ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ
MOGARI NO MORI
殯の森
Μέγα Βραβείο Κριτικής Επιτροπής
Φεστιβάλ Κανών 2007
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Ναόμι Καβάσε
Παίζουν: Γιοσίρο Σάιτο, Κανάκο Μασούντα, Μασίκο Όνο, Σιγκέκι Ούντα, Μακίκο Γουατανάμπε
Χώρα: Ιαπωνία &Γαλλία
Γλώσσα : Ιαπωνικά
Έτος: 2007
Διάρκεια: 97’
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.mogarinomori.com/
Ο Σιγκέκι μένει σε έναν μικρό οίκο ευγηρίας. Αισθάνεται άνετα και φαίνεται ευτυχισμένος εκεί, μαζί με τους άλλους ενοίκους και το ευγενικό προσωπικό που επιμελείται την φροντίδα τους. Η Ματσίκο, που εργάζεται στον οίκο ευγηρίας, τον προσέχει ιδιαίτερα. Κρυφά, όμως, την απασχολεί ο χαμός του παιδιού της.
Αφού γιορτάσουν τα γενέθλια του Σιγκέκι, η Ματσίκο αποφασίζει να τον πάει μια βόλτα στην εξοχή. Καθώς διασχίζουν τα γραφικά μονοπάτια, το αυτοκίνητο πέφτει σε ένα χαντάκι, κοντά σε ένα δάσος. Ο Σιγκέκι τρέχει να χαθεί μέσα του και η Ματσίκο δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσει. Μετά από δύο εξαντλητικές ημέρες περιπλάνησης στα δύσβατα μονοπάτια, καταφέρνουν να φτάσουν στον τάφο της γυναίκας του Σιγκέκι. Εκεί, η Ματσίκο ανακαλύπτει ότι ο Σιγκέκι έγραφε στην αγαπημένη του σύζυγο για 33 χρόνια, συνεχώς. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, γι’ αυτόν να στείλει το τελευταίο του γράμμα.
Το τέλος του πένθους,
Μέγα Βραβείο Κριτικής Επιτροπής
Φεστιβάλ Κανών 2007
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Ναόμι Καβάσε
Παίζουν: Γιοσίρο Σάιτο, Κανάκο Μασούντα, Μασίκο Όνο, Σιγκέκι Ούντα, Μακίκο Γουατανάμπε
Χώρα: Ιαπωνία &Γαλλία
Γλώσσα : Ιαπωνικά
Έτος: 2007
Διάρκεια: 97’
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.mogarinomori.com/
Ο Σιγκέκι μένει σε έναν μικρό οίκο ευγηρίας. Αισθάνεται άνετα και φαίνεται ευτυχισμένος εκεί, μαζί με τους άλλους ενοίκους και το ευγενικό προσωπικό που επιμελείται την φροντίδα τους. Η Ματσίκο, που εργάζεται στον οίκο ευγηρίας, τον προσέχει ιδιαίτερα. Κρυφά, όμως, την απασχολεί ο χαμός του παιδιού της.
Αφού γιορτάσουν τα γενέθλια του Σιγκέκι, η Ματσίκο αποφασίζει να τον πάει μια βόλτα στην εξοχή. Καθώς διασχίζουν τα γραφικά μονοπάτια, το αυτοκίνητο πέφτει σε ένα χαντάκι, κοντά σε ένα δάσος. Ο Σιγκέκι τρέχει να χαθεί μέσα του και η Ματσίκο δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσει. Μετά από δύο εξαντλητικές ημέρες περιπλάνησης στα δύσβατα μονοπάτια, καταφέρνουν να φτάσουν στον τάφο της γυναίκας του Σιγκέκι. Εκεί, η Ματσίκο ανακαλύπτει ότι ο Σιγκέκι έγραφε στην αγαπημένη του σύζυγο για 33 χρόνια, συνεχώς. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, γι’ αυτόν να στείλει το τελευταίο του γράμμα.
Το τέλος του πένθους,
το τέλος της θλίψης,
σημαίνει εσωτερική ηρεμία και γαλήνη.
Ένα ταξίδι για την απώλεια, με την μελαγχολία αρχαίας τραγωδίας, της -μόλις- 38χρονης Ναόμι Καβάσε από την Κίνα, που το μεγάλο της ταλέντο ,της χάρισε άξια το Μέγα Βραβείο στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 60ου Φεστιβάλ Καννών.
Μια νέα γυναίκα, ένας ηλικιωμένος άντρας και μια εκδρομή στο Βουνό της Θλίψης. Προσπαθούν να συμβιβαστούν με την οδυνηρή αίσθηση μιας απώλειας, που έχει αλλάξει τη ζωή τους για πάντα.
Ένα ποίημα για την δύναμη της ψυχής,
όταν μονάχη μένει,
εγκλωβισμένη στις Σειρήνες των περιττών ,
ξεχνώντας την ουσία της ύπαρξης,
και χάνεται στη θλίψη ενός βουνού,
για να σωθεί. ..
Ή, για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή!
Κριτικές:
«Πανέμορφο σαν πυκνό δάσος, σοφό σαν τη φύση, λυτρωτικό σαν βάλσαμο…»
RUSSELL EDWARDS , περιοδικό VARIETY
«Μια τρυφερή διαδρομή σε ένα δάσος, σε αναζήτηση λύτρωσης και στον εξορκισμό των χαμένων αναμνήσεων, που κυριολεκτικά σε σαστίζει…»
Jason Anderson , περιοδικό SCREEN
Κριτικές:
«Πανέμορφο σαν πυκνό δάσος, σοφό σαν τη φύση, λυτρωτικό σαν βάλσαμο…»
RUSSELL EDWARDS , περιοδικό VARIETY
«Μια τρυφερή διαδρομή σε ένα δάσος, σε αναζήτηση λύτρωσης και στον εξορκισμό των χαμένων αναμνήσεων, που κυριολεκτικά σε σαστίζει…»
Jason Anderson , περιοδικό SCREEN
1 σχόλιο:
Η ταινία πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ των Κανών το 2007! Δε μας πέφτει λόγος, αλλά δε συμφωνούμε με τέτοιους θριάμβους! Τέτοιες βραβεύσεις αποπροσανατολίζουν και φουσκώνουν (επικίνδυνα) και τα μυαλά των δημιουργών. Ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι πολύ νέοι! Αντικειμενικά και χωρίς πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, η ταινία της 35χρονης Κινέζας σκηνοθέτιδας Ναόμι Καβάσε, που γύρισε το «Πληγωμένο Δάσος» της με ιαπωνικά και γαλλικά κεφάλαια, θα έπρεπε απλώς να καταγραφεί στα μικρά κινηματογραφικά ποιήματα και τίποτα περισσότερο. Και αυτό δεν είναι λίγο!
Πράγματι, η ταινία είναι τρυφερή. Πράγματι, είναι ελλειπτική (όπως τα μικρά ποιήματα). Πράγματι, είναι ανθρώπινη (ασχολείται με την απώλεια, με το μεγάλο κενό που νιώθει κάποιος που χάνει τον άνθρωπό του). Πράγματι, διαθέτει κάμποσες (αρκετές) ποιητικές εικόνες. Και, για να μην το ξεχάσουμε, πολύ καλή πρωτότυπη μουσική!
Ομως, την ίδια στιγμή η ταινία, η οποία, σε πολλά σημεία είναι αφόρητα αργή, σε πολλές σκηνές της νιώθει αμήχανη. Οι επιλογές της σκηνοθέτιδας, για τις πράξεις των ηρώων της, που μέσω αυτών αποκαλύπτονται τα συναισθήματά τους, είναι τετριμμένες! Είναι σκηνές που τις έχουμε δει σε δεκάδες παρόμοιες ταινίες. (Τρεξίματα στους αγρούς και παιχνίδια στις φυλλωσιές). Φοβάμαι πως σχεδόν καμία από τις εικόνες της δε θα καταγραφεί στην κινηματογραφική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, καταγράφηκαν εικόνες από τον «Θάνατο στη Βενετία» ή από την «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, Ανοιξη», κ.ά. Οταν μιλάμε για Μεγάλα Βραβεία των Καννών, πρέπει να μην ξεχνάμε τα μεγέθη!
Μια νέα γυναίκα δουλεύει σε έναν οίκο ευγηρίας. Το μυστικό της και ο καημός της είναι το χαμένο (πεθαμένο) παιδί της. Ενας από τους τροφίμους του οίκου κρύβει και αυτός τη δική του απώλεια. Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από το χαμό της γυναίκας του. Στην οποία γράφει γράμματα καθημερινά...
Οι δυο αυτές απώλειες φορτώνουν με μεγάλη θλίψη και απέραντο πόνο τους ανθρώπους που τις κουβαλάνε (τη νέα γυναίκα και τον γέρο τρόφιμο). Ενα «ταξίδι» των δυο τους στο «Δάσος του Πένθους», στο δάσος που έχει χαθεί η γυναίκα του τροφίμου, θα φέρει τη λύτρωση. Η απώλεια των χαμένων ανθρώπων θα πάρει την πραγματική της διάσταση. Θα καταχωρηθεί στη μνήμη και θα αξιολογηθεί σαν ένα κομμάτι της ανθρώπινης πορείας μέσα στο χρόνο.
Η ταινία, όπου βρει την ευκαιρία, περνάει τις υλιστικές απόψεις της. Το νερό που κυλάει σε ένα ποτάμι, σε κάποια κομβική σκηνή της ταινίας, «πουθενά δεν είναι το ίδιο, συνεχώς μεταβάλλεται (όπως η ύλη) και ποτέ δε γυρνάει στην πηγή του (όπως και ο χρόνος)», θα πει ο γέρος τρόφιμος στη νέα γυναίκα. Τα δέντρα, πάνω από το μνήμα της πεθαμένης γυναίκας του, δεν έχουν μείνει ίδια στο χρόνο που πέρασε. Εχουν ψηλώσει από το «λίπασμά» της (άλλη μεταβολή - μετατροπή της ύλης).
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου