Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Ανταύγειες σε χρυσά μάτια

(Reflections in a Golden Eye) του Τζον Χιούστον
Σκηνοθεσία: Τζον Χιούστον
Σενάριο: Gladys Hill και Chapman Mortimer βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Carson McCullers
Φωτογραφία: Aldo Tonti και Oswald Morris
Μουσική: Toshirô Mayuzumi
Παίζουν : Λιζ Τέηλορ, Μάρλον Μπράντο. (Σε πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση ο Χαρβει Καιτελ)
Έτος: 1967
Έγχρωμο
Διάρκεια: 108’

Η Υπόθεση:

Αμαρτωλοί πόθοι, απαγορευμένοι έρωτες και φλογερά πάθη πυρπολούν την οθόνη και το μικρόκοσμο μιας πειθαρχημένης στρατιωτικής βάσης του αμερικανικού Νότου, μέσα από την ιστορία ενός μεσήλικα λοχία που προσπαθεί να καταπιέσει την ομοφυλοφιλία του πίσω από έναν αποτυχημένο γάμο, μέχρι τη στιγμή που η εμφάνιση ενός ελκυστικού στρατιώτη πυροδοτεί καινούργια και καταστροφικά πάθη.

Σ' ένα στρατόπεδο στην Τζόρτζια, τον Οκτώβρη του 1948, ο ταγματάρχης Πέντερτον διατάζει τον στρατιώτη Γουίλιαμς να καθαρίσει το γρασίδι μπροστά στο σπίτι του, ενώ η γυναίκα του Ελεονόρα κάνει ιππασία με το άλογό της και με συντροφιά τον εραστή της.
Στην επιστροφή της, μιλάει με τον Γουίλιαμς, που συνήθως φροντίζει το άλογό της, ενώ γράφει προσκλήσεις για ένα πάρτι.
Το βράδυ η Πέντερτον και οι Λάνγκτον δειπνούν μαζί. Ο άνδρας της, που δεν έχει σεξουαλικές σχέσεις με τη γυναίκα του, αδιαφορεί για το φλερτ της με τον Λάνγκτον.
Η γυναίκα του τελευταίου, Αλισον αντίθετα, υποφέρει, αλλά είναι και άρρωστη από τότε που πέθανε το παιδί της.
Ο Γουίλιαμς έχει τη μανία να παρακολουθεί κρυφά τους άλλους, ειδικά την Ελεονόρα.
Τη νύχτα μπαίνει κρυφά στο χωριστό δωμάτιό της και την παρακολουθεί σιωπηλά ενώ κοιμάται...

Ένα σχόλιο:
Από τη μυθική δεκαετία της σεξουαλικής απελευθέρωσης των γυναικών , (λίγο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο,) η μεταφορά του bestseller του Carson McCullers στον κινηματογράφο, από τον έμπειρο Τζον Χιούστον, δίνει την ευκαιρία για ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στους δυο πρωταγωνιστές και την αφορμή για ένα επίκαιρο στις μέρες μας, σχόλιο πάνω στις ανομολόγητες επιθυμίες μας και τις συνέπειές τους , στην κοινωνικότητά μας.



O Γάμος ως μονομαχία
από τον Μάρλον Μπράντο και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ

2 σχόλια:

Seven Films είπε...

O χρόνος δεν αγγίζει τις μεγάλες στιγμές της τέχνης. Και μια τέτοια «στιγμή» είναι η ταινία «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια»(Reflections in a golden eye) του Τζον Χιούστον. Ένα φιλμ παραγωγής 1967 που βασίζεται σε νουβέλα της Κάρσον ΜακΚάλερς, μιας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς της αμερικανικής λογοτεχνίας. Μια ταινία που ο χρόνος δεν έχει χαράξει ρυτίδα πάνω της και για την εποχή της ήταν πολύ «προχωρημένη» και τολμηρή, αλλά και για τη σημερινή, α-σεξουαλική εποχή μας, όπου «όλοι τα κάνουν όλα» στα λόγια, στο Διαδίκτυο ή στο ψηφιακό θέαμα, ενώ βαθύς νεοσυντηρητισμός κυριαρχεί σε όλη την «απελευθερωμένη» Δύση.

Ο Μάρλον Μπράντο- εδώ στην αρχή της δύσης της καριέρας του...- παίζει τον ρόλο του σκληρού, τυπικού και αποστεγνωμένου μάτσο μόνιμου στρατιωτικού που ζει στον αμερικάνικο Νότο και ιδανικό του είναι το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ- στην αρχή των «ώριμων» ρόλων της...- είναι η υστερική και... σκύλα
βαθιά, πολύ βαθιά)

σύζυγός του που με την εκνευριστική φωνή της και τη συμπεριφορά της του σπάει τα νεύρα. Και λίαν συντόμως βλέπουμε ότι όχι μόνο το ζευγάρι δεν έχει ερωτικές επαφές και αυτή «το κάνει» φως φανάρι και τσιριχτά με έναν συνάδελφό του, αλλά και ο Μάρλον Μπράντο αρχίζει να βλέπει με υποχθόνιο ερωτισμό έναν φαντάρο... Στην αρχή λες, δεν μπορεί ολόκληρος Μάρλον Μπράντο, το σύμβολο του αιώνιου αρσενικού να είναι κρυφοαδελφή, αλλού θα το πάει ο σκηνοθέτης. Υποψία που ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης, ο Τζον Χιούστον, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους του αμερικανικού κινηματογράφου με εξίσου «αδρές», «αρσενικές» ταινίες στο ενεργητικό του.

Κι όμως, εκεί καταλήγει το σενάριο! Αλλά με τέτοια σκιαγράφηση του χαρακτήρα του ανομολόγητα γκέι στρατιωτικού, του συντηρητικού και υποκριτικού αμερικανικού Νότου, της υστερικής συζύγου του, των καταπιεσμένων συναισθημάτων- έξοχη η Τζούλι Χάρις στον ρόλο της ψυχωτικής συζύγου του εραστή της Τέι λορ- αλλά και του στρατιώτη-αντικείμενο της ηδονής που είναι μια σκοτεινή και σχιζοφρενική φιγούρα, ένας άγγελος της Κολάσεως, όλο το φιλμ σε κρατάει με κομμένη την ανάσα. Σπουδαίο σινεμά, σπουδαίες ερμηνείες, εκ βαθέων σκιαγράφηση της ανομολόγητης, καταπιεσμένης και καταδικασμένης ομοφυλόφιλης επιθυμίας ως αμαρτίας με ένα σενάριο-κέντημα της ανθρώπινης ψυχικής αβύσσου. Και, μάλιστα, φτάνει στα άκρα: αφού δεν μπορώ να σαγηνεύσω, σε δολοφονώ και η κοινωνία είναι μαζί μου...

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΓΙΟΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Τότε, το 1968, είχε βγει στα σινεμά της Αθήνας ως μία ταινία με δύο σούπερ σταρ σε σπάνια συνύπαρξη: Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, για πρώτη φορά μετά από καιρό χωρίς τον Ρίτσαρντ Μπάρτον αλλά με τον Μάρλον Μπράντο, σε ένα ρόλο που προοριζόταν αρχικά για τον Μοντγκόμερι Κλιφτ.

Το κοινό είχε ξαφνιαστεί αλλά και σοκαριστεί. Οι πιο συντηρητικοί ταράχτηκαν που είδαν τον Μάρλον Μπράντο να παίζει έναν «ανώμαλο». Τότε τους ομοφυλόφιλους τους αποκαλούσαν απαξιωτικά έτσι. Τον επόμενο χρόνο πέρασαν ένα δεύτερο παρόμοιο σοκ με το θηριώδη Ροντ Στάιγκερ στο «Λοχία» να ερωτεύεται ένα νεαρό φαντάρο, ακριβώς όπως ο Μπράντο, ένα χρόνο πριν από τον Ρόμπερτ Φόστερ. Και το τρίτο σοκ ήλθε στη συνέχεια με τη «Σκάλα» όπου ο Ρίτσαρντ Μπάρτον κι ο Ρεξ Χάρισον ήταν ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει στα ήθη. Ομως κι οι θεατές που είδαν με ενδιαφέρον το θέμα, ξαφνιάστηκαν από τον αργό ρυθμό. Και σκηνοθέτης ήταν ένας του αναστήματος του Τζον Χιούστον. Σήμερα, μια τέτοια σκηνοθεσία θα αναγνωριζόταν ως «μπαλέτο», «στιλιζάρισμα» κ.λπ. Αυτό που μένει είναι η λάμψη των πρωταγωνιστών. Κι ο νεαρός φαντάρος, αντικείμενο του πόθου και των δύο, είναι αυτός που θαυμάσατε πολύ στο «Τζάκι Μπράουν» του Ταραντίνο.

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ