Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Πρόγευμα στο Τίφφανις απο 19.6.08 στους κινηματογράφους!!!

Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού και μουσικής επένδυσης

Υποψήφιο για Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου

Σκηνικά – Κοστούμια

και Προσαρμοσμένου σεναρίου

Σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρντ
Σενάριο: Τρούμαν Καπότε (μυθιστόρημα), Τζορτζ Άξελροντ (σενάριο)

Μουσική: Χένρυ Μαντσίνι


Διάρκεια: 115 λεπτά
Χώρα: ΗΠΑ
Γλώσσα: Αγγλικά
Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας: Οκτώβριος 1961
πΗθοποιοί: Όντρεϊ Χέμπορν, Τζορτζ Πέπαρντ, Πατρίσια Νιλ, Μπάντι Έμπσεν

Γράφει η Αλκηστις Χαρσούλη από το www.cine.gr :

Ο Truman: Ο Truman Capote έγραψε το Breakfast at Tiffany`s σε μία περίοδο που ήταν ήδη αναγνωρισμένος συγγραφέας αλλά και πολυαγαπημένος προσκεκλημένος των σαλονιών της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος έλεγε πάντα ότι με αυτό το βιβλίο του κλείνει η δεύτερη συγγραφική του περίοδο και ότι η Holly Golightly είναι αναμφισβήτητα η πιο αγαπημένη απ` όλους του τους ήρωες. Παρ` ότι πολλές κυρίες της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης διεκδίκησαν τις δάφνες του πρωτοτύπου πάνω στο οποίο βασίστηκε η Holly, σήμερα είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ηρωίδα αποτελεί το alter ego του ιδίου του συγγραφέα. Ο χαρακτήρα μοιάζει να γεννήθηκε για να ξορκίσει τους φόβους και τους πανικούς του εμπνευστή του, αλλά και για να δώσει υπόσταση στις ιδιόρρυθμες αρχές του κακομαθημένου παιδιού της μοντέρνας αμερικανικής λογοτεχνίας. Αυτός ο στενός σύνδεσμος του Capote με το δημιούργημά του ήταν ίσως και ο βασικός λόγος που ο ίδιος επέμενε τον ρόλο στην ταινία να ερμηνεύσει η λατρεμένη του Marilyn Monroe. Τα κοινά παιδικά βιώματα και οι ευαισθησίες που μοιραζόταν με την μοιραία σταρ, τον έκαναν να πιστεύει ότι μόνο αυτή μπορούσε να δώσει σάρκα και οστά στην εύθραυστη και χαριτωμένη μικρή περιοδεύουσα. Την άποψή του δεν ασπάζονταν ούτε το στούντιο ούτε και η ίδια η Marilyn, της οποίας το φυλλοκάρδι έτρεμε στην θέα ρόλων αμφιλεγόμενων, που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν την εικόνα της σοβαρής ηθοποιού, εικόνα για την οποία πάσχισε καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας της. Το μυθιστόρημα αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία από τους κριτικούς της εποχής, κατά πως όμως συνήθως συμβαίνει και στο πλαίσιο επαλήθευσης της απειλητικής ρήσης «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο», σήμερα αντιμετωπίζεται ως κλασσικό διαμαντάκι.

Η Paramount: Η ταινία γυρίστηκε από την Paramount και βγήκε στις αίθουσες το 1961. Μία δεκαετία επαναστάσεων, απαράμιλλης ενεργητικότητας, εξαιρετικής διαύγειας και αξεπέραστου στυλ βρίσκεται στα σπάργανα και τι θα μπορούσε να την προλογίσει καλύτερα από μία ταινία που (στα βήματα του πρωτότυπου κειμένου) υπαινίσσεται καθοριστικές αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις και μας συστήνει μία νέα φιλοσοφία ζωής της οποίας δομικό στοιχείο είναι η ελευθερία των επιλογών. Οι υπαινιγμοί είναι μικροί, ευανάγνωστοι αλλά καθόλου προκλητικοί. Το στούντιο είναι μεγάλο, η πρωταγωνίστρια πρεσβεύει ό,τι πιο αριστοκρατικό διαθέτει το κινηματογραφικό στερέωμα της εποχής, ως εκ τούτου δεν υπάρχουν περιθώρια για «παρεκκλίνοντα» λόγο. Κατόπιν τούτων των διαπιστώσεων γίνεται πλέον προφανής ο λόγος για τον οποίο το λογοτεχνικό κείμενο υπέστη αλλαγές κατά την μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Το τέλος διαμορφώνεται έτσι ώστε να αφήνει μία γεύση αισιοδοξίας και ολοκλήρωσης, και το σενάριο προσπαθεί μεθοδικά να εξαλείψει την πιθανότητα να περάσει από το μυαλό του θεατού το αυταπόδεικτο: ότι η Audrey Hepburn σ` αυτήν την ταινία ήταν αυτό που υπήρξε και η Holly Golightly στο βιβλίo: ένα περιοδεύον playgirl! Ο Capote δεν είναι ιδιαιτέρως χαρούμενος με τις επεμβάσεις του στούντιο στο δημιούργημά του. Η ηρωίδα του είναι προορισμένη να ταξιδεύει διαρκώς ψάχνοντας την Ιθάκη της, "a place like Tiffany`s" και όχι να την βρει κατά την εξέλιξη μίας ερωτικής ιστορία προκειμένου να ικανοποιηθεί ο μέσος θεατής. Αυτό ίσως, είναι το σημείο όπου επιβάλλεται να αρχίσετε να αντιμετωπίζετε το βιβλίο και την ταινία ως δύο ξεχωριστά πράγματα που το καθένα διακρίθηκε τόσο για ίδιους όσο και για διαφορετικούς λόγους.

Ο Axelrod: Η σεναριακή διασκευή ήταν ευθύνη του George Axelrod, ο οποίος κατόρθωσε να διατηρήσει την «ισορροπία του τρόμου» ανάμεσα στο περιεχόμενο ενός αριστουργηματικού (κατ` εμέ) λογοτεχνικού κειμένου και στις απαιτήσεις ενός κινηματογραφικού έργου. Κράτησε την χαλαρή πλοκή του μυθιστορήματος (εμπλουτίζοντάς την, πάντα με την συνδρομή του σκηνοθέτου, με τα απαραίτητα κωμικά στοιχεία ώστε να μπορεί να «διαβαστεί» κινηματογραφικά) και φυσικά έμεινε πιστός σε μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητα της Holly, που είναι το κεντρικό και το πιο σημαντικό στοιχείο. Διατήρησε τον λόγο του συγγραφέα προσπαθώντας ταυτόχρονα να τον συνδυάσει με μία πιο ενισχυμένη δράση προκειμένου η ταινία να μην αποδειχθεί επίπεδη.

Ο Edwards: Ο διάσημος σκηνοθέτης ήταν η ικανοποιητική απάντηση στην ερώτηση της Hepburn «Ποιος είναι αυτός ο Frankenheimerπου θέλετε να σκηνοθετήσει μία ντίβα του βεληνεκούς μου?». Η ανάληψη, λοιπόν, της σκηνοθετικής ευθύνης από τον Edwards συνάντησε την απόλυτη έγκριση της ηθοποιού. Ο Blake Edwards μεταχειρίστηκε το πρωτογενές υλικό με ένα προσεκτικό και ιδιαιτέρως έξυπνο τρόπο. Τόνωσε την πλοκή με χιουμοριστικές ενέσεις (βλ. τον χαρακτήρα του Mickey Rooney) και κάποια σκόρπια, διακριτικά, gags, που υπήρξαν ούτως ή αλλιώς και η ειδικότητά του, και αφηγήθηκε την ιστορία του έχοντας πάντα στο κεντρικό του πλάνο την σπάνια και πικάντικη ομορφιά της πρωταγωνίστριάς του και λίγο πιο πίσω, όχι όμως στην σκιά, την στιβαρή παρουσία του οπαδού της Μεθόδου, Peppard. Το αποτέλεσμα? Μία ρομαντική κομεντί με βαθιές ρίζες στο εκκεντρικό «σκέπτεσθαι» του Capote. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο?

H Audrey: Η Audrey Hepburn σ` αυτήν την ταινία είχε την ευκαιρία να ερμηνεύσει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας της. Κυρίως ήταν ο ρόλος που την μετέτρεψε σε ιέρεια της κομψότητας. Η ίδια, μη οπαδός της Μεθόδου, είχε πάντα ενδοιασμούς για το πόσο μπορούσε να «δεθεί» με την Holly και πόσο, τελικά, αποτελεσματικά θα μπορούσε να την ερμηνεύσει. Όπως απέδειξε η ιστορία, η επιλογή του στούντιο ήταν θαυμάσια. Η λεπτεπίλεπτη φυσιογνωμία της ηθοποιού έδωσε σάρκα και οστά στην αιθέρια Holly, η υποκριτική της ικανότητα της έδωσε βάθος, και το αριστοκρατικό προφίλ της γλίτωσε το στούντιο από κακοτοπιές. Η τελική πινελιά? Μία τέλεια προφορά.

50 dollar for the powder room! Τι ευφημισμός!

Ο Peppard: Η ομορφιά του έδεσε εξαίρετα με την ακαταμάχητη γοητεία της συμπρωταγωνίστριάς του. Ο ηθοποιός- πιστός θεράπων της Μεθόδου ερμήνευσε διακριτικά και ευφάνταστα τον –ανώνυμο στο βιβλίο- συγγραφέα που βιώνει αυτήν την σχέση-εμπειρία με την Holly. Η διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση των δύο συμπρωταγωνιστών έφερε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Η εσωστρέφεια του Peppard και τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα που βίωνε συμπλήρωσαν μαγικά τον τρόπο που η Hepburn «διάβαζε» και κατανοούσε τις αντιδράσεις της Holly. Πάντα σε δεύτερο πλάνο, ποτέ όμως παραμελημένος ο Peppard ξεδίπλωσε με άνεση τον χαρακτήρα του Paul Varjak, ενός drifter που συνάντησε το έτερον του ήμισυ. Two drifters off to see the world… και η χημεία των δύο ηθοποιών μας οδηγεί κατευθείαν στο αλλαγμένο φινάλε, που δεν ενοχλεί και τόσο τελικά τους φανατικούς του βιβλίου. Έρχεται ως φυσικό επιστέγασμα δύο πολύ καλών ερμηνειών.

Ο Givenchy: Τα κοστούμια της ταινίας είναι θρυλικά. Με τι άλλο είναι συνώνυμη η κομψότητα αν όχι με την Holly Goligthly μέσα σε μία μαύρη Givenchy βραδινή τουαλέτα, με μαργαριτάρια στον τέλειο λαιμό της και σκούρα γυαλιά ηλίου να στέκεται μπροστά στην βιτρίνα του Tiffany`s? Ο μεγάλος μόδιστρος υπογράφει και σε αυτήν την ταινία τις βραδινές τουαλέτες της μούσας του, Hepburn. Φυσικά όχι μόνος του. Η σιδηρά κυρία της Paramount, Edith Head περιμένει στην γωνία και συνοδεύει τον Hubert De Givenchy στους τίτλους ως costume supervisor, παίρνοντας και αυτή λίγη από την δόξα και βάζοντας όπως λέγεται το χεράκι της στη δημιουργία αυτού που αποτελεί το βασικό κομμάτι κάθε γυναικείας γκαρνταρόμπας ακόμη και σήμερα: του μικρού μαύρου φορέματος. Είναι καμία εκεί έξω που δεν έχει ένα τέτοιο στην ντουλάπα της?

Ο Mancini: Το μουσικό θέμα της ταινίας ανήκει στον Mancini, αγαπήθηκε όσο λίγα, πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και σήμερα θεωρείται κλασσικό. Ο συνθέτης ήξερε πως θα προσέγγιζε μουσικά την ταινία μόλις διάβασε το βιβλίο, όμως όπως λέει και ο ίδιος τα μεγάλα μάτια της Hepburn, τον ώθησαν να προσθέσει συναίσθημα. Το Moon River γράφτηκε για αυτήν (γράφτηκε μόνο σε μία οκτάβα γιατί οι φωνητικές δυνατότητες της Hepburn δεν επέτρεπαν παραπάνω) και όσο αν αυτό κάνει ενδεχομένως την Julie Andrews να χαμογελάει ειρωνικά, η εκφραστικότητα και ο πηγαίος ερωτισμός με τα οποία το ερμήνευσε ίσως έπαιξε ρόλο στο να πάρει η, περιορισμένων φωνητικών δυνατοτήτων, Audrey μέσα από τα χέρια της καλλιφώνου Julie, τον πολυπόθητο ρόλο της Ωραίας Κυρίας λίγα χρόνια μετά.

Η Ακαδημία: Η ταινία ήταν υποψήφια σε 5 κατηγορίες: καλύτερης ερμηνείας για την Audrey Hepburn, καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης για τους Hal Pereira, Roland Anderson, Sam Comerκαι Ray Moyer, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για τον George Axelrod και καλύτερης μουσικής και καλύτερου τραγουδιού για τον Mancini. Έλαβε βραβεία στις δύο τελευταίες κατηγορίες. O Mancini όμως εκτός από το βραβείο έλαβε και ένα γράμμα από την Hepburn «……Everything we cannot say with words or show with action you have expressed for us. You have done this with so much imagination, fun and beauty. You are the hippest of cats - and the most sensitive of composers! Thank you, dear Hank»

Εγώ: Κάθε φορά που ανανεώνω τη σχέση μου με την Holly του λογοτεχνικού κειμένου και με την Holly της ταινίας με κυριεύει αυτήν την ακατανίκητη επιθυμία να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σ` αυτούς που τη ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου. Η ζωή θα ήταν λιγότερo πολύχρωμη αν δεν υπήρχε. Λιγότερo παιχνιδιάρα…

Εσείς:……….

Για τα μάτια σας μόνο…..

Άλκηστις Χαρσούλη
www.cine.gr

Από την Πέμπτη 19.6.08 στους κινηματογράφους:


ΔΕΞΑΜΕΝΗ
Πλατεία Δεξαμενής, Κολωνάκι, 210-3623942 , 210-3602363 .

ΡΙΒΙΕΡΑ
Βαλτετσίου 46, Εξάρχεια, 210-3837716 , 210-3844827 .

ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ
Σαρρή 40-44, (πίσω από το θέατρο Αποθήκη), 210-3247234 .

Δεν υπάρχουν σχόλια: