Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

12

12
(12 Razgnevannyh Muzhchin)

Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov
Σενάριο: Nikita Mikhalkov, Vladimir Moiseyenko, Aleksandr Novototsky
Παίζουν: Sergey Makovetsky, Sergey Garmash, Aleksey Petrenko, Yury Stoyanov, Sergei Gazarov, Nikita Makhalkov, Mikhail Efremov, Valentin Gaft, Aleksey Gorbunov, Argey Artsybashev, Victor Verzhbitsky, Roman Madianov, Aleksander Adabashian, Apti Magamayev.
Διάρκεια: 153΄
Είδος: Δικαστικό ψυχολογικό θρίλερ
Γλώσσα: Ρωσική, Τσετσενική
Βραβεία / υποψηφιότητες:
Υποψήφια για το Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2007. Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για την κινηματογραφική χρονιά 2007-2008.

Σύνοψη:
Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιοματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδέιξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Ήταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του “θα σε σκοτώσω”, η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι... Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως χώρος αθλοπαιδειών και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει “αθώος” και ξαναεξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει για τον καθένα μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία και εμπειρία με ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη ρωσική κοινωνία σήμερα.
Πρόκειται για μια μεταφορά της ταινίας “12 Angry men” του Αμερικανού Σίντνεϊ Λιούμετ που γυρίστηκε το 1957, και βασίστηκε με τη σειρά του στο ομότιτλο θεατρικό κείμενο του Reginald Rose. Πρόκειται επίσης για την επίσημη υποψηφιότητα της Ρωσίας για την κατηγορία των ξενόγλωσσων Όσκαρ για την κινηματογραφική χρονιά 2007-2008.

Η δήλωση του σκηνοθέτη:
«Δεν απογοητεύτηκα που το “12” δεν παρέλαβε το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ήταν θαύμα και το που ολοκληρώθηκε η ταινία, ήταν θαύμα που η επιτροπή στις ΗΠΑ είχαν την υπομονή να δουν και να ακούσουν για δύο ώρες φλυαρίες στα ρώσικα για δυο ώρες! Ήξερα τι θα συμβεί από την πρώτη στιγμή».

Ξένος τύπος
«Η καινούρια ταινία του Νικίτα Μιχάλκωφ είναι για άλλη μια φορά η επιβεβαίωση της μαεστρίας του στο να εξερευνεί και να αποκαλύπτει σε εμάς, με ανθρωπιά και συναίσθημα, την πολυπλοκότητα της ύπαρξης».
(σημείωμα της κριτικής επιτροπής, 64ο Φεστιβάλ Βενετίας)

«Αξιοποιώντας πλήρως τη μεγαλοφυή Τσεφωφική παράδοση που παίζει την κάθε σκηνή χωρίς στόμφο, το “12” σηματοδοτεί μια θριαμβευτική επιστροφή για τον βετεράνο που τιμήθηκε με Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο της δουλειάς του στο προηγούμενο Φεστιβάλ Βενετίας».
(Variety, Ronnie Scheib)

«Το ιδιοσυγκρασιακό ιντελεκτουέλ θρίλερ του Νικίτα Μιχάλκωφ γυρίζεται 50 χρόνια μετά από την πρωτότυπη ταινία του Μιχάλκωφ, σαν μια προσφορά του ενός μεγάλου δασκάλου στον άλλο».
(Valerie kichin, Film.ru)

«Σημαντικό φιλμ. Εγείρει ερωτήματα και καθιστά απαταίτητο για τον καθένα μας να τα απαντήσει».
(Valerie kichin, Rossiyskaya Gazeta)

«Ένα ψυχολογικό θρίλερ που αντιπροσωπεύει την επιστροφή στη σκηνοθεσία, ενός μεγάλου δημιουργού, με ένα σενάριο δουλεμένο ώστε να είναι επίκαιρο και αναφορικό στη δικαιοσύνη (θεία και ανθρώπινη) και την ελεύθερη βούληση».
(Pierpaolo Simone, MYmovies.it)

Ένα Σχόλιο με αφορμή το 12 :
Ποιος ο λόγος του να γυρίσει κανείς το ριμέικ ενός γνωστού φιλμ του παλιού, καλού, κλασικού αμερικάνικου κινηματογράφου, σε ένα νέο αιώνα, σε άλλες συνθήκες, σε μια χώρα με τόσο διαφορετική ιστορία και συνθήκες ζωής –και όχι μόνο λόγω του Ψυχρού Πολέμου- σε άλλη εποχή και άλλα ήθη; Ο Νικίτα Μιχάλκωφ, ηθοποιός και κινηματογραφιστής που έχει συνδέσει το όνομά του με τη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας (ο πατέρας του, Σεργκέι, υπήρξε ο συνθέτης του Εθνικού Ύμνου της Ρωσίας, η μητέρα του, Ναταλία, ήταν ποιήτρια και κόρη του διάσημου ζωγράφου της αβάν γκαρντ, Πιότρ Κοντσαλόφκι, ο αδερφός του, Αντρέι Κοντσαλόφκι διακρίθηκε ως σκηνοθέτης ακόμα και στο Χόλιγουντ και ως συνεργάτης του Ταρκόφσκι) βαζει εδώ ένα στοίχημα. Να αξιοποιήσει όλες αυτές τις διαφορές του χρονικού και κοινωνικού πλαισίου για να αναδείξει τη διαχρονικότητα ενός έργου που ασχολείται με την ποικιλότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Και το κερδίζει. Οι εποχές αλλάζουν, μετακινούμαστε σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του κόσμου, ασχολούμαστε με άλλες κοινωνικές κατασκευές, τα ήθη γίνονται όλο και πιο ελαστικά σε καθημερινή βάση, κι όμως, η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια, διψασμένη και ζαλισμένη μέσα στα πάθη της.
Οι ένορκοι του έργου, δώδεκα στον αριθμό, σαν ξεχασμένοι από κάποια βιβλική παραβολή, είναι εκδοχές της ίδιας φιγούρας: Αυτής του ανθρώπου που έχει απεριόριστη εξουσία στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Όλοι τους είναι άνδρες, ασχολούνται με διαφορετικά επαγγέλματα, άλλοι είναι διάσημοι, άλλοι ονειρεύονται να γίνουν, άλλοι αγαπούν τις καταχρήσεις, άλλοι έχουν οικογένεια, άλλοι την έχουν διαλύσει, βασανίζονται από προβληματικές σχέσεις με το περιβάλλον τους, άλλοι είναι πλούσιοι, άλλοι φτωχοί. Παρά τη διαφορετικότητά τους, δεν ακούγεται το όνομα κανενός, είναι ανώνυμοι και ίσοι ενώπιον της δικαιοσύνης. Πετούνε ο ένας στον άλλο μπάλες, ανταλλάσσουν λογομαχίες, φτάνουν κοντά στην τρέλα ή ακόμα και στο θάνατο, ξύνουν πληγές του παρελθόντος, χάνονται σε αναπολήσεις, θυμούνται τα φρικτά λάθη τους. Πόσο πολύ απέχουν τελικά από τον άνθρωπο που ετοιμάζονται να καταδικάσουν; Το νεαρό αγόρι ίσως να κατηγορείται επειδή έχει τη λάθος καταγωγή: είναι Τσετσένος, άρα για πολλούς, εχθρός εξ ορισμού. Οι άνθρωποι βρίσκουν λογικό και επόμενο αυτό που βαθιά μέσα τους επιθυμούν να δουν. Πιστεύουν σε αυτό που τους είναι ήδη γνωστό. Βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.
Για όλους αυτούς, λοιπόν, και για όλους εμάς, υπάρχει η τέχνη του κινηματογράφου. Η μοναδική που έχει αναπτύξει τόσο πολύ την τεχνολογία της εικόνας, που μας δείχνει ακριβώς ότι βλέπουμε στην καθημερινή ζωή, αλλά την ίδια στιγμή μας δείχνει αυτό που δεν μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Η κάμερα του Μιχάλκωφ ξεκινά από μια γνώριμη κατάσταση, μια διαδικασία ρουτίνας. Και καταλήγει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, κάνοντας μαθήματα ανατομίας στον ψυχισμό των ηρώων του. Την ίδια στιγμή, αρθρώνει πολιτικό λόγο, αγγίζοντας ένα ευαίσθητο θέμα για την ρωσική κοινωνία μέσα από την οπτική των πολιτών της. Ακολουθώντας την τακτική του πρώτου ενόρκου, ο σκηνοθέτης δεν μιλά με κατάφαση η άρνηση. Διατηρεί απλώς το δικαίωμά του στην αμφιβολία. Και αυτό είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας.

8 σχόλια:

Seven Films είπε...

Ο μετρ Νικίτα Μιχάλκοφ εμπλουτίζει το κλασικό «12 Angry Men» του Σίντνεϊ Λιούμετ (1957) με πολλές παραμέτρους, σε μια άσκηση σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ.

Story: Ένας νεαρός τσετσένος κατηγορείται για το φόνο του θετού ρώσου πατέρα του. Δώδεκα ένορκοι συσκέπτονται για την ετυμηγορία... Ενώ αρχικά η καταδικαστική απόφαση θεωρείται δεδομένη, ένας ένορκος προβάλλει βέτο βάσει αμφιβολιών, πυροδοτώντας μια σωρεία πολυεπίπεδων αντιπαραθέσεων.

Focus: Βασικά θέματα οι διεργασίες της λογικής, κόντρα στις προλήψεις, και η λειτουργία της δικαιοσύνης, ως βάσης της δημοκρατίας. Το λιτό αριστούργημα του Σίντνεϊ Λιούμετ εμπνέει τον Νικίτα Μιχάλκοφ για μια πολυσύνθετη ανάλυση. Βυθομετρά τον κάθε ένορκο ως προς το ψυχολογικό προφίλ και τις κοινωνικές του καταβολές που ορίζουν τη στάση και τις μεταπτώσεις του, μεγεθύνει το θέμα του ρατσισμού (ο κατηγορούμενος είναι τσετσένος), προσθέτει στο σενάριο και οικονομική κομπίνα που κρύβεται πίσω από τη βασική υπόθεση, τοποθετεί τη δράση σε τεράστιο εσωτερικό χώρο ώστε να πετύχει πιο θεαματικά πλάνα και ωθεί τους ηθοποιούς να παίξουν σχεδόν θεατρικά, ενώ η κάμερα βγαίνει και έξω με φλας μπακ στην παιδική ηλικία του νεαρού. Έτσι, καταφέρνει να ασκήσει τη σκηνοθετική του δεξιοτεχνία (σαν μοντέρνα όπερα) και σίγουρα να μας παρασύρει σε ένα ψυχολογικό-κοινωνικό θρίλερ που κρατάει 57 λεπτά περισσότερο από το πρωτότυπο, όμως πνιγμένο –ιδιαίτερα προς το τέλος– σε μια ηθικοπλαστική ρητορεία που θυμίζει παλιά μυθιστορήματα. Το αποτέλεσμα συνάδει με τη ρωσική ιδιοσυγκρασία
που ακόμη κουβαλά το ρομαντισμό του 19ου αιώνα.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

ΟΙ "12 ΕΝΟΡΚΟΙ" ΤΟΥ ΣΙΝΤΝΕΪ ΛΙΟΥΜΕΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Τ' ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, ΟΣΟ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΗΣ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΙΤΑ ΜΙΧΑΛΚΟΦ, ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ *

Seven Films είπε...

Δώδεκα άντρες κλεισμένοι σε ένα γυμναστήριο πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού Τσετσένου που δικάζεται για φόνο, σε αυτό το ρώσικο ριμέικ της ταινίας του Σίντνεϊ Λιούμετ οι «12 ένορκοι». Οι δώδεκα άντρες, αντιπροσωπευτικές φιγούρες μιας Ρωσίας που αλλάζει, στην ταινία του Νικίτα Μιχάλκοφ θα αφήσουν την αμφιβολία να τους παρασύρει στην εξερεύνηση όχι μόνο των λεπτομερειών της υπόθεσης, αλλά κυρίως της ηθική τους και εννοιών όπως η ανθρωπιά και το καθήκον
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Διασκευή και προσαρμογή των "12 Ενόρκων" του Λιούμετ, με το γνωστό πάθος του Μιχάλκοφ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και την καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδείξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Ήταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του «θα σε σκοτώσω», η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι. Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως γυμναστήριο και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει «αθώος» και εξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει για τον καθένα μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία και εμπειρία με ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη ρωσική κοινωνία σήμερα.

Οι 12 Ένορκοι γυρίστηκαν πριν από 50 χρόνια και έδωσαν την πρώτη ευκαιρία στον Σίντνεϊ Λιούμετ να μπει γερά στο σινεμά. Η κοινωνική πλευρά του θέματος έχει προεκταθεί από τον Μιχάλκοφ, αποκτώντας εθνο-πολιτική διάσταση. Ο Ρώσος σκηνοθέτης εφαρμόζει το σαρωτικό του ύφος για να κάνει μια παραβολή και να μιλήσει για την τραγικών συνεπειών προκατάληψη του σήμερα στη χώρα του. Σε ένα στημένο σκηνικό δαιμονίζει την κάμερα και ψάχνει την αλήθεια με flashback, ακυρώνοντας σταδιακά τη δεδομένη στατικότητα που θα μπορούσε να επιφέρει μια δίωρη χάβρα. Φυσικά έχει άποψη, κινηματογραφική και πολιτική, και δεν αποφεύγει, ως συνήθως, την υπερβολή στο λόγο και στις ερμηνείες. Το 12 ωστόσο, υποψήφιο στα περσινά ξενόγλωσσα Όσκαρ, είναι καθαρό και νευρώδες σινεμά κριτικού και μαχητικού πνεύματος, με γερές πηγές και αποκαλύψεις, από έναν πεισματάρη και άφοβο σκηνοθέτη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Ριμέικ της ταινίας του Σίντνεϊ Λιούμετ, που με τη σειρά του είχε βασιστεί σε ένα θεατρικό έργο, το φιλμ του Μιχάλκοφ μπορεί να διαδραματίζεται στη συντριπτική πλειονότητα των 159 λεπτών του γύρω από το τραπέζι που έχει στηθεί στο γυμναστήριο ενός σχολείου και η δράση του να εξαντλείται σε λέξεις, ωστόσο βλέπεται με τον ενθουσιασμό που παρακολουθείς ένα αγωνιώδες θρίλερ. Η ιστορία κρατά τη βασική πλοκή, της προσπάθειας ενός σώματος ενόρκων να αποφασίσουν για την ενοχή ή αθωότητα ενός νεαρού Τσετσένου που κατηγορείται για φόνο, αλλά δίνει στους χαρακτήρες και την υπόθεση χαρακτηριστικά ρώσικη υφή. Αυτό που ξεκινά ως μια ξεκάθαρη βεβαιότητα, ότι δηλαδή ο κατηγορούμενος είναι ένοχος, μετατρέπεται στην πορεία σε ένα αληθινό αίνιγμα και μια αφορμή για τον Μιχάλκοφ να εξερευνήσει την υποκειμενικότητα της αλήθειας και την ηθική του καθενός από τους χαρακτήρες του ξεχωριστά. Στην πορεία πλάθει ένα συναρπαστικό πορτρέτο της ίδιας του της χώρας, αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης, των αδυναμιών, μα και του μεγαλείου της, μέσα από ένα καστ που δίνει συνολικά εξαιρετικές ερμηνείες, ένα καλοδουλεμένο σενάριο και μια ευρηματική, αποτελεσματική σκηνοθεσία
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΠΟΝΤΙΚΙ ART

Seven Films είπε...

O 64χρονος Νικίτα Μιχαλκόφ είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο του κινηματογράφου, του παγκόσμιου, όχι μόνο του ρωσικού («Μαύρα μάτια», «Ψεύτης ήλιος»: δύο από τις αξεπέραστες ταινίες του). Και δέκα χρόνια μετά την τελευταία του ταινία - τον μέτριο «Κουρέα της Σιβηρίας»- επανέρχεται με το φιλμ «12», τη 17η ταινία στην καριέρα του. Ένα φιλμ που δεν γυρίζει την πλάτη στο σήμερα· δεν το σνομπάρει, κάνοντας μια «βαθυστόχαστη» ταινία.

«12» ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοι νωνική τους θέση, το επάγγελμα και την καταγωγή, όπως ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι μάρτυρες και οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα το έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Και μόνο το γεγονός ότι ο εν λόγω κρινόμενος είναι Τσετσένος, συν τα «στοιχεία» που έχουν, αρκεί για να μη μπουν σε πολλές σκοτούρες οι δώδεκα και να βγάλουν στα γρήγορα μια καταδικαστική απόφαση. Έλα όμως που ένας απ΄ αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει «αθώος» και εξετάζει το θέμα από την αρχή... Κάτι που προϋποθέτει για τον κάθε έναν από τους «12» μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία, αλλά και στη ρωσική κοινωνία τού σήμερα...

Το φιλμ του Μιχαλκόφ στηρίζεται στους «Δώδεκα ένορκους»- ΄57: Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνουτου Σίντνεϊ Λιούμετ. Κάθε φιλμ του Νικίτα Μιχαλκόφ είναι μια βαθιά εξερεύνηση της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ύπαρξης με εμφανείς τις επιρροές από τον Τσεχωφικό κόσμο, αλλά με πολύ πιο «άγριες» εξάρσεις. Στο «12» η μεγάλη του αρετή είναι το γεγονός ότι μας δίνει μια πολύ αντιπροσωπευτική εικόνα του σημερινού ανθρώπινου «τοπίου» στη Ρωσία. Και οι δώδεκα ήρωες τελούν εν πλήρει συγχύσει, χωρίς κανείς τους να ξέρει πού να «πατήσει». Το χθες έχει τελειώσει- και έχει χαθεί γι΄ αυτούς...- ενώ το σήμερα είναι μια χαλκομανία που άρον άρον προσπαθούν να την «κολλήσουν» πάνω τους με το άγχος μην τους πουν ξεπερασμένους. Και η καταδίκη ενός Τσετσένου είναι ένα... θείο δώρο για να χτίσουν τη «μεγάλη Ρωσία»...

Απ΄ την άλλη, το μεγαλύτερο μείον της ταινίας είναι το γεγονός ότι τα 2/3 της περνάνε μέσα σε μια αίθουσα με συνεχές μπλα μπλα! Και μόνο στο τέλος απογειώνει ο σκηνοθέτης την ταινία του με ποιητικούς συμβολισμούς που μπορεί να είναι ευαίσθητοι ή άγριοι, αλλά είναι και πολυφορεμένοι...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Ταπεινή σε σύλληψη αλλά οπερατική σε εκτέλεση, η νέα ταινία του Νικίτα Μιχάλκοφ είναι μια ευχάριστη προσθήκη στην κορεσμένη, λόγω υπέρμετρης φιλοδοξίας, φιλμογραφία του που θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί το comeback της χρονιάς, αν δεν είχε προηγηθεί ο υπέροχος Γέρζι Σκολιμόφσκι.

Αν και διασκευή των «12 Ενόρκων» του Σίντνεϊ Λιούμετ, θα ορκιζόταν κανείς ότι το «12» γεννήθηκε με ρώσικη ψυχή, αφού η υποταγή του σεναρίου στα σκηνοθετικά καπρίτσια του Μιχάλκοφ είναι ολοκληρωτική. Χωρισμένο σε 12 ίσα μέρη, κάθε συμμετέχων έχει θεωρητικά την ευκαιρία να διεκδικήσει εύσημα πρωταγωνιστή, ανάλογα με την ένταση της ερμηνείας του.

Ο πανούργος Μιχάλκοφ, όμως, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, κρατώντας τον ηγετικό ρόλο -αυτόν του πρόεδρου της συνεδρίασης- για τον εαυτό του. Γιατί όσο απολαυστικοί, μέσα στη θεατρική υπερβολή τους, κι αν είναι οι ερμηνευτές του, τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο σκηνοθέτης. Αρα πρωταγωνιστής, είτε το θέλουν είτε όχι, αναδεικνύεται ο Μιχάλκοφ. Case closed.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ περιοδικο ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Ο σπουδαίος Ρώσος σκηνοθέτης Νικίτα Μιχαλκόφ πήρε ένα κλασικό φιλμ του Χόλιγουντ, το «Οι 12 ένορκοι» του Σίντνεϊ Λιούμετ από το έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ (το οποίο έχει γίνει τηλεθέατρο, έργο για τη σκηνή, remake για τηλεταινία) κι έκανε ένα ιδιότυπο remake. Μετέφερε την ιστορία των 12 ενόρκων οι οποίοι έχουν να αποφασίσουν για την τύχη ενός παιδιού που δικάζεται για φόνο στη Ρωσία τού σήμερα. Και στο φόνο έδωσε άλλη βαρύτητα, μια και το παιδί στην ιστορία του Μιχαλκόφ δολοφόνησε τον πατριό του, ο οποίος κακοποιούσε τη μάνα του και το ίδιο, και ο δολοφονηθείς ήταν Ρώσος εισβολέας, ενώ ο μικρός κι η μάνα του Τσετσένοι. Η ιστορία αποκτά άλλες διαστάσεις και το έργο γίνεται Μιχαλκόφ 100%. Το δράμα των ενόρκων γίνεται δράμα μιας χώρας και η ηθοποιία, με ποιότητα ρωσικού θεάτρου, είναι ανυπέρβλητη.
ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Mέλος της EFA (Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κιν/γράφου)
Ελεύθερος Τύπος