Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Δέκα και Μισή, Καλοκαίρι Βάδυ



Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασέν
Σενάριο: Μαργκεριτ Ντυρας
Φωτογραφία: Γκαμπόρ Πογκανί (Τα Μηχανικά Πιάνα)
Μουσική: Κριστομπάλ Χάλφτερ
Παίζουν: Μελίνα Μερκούρη Ρόμι Σνάιντερ Πίτερ Φίντς
Έτος Παραγωγής 1966
Γλώσσα: Αγγλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια 85΄
Μια ξαφνική καταιγίδα σε ένα ισπανικό χωριό.
Ένας νέος αγρότης μόλις σκότωσε τη γυναίκα του που την έπιασε με τον εραστή της.
Μια ομάδα τεσσάρων τουριστών φτάνει στο χωριό.
Ο Paul, η γυναίκα του Μαρία , η κόρη του και η φίλη τους Κλαίρη.
Ο Paul ζει το δίλημμα ανάμεσα στην αγάπη του για την σύντροφο του Μαρία και την απίστευτη σεξουαλική έλξη που νιώθει για την Κλαίρη.
Η Μαρία δέχεται τα γεγονότα όπως το χωριό την ξαφνική καλοκαιριάτικη βροχή.
Εξαφανίζεται στα σοκάκια του χωριού.
Στην περιπλάνηση της συναντά τον νεαρό δολοφόνο
Η διάθεση της να τον βοηθήσει από το κυνηγητό της αστυνομίας την οδηγεί να επανεξετάσει τις δικές της προτεραιότητες κι επιθυμίες για την ζωή…
Μια εξαιρετική μεταφορά του μυθιστορήματος της Μαργκαρίτ Ντυρας, με την επίβλεψη και την έγκριση της ίδιας της συγγραφέως, πράγμα σπάνιο για αυτήν, που με ψυχολογική δεξιοτεχνία, μας παρουσιάζει ένα στιγμιότυπο καλοκαιρινής έντασης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι με φόντο τις διακοπές τους.
Μια σπαρακτική Μελίνα.
Μια εκτυφλωτική Ρόμι.
Μια ταινία ιδανική για τα καυτά βράδια καλοκαιριάτικης επιθυμίας που κρύβει τα χρόνια της γιατί μιλάει για κάτι αιώνιο και πάντα σύγχρονο.
Τον ανεξέλεγκτο χειρισμό της ερωτικής μας επιθυμίας.


Απόσπασμα από το βιβλίο:
Την αυγή όλα τελειώνουν

Μια καινούργια καταιγίδα πλησιάζει που θα τους χωρίσει και θα αναγκάσει τη Μαρία να τους χάσει απ’τα μάτια της.

Όπως κι αυτός έτσι κι εκείνη φέρνει τα χέρια πάνω στα μοναχικά στήθη της, ύστερα τα’αφήνει να πέσουν να κρεμαστούν άπραγα στο μπαλκόνι.

Ενώ η Μαρία προχωρά έξω από το μπαλκόνι όταν εκείνοι ενώνονται σε μία και μοναδική θολή μορφή, τώρα κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω, προς το διάδρομο όπου ήδη ο άνεμος ορμάει πάλι μέσα στα λαμπόγυαλα.

Όχι δεν μπορεί να αντισταθεί να μη τους βλέπει.

Τους βλέπει ακόμα.

Οι σκιές τους διαγράφονται πάνω σ’εκείνη τη στέγη.

Τώρα τα κορμιά τους ξεκολλάνε.

Ο άνεμος σηκώνει τη φούστα της.

Στη λάμψη μιας αστραπής τους βλέπει να γελάνε.

Ο ίδιος αέρας που χώνεται κάτω από9 τη φούστα της, χώνεται σε όλα τα σοκάκια της πόλης, ο ίδιος χτυπάει με ορμή τις στέγες

Σε δύο λεπτά θα ξεσπάσει η καταιγίδα.

Θα ξεχυθεί παντού στην πόλη

Θα αδειάσουν οι δρόμοι και τα μπαλκόνια

Θα αναγκαστεί κάνει προς τα μέσα για να την αγκαλιάσει ακόμα πιο σφιχτά, να την ξανανιώσει για να συνεχίσει την ευτυχία της στιγμής να ξορκίσει τον πόνο που του προξενεί η ιδέα της απώλειάς της.

Δεν το αντάζονται. Δεν το ξέρουν ακόμη πως η βροχή θα τους χωρίσει σε λίγο για όλη την υπόλοιπη νύχτα.

Πρέπει να περιμένει ακόμη.

Κι ενώ η ανυπομονησία της φτάνει στο αποκορύφωμα, να που έρχεται η ανάπαυλα.

Το ένα χέρι του Πιερ ψάχνει παντού το κορμί της άλλης γυναίκας. Το άλλο χέρι τη σφίγγει πάνω του.
Είναι κάτι που έγινε για πάντα.

Είναι δέκα και μισή καλοκαίρι βράδυ
Marguerite Duras 1960

1 σχόλιο:

Seven Films είπε...

Ακόμη μια σε επανέκδοση ταινία του Ζυλ Ντασσέν, τη φορά αυτή ένα ρομαντικό δράμα, βασισμένο σε μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντιράς (σε σενάριο που έγραψε η ίδια μαζί με τον Ντασσέν), με τη Μελίνα, πληθωρική όπως πάντα, στο ρόλο μιας αλκοολικής γυναίκας, που έχοντας πάψει ν' αγαπά τον άντρα της (Πίτερ Φιντς), ο οποίος στο μεταξύ αρχίζει μια σχέση με τη φίλη (Ρόμι Σνάιντερ) της συζύγου, αναλαμβάνει να βοηθήσει το δολοφόνο ενός «εγκλήματος πάθους» να γλιτώσει από την ισπανική αστυνομία, προσπαθώντας μέσα από την πράξη της να οδηγηθεί στη δική της ελευθερία. Ο Ντασσέν αναμιγνύει, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία, το λεσβιακό έρωτα με την κρίση του ζευγαριού και το έγκλημα πάθους, καταφέρνει όμως, χάρη στη σωστή επιλογή των εξωτερικών, αλλά και στην εξαιρετική δουλειά του Ούγγρου διευθυντή φωτογραφίας, Γκαμπόρ Πογκάνι, να δημιουργήσει μιαν «αντονιονική» ατμόσφαιρα που τονίζει το στοιχείο αποξένωσης ανάμεσα στο ζευγάρι του. *


ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)