Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ

Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ
(The Graduate)

Σκηνοθεσία: Μάικ Νίκολς
Σενάριο: Calder Willingham και Buck Henry
πάνω στο best seller του Charles Webb (Τσάρλς Γουέμπ)
Φωτογραφία: Robert Surtees
Μουσική: Σάιμον & Γκρανφάκελ
Παίζουν: Ντάστιν Χόφμαν, Ανν Μπάκφορντ, Καταρίνα Ρός, Ουίλιαμ Ντάνιελς, Μάρευ Χάμιλτον,
Έτος παραγωγής: 1967
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Γλώσσα: Αγγλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 105’

Υπόθεση:
«Ο πρωτάρης», η ιστορία της θρυλικής αυτής ταινίας του 1967, φαίνεται ακραία εκ πρώτης όψεως, όμως είναι βγαλμένη απ’ τη ζωή: η μύηση ενός νέου άντρα , που μόλις αποφοίτησε από το κολλέγιο , στον έρωτα από μια μεγαλύτερή του γυναίκα – μεγαλύτερη αλλά που διατηρεί την ομορφιά και τη γοητεία της. Φυσικά, το «στόρι» του «Πρωτάρη» έχει την ιδιαιτερότητά του: η κυρία που αποπλανεί τον Μπεν είναι σύζυγος του συνεταίρου του πατέρα του Μπεν και, το χειρότερο, μητέρα της κοπέλας που ο Μπεν ερωτεύεται τελικά.

Άποψη :
Έχουν περάσει σαράντα χρόνια, αλλά δεν έχει χάσει την αίγλη της. Και πώς θα μπορούσε; Ντάστιν Χόφμαν, μουσική των Σάιμον και Γκαρφάνκελ, σκηνοθεσία του Μάικ Νίκολς και, το καλύτερο: η αθάνατη Αν Μπάνκροφτ. Η κινηματογραφική «Mrs Robinson», η οποία ξελογιάζει τον νεαρό Μπέντζαμιν Μπράντοκ – τον νεότατο, τότε, Ντάστιν Χόφμαν. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις υποβλητικές εκείνες σκηνές με τον Ντάστιν Χόφμαν να μελαγχολεί στην πισίνα του σπιτιού του ή μπροστά στο ενυδρείο του; Να μοιάζει σαν χαμένος ανάμεσα στους φίλους των γονιών του και, βέβαια, μπροστά στην κυρία Ρόμπινσον; Σε μία από τις πλέον κλασικές σκηνές, η κυρία Ρόμπινσον αρχίζει να γδύνεται κι εκείνος τη ρωτάει αν πρέπει να κάνει κάτι. «Μπορείς να κοιτάζεις», αποκρίνεται εκείνη. «Α, εντάξει, σας ευχαριστώ», προσθέτει εκείνος, σταυρώνοντας τα χέρια του. Και, φυσικά, η ταινία είναι αλησμόνητη και για την υπνωτιστική μουσική των Σάιμον και Γκαρφάνκελ.

Tips:
· Το βιβλίο κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

· Ο Τσαρλς Γουέμπ είναι διάσημος και γιατί κάποτε η σύζυγός του, η Εύα, έβγαινε στην πόρτα για να χαιρετήσει τους γείτονες... ολόγυμνη. Όμως ο κυριότερος λόγος για τον οποίο θα μείνει στην ιστορία, τουλάχιστον του κινηματογράφου, είναι γιατί έγραψε τον «Πρωτάρη», το μυθιστόρημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το σενάριο της θρυλικής ταινίας.

· Διευθυντής φωτογραφίας ο Robert Surtees που πήρε το Oscar με το «Μπεν Χούρ»

· Η ταινία γυρίστηκε το 1967 από τον Μάικ Νίκολς, με παραγωγό τον Τζόζεφ Λιβάιν, που αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου μόλις προς 20.000 δολάρια και έδωσε ακόμα 10.000 στο συγγραφέα, όταν ο «Πρωτάρης» έσπασε ταμεία, κάτι που ενόχλησε τον Γουέμπ, ο οποίος δήλωνε τότε ότι η διασημότητα τον αποσπούσε από τη δημιουργική δουλειά του. Από τα παραλειπόμενα του «Πρωτάρη», ότι ο Μπακ Χένρι και ο Κάλντερ Γουίλινγκτον (που έγραψαν το σενάριο και εμφανίστηκαν στην ταινία ως εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο όπου η Αν Μπάνκροφτ ως κυρία Ρόμπινσον αποπλανεί τον ήρωα) χρησιμοποίησαν στην ταινία ατόφιους τους διαλόγους από το βιβλίο και ακόμα ότι ο ένας από τους δυο γιους του Γουέμπ μαγείρεψε και έφαγε επί σκηνής... μια κόπια της ταινίας με σάλτσα από βατόμουρα.

· Για το ρόλο του Χόφμαν είχε προταθεί αρχικά ο Γουόρεν Μπίτι, που απέρριψε όμως την πρόταση γιατί τότε γύριζε το «Μπόνι και Κλάιντ». Επόμενος, υποψήφιος ήταν ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αλλά τόσο αυτός όσο και ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς, συμφώνησαν πως χρειαζόταν κάποιος όχι και τόσο σίγουρος για τη σεξουαλικότητά του.

· Οι πρώτες που έκαναν δοκιμαστικά για το ρόλο της Ιλέιν, τον οποιό πήρε τελικά η Κάθριν Ρος, ήταν η Νάταλι Γουντ και η Σάλι Φιλντ.

· Η αρχική σκέψη για το ρόλο της κυρίας Ρόμπινσον ήταν να προταθεί στη Μέριλιν Μονρόε. Αντιθέτως προτάθηκε στην Πατρίτσια Νιλ που αρνήθηκε, όπως και η Ντόρις Ντέι.

· Όταν γυριζόταν η ταινία, ο Χόφμαν, που θα έπαιζε έναν 21χρονο απόφοιτο κολεγίου, ήταν 29 χρόνων, η Μπάνκροφτ που ο ρόλος την ήθελε 40άρα, ήταν 35 χρόνων και η Ρος 26 χρόνων.

· Στα ατού της ταινίας και η μουσική της, από τους Σάιμον και Γκαρφάνκελ, που με το «Mrs. Robinson» έφτασαν στην κορυφή των τσαρτς το 1968, μετακινώντας στη δεύτερη θέση το «Λευκό άλμπουμ» των Μπιτλς.

· Και οι τρεις τελικοί πρωταγωνιστές της ταινίας προτάθηκαν για Οσκαρ. Τελικά το χρυσό αγαλματάκι κέρδισε ο Μάικ Νίκολς για τη σκηνοθεσία.


Βραβεία- Συμμετοχές :
Oscar σκηνοθεσίας
7 υποψηφιότητες για Oscar
5 Χρυσές Σφαίρες
5 Βραβεία BAFTA
1 Grammy για το τραγούδι
Βραβείο της Ένωσης Αμερικάνων συγγραφέων για το σενάριο
Βραβείο της Ένωσης Κριτικών Νέας Υόρκης για την σκηνοθεσία

13 σχόλια:

Seven Films είπε...

ΤΑΙΝΙΑ-ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '60, Ο "ΠΡΩΤΑΡΗΣ" ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΛΜΗΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΗΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ, ΓΟΗΤΕΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗ ΦΡΕΣΚΑΔΑ ΤΟΥ, ΕΓΙΝΕ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ "MRS ROBINSON, YOU' RE TRYING TO SEDUCE ME" ΚΑΙ ΤΑ ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΣΑΙΜΟΝ ΚΑΙ ΓΚΑΡΦΑΝΓΚΕΛ. ΚΕΡΔΙΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΥΣΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΙΚΛ ΝΙΚΟΛΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Θρυλική κομεντί των 60s, έχει αναγάγει την κυρία Ρόμπινσον (την οποία υποδύεται έξοχα η Αν Μπάνκροφτ) σε σύμβολο της γοητευτικής σαραντάρας που μυεί το νέο στο σεξ. Ωστόσο υπάρχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, που έκανε την ταινία «κτήμα» εκείνης της γενιάς. Σε μια ακόμη συντηρητική Αμερική, της «πισίνας στην αυλή» και της απιστίας από πλήξη, δύο νέοι θέλουν να σπάσουν όλες τις νόρμες και να αφεθούν στο ένστικτο και στο συναίσθημα - απέχουμε μόλις 2 χρόνια απ’ το Γούντστοκ. Ο Νίκολς δούλεψε την ταινία με μεράκι, εφαρμόζοντας πολύ το βάθος πεδίου που «μεγεθύνει» τον αισθησιασμό. Στα «συν» και η μουσική των Simon and Garfunkel.

ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

Tου Μάικ Νίκολς. Θα δοκιμάσει να μας αποπλανήσει για μια ακόμη φορά, δείχνοντας την Αν Μπάνκροφτ ως κα Ρόμπινσον να φορά υπαινικτικά την κάλτσα της και τον Ντάστιν Χόφμαν να διχάζεται ανάμεσα στη σαρκική έλξη και τον αληθινό έρωτα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Η ταινία ορόσημο, ίσως η πρώτη σοβαρή του αμερικάνικου mainstream που ασχολήθηκε σοβαρά με τους νέους, ανταποκρινόμενη στο αίτημα των καιρών.
Η δεύτερη ταινία του Μάικ Νίκολς αφηγείται τις περιπέτειες του απόφοιτου του πανεπιστημίου Μπεν, ο οποίος πέφτει θύμα αποπλάνησης από τη μητέρα της φιλενάδας του, και συζύγου του συνεταίρου του πατέρα του. Αντίθετα με το Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, το ντεμπούτο του στο σινεμά, εδώ ο Νίκολς εφαρμόζει την ψευδο-αποσπασματική δομή και τα κωμικά τερτίπια που τον έκαναν διάσημο επί μια δεκαετία στο θέατρο, τα καμπαρέ και την τηλεόραση, στα θρυλικά σκετς του με την Ιλέιν Μέι. Ο Πρωτάρης ανήκει στη χρονιά που σήμανε την οριστική ρήξη του παλιού Χόλιγουντ με το νέο σινεμά. Μια γενιά δημιουργών από όλους τους χώρους πίεζε για να βγει στην επιφάνεια και να ασχοληθεί με τον πραγματικό κόσμο, και κυρίως τους νέους και το φρέσκο, αντιπαθές angst τους.

Ο Ντάστιν Χόφμαν έγινε μια από τις παντιέρες της ρεαλιστικής αντιμετώπισης ενός κινηματογραφικού ήρωα: ήταν έξυπνος αλλά όχι και ξεφτέρι ή ιδιαίτερα ξύπνιος, ασχημούλης, ανασφαλής και βαρεμένος, μιλούσε, δε, σαν άνθρωπος και όχι σαν παλιακή κινηματογραφική κατασκευή. Μέχρι τότε, οι ταινίες που πόζαραν ως νεανικές ήταν κάτι μιούζικαλ με αμμουδερές ή νέους-παραλίες, ή σαχλές κωμωδίες με μακρυμάλληδες που κουνιόντουσαν όποτε τους έριχνες κέρμα. Η διαφορά του Πρωτάρη από το έτερο δέος της ίδιας χρονιάς, το Μπόνι και Κλάιντ, είναι ότι η ταινία του Άρθουρ Πεν μιλούσε πιο έντεχνα και δραματικά για το παρόν με πρόσχημα μια παλιά ιστορία, ενώ ο Νίκολς πόνταρε στο κωμικό timing που γνώριζε απέξω κι ανακατωτά, θαμπώνοντας το κοινό και τους ειδικούς.

Η ταινία δεν έχει μείνει στην ιστορία για την πληρότητά της, αλλά, πέρα από τους Simon and Garfunkel και τα λαοφιλή ποπ τραγούδια τους, για το αξεπέραστο, σαν ελβετικό ρολόι ακριβείας, κωμικό interplay μεταξύ του 29χρονου. Χόφμαν (που υποδυόταν έναν περίπου 20άρη) και της σπουδαίας Αν Μπάνκροφτ, η οποία στα 35 της έπαιζε με μπρίο και ανατρεπτική θηλυκότητα την πλανεύτρα κυρία Ρόμπινσον (κου κου κου τζου)! Αμφότεροι απολαυστικοί, σε μια ταινία που δείχνει τα 40 και πλέον πρώην μοντέρνα χρονάκια της.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Έχουν περάσει σαράντα χρόνια, αλλά πάντα χαϊδεύουν ευχάριστα τα αυτιά μας η μουσική και τα τραγούδια των Σάιμον και Γκαρφάνκελ. Ο λόγος φυσικά για τον «Πρωτάρη» (Τhe graduate), με έναν πιτσιρικά Ντάστιν Χόφμαν που σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς μαθαίνει τα μυστικά του έρωτα από την Αν Μπάνκροφτ, την κινηματογραφική «Μrs Robinson». Με τον Ντάστιν Χόφμαν να μελαγχολεί στην πισίνα του σπιτιού του ή μπροστά στο ενυδρείο του, να μοιάζει σαν χαμένος ανάμεσα στους φίλους των γονιών του και, βέβαια, μπροστά στην κυρία Ρόμπινσον. Και σε μία από τις πλέον κλασικές σκηνές, όταν η κυρία Ρόμπινσον αρχίζει να γδύνεται, εκείνος τη ρωτάει αν πρέπει να κάνει κάτι. «Μπορείς να κοιτάζεις», αποκρίνεται εκείνη. «Α, εντάξει, σας ευχαριστώ», προσθέτει εκείνος σταυρώνοντας τα χέρια του.

Πίσω από όλα αυτά, κρύβεται ένας σκηνοθέτης κάθε άλλο παρά τυχαίος, ο Μάικ Νίκολς («Η γνωριμία της σάρκας», «Η εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ», «Εργαζόμενο κορίτσι», «Φλερτάροντας τη ζωή», «Σχετικά με τον Χένρι», «Γουλφ» κ.ά.). Στον «Πρωτάρη» καταφέρνει να δώσει νέα πνοή στο χιλιοπαιγμένο είδος «άβγαλτος έφηβος με ώριμη». Δίνει σοφιστικέ ύφος στον έφηβο και, μάλιστα, τολμάει να τον δείχνει «άσχημο», ενώ όλο το πνεύμα της ταινίας- 1967-διακατέχεται από ένα στυλ «αναρχίας», σαν μια «κομεντί λουλουδιών» την εποχή της έκρηξης των χίπις. Σήμερα, πάντως, ο χρόνος «φαίνεται» πάνω στο σαραντάχρονο φιλμ.

Η ιστορία λέει πως για τον ρόλο του Χόφμαν είχε προταθεί αρχικά ο Γουόρεν Μπίτι, ο οποίος όμως απέρριψε την πρόταση γιατί τότε γύριζε το «Μπόνι και Κλάιντ». Επόμενος υποψήφιος ήταν ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αλλά τόσο αυτός όσο και ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς συμφώνησαν πως χρειαζόταν κάποιος όχι και τόσο σίγουρος για τη σεξουαλικότητά του. Οι πρώτες που έκαναν δοκιμαστικά για τον ρόλο της Ιλέιν, τον οποίο πήρε τελικά η Κάθριν Ρος, ήταν η Νάταλι Γουντ και η Σάλι Φιλντ. Η αρχική σκέψη για τον ρόλο της κυρίας Ρόμπινσον ήταν να προταθεί στη Μέριλιν Μονρόε. Ωστόσο προτάθηκε στην Πατρίτσια Νιλ που αρνήθηκε, όπως και η Ντόρις Ντέι. Όταν γυριζόταν η ταινία, ο Χόφμαν που θα έπαιζε έναν 21χρονο απόφοιτο κολεγίου ήταν 29 χρόνων, η Μπάνκροφτ που ο ρόλος την ήθελε 40άρα ήταν 35 χρόνων και η Ρος 26 χρόνων. Από όλο το καστ, ο Ντάστιν Χόφμαν ήταν βέβαια αυτός που ως μεγάλος ηθοποιός έκανε λαμπρή καριέρα και δεν χάθηκε έπειτα από αυτή την αρχική επιτυχία του όπως συμβαίνει συνήθως...
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΓΙΟΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Μνημειώδης ταινία των sixties, μια γλυκόπικρη αλλά ευχάριστη στην παρακολούθησή της μελέτη του κοινωνικού αδιεξόδου των νέων, με κεντρικό ήρωα έναν απόφοιτο ( Ντάστιν Χόφμαν ). Αδυνατεί να αποφασίσει τι θέλει να κάνει επαγγελματικώς στη ζωή του, συνάπτει ερωτική σχέση με μια μεγαλύτερή του οικογενειακή φίλη ( Ανν Μπάνκροφτ ) και αργότερα ερωτεύεται την κόρη της ( Κάθριν Ρος ). Οπως και τα τραγούδια των Σάιμον και Γκαρφάνκελ που ακούγονται στη διάρκειά του, ο «Πρωτάρης» δεν έχει χάσει ρανίδα από την αρχική φρεσκάδα του. Υπήρξε υποψήφιος για επτά Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία καλύτερης ταινίας, Α΄ ανδρικού ρόλου (Χόφμαν) και Α΄ γυναικείου (Μπάνκροφτ). Ωστόσο απέσπασε μόνο το Οσκαρ σκηνοθεσίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Κορυφαία ταινία για την ιστορία του κινηματογράφου, η οποία κινείται μεταξύ “σκανδαλιστικών” σκηνών και διαλόγων, αλλά και μεταξύ αργού -σχετικά- ρυθμού κοινωνικού δράματος και ελαφριάς κωμωδίας.

Το “The Graduate” μεταξύ άλλων, παρουσιάζει το κενό και την πελαγοδρόμηση της μετά-φοιτητικής ζωής, περιεργάζεται τη σεξουαλική σχέση νεαρού-ώριμης γυναίκας και σχολιάζει περί αυτής με ένα ρηχό τέλος : “Οι νέοι με τους νέους!”

Παρόλη βέβαια την πρωτοπορία και την τόλμη, στο τελευταίο τρίτο της, η ταινία γίνεται ψιλοσούπα και σε επίπεδο διαλόγων και σε επίπεδο πλοκής-εξέλιξης. Αλλάζει ρυθμό -επιταχύνοντας ανεπιτυχώς-, υποβαθμίζεται σε μια pop ρομαντική κωμωδία, και γενικά οι αλλαγές της συμπεριφοράς των χαρακτήρων που παρουσιάζει γίνονται με αφύσικο τρόπο, καθόλου πειστικά. Στη σούμα όμως είναι τόσο δυνατή η επίδραση των πρώτων δύο τρίτων της ταινίας, που τελικά αυτό είναι που κρατάει κάποιος από το “The Graduate”, σβήνοντας τη φθήνια και προχειρότητα του τέλους.

Στα χαλαρααά :
-...he‘ll be gone for several hours (με νόημα)
-Oh my god.
-What?
-Oh, no Mrs. Robinson! Oh, no!
-What’s wrong?
-Mrs. Robinson you didn’t…I mean, you didn’t expect…
-What?
-I mean, you didn’t think I‘ll do something like that.
-Like what? (σχεδόν γελώντας)
-What do you think?
-Well I don’t know. (ιστορικό άνοιγμα ποδιών!)
-For god’s sake Mrs. Robinson! Here we are, you got me into your house, you gave me a drink, you put on music, now you start opening up your personal life to me and tell me your husband won’t be home for hours…Mrs. Robinson you’re trying to seduce me! (ιστορική γωνία λήψης κάμερας, ο Hoffman framed από τη γωνία που σχηματίζει το ανασηκωμένο πόδι της Bancroft)

Το άστρο του “ψιλοάσχημου” και άγνωστου ακόμα νεαρού Dustin Hoffman, ανατέλλει με θεαματικό τρόπο σε αυτή την ταινία, δημιουργώντας ένα καινούργιο πιο γήινο και αρκούντος επαναστατικό ήρωα για την νεολαία, στον αντίποδα του όμορφου και στυλιζαρισμένου επαναστάτη-χωρίς-αιτία James Dean, αλλά και όλων των κλώνων αυτού. Ο ρόλος του Benjamin, αρχικά προοριζόταν για τον Warren Beatty, στη συνέχεια για τον Robert Redford αλλά τελικά κατέληξε στον Hoffman, ο οποίος μπόρεσε ενώ ήταν 29 χρονών, να ερμηνεύσει με μοναδικά πειστικό τρόπο έναν 21χρονο ο οποίος δεν είναι άνετος ακόμα με τη σεξουαλικότητα του.

Η Bancroft παίζει το δικό της παιχνίδι τόσο καλά, που η εξωτερική της εμφάνιση αλλά και ο αέρας έμπειρης γυναίκας που αποπνέει στην ταινία, είναι τόσο φυσικά και έντονα, που την καθιστούν την απόλυτη κινηματογραφική MILF (οι γυναίκες παρακαλούνται να μην αναζητήσουν τη σημασία του ακρωνύμιου!). Την χρονιά που γυρίστηκε η ταινία ο Hoffman ήταν 29 χρονών η Bancroft μόλις 6 χρόνια μεγαλύτερη, στα 35 (ενώ υποδυόταν την 40 something).

«Ο Πρωτάρης» πήρε το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας (Mike Nichols), ενώ ήταν υποψήφιο για καλύτερη ταινία, Α’ ανδρικού ρόλου, φωτογραφίας και διασκευασμένου σεναρίου. Το soundtrack της ταινίας, των Simon and Garfunkel, έχει γράψει τη δική του ιστορία. Τα “Sound of Silence”, “Mrs. Robinson” είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά τραγούδια ever.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΝΤΣΕΡΕΤΖΙΔΗΣ www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Ορμητικοί διάλογοι που «κόβουν» σαν ξυράφι. Κάθε λέξη προσεκτικά τοποθετημένη. Κάθε χαρακτήρας και ένας διαφορετικός κόσμος. Ο Ντάστιν Χόφμαν ως Μπέντζαμιν, μ έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους της καριέρας του να εκτοξεύεται στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Η Αν Μπάνκροφτ να επιδεικνύει τη θεατρική της παιδεία, δημιουργώντας την κα Ρόμπινσον σαν ένα κράμα απόγνωσης, κυνισμού και εγκλωβισμένου ερωτισμού. Ο Μάικ Νίκολς να καδράρει εκμεταλλευόμενος τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, ενώ η επιλογή της μουσικής επένδυσης της ταινίας με τραγούδια των Σάιμον και Γκαρφάνγκελ να αποτελεί ένα προσωπικό και κερδισμένο στοίχημα του σκηνοθέτη.

Τότε μια ολόκληρη γενιά είδε τον εαυτό της στο αποπροσανατολισμένο βλέμμα του νεαρού Μπέντζαμιν. Σήμερα η ταινία συνεχίζει να διατηρεί τη φρεσκάδα της και κλείνοντας μας το μάτι να μας ρωτάει: «Would you like me to seduce you?»

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Seven Films είπε...

Θρυλικό φιλμ των '60s, που κουβαλάει ακόμη το μύθο της αποπλάνησης του απόφοιτου Μπέντζαμιν -ο νεαρός τότε Ντάστιν Χόφμαν, αν και αδέξιος αρχικά, στη συνέχεια μαθαίνει καλά τα παιχνίδια στο σεξ- από την κυρία Ρόμπινσον. Η έξοχη πλανεύτρα Αν Μπάνκροφτ με την ταινία αυτή μεταβλήθηκε σε μια νύχτα στο απόλυτο σύμβολο της γοητευτικής σαραντάρας. Στις μεγάλες στιγμές του φιλμ συγκαταλέγονται η κλασική πλέον μουσική των Simon και Garfunkel και το υπέροχο φινάλε των Χόφμαν και Ρος στο λεωφορείο, όπου ο σκηνοθέτης τους κινηματογραφούσε χωρίς να το γνωρίζουν!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙΜΑΚΗΣ CITY PRESS

Seven Films είπε...

«Ο Πρωτάρης» (The Graduate) είναι μια ταινία που σημάδεψε τα sixties αλλά πάντα βλέπεται με την ίδια ευχαρίστηση, για τον Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο που τον καθιέρωσε, για την προκλητική ‘Mrs Robinson’ Αν Μπάνκροφτ, την ευρηματική σκηνοθεσία του Μάικ Νίκολς (βραβείο Όσκαρ), το φοβερό μοντάζ, τα αθάνατα τραγούδια των Simon & Garfunkel, το σαρδόνιο χιούμορ και μια σειρά από θρυλικές σκηνές.

Θοδωρής Τσιάτσικας

Seven Films είπε...

Ξέρεις γιατί δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή στην ζωή του ανθρώπου, από εκείνη που διασχίζει τα είκοσι του χρόνια? Γιατί είναι η μοναδική περίοδος, που τα πάντα λειτουργούν με βάση το ένστικτο. Δεν υπάρχει πρότερη εμπειρία, δεν υπάρχει γνώση του φόβου, δεν υπάρχει αγωνία για το αν η επιλογή του μπορεί να είναι λανθασμένη. Είναι ώρες που στα χέρια σου νιώθεις - οποιοδήποτε κι αν είναι το κοινωνικό σου υπόβαθρο ή η μόρφωση σου - πως έχεις το δυναμικότερο όπλο, εκείνο που μέσα σου σε τριβελίζει λέγοντας σου, να κάνεις ότι γουστάρεις. Στις κατοπινές περιόδους της μικρής διαδρομής μας σε αυτό τον μη-μάταιο κόσμο, δεν σου δίνεται ξανά αυτή η ευκαιρία. Άλλοτε θα φοβηθείς το ρίσκο και άλλοτε θα πέσεις στα δίχτυα του δε βαριέσαι. Μόνο στα είκοσι παίζεις με την φωτιά γιατί δεν γνωρίζεις ότι μπορεί να σε κάψει. Γι αυτό το λόγο αποκαλείσαι και Πρωτάρης...


Η χρονιά είναι το 1967. Είναι η εποχή που η Αμερική πέφτει στον πολεμικό λάκκο που θα στιγματίσει για τα καλά την νεότερη ιστορία της, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις έντονες απαγορεύσεις των κάθε λογής μηχανών απαγόρευσης και λογοκρισίας. Η τάξη που ανατέλλει είναι η αστική, είναι οι ημέρες που κτίζεται με γοργούς ρυθμούς το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο, με συνέπεια κάθε γιάνκης που σέβεται τον εαυτό του να οραματίζεται μια σωστή οικογένεια, ένα καλό σπίτι, ένα ακριβό αμάξι και ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά του. Ο μόνος που δεν δείχνει να αντιδρά, παραμένοντας απαθής και κοιτάζοντας το ενυδρείο με τα ψάρια να ανακυκλώνουν την μονοτονία τους, είναι ο νέος της εποχής. Κάτι σαν τον Μπεν Μπράντοκ ένα πράγμα, που νιώθει την καταπίεση από τους γονιούς του για να ακολουθήσει τον δρόμο της σιγουριάς και της αποκατάστασης, μα κάτι στην καρδιά τον σπρώχνει προς άλλες κατεθύνσεις.

Για πες: Αν πρέπει να αποδώσω ένα επίθετο στο Graduate, σκεπτόμενος κυρίως το έτος κυκλοφορίας του και όχι το σήμερα, όπου σχέσεις ωρίμων κυριών με νεαρότερους άντρες είναι σύνηθες φαινόμενο, είναι επαναστατικό Τόσο σεναριακά, όπου δεν λαμβάνονται υπόψη κοινωνικοί κανόνες και ακολουθείται μια πιο προοδευτική, ευρωπαϊκή σκεπτική, όσο και τεχνικά όπου ο Mike Nichols κυριολεκτικά σολάρει. Οι φόρμες που εκείνος πρώτος αναδεικνύει - το βουβό βάδισμα εντός της πισίνας, τα φλασάκια γυμνού ή τα καθρεφτίσματα που εξελίσσουν την ιστορία - στα επόμενα σαράντα χρόνια πολλοί δανείστηκαν στις δημιουργίες τους. Το κυριότερο όμως είναι πως μέσα από τις γεμάτες συμβολισμούς εικόνες του, στην δεύτερη μόλις ταινία του, μετά την Βιρτζίνια Γουλφ, προσφέρει αμέτρητη τροφή για σκέψη. Διαχρονική σκέψη. Στο διάβα του για να σηκώσει το βαρύτιμο ολόχρυσο Όσκαρ, χρειάστηκε την αρωγή του ντεμπιτάν Dustin Hoffman, που στον ρόλο του απορημένου φέρελπη νέου, κτίζει την μανιέρα του χαριτωμένα άχαρου, που τον καταξίωσε αργότερα και της πανέμορφης - και μόλις έξι χρόνια μεγαλύτερης του, σε αντίθεση με το σενάριο - Anne Bancroft, που ως mrs. Robinson, που λέει και το τραγούδι είναι σπαρακτική. Περισσότερο δάκρυ, συνδυασμένο με ευρηματικό γέλιο, νοσταλγία και τις νότες των Simon & Garfunkel, είναι αυτό που θα πάρεις από μια φιλμική στιγμή ορόσημο, που αν σου έλεγε κάποιος πως γυρίστηκε μόλις χθες, μπορεί και να μην το έπαιρνες χαμπάρι...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ www.lessthanzervo.blogspot.com

Seven Films είπε...

Το σενάριο: Oι Calder Willingham και Buck Henry, οι οποίοι ανέλαβαν την σεναριακη προσαρμογή της ομώνυμης νουβέλας του Charles Webb, προτάθηκαν για Oscar, για να χάσουν τελικά το βραβείο από τον Stirling Silliphant (In the Heat of the Night). Καλογραμμένο, μοντέρνο, έξυπνο και ιδιαίτερα ανατρεπτικό, σε μια εποχή που το Hollywood έδινε έμφαση σε αυτόν τον τομέα. Xαρακτηριστικο της διαχρονικότητας του οι πάμπολλες φορές που το έργο έχει διασκευαστεί για το θεατρικό σανίδι και η επιτυχία που σημειώνει σε αυτό, ακόμη και στις μέρες μας...

Η Σκηνοθεσία: Με μια λέξη δεξιοτεχνική! O Mike Nichols, εμπνευσμένος όσο ποτέ, δικαίως κερδίζει το Oscar εκείνη τη χρόνια (η ταινία ήταν υποψήφια συνολικά για εφτά βραβεία για να κερδίσει μόνο αυτό της σκηνοθεσίας). Ευρηματικά "κάδρα" (υπέροχη η οπτική μέσα από ένα ζευγάρι καλοσχηματισμένες γάμπες), γρήγοροι ρυθμοί εκεί που χρειάζεται (ιδιαίτερα στο πρώτο και πιο "θεατρικό" μέρος), και οι αναγκαίες "παύσεις" στο ξέφρενο δεύτερο μισό. Οι σκηνές στην πισίνα έξοχα κινηματογραφημένες, σου μεταδίδουν αβίαστα την-ultra cool emptiness-διάθεση του ήρωα. Με «κερασάκι» φυσικά την τελική σκηνή, η οποία αντιγράφηκε κατά κόρον από σκηνοθέτες πολλών μετέπειτα ταινιών του είδους μέχρι και τους...διαφημιστές...

Οι ερμηνείες: Ο Dustin Hoffman (ουσιαστικά στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο), αν δεν διέθετε το τεράστιο ταλέντο το οποίο απέδειξε και στις μετέπειτα ταινίες του, θα είχε σίγουρα ταυτιστεί με το ρόλο, ίσως και τυποποιηθεί. Kατι που δυστυχώς δεν απεφεύχθη (η ταύτιση δηλαδή), στην περίπτωση της Anne Bancroft. Ιδανική κυριολεκτικά σαν Mrs. Robinson, σε βαθμό απόλυτου σημείου αναφοράς όταν αναλογίζεσαι τους ρόλους αυτής της σπουδαίας κατά τα αλλά ηθοποιού. Η γλυκιά Katharine Ross, σε συμμετοχή μικρότερης εμβέλειας, ερωτευσιμη ωστόσο, πείθει απόλυτα ως το αντίβαρο στην καρδιά του Benjamin. Ενδεικτική είναι η σεκανς της αποπλάνησης όπου οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές είναι απολαυστικοί και εξαλείφουν οριστικά από το μυαλό σου κάθε σκέψη περί ενδεχόμενου miscasting (ο Dustin Hoffman και η Anne Bancroft έχουν έξι μόλις χρόνια διάφορα!)...

Aξιζει να την δω φαντάζομαι: Φυσικά! Γιατί η ταινία δεν έχει χάσει το ελάχιστο από την φρεσκάδα της παρά τα τριανταπέντε της χρόνια. Επίσης, για την θαυμάσια και τόσο ταιριαστή μουσική των Simon & Garfunkel. Άραγε πόσο δίκιο είχαν οι υπεύθυνοι του Αμερικάνικου Κινηματογραφικού Ινστιτούτου, που ανακήρυξαν το φιλμ ως την έβδομη καλύτερη δημιουργία στην ιστορία του αμερικανικού σινεμά; Τέλος, γιατί... "Mrs. Robinson, you`re trying to seduce me...Aren`t you?
ΔΗΜΟΣ ΚΟΝΙΑΡΗΣ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Ο Ντάστιν Χόφμαν παίζει το ρόλο του αποπροσανατολισμένου και αφελούς απόφοιτου κολεγίου, που γυρίζει στον πλούσιο κόσμο των γονιών του, στην Καλιφόρνια τον οποίο απεχθάνεται. Όταν δεν μπορεί να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του, η παντρεμένη φίλη των γονιών του, του προσφέρει μια διέξοδο αποπλανώντας τον. Στην πραγματικότητα το φιλμ οφείλει την φήμη του στην γοητευτική, αρπακτική Μπάνκροφτ, που μετατρέπει μια βαριεστημένη, νυμφομανή σύζυγο, σε μορφή τέχνης. Παρά το έξυπνο σενάριο, η ταινία είναι βασικά εναντίον των γυναικών και της απελευθέρωσης. Ωστόσο παραμένει μια κλασική ταινία της δεκαετίας του '60 και η ερμηνεία της Μπάκφορντ είναι εκπληκτική.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΜΙΚΑΡΗΣ www.filosofia.blogspot.com