Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Βαθιά-Κοφτά-Ανθρώπινα


Από την Πέμπτη 8 Μαίου στους κινηματογράφους:

ΙΝΤΕΑΛ
(Πανεπιστημίου 46 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3826720
6.00 – 8.10 – 10.20)

ΠΛΑΖΑ 1
(Κηφισίας 118, Ερυθρός (συγκρότημα Μαρινόπουλου) 2106921667
7.00 – 9.00 – 11.00)

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FIMCENTER
(Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 210-9215305
6.30 – 8.30 – 10.20)

Η πρώτη ταινία του Φατίχ Ακίν, σκηνοθέτη του «Η Άκρη του Ουρανού» και «Μαζί Ποτέ»

« δυνατές ερμηνείες και ‘σφιχτή’ σκηνοθεσία από τον πρωτοεμφανιζόμενο Φατίχ Aκίν»
Variety

Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν
Παίζουν: Μεχμέτ Κουρτουλούς, Αλεξάνταρ Γιοβάνοβιτς, Αδάμ Μπουσδούκος
Μουσική: Ούλριχ Κότζο Βεντ
Φωτογραφία: Φρανκ Μπάρμπιαν
Χώρα: Γερμανία
Γλώσσα: Γερμανικά, Ελληνικά, Τούρκικα
Έτος: 1998
Διάρκεια: 100’

Υπόθεση:
Τρεις άσπονδοι φίλοι, ο Γκάμπριελ από την Τουρκία, ο Κώστας από την Ελλάδα και ο Μπόμπι από τη Σερβία. Ο τελευταίος αποφασίζει να γίνει μέλος μιας αλβανικής συμμορίας. Για να το πετύχει, πρέπει να βρει κάποιον που χρωστάει στο αφεντικό του. Θα το καταφέρει, και η πρώτη δουλειά που του αναθέτουν είναι να μεταφέρει παράνομα όπλα- θα χρειαστεί όμως τη βοήθεια των φίλων του... Ο Γκάμπριελ δε θέλει να ξαναπέσει στο έγκλημα , αλλά ο Κώστας που είναι μονίμως χωρίς λεφτά θα το κάνει. Η επιχείρηση ξεκινάει και όλα θα πάνε στραβά…

Με βαθιές επιρροές από το Μάρτιν Σκορτσέζε και τους « Κακόφημους Δρόμους», το Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα θα μπορούσε να είναι η παραλλαγή της ταινίας στους δρόμους του Αμβούργου. Ο ίδιος ο Ακίν δήλωσε στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου «Ο Μάρτιν είναι ο άνθρωπος μου!». Ο Φατίχ Ακίν λόγω της τουρκικής καταγωγής του, αν και γερμανός πολίτης, είναι άριστος γνώστης της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτισμικότητας και γι’ άυτό ξεχωρίζει από τους δημιουργούς της γενιάς του. Με σκηνοθετική δεξιοτεχνία, ανακατεύει το "Μίσος" του Ματιέ Κάσοβιτς και τον «Σημαδεμένο» περιγράφοντας βαθιά κοφτά κι ανθρώπινα την Ευρώπη του σήμερα.

Διακρίσεις:
Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Λοκάρνο: Τιμητική μνεία
Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Καλύτερης Α ανδρικής ερμηνείας, Υποψηφιότητα για Χρυσό Αλέξανδρο
Βραβεία Adolf Grimme Γερμανία: Καλύτερης σκηνοθεσίας, Καλύτερης Α ανδρικής ερμηνείας, Καλύτερης β ανδρικής ερμηνείας
Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Angers European: Βραβείο Jean Carment Bavarian Film Awards: Καλύτερης σκηνοθεσίας

Ο Σκηνοθέτης:

Ο Φατίχ Ακίν γεννήθηκε το 1973 στο Αμβούργο από Τούρκους γονείς. Σπούδασε οπτικές επικοινοινωνίες στη σχολή Καλών τεχνών του Αμβούργου, απ’όπου κι αποφοίτησε το 2000. Το 1995, έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, "Sensin - You're The One!" ("Sensin - Du Bist Es!"), η οποία απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στο Αμβούργο. Η δεύτερη μικρού μήκους του, "Weed" ("Getuerkt", 1996), έλαβε αρκετά διεθνή βραβεία.

Ο Φατίχ Ακίν έκανε το ντεμπούτο του το 1998 με την ταινία Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα, η οποία του χάρισε τη Μπρούτζινη Λεοπάρδαλη στο Λοκάρνο, και το "Pierrot", το βραβείο για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στο Μόναχο την ίδια χρονιά. Η ταινία παίχτηκε την ίδια χρονιά στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσ/κης ως «Ακαριαίο Χτύπημα». Εκτοτε έχει σκηνοθετήσει τα «Η Ιουλία τον Αύγουστο» (In July) το 2000, Wir haben vergessen zurückzukehren (We forgot to go back) το 2001 και το «Σολίνο» (Solino) το 2002. Η τέταρτη δουλειά του, «Μαζί Ποτέ» (Gegen die Wand) με τη Sibel Kekilli στο κεντρικό ρόλο, εγινε μεγάλη επιτυχία το 2004 κι έλαβε πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων και τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου και το βραβείο κοινού στα Βραβεία Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Το 2005 σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσική σκηνή της Κωνσταντινούπολης,το «Ο Ήχος της Πόλης» (Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul), στο οποίο εμφανίζονται μεταξύ άλλων και οι καλλιτέχνες: Ceza, Sezen Aksu, Aynur και Brenna MacCrimmon. Αφηγείται ο Alexander Hacke , μέλος μιας γερμανικής πειραματικης μπάντας, τους Einstürzende Neubauten, ο οποίος ήταν και παραγωγός της μουσικής του «Μαζί Ποτέ».

Το 2006, προκάλεσε αναστάτωση στη γερμανική αστυνομία , όταν φόρεσε ένα μπλουζάκι με τη ναζιστική σβάστικα (η οποία αντικαθιστούσε το γράμμα S στη λέξη BUSH, με σκοπό του να παρομοιάσει την κυβέρνηση του Μπους με το τρίτο Ράιχ. « Πιστεύω ότι υπό την κυβέρνηση του Μπους, το Χόλυγουντ παράγει συγκεκριμένες ταινίες, υπό την πίεση του Πενταγώνου για να εξομαλύνει πράγματα όπως τα βασανιστήρια και το Γκουαντάναμο. Είμαι πεπεισμένος ότι η κυβέρνηση του θέλει ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», δήλωσε ο ίδιος.

Το 2007, κυκλοφορεί η «Άκρη του Ουρανού», η οποία κερδίζει και το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο 60ο Φεστιβάλ των Καννών.

Ως ηθοποιός, συμμετείχε και ο ίδιος στο «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα», αλλά και σε άλλες ταινίες, όπως: «Το Πείραμα» και στο δικό του «Η Ιουλία τον Αύγουστο». Πολύ συχνά, ο Φατίχ Ακίν εμφανίζεται και ως DJ με το όνομα «DJ Superdjango», όπως έκανε και στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσ/κης.

Φιλμογραφία:

1995 Sensin... You're the One! (Sensin - Du bist es!)
1996 Weed (Getürkt)
1998 Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα (Kurz und schmerzlos)
2000 Η Ιουλία τον Αύγουστο (Im Juli)
2001 Denk ich an Deutschland - Wir haben vergessen zurückzukehren
2002 Σολίνο (Solino)
2004 Μαζί ποτέ (Gegen die Wand)
2004 Visions of Europe (segment "Die bösen alten Lieder, Europäische Visionen)
2005 Ο ήχος της πόλης (Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul)
2006 Soul Kitchen
2007 Η άκρη του ουρανού (Auf der anderen Seite)
2008 New York, I Love You


Οι ηθοποιοί:

Αδάμ Μπουσδούκος
Ο Αδάμ Μπουσδούκος , γεννημένος το 1974, είναι Έλληνας ηθοποιός που ζει και εργάζεται στο Αμβούργο.

Ο γιος ελλήνων μεταναστών, γεννήθηκε στην Άλτονα, μια πολυεθνική περιοχή του Αμβούργου όπου μεγάλωσε μαζί με τον κατοπινό σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν. Η καριέρα του ηθοποιού Μπουσδούκου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το όνομα Ακίν, ο οποίος παρέα με τον Μπουσδούκο παρουσίασε το 1993 το σενάριο της πρώτης του κινηματογραφικής επιτυχίας «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα» στην παραγωγική εταιρεία Hamburger Wüste Film Produktion γραμμένο σε μπλοκ σερβιτόρου.

Με εξαίρεση την «Getürkt» ο Μπουσδούκος έχει εμφανίσεις σε όλες τις ταινίες του Ακίν. Η συνεργασία τους ξεκίνησε με την μικρού μήκους ταινία «Sensin - Du bist es!» και συνεχίστηκε μεταξύ άλλων με το πολυβραβευμένο κοινωνικό δράμα «Ακαριαίο Χτύπημα» και την βραβευμένη με τη Χρυσή Άρκτο ταινία «Μαζί ποτέ» στη Μπερλινάλε του 2004.

Η ερμηνεία του Μπουσδούκου και των άλλων δυο πρωταγωνιστών της ταινίας «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα» Μεχμέτ Κουρτουλούς και Αλεξάνταρ Τζοβάνοβιτς βραβεύτηκε με το Μπρούντζινο Λιοντάρι του Διεθνούς Φεστιβάλ του Λοκάρνο της Ελβετίας το 1998 και με το βραβείο Adolf-Grimme 2001. Πέραν αυτού ο Μπουσδούκος είχε διάφορες μικρές εμφανίσεις σε ταινίες του Ακίν όπως π.χ. στην «Η Ιουλία τον Αύγουστο» (2000) και στο «Σολίνο» (2002) αλλά και σε διάφορες τηλεοπτικές ταινίες και σειρές.
http://www.adam-bousdoukos.de/

Μεχμέτ Κουρτουλούς
Γεννημένος το 1972 και στενός συνεργάτης του Φατίχ Ακίν, έχει τρία συνολικά βραβεία για την ερμηνεία του ως Γκάμπριελ στο « Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα¨, μεταξύ των οποίων κι από το Φεστιβάλ Θεσ/κης το 1998. Επίσης, συνεργάστηκε με τον Ακίν στα «Μαζί Ποτέ», «Weed»,και « Η Ιουλία τον Αύγουστο».

Αλεξάντερ Γιοβάνοβιτς
Το βιογραφικό του ως ηθοποιός θα μπορούσε να είναι ίδιο με εκείνο του Κουρτουλούς, με τη διαφορά ότι ο Γιοβάνοβιτς είναι κάτα τρία χρόνια μεγαλύτερος του! Έχει επίσης τρεις διακρίσεις για το ρόλο του ως Μπόμπι στο «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα», ενώ συμμετέχει κυρίως σε γερμανικές τηλεοπτικές παραγωγές.

Trivia:
Η φράση "Short, sharp shock" σημαίνει «τιμωρία που είναι γρήγορη κι σοβαρή». Χρησιμοποιήθηκε κι έγινε «διάσημη» το 1985 στην κωμική όπερα των Γκίλπερτ και « The Mikado», όπου ακούγεται στο τέλος του τραγουδιού της πρώτης πράξης, "I am so proud."
Συνεχίζονται επίσης :
ΓΙΑ 4η ΕΒΔΟΜΑΔΑ:
Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται στο ΑΑΒΟΡΑ
(Ιπποκράτους 180, 210-6462253, 2106423271
6.30 – 8.45 – 11.00)
Δες κριτικη και παρουσίαση στο προηγούμενο post
ΓΙΑ 2η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΣΕ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ (Παρασκευή Σαββατο Κυριακή)
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ (HOW TO GET RID OF THE OTHERS)
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ
PRINCE FIMCENTER
(Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 210-9215305
Π.Σ.Κ 00.20’)

7 σχόλια:

Seven Films είπε...

Μάλιστα...ο "μαθητής" ...ξεπερνάει το δάσκαλο ! Μάλλον καλύτερο και από τους ΚΑΚΟΦΗΜΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ του μέντορα Μάρτιν Σκορτσέζε και σαφώς ανώτερο του ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΥ του ξεπεσμένου Ντε Πάλμα. Ο Φατίχ Ακίν έχει μία εξαιρετική προσωπική γραφή , "ευρωπαϊκής" απόχρωσης, με ανατολίτικες ρίζες, και αρκετά "τσαμπουκαλίδικη" με το ένα χέρι στη καρδιά και το άλλο στον ... κρόταφο. Το ύφος της ταινίας και το είδος , είναι από τα αγαπημένα μου. Ήρωες ένας Σέρβος, ένας Τούρκος, ένας Έλληνας και ένας Αλβανός. Όλοι ανήκουν στο λεγόμενο περιθώριο του υποκόσμου. Νταβατζήδες, κλεφτρόνια αυτοκινήτων, λαθρέμποροι όπλων, έμποροι πρέζας μπαίνουν στο γαϊτανάκι του δημιουργού που υφαίνει μιας άγριας ομορφιάς και αυθεντικής σκληράδας ταινία, με λυτρωτικό φινάλε σαν "αρχαία τραγωδία". Οι γυναίκες, διακοσμητικά στοιχεία, όχι υποτιμητικά, κάθε άλλο... παίζουν ουσιαστικό αλλά "παρασκηνιακό" ρόλο. Οι κεντρικοί χαρακτήρες - ήρωες έιναι μετανάστες σε μία χώρα (Γερμανία) που προξένησε και υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή - ταπείνωση (ύβρις - Νέμεσις) τον 20ο αίώνα, αλλά που βρήκε το κουράγιο - και το ..."ξένο κεφάλαιο" - να πετύχει το μεγάλο οικονομικό θαύμα... Φυσικά πολλά οφείλονται και στους ξένους που την κατέκλυσαν, μια κοινωνία πολυπολιτισμική. Η οικονομική εξίσωση του Άνταμ Σμιθ στο καπιταλιστικό κράτος περνάει την υπεραξία του χρήματος στο πλυντήριο της "μαύρης" εργασίας. Τώρα για τον "θαυμαστό" κόσμο του υπόκοσμου, την ιεραρχία, την πίστη και τιμή, πολύ λίγοι έχουν πετύχει να την αποτυπώσουν τόσο ωμά και ρεαλιστικά σε έναν χώρο, μάλιστα που φημίζεται για άλλα πράγματα, πιο "καλλιγραφικά" και τεχνοκρατικά" αν θέλετε. Όμως χάριν του κινηματογράφου, βλέπουμε, τελικά παντού τα ίδια προβλήματα. Πίσω από κάθε πρόσωπο κρύβεται ένα άλλο... Τα καθημερινά προβλήματα έρχονται σε πρώτη μοίρα. Ο ρυθμός ανάπτυξης μιας κοινωνίας στον οικονομικό τομέα έχει σοβαρές ...παρενέργειες, όσο η κοινωνία περνάει από το συλλογικό στο ατομικό. Η αποκοινωνικοποίηση είναι ο "ασθενής" για τον Φατίχ Ακίν. Όχι η απληστία κάποιου ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΥ... Για να πω την αλήθεια τον Τουρκικής καταγωγής Γερμανό δημιουργό, δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, ώσπου η τελευταία του ταινία (Η ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ) ήρε τις επιφυλάξεις μου και με έπεισε ότι αυτός ο άνθρωπος διαθέτει ταλέντο και τη γνώση να το διαχειριστεί, χωρίς μιζέρια και κακεντρέχεια και βέβαια διαθέτει από τη φύση του "αυτά" που μόνο δύο τρεις έλληνες σκηνοθέτες έχουν σήμερα, δυστυχώς μονάχα - και καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ... Με ήρεμη σοφία και απόλυτη οικονομία. Ταπεινά με λίγα λόγια και περισσότερα έργα. Δείτε πόσες ταινίες του στα φεστιβάλ παίζονται, διακρίνονται αλλά και το κοινό τις επιλέγει και τις παρακολουθεί χωρίς κόμπλεξ, γιατί απλούστατα δεν είναι κλεισμένος σε γυάλα όπως κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν κάνει το καλάμι ...προέκταση των οπισθίων τους... Τούτο λοιπόν, το ακατέργαστο πρωτόλειο, έχει μια μαγευτική δυναμική που κάνει οποιονδήποτε Ταραντίνο να μοιάζει με έφηβο που παίζει με ... νεροπίστολα... Κυρίες και κύριοι, το ΒΑΘΙΑ ΚΟΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ (SHORT SHARP SHOCK) κάνει το RESERVOIR DOGS να μοιάζει με anime της Disney! Τα συχνά "κοντινά" σου δίνουν ανάγλυφα όλη την εσωτερικότητα των προσώπων, εμβαθύνουν στην ψυχολογία τους με μοναδική εκφραστικότητα μέσα στα όρια της δραματουργικής ορθότητας. Ο εγωισμός και η περηφάνια - με πλήρη γνώση και συνείδηση - ως οι πλέον χαρακτηριστικές αισθήσεις του ατομικισμού, οδηγούν ανθρώπους με παρόμοια "παιδεία", να κάνουν πράξη τη ψυχολογική και τη σωματική βία, την εκδίκηση και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με ...αίμα... αργά η γρήγορα. Μαθηματικά και στατιστικά εξακριβωμένο. Η καταπίεση ξεκινά από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα και ανθρώπινα ένστικτα. Οι πληγωμένοι άνθρωποι, μπαίνουν παρορμητικά και με ενθουσιασμό σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς λογική, μια και το "εισιτήριο" έχει την τιμή του "χρήματος και της δόξας". Το ρίσκο φυσικά είναι πολύ μεγάλο, φτάνει ακόμα και στην αφαίρεση της ζωής τους. Κανείς δε βγαίνει αλώβητος... από το οδοιπορικό του ΒΑΘΙΑ ΚΟΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. Παρόμοια τολμηρή οπτική (με διαφορετική εξέλιξη, αλλά το ίδιο "πρωτόγονα" όμορφη) είχαμε δει και στο BAD GUY του Κιμ Κι Ντουκ που ακολούθησε χρονολογικά όπως και στο ΑΔΕΡΦΟΣ ΕΞ΄ΑΙΜΑΤΟΣ (BROTHER) του Τακέσι Κιτάνο. Η ασιατική πρωτοπορία στο είδος της βίας των "λούμπεν" και της "μαφίας" δεν ανήκει μόνο αποκλειστικά στο cult σαλόνι της... Αποκωδικοποιεί την παλιά φόρμα σ' έναν μεταμοντέρνο νουάρ με δράση και νεορεαλιστικό ύφος, χωρίς επιτηδευμένες ωραιοποιήσεις. Γνήσια, χωρίς τα κλισέ του είδους (ποιού είδους;) μας θυμίζει βασικά συστατικά κινηματογραφικής γραφής, απλά και ξεκάθαρα. Και το καλύτερο είναι ότι δε μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχετε δει, ως τώρα. Άλλο να το βλέπεις και να το απολαμβάνεις... Απλά να προσθέσω ότι το τέλος της ταινίας, πέραν του ότι είναι "άπαιχτο" (όχι και απρόβλεπτο) θυμίζει και το τέλος στην τελευταία του ταινία. Τι άλλο θέλετε; Εμένα πάντως με τρόμαξε η ιδέα, όταν έπρεπε πείσω τον εαυτό μου, στο τέλος, ότι είδα ένα μικρό αριστούργημα, αφού δεν περίμενα κάτι τέτοιο, δέκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του!

Seven Films είπε...

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας στα ΝΕΑ :
Αφού πρώτα ο δαιμόνιος Τουρκο-Γερμανός Φατίχ Ακίν σε ηλικία μόλις 22 ετών γυρίζει τη μικρού μήκους «Sensin- Du bist es!» και στη συνέχεια τη δεύτερη (Geturkt), το 1998, μόλις στα 25 ορμάει στους κακόφημους δρόμους μιας γερμανικής μεγαλούπολης και με το «Κurz und schmerzlos», δηλαδή «Βαθιά κοφτά ανθρώπινα», υπογράφει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία εγκαινιάζοντας έτσι μια διαδρομή που θα τον φέρει στην πρώτη κινηματογραφική γραμμή!
Όπως ήταν φυσικό και όπως συμβαίνει σε κάθε μικρό, η πρώτη βουτιά είναι μίμηση από δάνεια πολλά. Το ίδιο συνέβη και το 2004 με το βραβευμένο «Μαζί ποτέ», όπως και με το πιο ολοκληρωμένο έργο του «Η άκρη του ουρανού», την πιο ώριμη και δραματική ιστορία που έχει διηγηθεί μέχρι σήμερα. Ο Ακίν μιμείται, αλλά μιμείται ενσωματώνοντας στην οπτική του επιρροές από το σινεμά της αρεσκείας του. Ουδείς παρθενογεννημένος και καμία παρθενογένεση. Εδώ λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, επιδίδεται σε μια κλασική άσκηση ύφους. Μπορώ να αντιγράψω τον Μάρτιν Σκορσέζε; Ο Ακίν μπορεί. Απίστευτη ενέργεια, ανεξάντλητη δύναμη, σύγχρονη, κοφτερή οπτική. Εικόνες της γενιάς του από ένα ταλέντο της γενιάς του! Το ουσιώδες και εντελώς προσωπικό όμως είναι το «θέμα» του. Αν και συνηθισμένο και αντιρατσιστικό, εν τούτοις με τους ιδιαίτερους χειρισμούς του το μετατρέπει σε κάτι το ιδιαίτερο και μοναδικό. Ο λόγος απλός. Τοποθετεί μέσα στην ίδια πόλη (το Αμβούργο), στις ίδιες «ξένες» συνθήκες, κάτω από την ίδια ομπρέλα της αλλοτρίωσης και της βίας, τρία πλάσματα από τρεις αντίπαλες χώρες. Ο Τούρκος (Μεχμέτ Κουρτουλούς), ο Σέρβος (Αλεξάνταρ Γιοβάνοβιτς) και ο Έλληνας (Αδάμ Μπουσδούκος). Ξένοι στην ίδια πόλη. Φίλοι από αντίπαλες χώρες. Περιθωριακοί, καταραμένοι και διαρκώς κυνηγημένοι. Με το ένα πόδι Γερμανοί, με το άλλο Τούρκοι, Έλληνες, Σέρβοι. Πλάσματα χωρίς πατρίδα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συγκεκριμένη μοίρα. Τι μένει; Αυτό που λέει και ο Κλιντ Ίστγουντ στο αντιπολεμικό του έπος «Οι σημαίες των προγόνων μας». Η φιλία!

Seven Films είπε...

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Kurtz und schmertlos
Short Sharp Schock,
«Βαθιά κοφτά ανθρώπινα» του Φατίχ Ακίν
Η ζοφερή εικόνα της Ευρώπης των μεταναστών μέσα από το δράμα τριών νεαρών μεταναστών -ενός Τούρκου, ενός Σέρβου κι ενός Ελληνα- που αγωνίζονται να επιβιώσουν στον υπόκοσμο του Αμβούργου, στην πρώτη, σκηνοθετημένη με νεύρο και γνώση, ταινία του Φατίχ Ακίν.

Στους δρόμους του Αμβούργου εκτυλίσσεται βασικά η πρώτη αυτή, ατμοσφαιρική ταινία του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν, φέρνοντας στο νου τους «Βρώμικους δρόμους» του Σκορσέζε. Κύρια πρόσωπα τρεις φίλοι, μικροεγκληματίες, παιδιά μεταναστών: ο Τούρκος Γκάμπριελ (Μεχμέτ Κουρτουλούς), ο Σέρβος Μπόμπι (Αλεξάνταρ Γιοβάνοβιτς) και ο Ελληνας Κώστας (Αδάμ Μπουσδούκος). Η ταινία αρχίζει με την επανασύνδεση των τριών όταν ο Γκάμπριελ αποφυλακίζεται. Μόνο που, ενώ ο Γκάμπριελ σχεδιάζει τη φορά αυτή ν' αλλάξει ζωή, οι δυο του φίλοι συνεχίζουν τις μικροκλοπές και τις σχέσεις τους με τον υπόκοσμο παρασύροντας τον Γκάμπριελ σε μια επικίνδυνη περιπέτεια.

Με τη δοσμένη με ρεαλιστικά, με κόκκους χρώματα, ατμοσφαιρική φωτογραφία του Φρανκ Μπάρμπιαν, ο Ακίν («Μαζί ποτέ», «Η άκρη του ουρανού») φτιάχνει μια συναρπαστική πρώτη ταινία, αναπτύσσοντας με ρεαλιστικές πινελιές τα πορτρέτα των τριών, περιθωριακών μεταναστών του και των ανθρώπων γύρω τους και σκιαγραφώντας με πειστικότητα τον περίγυρό τους - την ανεργία, την αθλιότητα, τη φτώχεια και τη μιζέρια που κυριαρχούν στην Ευρώπη των μεταναστών, μαζί με τα ανεκπλήρωτα, αν και όχι ιδιαίτερα απραγματοποίητα, όνειρά τους, που ωθούν τους τρεις νεαρούς μετανάστες του σε εγκληματικές, τραγικές συχνά, πράξεις.

Ο Ακίν, γιος Τούρκων μεταναστών, που γνωρίζει το χώρο όπου κινούνται οι ήρωές του από πρώτο χέρι, καταφέρνει να καταγράψει με αντικειμενικότητα, μαζί και συμπάθεια, τη ζωή και τα καθημερινά προβλήματα των νεαρών πρωταγωνιστών του, φτιάχνοντας σκηνές αυθεντικές, που τονίζονται από την ωραία επιλεγμένη (ανάμεσά τους και το «Μινόρε της αυγής»), συχνά υποβλητική, μουσική. Πολύ καλές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών του, ιδιαίτερα των τριών πρωταγωνιστών του (ανάμεσά τους και του Ελληνα Αδάμ Μπουσδούκου). Ξεχωριστή αναφορά αξίζει να κάνω στην εξαιρετική ερμηνεία του Ραλφ Χέρθφορθ στο ρόλο του Αλβανού γκάνγκστερ.

Seven Films είπε...

ATHENS VOICE
Γιώργος Κρασσακόπουλος
Γυρισμένη το 1998, η πρώτη μεγάλου μήκους του εικοσιπεντάχρονου τότε Φατίχ Aκίν αποτέλεσε μια από τις ταινίες που βοήθησαν στην αναγέννηση του γερμανικού σινεμά κι έχρισε το σκηνοθέτη της ως το next big thing – μια υπόσχεση που ο Aκίν εκπλήρωσε με το παραπάνω. Aυτή η ιστορία της φιλίας τριών νεαρών ανδρών στους «κακόφημους δρόμους» του Aμβούργου, ακόμη κι αν βιάζεται να εντυπωσιάσει με τη δυναμική σκηνοθεσία, ταιριάζει απόλυτα στη φιλμογραφία του δημιουργού της, καθώς περιέχει τα βασικά στοιχεία της κινηματογραφικής του παλέτας: την αξεδιάλυτη σχέση της καθημερινότητας με την τραγωδία, και την καταγραφή –με διεισδυτική ματιά– του νέου προσώπου της Γερμανίας.

Seven Films είπε...

Lifo
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
Το ντεμπούτο του Ακίν στο σινεμά. Το είχα δει πριν από 9 χρόνια στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τον πρόχειρο τίτλο Ακαριαίο Χτύπημα. Ο Τούρκος πρωταγωνιστής είχε αποσπάσει το βραβείο ερμηνείας. Θυμάμαι την εξαιρετική αίσθηση του σασπένς από τον Ακίν, τη γνώση του για την πολιτιστική ταυτότητα των πρωταγωνιστών, και την ευχέρειά του να φέρει τους ήρωες στα όρια. Οι επιρροές του, από το αμερικάνικο σινεμά. Μια στιβαρή αρχή.

Seven Films είπε...

ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Ο 35χρονος Φατίχ Ακίν έχει στο ενεργητικό του μεγάλο (σε σχέση με την ηλικία του) αριθμό ταινιών. Αυτό δεν είναι άδικο, γιατί διαθέτει γνώσεις και ταλέντο. Στη συγκεκριμένη ταινία, «Βαθιά, Κοφτά, Ανθρώπινα» (η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του -199 φαίνονται όλες οι αρετές του, αλλά και τα ελαττώματά του.
Οι αρετές του είναι η καλή διδαχή των ηθοποιών, η ατμόσφαιρα, η μεστή (σίγουρη) σκηνοθεσία. Τα ελαττώματα του δεν είναι κινηματογραφικά, είναι ιδεολογικά. Έφτιαξε μια ταινία, μέσα σε ένα κοφτό πολιτικά και κοινωνικά χώρο (Βαλκάνιοι μετανάστες στη Γερμανία) πολιτικά άχρωμη. Αντί να ασχοληθεί με τις αιτίες ασχολήθηκε με τα αποτέλεσμα. Και αυτό χωρίς κριτική ματιά, αλλά με καθαρά… αμερικάνικη διάθεση.
Τρία αγόρια, ένας Τούρκος, ένας Έλληνας και ένας Σέρβος, μετανάστες γεννημένοι στη Γερμανία, κατέληξαν μικροεγκληματίες (χωρίς ικανοποιητική δικαιολογία) στους δρόμους (όπως οι συμμορίες του Μάρτιν Σκοτσέζε). Εκεί τους βρίσκει ο μαφιόζος Αλβανός και τους διαλύει (προσπάθησε να τους εντάξει στο χοντρό έγκλημα).
Όλα τα παραπάνω, που αν υπήρχε άλλο πολιτικό υπόβαθρο θα είχαν άλλη διάσταση, έγιναν μια μικρή περιπέτεια. Μια προσωπική περιπέτεια χωρίς πραγματικό πόνο. Ο θεατής παρακολουθεί την ιστορία με κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δεν ιδρώνει. Δεν ιδρώνει, γιατί οι ήρωες δεν βασανίζονται! Γιατί δείχνουν να μην τους νοιάζει η, ας την πούμε, κατάντια τους. Δείχνουν να «παίζουν» σε κάποια ταινία και όχι να βιώνουν την ίδια τη ζωή. Κρίμα!

Seven Films είπε...

«Βαθιά, Κοφτά, Ανθρώπινα»
Η σχεδόν πρώτη αυτή ταινία του Φατίχ Ακίν έχει όλα τα καλά και τα κακά ενός πρωτόλειου που βγαίνει από χέρι ταλαντούχοΠέμπτη, 08.05.08
ΒΑΘΙΑ, ΚΟΦΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
(Short sharp shock) (Kurtz und schmerzlos)
ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 1998
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ
ΠΑΙΖΟΥΝ: ΜΕΧΜΕΤ ΚΟΥΡΤΟΥΛΟΥΣ, ΑδΑΜ ΜΠΟΥΣδΟΥΚΟΣ


Περισσότερο θα συγκινήσει τους δυνατούς θαυμαστές του Τούρκου γερμανικής υπηκοότητας σκηνοθέτη και σεναριογράφου παρά ένα απληροφόρητο θεατή ή ακόμα κι έναν πληροφορημένο που είδε προηγουμένως τις κατοπινές του αριστουργηματικές δημιουργίες «Μαζί ποτέ», «Ο ήχος της πόλης», «Η άκρη του ουρανού» και δεν μπορεί να κάνει τη διαδρομή από την ανάποδη, δεν έχει τη διάθεση.

Για τους θεατές που ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, το «Βαθιά, κοφτά, ανθρώπινα» φανερώνει την ηλικία του και την ανετοιμότητά του.

Για το μελετητή έχει ενδιαφέρον ότι στο ξεκίνημά του ο καλλιτέχνης επηρεάζεται από τον Σκορσέζε των πρώτων ημερών (βλ. «Κακόφημοι δρόμοι») κι από το γαλλικό «Μίσος» που ήταν συνομήλικο με τούτη την ταινία και πρέπει να τον είχε συνεπάρει κι επιχειρεί να το μεταφέρει στο Αμβούργο. Σεναριακά, έχει καλύτερα «πατήματα» από το «Μίσος» αλλά του λείπει ακόμα η κατοχή και γνώση του μέσου, που την κατέκτησε σταδιακά ο Φατίχ κυρίως μέσα από το σενάριο στο οποίο διαπρέπει. Αλλωστε, η εξέλιξή του έδειξε προσανατολισμό και κέντρο βάρους στα κοινωνικά θέματα κι οδηγήθηκε περισσότερο σε σινεμά τύπου Γαβρά αλλά με φανερή σεναριακή επιρροή στις μίξεις των ιστοριών από τον Μεξικανό Γκιγιέρμο Αριάγκα.

Η υπόθεση διαδραματίζεται στο Αμβούργο των μεταναστών κι έχει ήρωες τρεις φίλους, έναν Τούρκο, έναν Ελληνα κι έναν Σέρβο που μπλέκουν έμμεσα ή άμεσα με μια συμμορία Αλβανών αλλά τα κάνουν μούσκεμα αφού δεν ήταν γεννημένοι για το έγκλημα.


ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Mέλος της EFA (Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κιν/γράφου)