Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ

Διακοπές στη Ρώμη

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάλερ
Σενάριο: Ντάλτον Τράμπο
Φωτογραφία: Ενρι Αλεκάν
Μουσική: Ζορζ Ορίκ
Παίζουν: Οντρευ Χεπμπορν, Γκρέγκορυ Πεκ,
Έτος παραγωγής: 1953
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Γλώσσα: Αγγλικά
Ασπρόμαυρο
Διάρκεια: 118΄
Υπόθεση:
Μια νεαρή και όμορφη πριγκίπισσα αποφασίζει να σπάσει τη ρουτίνα του πρωτοκόλλου που πρέπει να τηρεί κατά γράμμα. Σε μια επίσημη επίσκεψή της στη Ρώμη, το σκάει και υπό την επήρεια του ηρεμιστικού που της έχουν χορηγήσει προκειμένου να αντέξει το σκληρό πρόγραμμα της , βρίσκεται να κοιμάται σε ένα παγκάκι. Εκεί τη συναντά ο νεαρός ανταποκριτής Γκρέγκορυ Πεκ, που μη αναγνωρίζοντας ποια είναι της παραχωρεί το φτωχικό του δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Την επόμενη μέρα κι ενώ όλοι ψάχνουν την πριγκίπισσα, το ζευγάρι περνάει μια υπέροχη μέρα ξενάγησης στην αιώνια πόλη.


Άποψη :
Η πρώτη και ίσως η καλύτερη version από το παραμύθι της πλούσιας και διάσημης που όμως αλλάζει ρόλο για να ζήσει σαν εν α φυσιολογικό νεαρό κορίτσι. Ακολούθησαν πολλές άλλες, ακόμη και στην Ελλάδα. Η ταινία χάρισε παγκόσμια αναγνώριση στη νεαρή κι άσημη ως τότε Οντρευ Χεπμπορν, χαρίζοντας της Oscar για την ερμηνείας της και κάνοντάς την αστέρι πρώτου μεγέθους. Κοντά της ο σοβαρός και γοητευτικός Γκρέγκορυ Πεκ σε μια από τις σπάνιες ανάλαφρες ερμηνείες του, γοητευτικός στο ρόλο του νεαρού δημοσιογράφου που έρχεται σε δίλημμα όταν ανακαλύπτει την πραγματική ταυτότητα της «άστεγης»

Tips:
Ο γύρος της Ρώμης με μια βέσπα.

Βραβεία- Συμμετοχές :
3 Oscar,( ερμηνείας στην Οντρευ Χέπμπορν, Σεναρίου και κοστουμιών)
1 Χρυσή Σφαίρα,
10 υποψηφιότητες για Oscar ,
βραβείο γυναικείας ερμηνείας από τους Κριτικούς της Νέας Υόρκης.
Μια από τις 10 καλύτερες ρομαντικές κομεντί στην Ιστορία του Κινηματογράφου.

Αξέχαστος έρωτας στην Αιώνια Πόλη

Πώς το γλυκό ρομάντζο «Διακοπές στη Ρώμη» έγραψε ιστορία, καθορίζοντας την καριέρα της Οντρεϊ Χέπμπορν

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ Σάββατο 18 Ιουλίου 2009 ΤΟ ΒΗΜΑΤζο Μπράντλεϊ: « Ελα τώρα,δεν είσαι και τόσο μεθυσμένη... ».Πριγκίπισσα Αννα: « Αν εσύ είσαι τόσο έξυπνος, τότε εγώ δεν είμαι καθόλου μεθυσμένη.Είμαι απλώς τόοοσο χαρούμενη...». Το λέει και το κεφάλι της πέφτει στο στήθος του με ένα χαμόγελο ευτυχίας στο στόμα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τους λόγους για τους οποίους οι «Διακοπές στη Ρώμη» («Roman holiday», 1953) έχουν καταλάβει τη θέση μιας από τις πιο αγαπημένες ρομαντικές κωμωδίες στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Πολύ απλά, η ταινία του Γουίλαμ Γουάιλερ , που από την περασμένη Πέμπτη επαναπροβάλλεται στις αίθουσες σε νέες κόπιες, έχει όλα τα υλικά για να αρέσει.


Εχει τον Γκρέγκορι Πεκ (Τζο Μπράντλεϊ), 37 χρόνων το 1953 και πιο γοητευτικό από ποτέ στον πρώτο light ρόλο της καριέρας του (ο ίδιος είχε παραδεχθεί ότι επιθυμούσε πολύ να παίξει σε αυτή την ταινία για να πάρει μια ανάσα από τα βαρύγδουπα δράματα με τα οποία είχε ως τότε ταυτιστεί). Εχει επίσης την αιθέρια, εύθραυστη παρουσία της Οντρεϊ Χέπμπορν (πριγκίπισσα Αννα) σε έναν ρόλο που της ταίριαξε αφάνταστα, της χάρισε το Οσκαρ Α΄ ρόλου και υπήρξε λαμπρή αφετηρία για μια σπουδαία καριέρα (ήταν η πρώτη υποψηφιότητά της και θα ακολουθούσαν άλλες τέσσερις). Εχει ένα έξυπνο love story στην καρδιά της ιστορίας και τέλος έχει φόντο την Αιώνια Πόλη, στη Ρώμη, όπου γυρίστηκε εξ ολοκλήρου (η πρώτη αμερικανική παραγωγή που έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου σε αυθεντικές τοποθεσίες και στούντιο της Ρώμης). Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η επιτυχία της ήταν δεδομένη.

Ο δημοσιογράφος και η πριγκίπισσα

Ο Τζο Μπράντλεϊ είναι αμερικανός δημοσιογράφος με βάση τη Ρώμη. Θέλει χρήματα και να επιστρέψει στην πατρίδα του, αλλά για να τα καταφέρει χρειάζεται μια καλή ιστορία. Ενα ρεπορτάζ που θα κάνει πάταγο. Στο διάβα του θα βρεθεί η Αννα, μια πριγκίπισσα (η χώρα δεν διευκρινίζεται ποτέ) που κάνει διακοπές στην Ευρώπη διατηρώντας μυστική την ταυτότητά της. Ο τελευταίος σταθμός της είναι η Ρώμη. Αρχικώς ο δημοσιογράφος δεν αντιλαμβάνεται το λαβράκι που έχει στα χέρια του. Αργότερα όμως θα είναι πολύ αργά γιατί το βέλος του έρωτα θα έχει κτυπήσει και τους δυο...

Αυτό που θα έχει μεσολαβήσει βέβαια είναι η ξενάγηση της Αννας στη Ρώμη πάνω στη βέσπα του Τζο (οι πωλήσεις της βέσπας ανέβηκαν στα ύψη μετά την επιτυχία της ταινίας). Στην ξενάγηση βρίσκεται η ψυχή της ταινίας και μερικές σκηνές της έχουν μείνει στην Ιστορία. Οπως εκείνη στο μνημείο του Στόματος της Αλήθειας. Ο Τζο βάζει το χέρι του στη χαραμάδα παριστάνοντας ότι κάποιος του το τραβά. Η Αννα «τσιμπά» και ξεσπά σε λυγμούς όταν ο Τζο το βγάζει κρυμμένο στο μανίκι του σακακιού λες και έχει κοπεί. Γυρισμένη ασπρόμαυρη, η ταινία ξεφεύγει από τις παγίδες του φολκλόρ στις οποίες πιθανόν να είχε πέσει αν το φιλμ ήταν έγχρωμο- κάτι που αρχικώς ήθελε ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ ο οποίος μερικά χρόνια αργότερα επρόκειτο να γυρίσει τον «Μπεν Χουρ». Οπως ο Πεκ, έτσι και ο Γουάιλερ, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του αμερικανικού κινηματογράφου, ήθελε να δουλέψει σε κάτι πιο ανάλαφρο από τις αμέσως προηγούμενες ταινίες του (ανάμεσά τους «Η κληρονόμος» και το κλασικό «Detective story») που ήταν βαριά δράματα.

Ούτε ο Πεκ ούτε η Χέπμπορν αλλά ούτε και ο Γουάιλερ επελέγησαν αμέσως για την ταινία. Η ιδέα έπεσε για πρώτη φορά στο τραπέζι το 1949 από τον Φρανκ Κάπρα, ο οποίος είχε στο μυαλό του τονΚάρι Γκραντ και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Ο Κάπρα ενδιαφερόταν για μια παραλλαγή της πασίγνωστης και πολυβραβευμένης ταινίας του «Συνέβη μια νύχτα» (γνωστής και ως «Νέα Υόρκη- Μαϊάμι») με τους Κλαρκ Γκέιμπλ και Κλοντέτ Κολμπέρ. Ωστόσο η εταιρεία παραγωγής του, Liberty Films, αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα η ιδέα να πουληθεί στη Universal. Λέγεται όμως ότι ένας από τους λόγους που ο Κάπρα πούλησε την ιδέα του ήταν η ανάμειξη του αριστερού σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο στην ταινία, ο οποίος βρισκόταν στη «μαύρη λίστα των δέκα» της αντικομμουνιστικής επιτροπής του γερουσιαστή Τζο Μακάρθι. Ο Ντάλτον έγραψε τελικά το σενάριο αλλά εφόσον βρισκόταν στη «λίστα των δέκα», το όνομά του δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στους τίτλους της ταινίας. Στη θέση του μπήκε το όνομα του Ιαν Μακ Λέλαν Χάντερ και η ειρωνεία είναι ότι η ταινία όχι απλώς προτάθηκε για το Οσκαρ, αλλά το κέρδισε κιόλας! Σαράντα χρόνια αργότερα η αλήθεια εν μέρει αποκαταστάθηκε όταν ένα δεύτερο Οσκαρ δόθηκε στη χήρα του Τράμπο. Ο γιος του Μακ Λέλαν Χάντερ αρνούνταν να παραδώσει του πατέρα του.


Ο Γουίλιαμ Γουάιλερ ήθελε την Τζιν Σίμονς για τον ρόλο της Αννας αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην περίπτωση της Χέπμπορν επειδή η πρώτη είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις. Λέγεται μάλιστα ότι όταν οι «Διακοπές στη Ρώμη» είχαν πια ολοκληρωθεί, ο Πεκ, πεπεισμένος για τον θρίαμβο της Χέπμπορν (και σίγουρος ότι θα φθάσει ως τα Οσκαρ), έπεισε τους παραγωγούς να βάλουν το όνομά της συμπρωταγωνίστριάς του πάνω από τον τίτλο της ταινίας.

Οσο για τον ίδιο τον Πεκ, έπαιξε στην ταινία μόνον αφότου ο Κάρι Γκαρντ αρνήθηκε διότι θεώρησε ότι ήταν πολύ μεγάλος για παρτενέρ της Χέπμπορν. Οταν όμως ο Πεκ πήγε στη Ρώμη βρισκόταν σε βαθιά κατάθλιψη λόγω του πρόσφατου χωρισμού του από την πρώτη σύζυγό του, Γκρέτα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ωστόσο ερωτεύθηκε τη Γαλλίδα Βερονίκ Πασανί την οποία αργότερα παντρεύτηκε και έζησε μαζί της ως τον θάνατό του το 2003.

Η ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» προβάλλεται στις αίθουσες ΑΘΗΝΑΙΑ, ΑΝΕΣΙΣ και ΘΗΣΕΙΟΝ

10 σχόλια:

Seven Films είπε...

Βραβευμένο με τρία Όσκαρ –ένα για την ερμηνεία της Όντρεϊ Χέπμπορν–, το φιλμ του Γουίλιαμ Γουάιλερ ξαναδιαβάζει την κλασική ιστορία της πριγκίπισσας που φιλά ένα «βάτραχο», αλλά δεν παραδίνεται στο μελό. Το σενάριο κρύβει ευχάριστες ανατροπές.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Πριγκιπική κομεντί (αν υπάρχει αυτός ο όρος) είναι μία και μοναδική κι όλες οι σύγχρονες κακέκτυπα αυτής: οι Διακοπές στη Ρώμη του William Wyler κάνουν κι έναν τοκογλύφο να ερωτευτεί (μα τι ρατσισμός επί των τοκογλύφων…) και η Audrey Hepburn αστράφτει πιο πολύ κι από το Κολοσσαίο.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Η πιο ρομαντική φαντασίωση για μία κοινή κοπέλα (ειδικά εν έτει 1953) θα ήταν ίσως να γίνει πριγκίπισσα για μία μέρα και να γνωρίσει έναν όμορφο πρίγκιπα. Για μία πριγκίπισσα όμως, δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ότι το όνειρό της θα ήταν να ζήσει για λίγο ως μία κοινή κοπέλα. Κι όμως, αυτό συνέβη στην πριγκίπισσα Άννα, (κάποιας ευρωπαϊκής χώρας, που δεν αναφέρεται) στο ρόλο της οποίας θαυμάσαμε την Audrey Hepburn, στην ίσως πιο παραμυθένια ερμηνεία της.

Αν και η φιγούρα της πριγκίπισσας Άννας, το πρόσωπο, η απαράμιλλη γοητεία και φινέτσα της ήταν τόσο διάσημα, η ίδια κατάφερε να περάσει απαρατήρητη απʼόλη τη Ρώμη, αλλάζοντας σχεδόν τίποτα –εκτός από τα μαλλιά της- στην εμφάνισή της. Το να απαρνηθεί το ρόλο του κάποιος έχει τόση δύναμη που μπορεί να αλλάξει και την εξωτερική του εικόνα. Η πριγκίπισσα, που δέσμια των καθωσπρεπισμών και του πρωτοκόλλου δεν κατάφερε να ζήσει τα απλά και καθημερινά πράγματα, αυτά που τελικά ομορφαίνουν τη ζωή, διεκδίκησε την ελευθερία της, το δικαίωμά της στη ζωή και τον έρωτα, και τα κατάφερε, έστω και για 24 ώρες. Το βλέμμα της Audrey Hepburn, εκθαμβωτικό και εκστασιασμένο, μαρτυρά με τον πιο εκφραστικό τρόπο το μεγαλείο των μικρών απολαύσεων, που ανεξάρτητα από το πόσο θα διαρκέσουν αποτελούν για κάθε άνθρωπο το πλέον επιθυμητό. Γατί η ευτυχία ακόμη κι αν διαρκέσει 24 ώρες, παραμένει για πάντα αξέχαστη. Και δεν είναι λίγες οι ταινίες από τότε μέχρι σήμερα που παροτρύνουν τον θεατή προς αυτό το ρίσκο (Before Sunrise (1995), κ.α.) κι εκείνος εξακολουθεί να τις βλέπει στο σινεμά και να ελπίζει, ολιγαρκής στη δική του, έστω και στιγμιαία διαφυγή.

Ο Gregory Peck, στο ρόλο του Αμερικανού δημοσιογράφου Joe Bradley που αποδεικνύεται ο καλύτερος ξεναγός για την πριγκίπισσα, μένει στο ύψος του σοβαρού προφίλ του, χωρίς να γίνεται ελαφρύς, υπέρ του δέοντος. Ο δημοσιογράφος, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην επαγγελματική επιτυχία και τον έρωτα, επιλέγει να μην εξαπατήσει, τουλάχιστον όχι συναισθηματικά, την όμορφη και ευγενική πριγκίπισσα. Ένας τζέντλεμαν, που διαβρώνεται από την επαγγελματική ματαιοδοξία και την χρηματική ανάγκη, βρίσκει το γιατρικό της ακεραιότητας του στον έρωτα και διασώζει τον παραμυθένιο χαρακτήρα της ταινίας.

Εκτός όμως από την Audrey Hepburn και τον Gregory Peck, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία παίζει και η ίδια η Ρώμη. Το Hollywood, δια χειρός William Wyler στέλνει την απάντησή του στον ιταλικό νεο-ρεαλισμό, μέσα από το ίδιο του το σπίτι, τα στούντιο της ιταλικής Cinecitta και τη Ρώμη. Η Αιώνια Πόλη, αποτελεί τον Κήπο της Εδέμ για τη νεαρή πριγκίπισσα που πάνω σε μία ιταλικού τύπου βέσπα, γνωρίζει εκτός από την ιταλική πρωτεύουσα και την ίδια τη ζωή. Λαθρεπιβάτης, μέσα σε ένα μικρό φορτηγάκι ανακαλύπτει τη dolce vita που απολαμβάνουν οι νέοι, όταν η Ρώμη ντύνεται τα πολύχρωμα φώτα της και λαμποκοπά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Ακόμη και σήμερα το ρομαντικό παραμύθι της Audrey Hepburn και του Gregory Peck παραμένει ονειρικά ζωντανό, ενώ παράλληλα χρήζει την Ρώμη πόλο έλξης και ρομαντικό καταφύγιο από την καθωσπρέπει ζωή.

ΑΝΤΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΛΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Οι "Διακοπές στη Ρώμη", ασπρόμαυρη κομεντί του 1953, έχουν τη δική τους ιστορία. Το Όσκαρ καλύτερης ιστορίας το παρέλαβε ο Ίαν Μακ Λέλαν Χάντερ, διότι ο πραγματικός συγγραφέας, ο διάσημος Ντάλτον Τράμπο, βρισκόταν στη "μαύρη" λίστα του Μακάρθι και ήταν εξαφανισμένος.
Για την ιστορία να αναφέρω πως η Όντρεϊ Χέπμπορν κέρδισε το Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, ενώ το φιλμ προτάθηκε ακόμα για το πρωτότυπο σενάριο, φωτογραφία, β' ανδρικό ρόλο (Έντι Άλμπερτ), μοντάζ, καλλιτεχνική διεύθυνση και φυσικά καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Υπήρξε δηλαδή ένα φιλμικό γεγονός.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΑΪΛΕΡ
Εκείνο που αξίζει να προσεχθεί είναι πώς ένα θέμα, που θα μπορούσε να το διαχειριστεί άψογα ένας Κάπρα ή ένας Λιούμπιτς, ήλθε στα χέρια του Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο οποίος ήταν πολύ πιο σοφιστικέ και "πικρός" σκηνοθέτης, αποφεύγοντας να υπερπριμοδοτεί στο μελόδραμα ή στο κωμικό.
Η ιστορία είναι η ακόλουθη: Μια πριγκίπισσα που βρίσκεται στη Ρώμη συναντιέται με έναν δημοσιογράφο (Γκρέγκορι Πεκ) που δεν γνωρίζει την ταυτότητά της και πυροδοτείται ο έρωτας.
Το φιλμ γυρίστηκε σε φυσικούς χώρους στη Ρώμη, ενώ αξιοποιήθηκαν πολλά τοπικά στοιχεία. Οι αγγλοσάξονες κριτικοί έγραψαν πως θα προτιμούσαν να γυριζόταν σε στούντιο, για να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος του υλικού, αλλά εδώ διαπράττουν λάθος.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Και ο προοδευτικός Τράμπο και ο ακαδημαϊκός Γουίλιαμ Γουάιλερ είναι φανερό πως δεν ήθελαν το στιλ ενός κομφορμισμού στην ταινία. Τους ενδιέφεραν αυτοσχεδιασμοί, ειλικρίνεια, αυθεντικότητα στα πάντα. Και ιδού που μια τυπική ταινία διακοπών κατάφερε να μετατραπεί σε κάτι άλλο.
Βασικό ρόλο βέβαια έπαιξε η χημεία μεταξύ Χέπμπορν και Πεκ, αλλά η ιστορία, που "παίζει" με τους όρους της κομεντί, προχωρά και πάρα πέρα. Εκτός από τους έξοχους και πνευματώδεις διαλόγους, συναντούμε μια ασυνήθιστη αιχμηρότητα, μια γενικότερη τόλμη, μια αίσθηση καταπάτησης των κατεστημένων αξιών και των προκαταλήψεων.

ΜΙΑ "ΒΑΘΙΑ" ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Στην Αμερική του Μακάρθι το φιλελεύθερο πνεύμα πέρασε με πολλούς τρόπους. Είτε με γουέστερν (θυμίζω το "Τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές" του Ζίνεμαν) είτε με κομεντί που έκαναν ρήξη με το πρωτόκολλο. Υπό μια ευρεία οπτική, και οι "Διακοπές στη Ρώμη" είναι μια αντιμακαρθική ταινία, μια και ξεφεύγει από τα όρια.
Δεν θα μείνω στην τελική μελαγχολία, στην αίσθηση πικρίας, στον αποχαιρετισμό και στην απώλεια -γιατί όλα αυτά ενδέχεται να τα βρείτε και σε άλλες κομεντί-, αλλά στη δομή του φιλμ.
Τώρα, και με το πέρασμα του χρόνου, "Οι διακοπές στη Ρώμη" είναι μια πολλαπλά νοσταλγική ταινία. Όχι μόνο γιατί κουβαλούν 56 χρόνια, όχι μόνο γιατί θυμίζουν ένα άλλο σινεμά "στέρεο" και ακαδημαϊκά μοντέρνο, αλλά ιδίως γιατί παραπέμπουν σε θραυσματικά, χαμένα κομμάτια του εαυτού μας.
Στο συλλογικό ασυνείδητο μεταφέρουν ψευδαισθήσεις, "παιδικότητες", συνειδητές ανωριμότητες, που όλα ενοποιούνται κάτω από τη μαγεία του παλιού σινεμά. "Οι διακοπές στη Ρώμη", ένα κορυφαίο φιλμ, συνδυάζουν τη χαρά και τη λύπη, την ψυχαγωγία και το κενό, τη βεβαιότητα και την απώλεια. Είναι ένας "ογκόλιθος" από τα παλιά, που επισκέπτεται το σήμερα.

ΑΛΕΞΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Seven Films είπε...

Ο Γκρέγκορι Πεκ και η Οντρεϊ Χέπμπορν φλερτάρουν κάνοντας βόλτες στην πανέμορφη Ρώμη της δεκαετίας του ’50 πάνω σε μια βέσπα. Εκείνος δημοσιογράφος, εκείνη πριγκίπισα που διατηρεί κρυφή την ταυτότητά της. Και ο Γουίλιαμ Γουάιλερ _ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες που πέρασαν ποτέ από το Χόλιγουντ_ υπογράφει μια από τις πιο τρυφερές και ρομαντικές ταινίες του. Η Χέπμπορν που με αυτή την ταινία έγινε γνωστή, απέσπασε το Οσκαρ Α' γυναικείου ρόλου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΦΕΛΗ ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΔΟΜΗ, Η '50S ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΗ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ. ΞΕΤΥΛΙΓΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, Ο ΓΟΥΑΙΛΕΡ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΑ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΠΛΑΝΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΤΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΝΤΡΕΪ ΧΕΠΜΠΟΡΝ.

ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Σε επανέκδοση, η κλασική ρομαντική κωμωδία, με την Οντρεϊ Χέπμπορν στον ρόλο της νεαρής πριγκίπισσας που αποφασίζει να ζήσει ινκόγκνιτο για ένα 24ωρο στη Ρώμη όπου γνωρίζει κι ερωτεύεται τον δημοσιογράφο Γκρέγκορι Πεκ.

Με κορμό ένα καλογραμμένο σενάριο, βασισμένο σε μια ιστορία του «μαυροπινακισμένου» συγγραφέα-σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ έφτιαξε μια από τις πιο δροσερές, διανθισμένες με χιούμορ, κωμωδίες. Η Χέπμπορν, φρέσκια μετά τον ρόλο της στο «Ζιζί», δίνει, στον βραβευμένο με Οσκαρ αυτό ρόλο της, την απαιτούμενη κομψότητα αλλά και την αθωότητα της νεαρής πριγκίπισσας, «φυλακισμένης» σ' ένα καταπιεστικό πρωτόκολλο, που προσπαθεί, έστω και για λίγο, να ξεφύγει από τον πριγκιπικό κλοιό της και να γνωρίσει τη Ρώμη σαν απλή τουρίστρια.

Ο Γκρέγκορι Πεκ είναι ο Αμερικανός δημοσιογράφος που αναλαμβάνει - χωρίς αρχικά να το γνωρίζει - να διασκεδάσει τη βαριεστημένη από τις κρατικές υποχρεώσεις της πριγκίπισσα και να την ξεναγήσει στις ομορφιές της Ρώμης. Παρ' όλο που η ιστορία, με τα απρόοπτα και τις παρεξηγήσεις, χρειαζόταν τη φινέτσα και το δηκτικό χιούμορ σκηνοθετών, όπως ο Λούμπιτς ή ο Μπίλι Γουάιλντερ, η σκηνοθεσία του Γουάιλερ («Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας») έχει αρκετή ζωντάνια, στο πλαίσιο πάντα της απλής ρομαντικής κωμωδίας, με μια απλή καταγραφή των καταστάσεων αν και κάποιες σκηνές του σήμερα φαίνονται παρατραβηγμένες. Συνολικά, όμως, πρόκειται για μια ευχάριστη, διασκεδαστική κωμωδία που κερδίζει χάρη τόσο στα γυρίσματα στους φυσικούς χώρους της Ρώμης -κάτι το ασυνήθιστο για το τότε Χόλιγουντ- όσο και στις ερμηνείες, από εκείνη της Χέπμπορν και του Πεκ μέχρι την απολαυστική, διανθισμένη με έξυπνο χιούμορ ερμηνεία του Εντι Αλμπερτ, στον ρόλο του φωτογράφου που κατορθώνει να καταγράψει με τον φακό του τις κάθε άλλο παρά πριγκιπικές περιπέτειες της νεαρής πριγκίπισσας

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Λάμπουν η Όντρεϊ Χέπμπορν και ο Γκρέγκορι Πεκ στα ασπρόμαυρα πλάνα της τρισχαριτωμένης κομεντί «Διακοπές στη Ρώμη» του Γουίλιαμ Γουάιλερ Η αισθηματική κομεντί, με ανάλαφρη διάθεση και σταρ πρωταγωνιστές, είναι είδος που το ξέρει απ΄ έξω κι ανακατωτά το Χόλιγουντ από την αρχή της ίδρυσής του. Και στις «Διακοπές στη Ρώμη» («Roman holiday»), 1953, έχουμε ένα αληθινό διαμαντάκι αυτού του είδους. Έχει βέβαια κι έναν σκηνοθέτη που έχει γράψει ιστορία στο Χόλιγουντ.
Τον Γουίλιαμ Γουάιλερ (1902-1981), από την ένδοξη φουρνιά των Ευρωπαίων- γεννήθηκε στην Ελβετίαπου πήγαν στην Αμερική και απογείωσαν τον χολιγουντιανό κινηματογράφο. Και ο Γουάιλερ αποδείχτηκε μετρ σε όλα τα είδη κινηματογράφου, με πάνω από 60 ταινίες στο ενεργητικό του- με 118 υποψηφιότητες για Όσκαρ!- πολλές από τις οποίες έκαναν παγκόσμια επιτυχία και σε τρεις από αυτές κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας και έναν Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών!
Η αισθηματική κομεντί χρειάζεται φυσικά και τους ανάλογους σταρ για να λάμψει- σε κανένα άλλο είδος κινηματογράφου δεν είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος τους. Κι εδώ πετυχαίνει διάνα: η Όντρεϊ Χέπμπορν- νεαρή και άσημη τότε, που κέρδισε όμως το Όσκαρ ερμηνείας- και ο γόης Γκρέγκορι Πεκ. Η πρώτη, λοιπόν, είναι νεαρή και όμορφη πριγκίπισσα που πλήττει από τις απανωτές υποχρεώσεις της- χοροί, συναντήσεις με εστεμμένους κι άλλα τέτοια... κουραστικά- και αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά. Σε μια επίσημη επίσκεψή της στη Ρώμη, το σκάει και υπό την επήρεια του ηρεμιστικού που της έχουν χορηγήσει προκειμένου να αντέξει το σκληρό πρόγραμμά της βρίσκεται να κοιμάται σε ένα παγκάκι. Εκεί τη συναντά ο νεαρός ανταποκριτής Γκρέγκορι Πεκ- χαρτοπαίκτης και μποέμ τύπος...- που να γνωρίζει ποια είναι, της παραχωρεί το φτωχικό του δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Την επομένη κι ενώ όλοι ψάχνουν την πριγκίπισσα, το ζευγάρι περνάει μια υπέροχη ημέρα όπου ο Πεκ την ξεναγεί στην Αιώνια Πόλη με βέσπα...
Η ταινία χάρισε παγκόσμια αναγνώριση στη νεαρή κι άσημη έως τότε Όντρεϊ Χέπμπορν, χαρίζοντάς της Όσκαρ για την ερμηνεία της και κάνοντάς την αστέρι πρώτου μεγέθους. Αλλά η ταινία κέρδισε Όσκαρ και για το σενάριό της, που το έγραψε ο Ντάλτον Τράμπο, άλ λη μυθική μορφή του Χόλιγουντ που σκηνοθέτησε το επαναστατικό «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», τον έφαγε η «μαύρη λίστα» του Μακάρθι και από τότε έγραψε σενάρια για πάνω από 50 ταινίες. Δίπλα στην Όντρεϊ Χέπμπορν, ο σοβαρός και γοητευτικός Γκρέγκορι Πεκ σε μία από τις σπάνιες ανάλαφρες ερμηνείες του, γοητευτικός στον ρόλο τού νεαρού και μποέμ δημοσιογράφου. Τρίτος «πρωταγωνιστής» δίπλα τους, η Ρώμη της δεκαετίας του ΄50, φωτογραφημένη από τον Ενρί Αλεκάν και με τη μουσική του Ζορζ Ορίκ. Φιλμ που είχε κερδίσει μία Χρυσή Σφαίρα, βραβείο γυναικείας ερμηνείας από τους κριτικούς της Νέας Υόρκης και ήταν υποψήφιο για 10 Οscar. Ταινία που έχει ανακηρυχθεί μία από τις 10 καλύτερες ρομαντικές κομεντί στην ιστορία του κινηματογράφου.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΓΙΟΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Η απόλυτη ρομαντική κομεντί και το απόλυτο παραμύθι. Ο νεαρός δημοσιογράφος θα έρθει σε επαφή με κάτι σχεδόν εξωπραγματικό: με ένα συνδυασμό ομορφιάς, φρεσκάδας, αγνότητας, αθωότητας, ευγένειας, αρχοντιάς, ζωντάνιας και ταυτόχρονα μεγάλης δύναμης και σπουδαιότητας, καθώς όλα αυτά αφορούν την… κόρη ενός βασιλιά. Επομένως, ο έρωτας που θα βιώσει θα διαλύσει κάθε διάθεση συμφέροντος και ευτέλειας και θα τον τροφοδοτήσει εφ’ όρου ζωής με το νικηφόρο αίσθημα ότι «έπιασε ουρανό». Όμως κάθε γνήσιος έρωτας κουβαλά αυτό το στοιχείο μεταμόρφωσης (και των πραγμάτων και της αίσθησης) και η ταινία μπορεί να ιδωθεί ως μια μεγάλη μεταφορά. Αποκάλυψη η Όντρεϊ Χέπμπορν στο ντεμπούτο της που μάλιστα της απέφερε και Όσκαρ

ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

Μια νεαρή και όμορφη πριγκίπισσα αποφασίζει να σπάσει τη ρουτίνα του πρωτοκόλλου που πρέπει να τηρεί κατά γράμμα. Σε μια επίσημη επίσκεψή της στη Ρώμη το σκάει και, υπό την επήρεια του ηρεμιστικού που της έχουν χορηγήσει προκειμένου να αντέξει το σκληρό πρόγραμμά της , βρίσκεται να κοιμάται σε ένα παγκάκι. Εκεί τη συναντά ο νεαρός ανταποκριτής Γκρέγκορι Πεκ, που μη αναγνωρίζοντας ποια είναι της παραχωρεί το φτωχικό του δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Την επόμενη μέρα κι ενώ όλοι ψάχνουν την πριγκίπισσα, το ζευγάρι περνάει μια υπέροχη μέρα ξενάγησης στην «αιώνια πόλη». Ένα ολόδροσο, πρωτότυπο για τη εποχή του ρομάντσο πάνω στην ιδέα της 20χρονης γαλαζοαίματης που ασφυκτιά μέσα στο πρωτόκολλο και θέλει να ζήσει σαν ένα κορίτσι της ηλικίας της, και ενός δημοσιογράφου που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο κελεπούρι και το αίσθημα.

Το ενδιαφέρον είναι πως ο Γουάιλερ (ο παραγνωρισμένος μαέστρος του ψυχολογικού understatement, τη φιλμογραφία του οποίου αξίζει να επισκεφτείτε προσεκτικά) έκανε με σβελτάδα και απλότητα μόδα τη Ρώμη και τη βέσπα, σταρ τη Χέμπορν και μια ταινία σχεδόν σε πραγματικό χρόνο. Ιδανική καλοκαιρινή επιλογή, τέλειος συνδυασμός αμερικανικού επαγγελματισμού (Γουάιλερ, Πεκ και Ίντιθ Χεντ στα κοστούμια) και ευρωπαϊκής χάρης (Χέμπορν από το Βέλγιο, και οι Γάλλοι Ζορζ Ορίκ στη μουσική και Ανρί Αλεκάν στη φωτογραφία).

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO