Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Η ...γοητεία του σκαντζόχοιρου


H ... γοητεία του σκαντζόχοιρου.
( LE HERISSON )


Σκηνοθεσία: Μονά Ασάς (Mona Achache)
Σενάριο: Μονά Ασάς, Μυριέλ Μπαρμπερί (Muriel Barbery) (βασισμένο στο μυθιστόρημα της «L’ elegance de herisson» )
Φωτογραφία: Πατρίκ Μπλοσιέ (Patrick Blossier)
Μουσική: Γκαμπριέλ Γιαρέντ (Gabriel Yared)
Παίζουν: Ζοσιάν Μπαλασκό, Γκαράνς ΛεΓκιγερμίκ, Τόγκο Ιγκαουά (Josiane Balasko, Garance Le Guillermic, Togo Igawa)
Έτος παραγωγής: 2009
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Γλώσσα: Γαλλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 100’
Υπόθεση:
Η μικρή Παλομά (Γκαράνς Λε Γκιγερμίκ) προγραμματίζει να αυτοκτονήσει τη μέρα των γενεθλίων της, όταν θα γίνει 12 ετών, αποφασισμένη να μην καταλήξει δυστυχισμένη και «περιορισμένη σαν χρυσόψαρο», όπως λέει η ίδια, όταν μεγαλώσει. Το διάστημα αυτό, καταγράφει με την κάμερα της, στιγμές της καθημερινότητάς της, κρατώντας ένα είδος ημερολογίου των τελευταίων 165 ημερών που έχει αποφασίσει πως της απομένουν. Απίστευτα ευφυής και με απόλυτη επίγνωση των δυνατοτήτων της, νιώθει να περιορίζεται μέσα στην μεγαλοαστική ,αλλά κατά βάση κενή οικογένειά της.
Στην αριστοκρατική Αρτ Νουβό παριζιάνικη πολυκατοικία που μένει, δουλεύει σαν θυρωρός η Ρενέ Μισέλ(Ζοσιάν Μπαλασκό), μια κλειστή και απόμακρη γυναίκα που είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της και αποφεύγει τις πολλές συναναστροφές με τους ενοίκους της πολυκατοικίας. Έχοντας επαναπαυτεί στην ρουτινιασμένη ξερή καθημερινότητά της, προτιμά να μην ανοίγεται στους άλλους , από φόβο να μην πληγωθεί.
Οι ζωές των δύο γυναικών, που δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τις μοναξιές τους, θα διασταυρωθούν αναπάντεχα όταν θα μετακομίσει στο κτίριο –αλλά και στις ζωές τους– ένας νέος ένοικος, ο κύριος Όζου(Τόγκο Ιγκαουά). Ο ραφινάτος Ιάπωνας χήρος, γοητευτικός όσο και μυστηριώδης, θα ξεκλειδώσει (με τη βοήθεια της μικρής Παλομά) την καρδιά της μοναχικής θυρωρού και θα βοηθήσει τη μικρή πρωταγωνίστρια να αντικρύσει με μεγαλύτερη αισιοδοξία τη ζωή.

Σχόλιο:
Έχοντας σαν πρώτη ύλη το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα της Μυριέλ Μπαρμπερί και εμπνευσμένη ελεύθερα από αυτό, η Μονά Ασάς, στην πρώτη της μεγάλου μήκους προσπάθεια, μας παρουσιάζει μια τρυφερή και ανθρώπινη ταινία που διασκεδάζει και συγκινεί. Έχοντας στη διάθεσή της ένα αξιοζήλευτο πρωταγωνιστικό τρίο, ξεκινώντας από την έξοχη και απόλυτα ταιριαστή για τον ρόλο (ήταν άλλωστε και η πρώτη επιλογή της σκηνοθέτιδος) Ζοσιάν Μπαλασκό («Για όλα φταίει το γκαζόν»), και φτάνοντας στην εκπληκτική 12χρονη Γκαράνς Λε Γκιγερμίκ που με την εκφραστικότητα και την ερμηνευτική ωριμότητά της είναι αναμφίβολα η αποκάλυψη της ταινίας, δημιουργεί στέρεους και αξιαγάπητους χαρακτήρες που επιτρέπουν στην πλοκή να ξεδιπλωθεί αβίαστα.
Με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας να διαδραματίζεται μέσα στο κτίριο της πολυκατοικίας, έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία στα εσωτερικά ντεκόρ, τα οποία έχουν μια άχρονη, σχεδόν παραμυθένια αισθητική, ενώ το γεμάτο από κινηματογραφικές αλλά και λογοτεχνικές αναφορές (ξεκινώντας από τον προφανή Όζου και φτάνοντας μέχρι τον Τολστόι) σενάριο κλείνει το μάτι στους λάτρεις της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.
Το «Herisson» είναι ένα φιλμ που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, περνώντας ένα μήνυμα συντροφικότητας και αισιοδοξίας. Ο κομψός μα απροσπέλαστος ακάνθινος σκαντζόχοιρος του τίτλου, δεν είναι μόνο οι δυο μονήρεις και απρόσιτες πρωταγωνίστριες, μα είμαστε κι όλοι εμείς, που δεν τολμάμε να ανοιχτούμε και να εκτεθούμε, αφήνοντας τους γύρω μας να γνωρίσουν τον πραγματικό, «κομψό» εαυτό μας που κρύβεται πίσω από τα αγκάθια της εξωτερικής εικόνας.




Δήλωση του Σκηνοθέτη:
«Αυτό που με άγγιξε εξαρχής στην ιστορία του βιβλίου της Μυριέλ Μπαρμπερί, ήταν το παράδοξο των προκαταλήψεων και η μαγεία των απρόβλεπτων συναντήσεων… Αυτή η πολυκατοικία μου θύμισε, αυτή μέσα στην οποία μεγάλωσα κι εγώ, στο πιο αριστοκρατικό. Από παιδί πάντα με γοήτευε η συνύπαρξη ανθρώπων εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους, που οφείλεται απλά σ’ ένα παιχνίδι της τύχης. Αλλά αυτό που μου έδωσε την αφορμή να ασχοληθώ, ήταν πάνω απ’ όλα η Παλομά και η Ρενέ. Αυτή η ακοινώνητη και απότομη γυναίκα που μεταμορφώνεται όταν έρθει σε επαφή με τους άλλους... Κι αυτό το μικρό κορίτσι, το κλειστό, μελαγχολικό και απόλυτο πλάσμα, που συναντώντας τη Ρενέ και τον Κακούρο, συνειδητοποιεί πως η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη και γεμάτη εκπλήξεις απ’ όσο νόμιζε. Ταυτίστηκα απολύτως με αυτό το μικρό κορίτσι κι αυτή τη θυρωρό».



Tips:
Βασισμένο στο μπεστ σέλερ της Μυριέλ Μπαρμπερί «Η Κομψότητα του Σκαντζόχοιρου», που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες»

Η παραγωγός της ταινίας Αν Ντομινίκ Τουσέντ έχει στο ενεργητικό της τη διεθνή επιτυχία «Caramel» (2007).

Στην ταινία ακούγονται μουσικές συνθέσεις του λιβανέζου Γκαμπριέλ Γιαρέντ, ο οποίος έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τη μουσική για τις ταινίες «Ο Άγγλος Ασθενής» (για την οποία βραβεύτηκε και με βραβείο Όσκαρ), «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ριπλέι», «Οι Ζωές των Άλλων».




Διεθνή ΜΜΕ:
«Είναι ευχάριστο, ευφυές, ειρωνικό, ευαίσθητο. Με μια Ζοσιάν Μπαλασκό γεμάτη χοντροκομμένη φινέτσα και θαυμάσια γενναιοδωρία».
-Marie-Noëlle Tranchant, Le Figaro

«Γλυκόπικρο, ευχάριστο και συγκινητικό, το Le Herisson είναι ένα καλοπαιγμένο εγχείρημα με παραμυθένιες πινελιές»
-Lisa Nesselson, ScreenDaily

«Ένα φιλμ γεμάτο από ευαίσθητες και διασκεδαστικές σκηνές (…) Το πρωταγωνιστικό τρίο είναι τέλειο».
-Caroline Vié, 20 Minutes,





απο τις 24 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους

9 σχόλια:

Seven Films είπε...

Πεισιθανάτιο δράμα εντός μιας πολυκατοικίας σε σκηνοθεσία Μονά Ασάς με πρωταγωνίστρια (από τους αναγνωρίσιμους) την Ζοσιάν Μπαλασκό. Όπου μια μικρή εύπορης οικογένειας γοητεύεται με το παιχνίδι του θανάτου, ενώ η πανάσχημη θυρωρός της πολυκατοικίας αρχίζει και παίρνει τα πάνω της όταν ένας Γιαπωνέζος ένοικος σε δείπνο την προσκαλεί. Το μόνο που αξίζει από αυτή τη βαρετή ταινία είναι η ρήση: «Σημασία δεν έχει τόσο ότι πέθανες, αλλά τι έκανες τη στιγμή που πέθαινες». Αμάν με τη μελαγχολία, χρονιάρες μέρες!

ΒΑΘΜΟΙ=3 (Death)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Η εμμονή με την ιδέα του θανάτου ορίζει τη ζωή μιας 11χρονης Παριζιάνας ( Γκαράνς Λεγκιγερμίκ ), η οποία έχει αποφασίσει να γίνει αυτόχειρας. Ντυμένη και κουρεμένη σαν το αγόρι στον «Θάνατο στη Βενετία» του Λουκίνο Βισκόντι, η μικρή κυκλοφορεί διαρκώς με μια κάμερα στο χέρι κρατώντας κάτι σαν κινηματογραφικό ημερολόγιο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν έρχεται σε επαφή με την εσωστρεφή θυρωρό της πολυκατοικίας ( Ζοζιάν Μπαλασκό – στη φωτογραφία, με τη Λεγκιγερμίκ), η οποία με τη σειρά της βγαίνει από το καβούκι της με τη βοήθεια ενός ευγενούς Ιάπωνα. Οι απρόβλεπτες συναντήσεις, οι καλογραμμένοι διάλογοι, μια αίσθηση μελαγχολίας διάχυτη στην ατμόσφαιρα, μια μαγνητική Μπαλασκό και το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα της Μιριέλ Μπαρμπερί ως πρώτη ύλη συντελούν στη δημιουργία αυτής της ζεστής και ανθρώπινης κομεντί που, χωρίς ποτέ να γίνεται κάτι σπουδαίο, σε συγκινεί και σε «γεμίζει».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΞΕΝΙΑΣ ΚΙ ΕΥΚΟΛΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΣΟΥΧΙΡΟ ΟΖΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ ΤΟΛΣΤΟΙ, ΤΟ ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ "Η ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΥ" ΤΗΣ ΜΙΡΙΕΛ ΜΠΑΡΜΠΕΡΙ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΧΑΡΗ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΕΠΙΤΗΔΕΥΤΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΤΕΡΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ "ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΗΣ" ΖΟΖΙΑΝ ΜΠΑΛΑΣΚΟ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΛΗΡΑΔΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΩΣΤΕ Η ΤΑΙΝΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΡΥΘΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ (Η ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ) ΜΑΖΙ ΤΗΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

"Η Αμελί αποφασίζει να πεθάνει". Παρά το θέμα, μια ζεστή ταινία για μια εκκεντρική 11χρονη και τη σχέση της με τη θυρωρό της πολυκατοικίας. Η 11 χρονη Παλoμά, αγνοημένη από τους γονείς της, αφηγείται και καταγράφει με την κάμερα χωρίς συναίσθημα, τις προαποφασισμένες τελευταίες ημέρες της ζωής της.

Κάτι σαν την Αμελί, αλλά εδώ η σουρεαλιστική τόλμη για τη ζωή αντικαθίσταται με σουρεαλιστικές (και αστείες) πρόβες θανάτου.

Η ταινία επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και σ' έναν ανθρωπισμό, κυρίως με την ιστορία της ακοινώνητης αλλά καλόκαρδης θυρωρού, που ξαναμαθαίνει ν' αγαπά τους ανθρώπους, και διδάσκει στη μικρή το συναίσθημα.

Xωρίς να είναι πάντα σαφές προς ποια πλευρά γέρνει το εκκρεμές, ωστόσο, η ταινία υπερέχει στις λεπτομέρειες. Η σειρά στο ψυγείο με τις σοκολάτες, η γάτα-κάμερα, η τουαλέτα με τον Mozart δίνουν πινελιές που φωτίζουν και κάποτε υπερβαίνουν μια απλή ιστορία ανθρωπιάς (με σαφή και δηλωμένη επιρροή της ταινίας στο έργο του Όζου).

Ο χαρακτήρας της θυρωρού είναι επεξεργασμένος στις λεπτομέρειές του, από την κόμμωση στην ενδυμασία και τις συνήθειές της. Αντίθετα, η 11χρονη Παλομά συνδέεται πανεύκολα με τη θυρωρό μάλλον επειδή το επιτάσσει το σενάριο και όχι ο χαρακτήρας της.
Το τέλος είναι απρόσμενο, αλλά και λίγο άδικο για ό,τι έχει προηγηθεί.

Με μια μουσική του Gabriel Yared που γεμίζει το χώρο, ένα ζεστό πράσινο στην εικόνα και μια απέριττη ερμηνεία από τη Ζοσιάν Μπαλασκό, η Γοητεία του Σκατζόχοιρου δεν πρωτοτυπεί θεματικά, αλλά περνά ένα συναίσθημα αυτοεκτίμησης, και γι' αυτό αξίζει να ειδωθεί.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΗΣ www.cineman.gr

Seven Films είπε...

Η μικρή Paloma προγραμματίζει να αυτοκτονήσει τη μέρα των γενεθλίων της, όταν θα γίνει 12 ετών, αποφασισμένη να μην καταλήξει δυστυχισμένη, όπως λέει η ίδια, όταν μεγαλώσει. Το διάστημα αυτό, καταγράφει με την κάμερα της, στιγμές της καθημερινότητάς της, κρατώντας ένα είδος ημερολογίου των τελευταίων 165 ημερών που έχει αποφασίσει πως της απομένουν. Απίστευτα ευφυής και με απόλυτη επίγνωση των δυνατοτήτων της, νιώθει να περιορίζεται μέσα στην μεγαλοαστική ,αλλά κατά βάση κενή οικογένειά της. Στην αριστοκρατική Αρτ Νουβό παριζιάνικη πολυκατοικία που μένει, δουλεύει σαν θυρωρός η Renee Michel, μια κλειστή και απόμακρη γυναίκα που είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της και αποφεύγει τις πολλές συναναστροφές με τους ενοίκους της πολυκατοικίας. Έχοντας επαναπαυτεί στην ρουτινιασμένη ξερή καθημερινότητά της, προτιμά να μην ανοίγεται στους άλλους , από φόβο να μην πληγωθεί.

Η ιστορία μιας ασυνήθιστης συνάντησης, σε μια συνηθισμένη παρισινή πολυκατοικία, ανάμεσα στην Paloma, ένα πανέξυπνο 11χρονο κορίτσι με τάσεις αυτοκτονίας, τη Renee Michel, μια μοναχική διακριτική θυρωρό, και τον αινιγματικό κύριο Kakuro Ozu.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΡΑΝΤΟΥ www.cinenews.gr

Seven Films είπε...

Αν διαβάσεις τις απόψεις για το L'Elégance du Hérisson της Muriel Barbery έχοντας δει τη μεταφορά του στην οθόνη, δε σου κάνει καμία εντύπωση ότι είναι από αυτά που χαϊδεύουν το κοινό του, και η μεγάλη του επιτυχία στη Γαλλία και μόνο αρκεί για να καταλάβεις ότι το χάιδεμα είναι τόσο αλαφρό όσο αυτό του Sqweel (με 10 γλώσσες και 3 ταχύτητες, για τη μέγιστη κλειτοριδική απόλαυση). Για τη σκηνοθέτρια δε χρειάζεται να διαβάσεις τίποτα πέρα από το ότι είναι σκηνοθέτρια (i.e. γυναίκα), εκτός ίσως από το ότι ήταν 25χρονη το 2006 που κυκλοφόρησε το βιβλίο και πρόλαβε να εξασφαλίσει τη μεταφορά στα πρώτα 10 χιλιάδες αντίτυπα, προτού αυτό πουλήσει και κανά.. δυο εκατομμύρια ακόμα. Το να τα διαβάσεις αυτά μετά τη ταινία προϋποθέτει βέβαια ότι έχεις καταφέρει να.. επιζήσεις, αφού τυπικά, και αρχικά και τελικά, παρουσιάζει μια 11χρονη που σκοπεύει να αυτοκτονήσει με ηρεμιστικά, αλλά ουσιαστικά σκοπεύει (η ταινία) να αυτοκτονήσει εσένα με τον ίδιο τρόπο. Η πιτσιρίκα περιφέρεται κάνοντας ότι θα περίμενε κάθε πανηλίθιος να κάνει ένα πανέξυπνο παιδί, φτύνοντας trivia από τον Εκατομμυριούχο και μιλώντας σαν ακαδημαϊκό μυθιστόρημα, αλλά αποτελεί το ευχάριστο διάλειμμα, αφού το κύριο βάρος κουβαλάει η Josiane Balasko σε ένα ρόλο που έχει ξαναπαίξει μόνο όσο είναι ηθοποιός, της χοντρής αλλά κατά βάθος λεπτής. Από ένα τέτοιο σκηνικό λείπει φυσικά ο Γιαπωνέζος, αλλά όχι για πολύ, και η αλήθεια είναι ότι ο Togo Igawa, έστω και σαν κινούμενο ρατσιστικό στερεότυπο, αποτελεί άγκυρα στον κόσμο των ανθρώπων για την όλη αφήγηση. Κατά πάσα πιθανότητα γιατί την απείλησε η Balasko να την πατήσει με φόρα, η σκηνοθέτρια σε γλυτώνει από τους πολλούς χοντρούς μονολόγους, χωρίς βέβαια να μπορεί να αποφύγει τις ανακοινώσεις των υποτίθεται αλλά δεν προφανών (πιο χαρακτηριστικά όταν η Balasko πρέπει να δείξει κατασυγκινημένη από κούρεμα κομμωτηρίου της γειτονιάς, αλλά και να δηλώσει πόσο εντυπωσιακά την άλλαξε, γιατί άμα περιμένει από σένα να το καταλάβεις θα τελειώσει η ταινία), ενώ κάποια animation και κάποια καλά στησίματα σε ψιλο-σλάπστικ σκηνές δικαιολογούν την έξοδο της παραγωγής στις αίθουσες πριν τη προγραμματίσει κάνα κανάλι.
www.mftm.blogspot.com

Seven Films είπε...

Ως πρώτη ταινία για την Mona Achache, κουβαλάει αρκετά χαρακτηριστικά δουλειάς πρωτάρη. Διακρίνεις έναν ενθουσιασμό να γίνει κάτι μεγάλο, αλλά η ταινία σε κερδίζει σκηνούλα-σκηνούλα μέσω των προθέσεων της κι όχι της τεχνικής της. Το πιο όμορφο κομμάτι του έργου είναι η παρομοίωση των τριών βασικών ηρώων με ζώα. Η μικρή είναι το εγκλωβισμένο χρυσόψαρο, η επιστάτης είναι η αμυνόμενη σκαντζόχοιρος κι ο Γιαπωνέζος είναι η ελεύθερη γάτα...

Για αρκετή ώρα, φαντάζει να έχουμε μια ορχήστρα που παράγει φάλτσο, προβάροντας τα όργανα. Δεν μπορείς να αντιληφθείς την χρησιμότητα του κάθε χαρακτήρα, ο ρυθμός είναι, βασικά, άρρυθμος ώστε δεν μπαίνεις σε νόημα κι όλα μοιάζουν με ανήλικη εκδοχή του Sitcom αλά Ozon. Το θετικό υπάρχει ήδη, απλά δεν είναι άμεσα συνειδητοποιήσιμο. Υπάρχει ύφος και ειδική γραφή, μαζί με ψυχολογικό ενδιαφέρον για το παρακάτω που ξεκινάει με την δήλωση της μικρής ηρωίδας στην αρχή. Σχετικά νωρίς, αντιλαμβανόμαστε πως το έργο θα επικεντρωθεί αλλού, στην ιστορία της επιστάτισσας, ερμηνευμένης θαυμάσια από την Josiane Balasko. Μέχρι και το τέλος μοιάζει με ιστορία σε δεύτερο πλάνο, αλλά από αυτήν συντρέχει η τρυφερότητα, που προσφέρει μια μικρή νίκη στο έργο όταν αυτό πλαγιάσει, με το φινάλε, στην μνήμη μας. Εντέλει, ο σκαντζόχοιρος έχει την γοητεία του, αρκεί να προσπεράσεις τα αγκάθια...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Δεν ξέρω πόση σχέση έχει με το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η γαλλική «Η Γοητεία του Σκαντζόχοιρου» (Le Herrison) που βλέπει τον κόσμο από τα μάτια ενός πανέξυπνου 12χρονου κοριτσιού. Ξέρω ότι έχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία χωρίς να καταφέρνει και να μας κερδίσει απόλυτα. Έχει κάποια πράγματα να πει για τη διαφορά στην επιφάνεια και την ουσία των ανθρώπων, αλλά η ιδιαιτερότητά της μοιάζει λίγο ‘κατασκευασμένη’.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΙΑΤΣΙΚΑΣ

Seven Films είπε...

Η 11χρονη Paloma ζει μια μοναχική ζωή στο αστικό διαμέρισμά της μαζί με τους γονείς της και την μεγάλη της αδερφή. Αποφασισμένη να μην καταλήξει σαν κι αυτούς όταν μεγαλώσει, υπόσχεται στον εαυτό της να αυτοκτονήσει στα επόμενα γενέθλιά της. Με αυτό το σκεπτικό και με τη βιντεοκάμερα του πατέρα της ξεκινά ένα ιδιότυπο ημερολόγιο των τελευταίων ημερών της, Στην πορεία, θα γνωρίσει τη θυρωρό της πολυκατοικίας της, μια άλλη μοναχική γυναίκα, και θα συνάψει μια αληθινή φιλία μαζί της.

ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΠΥΡΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η πρώτη μεγάλου μήκους απόπειρα της Mona Achache αποτελεί μεταφορά του γνωστού ομότιτλου μυθιστορήματος της Muriel Barbery και αποδεικνύεται μια συμπαθής κινηματογραφική απόπειρα πάνω στη μοναξιά και την αποξένωση, ασχέτως ηλικίας. Οι δύο βασικές ηρωίδες, κλεισμένες στο δικό τους προσωπικό σύμπαν, ανακαλύπτουν ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινά απ’ όσα νόμιζαν και ότι ο κόσμος δεν είναι τελικά τόσο αποκρουστικός αν βρει κανείς το ελάχιστο κουράγιο να βγει από το καβούκι του. Η Achache, που υπογράφει και τη μεταφορά του βιβλίου σε σενάριο, προσεγγίζει τη σχέση τους με ευαισθησία, σκηνοθετώντας με χάρη και ρυθμό, αποσπώντας καλές ερμηνείες, τόσο από την έμπειρη Josiane Balasko, όσο και από τη μικρή Garance Le Guillermic.

ΣΠΥΡΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ www.nooz.gr