Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

ΤΖΑΜΙΛ (ma salama Jamil)

ma salama jamil
Gå med fred Jamil
Go in peace jamil


Σκηνοθεσία: Omar Shargawi
Σενάριο: Omar Shargawi / Mogens Rukov
Παίζουν:
Dar Salim,
Khalid Al- Subeihi,
Munir Shargawi,
Elias Al-Subehi,
Amira Helene
Helene Larsen
Fouad Ghazali
Διάρκεια: 89'
Είδος: δράμα / περιπέτεια
Γλώσσα: αραβικά / δανέζικα
Βραβεία- Συμμετοχές:
Tiger award (χρυσή τίγρης στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Ρότερνταμ (2008),
Βραβείο fipresci στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ (2008)
Βραβείο της «Εκκλησίας της Σουηδίας» στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ (2008)
Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Transilvania International Film Festival (Ρουμανία 2008)
Συμμετοχή στα Διεθνή Φεστιβάλ του Καρλοβυ Βαρι , Ελσίνκι, Τόκυο, Βαρσοβίας, Καίρου και στις Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας.
Σύνοψη:
Ο Τζαμίλ, ένας Σουνίτης Άραβας μετανάστης δεύτερης γενιάς, στην Κοπεγχάγη, βρίσκεται ενώπιον ενός τρομερού διλήμματος όταν καλείται να πάρει εκδίκηση για τη βίαιη δολοφονία της μητέρας του από μια αντίζηλη συμμορία αράβων Σηιτών. Ενώ ζούσε μέχρι πρότινος μια ήσυχη ζωή με τη σύζυγό του και το μικρό του γιο, και αν και ο ίδιος ο πατέρας του αρνείται να συνεχίσει τον κύκλο αίματος που έχουν διαγράψει Σηίτες και Σουνίτες για εκατοντάδες χρόνια, δέχεται πιέσεις από το υπόλοιπο περιβάλλον του αλλά και από τη συνείδησή του. και ενώ η τελευταία έχει διαμορφωθεί από μια σειρά παραγόντων, όπως η θρησκεία του, η ισλαμική παράδοση, η κοινωνία όπου μεγάλωσε αλλά και η κοινωνία στην οποία ζει τώρα πια, ο ήρωας προχωρά προς την πράξη εκδίκησης, ζυγίζοντας όλες αυτές τις παραμέτρους, και κυρίως, σκεπτόμενος το μέλλον του γιου του που ήδη κινδυνεύει. Θα πράξει αυτό που του υπαγορεύει η κουλτούρα του; Ή θα βγάλει τον εαυτό του έξω από αυτήν την υπόθεση, ακολουθώντας την κοινή λογική και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον;

Η δήλωση του σκηνοθέτη:
«Αυτή είναι μια ταινία για τους ‘Αραβες που ζουν στις δυτικές κοινωνίες. η ιστορία βασίζεται στην πολιτισμική, θρησκευτική, τραυματική σύγκρουση που κουβαλούν πολλοί μετανάστες από τη μέση ανατολή όταν φτάνουν στο νέο τους σπίτι στη δύση. Προσωπικά, δεν έχω συναντήσει πολλές ταινίες να χειρίζονται το θέμα των Αράβων στην Ευρώπη σε βάθος και με ρεαλιστική γλώσσα. Με τις δικές μου ανάμεικτες καταβολές, αισθάνομαι πως με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο στη δύση, έχω την ικανότητα να αφηγηθώ μια ιστορία επικεντρωμένος στηνε σωτερική σύγκρουση του βασικού χαρακτήρα, του τζαμίλ, στη δική του "τζιχάντ". Στην ταινία, αυτή η σύγκρουση πηγάζει από τη θρησκευτική διαφορά, το μίσος, την εκδίκηση και την αίσθηση εγκλωβισμού σε ένα πεπρωμένο που επιδιώκει την εκδίκηση. Έχω πλήρη επίγνωση πως οι χαρακτήρες της ταινίας μου, μπορούν με διάφορους τρόπους να πυροδοτήσουν τις προκαταλήψεις που έχουν πολλοί άνθρωποι για τους Άραβες, αλλά πρώτα απ' όλα, ήθελα να δείξω πως οι Άραβες δεν είναι απλώς θερμοκέφαλοι μανιακοί, ζωσμένοι με βόμβες. Ήθελα να μπω μέσα στο μυαλό τους και να δείξω τη θλίψη και την εσωστρέφεια που νιώθουν πολλοί άνθρωποι από τη μέση ανατολή. την ίδια στιγμή, ήθελα να εικονοποιήσω την ομορφιά της αραβικής κουλτούρας, το πόσο εκλεπτυσμένα ακούγεται η αραβική γλώσσα μέσα σε αυτήν, όπως και τη ζεστασιά και την τρυφερότητα που υπάρχει τις περισσότερες φορές, μεταξύ των Αράβων».

Βιογραφικό του σκηνοθέτη:
Γεννήθηκε το 1974 στην Κοπεγχάγη, στη Δανία, από Δανέζα μητέρα και Παλαιστίνιο πατέρα. Δούλεψε για χρόνια ως (αυτοδίδακτος) φωτογράφος, ενώ συμμετείχε και ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές δουλειές. Το «Go in peace jamil» είναι η πρώτη του ταινία.

Διεθνή ΜΜΕ:
«Διακρίνεται για τη δυνατή σκηνοθεσία του και την πολύ καλή δουλειά με τους ηθοποιούς. Χρησιμοποιώντας πλάνα μικρής διάρκειας, ο σκηνοθέτης υιοθετεί το κατάλληλο ύφος για να παρουσιάσει τους περιορισμούς που έχει μια κλειστή κοινωνία. η επιτροπή επιβραβεύει επίσης τον καταιγιστικό, ρυθμό του φιλμ που σε αιχμαλωτίζει».
(Jafar Panahi, Ιρανός σκηνοθέτης, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διεθνούς φεστιβάλ του Ρότερνταμ στην απονομή των βραβείων χρυσές τίγρεις / tiger awards)

«Μια πρωταρχικά τολμηρή καταγραφή και διαφορετική δανέζικη ταινία που ενδυναμώνει το σινεμά της χώρας, η ταινία είναι μια εκτενής σπουδή στην εικόνα του "αρσενικού", της οικογένειας, της βίας και της δύναμης στην μουσουλμανική κοινότητα της κοπεγχάγης. [...] πρόκειται για μια αυθεντική ματιά εκ των ένδον στην εμπειρία του μετανάστη. Ο χαρισματικός πρωτοεμφανιζόμενος πρταγωνιστής (που μοιάζει σαν ένας συνδυασμός vin diesel και ll cool j ) θα μπορούσε να διεκδικήσει και μια θέση στις πιο εμπορικές αρένες του παγκόσμιου σινεμά. Ο shargawi, αντίστοιχα, έχει πολλές επιλογές για το μέλλον του. κι ενώ είναι ακόμα πολύ νωρίς για να τον αποκαλέσουμε τον Δανό "ξάδερφο" του paul greengrass, δεν υπάρχουν πολλοί κινηματογραφιστές που να μπορούν να αγγίζουν τόσο ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα με την ίδια αυτοπεποίθηση και το ίδιο μπρίο". θα είναι συναρπαστικό το να δούμε που θα πάει από εδώ».
(Neil Young, Jigsaw Lounge)

«Δεν είναι έκπληξη το ότι η ταινία κέρδισε τη χρυσή τίγρη στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Είναι από το πρώτο της λεπτό καθηλωτική, ενώ κινείται υπόγεια από την εξέλιξη της εσωτερικής πάλης του Τζαμίλ».
(Wietske Uneken,
http://www.movie2movie.nl)

«Ο Shargawi βγάζει ό,τι μπορεί από το καστ των άγνωστων, στην πλειοψηφία τους, ηθοποιών του, αποδεικνύοντας πως είναι με τη σειρά του ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. εντυπωσιακή είναι η δουλειά με την κάμερα».
(Jay Weissberg, Variety)

Οφθαλμός αντί οφθαλμού
«… Το παρελθόν μου με τρώει από μέσα» φωνάζει ένας νέος άντρας. Δεν θα μπορούσε να το αποδώσει καλύτερα. Γιατί το παρελθόν δεν είναι μια εξωτερική δύναμη που μας επιβάλλεται, αλλά μια εσωτερική ανάγκη να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στην Ιστορία. Αυτό προσπαθεί να κάνει και ο ήρωάς μας που έχει ως κινητήρια δύναμη, όχι τη λογική, όχι το συναίσθημα, όχι το έθνος, τις πατρίδες ή τη θρησκεία, αλλά την αγωνία του να είναι μέλος μιας κοινότητας. Ο ήρωάς μας δεν συνδέει την παράδοση με τη μοίρα. Παίρνει στα χέρια του τη ζωή του (άρα και το θάνατό του). Θα μπορούσε να έχει τα χαρακτηριστικά ενός αντιήρωα, αλλά η πάλη του με τα ηθικά διλήμματα του χαρίζουν μια άλλη ποιότητα- αυτή του συμβόλου: Στο πρόσωπο του Τζαμίλ φαίνεται να συγκλίνουν όλες οι εκδοχές του πώς βλέπει ένας δυτικός τους ανθρώπους από τη Μέση Ανατολή: άλλοτε σαν πλάσματα εξωτικά (θυμηθείτε το χορό της αγαπημένης του Τζαμίλ), άλλοτε σαν πλάσματα θερμόαιμα, σαν σύγχρονοι Οθέλλοι που παραδίνονται στα πάθη τους. Κι όμως, πέρα από αυτό, ο χαρακτήρας του Τζαμίλ είναι πολύπλοκος, γεμάτος εντάσεις και αντιθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η ιστορία του Τζαμίλ λαμβάνει χώρα στη Δανία, την ίδια χώρα που πριν από μερικά χρόνια κλονίστηκε από τα σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσιεύτηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. Η πόλη της Κοπεγχάγης προσφέρει το φόντο για την ανάπτυξη της ιστορίας, θα μπορούσε όμως να είναι οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μητρόπολη στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Από την άλλη, ο 34χρονος Ομάρ Σαργκαουί, γόνος Παλαιστίνιου πατέρα και Δανέζας μητέρας, είναι ο πιο κατάλληλος για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο ενός Άραβα που ψάχνει την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αλλάζει, μακριά από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ο Σαργκαουί ξεκίνησε την καριέρα του ως (αυτοδίδακτος) φωτογράφος. Το «Τζαμίλ» ξεκίνησε να το δουλεύει το 2003 και στην αρχή προγραμμάτιζε να το γυρίσει απλώς ως ταινία μικρού μήκους. τα ζητήματα που ανοίγει όμως, δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε λίγα μόλις λεπτά. Στο σενάριο συνοδηγός του γίνεται ο 65χρονος Μogens Rukov, ένας από τους αναμορφωτές του δανέζικου κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας, που έβαλε την υπογραφή του και σε ταινίες όπως η «Οικογενειακή γιορτή» του Τόμας Βίντεμπεργκ, η «Κληρονομιά» του Περ Φλι, και η «Ερωτική αναπαράσταση» του Κρίστοφερ Μπόε. Στα 89 λεπτά του ντεμπούτου του, λοιπόν, με όχημα μια συγκλονιστική ιστορία, ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές του αραβικού ζητήματος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Σε έναν κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όπου οι Άραβες ταυτίζονται με τους τρομοκράτες, σε αεροδρόμια σε πόλεις του κόσμου όπου οι Άραβες επιβάτες συγκεντρώνουν τα πλάγια βλέμματα των συνεπιβατών τους, σε πόλεις γεμάτες από Άραβες μετανάστες που αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τελευταίας κατηγορίας, σε μια γλώσσα που δαιμονοποιεί τους Άραβες, μεγαλώνει η ανάγκη για σινεμά βαθιά ανθρωποκεντρικό, σαν κι αυτό του Σαργκαουί. Ο σκηνοθέτης κρατά την κάμερα στο χέρι, κάνει close-ups στα πρόσωπα των ηρώων του, ακολουθεί καταιγιστικούς ρυθμούς και χτίζει μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας και, χάρη στο ρεαλιστικό του ύφος μας δίνει μια γεύση από έναν πολιτισμό τόσο κοντά, τόσο μακριά από το δικό μας. Ακριβώς γιατί ο κινηματογράφος, δείχνοντάς μας το βλέμμα του «Άλλου», μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε, όπως ο Τζαμίλ, και τους ίδιους τους εαυτούς μας.


7 σχόλια:

Seven Films είπε...

Τοποθετημένο στην αραβική κοινότητα της Κοπεγχάγης, το φιλμ του Ομάρ Σαργκάουι ακολουθεί τον επώνυμο ήρωά του στη διάρκεια μιας μέρας. Το αρχαίο μίσος ανάμεσα στους σηίτες και του σουνίτες Άραβες και η πίεση να εκδικηθεί το φόνο της μητέρας του τον οδηγούν σε μια αδιέξοδη πορεία σύγκρουσης, το φινάλε της οποίας μπορεί να γραφτεί μόνο με αίμα. Η «τιμή», το καθήκον, ο ανδρισμός δεν αφήνουν τη λογική να επιπλεύσει σε αυτή την οικογενειακή τραγωδία, που χρωματίζεται με βία και χτυπά με δύναμη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Η δυνατή σκηνοθεσία εξασφάλισε το Χρυσό Τίγρη στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Κοντινά πλάνα αποτυπώνουν τα εσωτερικά πάθη και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αδιεξόδου, ενώ το νευρικό μοντάζ και η κάμερα στον ώμο αποδίδουν το άγχος και κινούν το σασπένς, με το «Daret il Ayam» της Ομ Καλσούμ (μέγιστης τραγουδίστριας-συμβόλου της ενότητας του αραβικού κόσμου) που ακούγεται τμηματικά να συνοδεύει ως τραγική ειρωνεία. Η ανάγκη του Σαργκουί στην πρώτη του ταινία να υψώσει μια κραυγή ενάντια στην προκατάληψη τον οδήγησε στην παντελή έλλειψη ελπίδας μέσα στο έργο του, πράγμα που αποτελεί και το αδύνατο σημείο. Ο ίδιος ζόφος φαίνεται και από τη σχεδόν πλήρη απουσία της Δανίας, ως τόπου, από τα πλάνα.

ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

Ο Τζαμίλ, ένας Σουνίτης Άραβας μετανάστης δεύτερης γενιάς στην Κοπεγχάγη, καλείται να πάρει εκδίκηση για τη βίαιη δολοφονία της μητέρας του από μια αντίζηλη συμμορία Αράβων Σιιτών. Ενώ ζούσε μέχρι πρότινος μια ήσυχη ζωή με τη σύζυγό του και το μικρό του γιο, και αν και ο ίδιος ο πατέρας του αρνείται να συνεχίσει τον κύκλο αίματος που έχουν διαγράψει Σιίτες και Σουνίτες για εκατοντάδες χρόνια, δέχεται πιέσεις από το υπόλοιπο περιβάλλον του αλλά και από τη συνείδησή του. Και ενώ η τελευταία έχει διαμορφωθεί από μια σειρά παραγόντων, όπως η θρησκεία του, η ισλαμική παράδοση, η κοινωνία όπου μεγάλωσε αλλά και η κοινωνία στην οποία ζει τώρα πια, ο ήρωας προχωρά προς την πράξη εκδίκησης, ζυγίζοντας όλες αυτές τις παραμέτρους, και, κυρίως, σκεπτόμενος το μέλλον του γιου του που ήδη κινδυνεύει.
Βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, η ταινία του Σαργκαουί εξετάζει με νεύρο ένα δίλημμα με πολιτιστικές και θρησκευτικές προεκτάσεις. Ο Τζαμίλ βασανίζεται και κουβαλάει τη βιβλική εκδίκηση στο βαρύ βλέμμα του. Ο Σαργκαουί δεν αρκείται σε μια στοχαστική μαρτυρία αλλά επιμένει στην πλοκή και στη δράση. Μερικές φορές το παρακάνει, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί μέσω της σωματικής περιπέτειας δίνει σάρκα σε μια παμπάλαια έ
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Ο Τζαμίλ, ένας Σουνίτης Άραβας μετανάστης δεύτερης γενιάς στην Κοπεγχάγη, καλείται να πάρει εκδίκηση για τη βίαιη δολοφονία της μητέρας του από μια αντίζηλη συμμορία Αράβων Σιιτών. Ενώ ζούσε μέχρι πρότινος μια ήσυχη ζωή με τη σύζυγό του και το μικρό του γιο, και αν και ο ίδιος ο πατέρας του αρνείται να συνεχίσει τον κύκλο αίματος που έχουν διαγράψει Σιίτες και Σουνίτες για εκατοντάδες χρόνια, δέχεται πιέσεις από το υπόλοιπο περιβάλλον του αλλά και από τη συνείδησή του. Και ενώ η τελευταία έχει διαμορφωθεί από μια σειρά παραγόντων, όπως η θρησκεία του, η ισλαμική παράδοση, η κοινωνία όπου μεγάλωσε αλλά και η κοινωνία στην οποία ζει τώρα πια, ο ήρωας προχωρά προς την πράξη εκδίκησης, ζυγίζοντας όλες αυτές τις παραμέτρους, και, κυρίως, σκεπτόμενος το μέλλον του γιου του που ήδη κινδυνεύει.
Βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, η ταινία του Σαργκαουί εξετάζει με νεύρο ένα δίλημμα με πολιτιστικές και θρησκευτικές προεκτάσεις. Ο Τζαμίλ βασανίζεται και κουβαλάει τη βιβλική εκδίκηση στο βαρύ βλέμμα του. Ο Σαργκαουί δεν αρκείται σε μια στοχαστική μαρτυρία αλλά επιμένει στην πλοκή και στη δράση. Μερικές φορές το παρακάνει, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί μέσω της σωματικής περιπέτειας δίνει σάρκα σε μια παμπάλαια έ
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Ο Τζαμίλ, ένας σουνίτης άραβας μετανάστης δεύτερης γενιάς στην Κοπεγχάγη, βρίσκεται ενώπιον ενός τρομερού διλήμματος όταν καλείται να πάρει εκδίκηση για τη βίαιη δολοφονία της μητέρας του από μια αντίζηλη συμμορία αράβων σιιτών. Ενώ ζούσε μέχρι πρότινος μια ήσυχη ζωή με τη σύζυγό του και τον μικρό του γιο, και αν και ο ίδιος ο πατέρας του αρνείται να συνεχίσει τον κύκλο αίματος που διαγράφουν σιίτες και σουνίτες για εκατοντάδες χρόνια, δέχεται πιέσεις από το υπόλοιπο περιβάλλον του αλλά και από τη συνείδησή του. Και ενώ η τελευταία έχει διαμορφωθεί από μια σειρά παραγόντων, όπως η θρησκεία του, η ισλαμική παράδοση, η κοινωνία όπου μεγάλωσε αλλά και η κοινωνία στην οποία ζει τώρα πια, ο ήρωας προχωρά προς την πράξη εκδίκησης, ζυγίζοντας όλες αυτές τις παραμέτρους και κυρίως σκεπτόμενος το μέλλον του γιου του που ήδη κινδυνεύει. Τοποθετημένο ολοκληρωτικά στους κόλπους της κοινότητας των μεταναστών και γυρισμένο με ένταση και αίσθηση του επείγοντος που διατρέχει την ιστορία του, το «Τζαμίλ» κέρδισε τη Χρυσή Τίγρη στο περσινό Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Η βίαιη και ηλεκτρισμένη ματιά στο χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας μπορεί να μη φέρνει κάτι αληθινά καινούργιο στο σινεμά, χτίζεται όμως μεθοδικά, κλιμακούμενα και πετυχημένα και κατορθώνει να κοιτάξει με διαπεραστική ματιά και απολύτως ενδιαφέροντα τρόπο έναν μικρόκοσμο και έναν χαρακτήρα και κατορθώνει να χτυπά με ένταση τις αισθήσεις, ακόμη κι αν η ιστορία του μοιάζει γνώριμη και η κατάληξή της μάλλον προδιαγεγραμμένη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΠΟΝΤΙΚΙ ART

Seven Films είπε...

Η ταινία, φυσικά, δεν ασχολείται με το κύριο, αλλά με το επί μέρους! Ασχολείται με τα «εσωτερικά» ζητήματα που έχουν να επιλύσουν οι Αραβες και όχι με το γενικό (Αμερική, Ισραήλ κλπ.). Ασχολείται με τη μεταξύ τους μακροχρόνια έχθρα η οποία, άλλοτε έχει θρησκευτικά αίτια και άλλοτε άλλων ειδών προκαταλήψεις, το ίδιο αναχρονιστικές και το ίδιο επικίνδυνες.

Το «Πορεύσου εν Ειρήνη», είναι μια πολύ σκληρή και ρεαλιστική ταινία η οποία παρακολουθεί με σκληρό και ρεαλιστικό τρόπο (τρομερά εκφραστικές όλες οι φάτσες των ηθοποιών και πολύ δυνατές οι σκηνές των συγκρούσεων) τη μάχη που δίνει ένας Αραβας μετανάστης στη Δανία να κόψει τη συνέχεια της μακρόχρονης θρησκευτικής σφαγής ανάμεσα στους Σιίτες και στους Σουνίτες! Αυτός αρνείται να συνεχίσει αυτόν τον παρανοϊκό αιματηρό χορό και μάλιστα σε ουδέτερο έδαφος (Δανία). Για τη στάση του αυτή, βέβαια, έρχεται αντιμέτωπος με εχθρούς και φίλους.

Το τίμημα, που καλείται να πληρώσει ο νεαρός ειρηνόφιλος και αρνητής της αδελφοκτονίας μετανάστης, είναι πολύ βαρύ. Ο ίδιος αποφασίζει να το πληρώσει μέχρι το τέλος. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι το τι θα κάνει ο θεατής. Προπαντός ο Αραβας θεατής! (Ωραίες σκηνές, ωραία πλάνα, θαυμάσια μουσική επένδυση).
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Seven Films είπε...

Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει κατακτήσει το φεγγάρι και να έχει αναπτυχθεί σε τόσα διαφορετικά επίπεδα, τεχνολογικά και διανοητικά, κι όμως να σκιάζουν την ζωή του ακόμα οι "παιδικές ασθένειες" της προϊστορικής του ύπαρξης, όταν κατέφευγε στη βία για ασήμαντη αφορμή, όταν ως άλλος βιβλικός Κάιν θόλωνε το μυαλό του η δίψα να χύσει το αίμα του διπλανού του για να τον εκδικηθεί ξεχνώντας ότι έτσι χύνει αδερφικό αίμα; Αυτό το αναπάντητο ερώτημα θίγει η ταινία τοποθετώντας το στο πλαίσιο μιας ιστορίας βεντέτας μεταξύ μουσουλμάνων μεταναστών στη Δανία που αλληλοεξοντώνονται μην μπορώντας να προοδεύσουν και αφήνοντας το μίσος να κυριεύσει τη ζωή τους και να τους ωθεί εκτός ελέγχου!

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Omar Shargawi, επαγγελματίας φωτογράφος και παιδί Παλαιστινίου μετανάστη στην Κοπεγχάγη και Δανής, στήνει ένα παράλληλο σύμπαν αξιών στην ανεκτική δανέζικη πρωτεύουσα εστιάζοντας στη ζωή, στα ήθη και στα έθιμα της αραβικής κοινότητας της πόλης. Με ρυθμούς ενός καλοκουρδισμένου ως το συγκλονιστικό φινάλε θρίλερ ο Shargawi σχολιάζει την αναπόδραστη έλξη που ασκεί στους άραβες συμπατριώτες του η βία και η εκδίκηση όταν αυτή συμπλέκεται με την προαιώνια αντιπαλότητα μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Μια κουλτούρα που αποτελείται από κανόνες υπακοής στην τιμή και στο καθήκον, ένας πολιτισμός που ξεχειλίζει από τεστοστερόνη και που ο ανδρισμός είναι ισοδύναμο της ετοιμότητας κάποιου να χύσει το αίμα όποιου τον πλήγωσε, πρόδωσε, ατίμωσε κλπ.

Μια διαφορετική ευρωπαϊκή ταινία γεμάτη όμορφες εικόνες, γνωριμη στο δανέζικο σινεμά σκηνοθετική εμμονή με τα κοντινά πλάνα και την κάμερα στο χέρι, ένα εκπληκτικό soundtrack με αραβικές μουσικές και πάνω από όλα πολύ καλά αξιοποιημένες ιδέες από έναν insider στο ψηφιδωτό των μουσουλμανικών κοινοτήτων της Ευρώπης, που ξέρει να αποτυπώνει πολύ καλά τα διλήμματα και τις συγκρούσεις στην κουλτούρα αυτών των κοινοτήτων! Βραβεύτηκε στο περσινό Φεστιβάλ του Ρόττερνταμ και ελπίζω να μην περάσει απαρατήρητη τώρα που προβάλλεται στην Ελλάδα!
europanos(http://cineparmenos.blogspot.com)