλλο, είναι ό,τι πιο κοντινό έχω να σου προτείνω στον ορισμό της κινηματογραφικής εμπειρίας.


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ¨
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FIMCENTER

Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ),

210-9215305.

Πεμ. - Τετ.: 20.30/ 22.10

1 σχόλιο:

Seven Films είπε...

Taxidermia

Πολιτική σάτιρα για γερά στομάχια

Σύσσωμο το ανατολικό μπλοκ μετά την δολοφονία του Τσαουσέσκου και τις επί Γκορμπατσόφ εξελίξεις έσπευσε να αποτινάξει ως ασθένια το γερασμένο καθεστώς. Στις περισσότερες χώρες μπροστάρηδες στάθηκαν οι καλλιτέχνες (μιας και οι σοβαρότεροι των πολιτικών ήταν πιο μπερδεμένοι απ' τον βουβό λαό). Στο σινεμά πρωτοστάτησαν οι Ρουμάνοι, με πρότυπο πάντα την Άνοιξη της Πράγας, ακολούθησαν οι πρώην Γιουγκοσλάβοι και στη συνέχεια σοβιετικοί (με τελευταίους τους Ρώσσους να σημειωθεί). Η σειρά δικαιολογείται αν θεωρήσουμε ότι ανάλογη της δράσης είναι η αντίδραση.

Συνεχίζοντας την ίδια λογική τελευταία έρχεται η Ουγγαρία. Χώρα με παράδοση σε σπουδαίους κινηματογραφιστές αλλά ως επί το πλήστον άσχετους με κουμμουνιστικό αποδομητισμό. Απ' όλες τις ανατολικές χώρες οι Μαγυάροι είχαν μάλλον το πιο ήπιο καθεστώς και παράλληλα το "αυτοκρατορικό" τους παρελθόν τους εξασφάλισε οικονομικούς δεσμούς με τη Δύση, παρά την εγκατάσταση των Σοβιετικών στη χώρα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την προσωρινή σταλινοποίηση στα χρόνια του Ράκοσι.

Το Taxidermia του 2006 (η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στις Κάννες του 2006 οπότε και άρχισαν τα εγκώμια, αλλά μόλις φέτος κυκλοφορεί διεθνώς) είναι μια σαφέστατη και ευρυματική πολιτική σάτιρα για την εξέλιξη του κομουνισμού. Πιστός στην προλογιζόμενη παράδοση και με την με την ασφάλεια που προσφέρει η τεράστια καθυστέρηση, ο Gyorgy Palfi στήνει ένα δεικτικότατο φιλμ σχετικό με τις ρεαλιστικές επιδιώξεις (και το τελικό outcome φυσικά) του "μεγαλύτερου κοινωνικού πειράματος" που έγινε ποτέ.

Τρεις γενιές, τρία διαφορετικά στυλ. Εν αρχή ένας στρατιώτης, αναγκασμένος να καταπνίγει τα ένστικτά του και τις ορέξεις του φλογοβόλου του πέους, ξεσπάει εκστασιασμένος στο κουφάρι ενός γουρουνιού. Η χοντρή σπιτονοικοκυρά του στη συνέχεια θα γεννήσει ένα μωρό με στριφτή ουρά που μέλλει γίνει πρωταθλητής στο ευγενές όσο και αηδιαστικό άθλημα της ταχυφαγίας. Οι αιχμές του σκηνοθέτη απ' αυτό το σημείο και μετά γίνοντα πιο σαφείς (η αλήθεια είναι ότι αν μπεις χωρίς μπούσουλα στην προβολή "χάνεις" ολόκληρο το πρώτο μέρος).

Το πείραμα που λέγαμε παραπάνω, προσωποποιημένο στον ταχυφάγο αθλητή, κατεβαίνει με έναν σύν-τροφο σε αγώνα με τις υπόλοιπες κομμουνιστικές χώρες. Και όσο τρώει τόσο ξερνάει, όσο αγωνίζεται τόσο σαπίζει. Ευτυχισμένο, ζει ένα ρομάντζο που εξελίσσεται στο πλέον υπέρβαρο ερωτικό τρίγωνο που είδατε ποτε. Τα πάντα είναι ρόδινα μέχρι το έμφραγμα.

Το δεύτερο παιδί που θα γεννηθεί κατά την αναδρομή του Taxidermia θα γίνει ένας ασθενικός και άσχημος ταριχευτής. Δουλειά του εκτός απ' το να συντηρεί ψοφίμια είναι να φροντίζει τον πατέρα του, τον θετό πατέρα του, θετό όπως αυτός που του έχουν θέσει. Ο κάποτε ένδοξος αθλητής, είναι πλέον ένα τεράστιο ξεχειλωμένο σκιάχτρο που ζει σε ένα δωμάτιο με τις υπερτροφικές γάτες του. Στην τηλεόραση βλέπει τους νέους πρωταθλητές ταχυφαγίας που φυσικά είναι Αμερικάνοι. Συνεχίζει να καταναλώνει, με τις κούτες μάλιστα, αγαθά του σούπερ μάρκετ χωρίς να είναι σε θέση να προσφέρει τίποτα και παράλληλα βρίζει τον γιο του επειδή δεν έγινε κι αυτός χοντρός.

Αυτό το τελευταίο μέρος αποτελεί το πιο οξύ απ' την γενική κριτική του σκηνοθέτη πάνω στον κομμουνισμό και την διαδρομή του. Το σάπιο πλέον καθεστώς που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τα παιδιά του και νοσταλγεί τις εποχές που τέλειωνε το φαί του πρώτο αποτελεί, πέρα απ' την οδηγό αιτία για την απότομη αντίδραση των ανατολικών χωρών (αποτυπώνεται κι αυτή στην ταινία), το κορυφαίο των ευρυμάτων του Palfi . Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο που δεν είναι άλλο απ' το ασύλληπτο φινάλε. Ένα πράγμα που πολλάκις απήλαυσα στο Taxidermia είναι η κλιμακούμενη του σατιρική σημειολογία. Η συνολική παρουσιάση μιας 70χρονης υπαρκτής κατάστασης, που σφόδρα αντιφάσκει με την μη ουσιαστική ύπαρξη του κομμουνισμού, γι' αυτό και η σάτιρα δεν γίνεται στη βάση της θεωρίας (πως θα μπορούσε άλλωστε ο Ούγγρος σκηνοθέτης) αλλά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία αυτών των χωρών, την καλώς ή κακώς συνυφασμένη με τις μαρξιστικές διδαχές.

Αν θέσουμε θέμα αισθητικής, γιατί καταλαβαίνω ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να ενοχληθεί απ' τις αλλεπάλληλες εκκρίσεις και την παρέλαση σωματικών οργάνων που λαμβάνει χώρα στην οθόνη, πάλι θα σταθώ στο πλευρό του Palfi. Όσο εξεζητημένες κι αν είναι οι επιλογές του, προτιμώ να βλέπω την σάτιρα πίσω απ' τα ρεύματα και τις εικαστικές επιρροές. Ήδη έχουν φορτώσει το έργο στα δύο χρόνια ζωής του με τους χαρακτηρισμούς "σουρεαλιστικό" και "μαγικός ρεαλισμός". Η αλήθεια φορμαλιστικά βρίσκεται πιο κοντά στο δεύτερο αλλά το θέμα της έχει να κάνει με κάτι το αγνά σουρεαλιστικό. Ως σάτιρα λοιπόν το Taxidermia υιοθετεί απολύτως αρμοστές καυστικές σκηνές.

Ευχή:
O Μεγαλοδύναμος να σας φωτήσει να αντέξετε μέχρι το τέλος...

Από το blog εκ Πάτρας :http://zubizabata.blogspot.com/