Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

MOON του Ντανκαν Τζόουνς



Σκηνοθεσία: Ντάνκαν Τζόουνς (Duncan Jones)
Σενάριο: Ντάνκαν Τζόουνς, Νέιθαν Πάρκερ (Duncan Jones, Nathan Parker)
Φωτογραφία: Γκάρι Σω (Gary Shaw)
Μουσική: Κλιντ Μανσέλ (Clint Mansell)
Παίζουν: Σαμ Ρόκγουελ, Κέβιν Σπέισι (Sam Rockwell, Kevin Spacey, Dominique McElligot, Robin Chalk)
Έτος παραγωγής: 2009
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο (UK)
Γλώσσα: Αγγλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 97’
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.moonthemovie.com/

Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας
που μιλάει για κάτι τόσο γήινο :
την ανθρώπινη μοναξιά!
Βρισκόμαστε στο εγγύς μέλλον. Ο αστροναύτης Σαμ Μπελ κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης και το τριετές συμβόλαιο του με την εταιρεία Lunar Α.Ε. φτάνει στο τέλος του. Αποστολή του είναι να εξορύξει Ήλιο-3, το στοιχείο που αποτελεί πλέον τη βασική πηγή ενέργειας της Γης. Είναι μια μοναχική δουλειά, που γίνεται ακόμα δυσκολότερη λόγω ενός ελαττωματικού δορυφόρου που δεν του επιτρέπει την επικοινωνία με την πατρίδα, παρά μόνο με μαγνητοσκοπημένα μηνύματα.
Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο χρόνος του στο φεγγάρι τελειώνει και ο Σαμ είναι έτοιμος επιστρέψει σε τρεις μόλις βδομάδες στη γυναίκα του, Τες, και την τρίχρονη κόρη τους, Ιβ. Επιτέλους θα εγκαταλείψει την απομόνωση του «Σάρανγκ», της διαστημικής βάσης που ήταν το σπίτι του για τόσο καιρό, και θα μπορέσει να μιλήσει με κάποιον άλλον εκτός από το «Γκέρτι», το καλοκάγαθο αλλά απλοϊκό κομπιούτερ της βάσης.
Ξαφνικά όμως, η υγεία του Σαμ χειροτερεύει. Έντονοι πονοκέφαλοι, παραισθήσεις και έλλειψη συγκέντρωσης οδηγούν σε ένα παρ’ ολίγον θανατηφόρο ατύχημα, σε μια συνηθισμένη διαδρομή στην επιφάνεια της σελήνης με το διαστημικό του όχημα. Καθώς αναρρώνει πίσω στη βάση (χωρίς να θυμάται καν το πώς έφτασε εκεί), ο Σαμ συναντά μια νεότερη, πιο επιθετική μορφή του εαυτού του, που διατείνεται πως βρίσκεται εκεί για να εκπληρώσει το ίδιο τριετές συμβόλαιο που έφερε και τον ίδιο στη σελήνη μερικά χρόνια πριν.
Αντιμέτωπος με κάτι που μοιάζει με έναν κλώνο του νεότερου εαυτού του, και περιμένοντας μια ομάδα τεχνικών που καταφτάνει στο φεγγάρι για να διορθώσει τα τεχνικά προβλήματα της βάσης, ο Σαμ προσπαθεί, με το χρόνο να τρέχει εναντίον του, να ανακαλύψει τί πραγματικά συμβαίνει και ποιά είναι τα αληθινά σχέδια της εταιρίας που τον έστειλε εκεί.


Σχόλιο:
«Ground Control to Major Tom
Your circuit’s dead,
there’s something wrong.
Can you hear me Major Tom?»
-Space Oddity, David Bowie

Με έναν μόνο ηθοποιό επί της οθόνης (τον Σαμ Ρόκγουελ σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ υποκριτικής) και αξιοποιώντας τη ψυχρή όσο και εκφραστική φωνή του Κέβιν Σπέισι (που δανείζει τη φωνή του στον μοναδικό «φίλο» του πρωταγωνιστή, το κομπιούτερ Γκέρτι), ο πρωτάρης Ντάνκαν Τζόουνς έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς όπου κι αν έχει προβληθεί. Αναπαράγοντας δημιουργικά τα πρότυπα των παλιών καλών ταινιών του είδους που άφησαν εποχή και συνδυάζοντάς τα με τη σύγχρονη αντίληψη περί επιστήμης και διαστήματος, δημιουργεί μια σκεπτόμενη όσο και βαθιά ρομαντική ταινία, που επιστρέφει στις ρίζες των φιλμ sci fi. Μεταφέροντας την πλοκή στο διάστημα, μακριά από τη φασαρία και τους αντιπερισπασμούς της γης, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Χτίζοντας την πλοκή με τρόπο αριστοτεχνικό οδηγεί σε μια ανατροπή που αλλάζει δραματικά τα δεδομένα, χωρίς όμως να χάνει ούτε κατ’ ελάχιστον από την ουσία του. Μελλοντολογικό όσο και επίκαιρο, μελαγχολικό όσο και αισιόδοξο, το φιλμ του Ντάνκαν Τζόουνς μας πηγαίνει σε ένα διαστημικό ταξίδι ενδοσκόπησης στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ..και της ανθρώπινης φύσης.



Δήλωση του Σκηνοθέτη A!:
«Ήμουν πάντα φαν των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Στο δικό μου μυαλό, η χρυσή εποχή της επιστημονικής φαντασίας ήταν η δεκαετία του ’70 και οι αρχές του ’80, όταν έργα όπως το «Silent Running», το «Alien», το «Blade Runner» και το «Outland» διηγούνταν ανθρώπινες ιστορίες σε φουτουριστικά περιβάλλοντα. Ήθελα πάντα να φτιάξω ένα έργο που θα μπορούσε να αποτελεί μέρος αυτής της λογικής.
Υπάρχουν αναμφίβολα πολύ λιγότερα φιλμ επιστημονικής φαντασίας αυτού του είδους σήμερα. Δε ξέρω γιατί. Έχω ωστόσο μια θεωρία: νομίζω ότι την τελευταία εικοσαετία οι δημιουργοί έχουν επιτρέψει στους εαυτούς τους να ντρέπονται κατά κάποιον τρόπο για τη φιλοσοφική πλευρά της επιστημονικής φαντασίας. Είναι ανεκτό να ενθουσιαζόμαστε με τα εντυπωσιακά τεχνικά εφέ και να κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα τους πρωτόγνωρους ορίζοντες που ξανοίγονται, αλλά δεν πρέπει να το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι η επιστημονική φαντασία πρέπει να είναι κάτι το επιπόλαιο, κάτι που αφορά μόνο ελαφρόμυαλους εφήβους. Μας έχουν πει ότι τα παλιά φιλμ, τα «Outland» και τα «Blade Runner» ήταν πολύ καταθλιπτικά, πολύ κλαψιάρικα.
Νομίζω πως αυτό είναι γελοίο. Οι άνθρωποι που εκτιμούν το είδος της επιστημονικής φαντασίας θέλουν το καλύτερο για τον κόσμο, αλλά αντιλαμβάνονται ότι μαθαίνεις πολλά εξερευνώντας και τις περισσότερο δυσοίωνες εκδοχές γι’ αυτόν. Γι’ αυτό ακριβώς το «Blade Runner» ήταν τόσο ιδιοφυές. Χρησιμοποίησε το μέλλον για να μας κάνει να κοιτάξουμε τις βασικές ανθρώπινες αξίες με μια φρέσκια ματιά. Κατανόηση. Ανθρωπιά. Πως ορίζει κανείς αυτά τα πράγματα; Ήθελα να καταπιαστώ μ’ αυτά τα ερωτήματα.
Πριν μερικά χρόνια διάβασα το βιβλίο «Entering Space» του φημισμένου μηχανικού διαστήματος Robert Zubrin. Ο Zubrin τεκμηρίωνε με απόλυτα επιστημονικό και πειστικό τρόπο το γιατί και με ποιόν τρόπο θα πρέπει η ανθρωπότητα να δημιουργήσει αποικίες στο ηλιακό μας σύστημα. Ήταν κάτι σαν οδηγός για αρχάριους εξερευνητές του διαστήματος, και λάμβανε υπόψη και τις δημοσιονομικές προεκτάσεις που θα έκαναν την εποίκηση του διαστήματος ελκυστικότερη για την καταναλωτική μας κοινωνία. Ένα από τα πρώτα βήματα που πρότεινε ήταν να εγκαταστήσουμε μια εξορυκτική εγκατάσταση για παραγωγή Ηλίου-3 στο φεγγάρι, ώστε να εξασφαλίσουμε καύσιμο για γεννήτριες που θα λειτουργούν με σύντηξη.
Το βιβλίο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι αυτό το πρώτο βήμα για την εποίκηση του διαστήματος, ένα βήμα που θα γινόταν περισσότερο για κέρδος παρά για καθαρά επιστημονικούς σκοπούς, ήταν μια συναρπαστική σύγκρουση συμφερόντων. Οι επιχειρήσεις από τη φύση τους θα επεδίωκαν να εξαγάγουν με κάθε τρόπο τη μεγαλύτερη δυνατή ποσότητα πρώτων υλών με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Έτσι γίνεται η σωστή δουλειά. Αλλά χωρίς ντόπιους ανθρώπους, χωρίς οργανισμούς προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή κάποιον ανώτερο για να επιβλέπει τα όσα γίνονται, τί θα προσπαθούσαν άραγε να κάνουν οι εταιρείες; Ακόμα και η πιο καλοήθης, η πιο «οικολογική» εταιρεία, τί θα ήταν διατεθειμένη να κάνει, χωρίς έλεγχο; Πως θα χρησιμοποιούσαν έναν μοναχικό εργάτη που δουλεύει σε μια βάση στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης;
Αυτές είναι κάποιες από τις βασικές ιδέες που διαμόρφωσαν το πλαίσιο της επιστημονικής φαντασίας στο οποίο διαδραματίζεται το «Moon», όμως αυτές ίσως συσκοτίζουν την ουσία της ταινίας: το ανθρώπινο στοιχείο της. Το «Moon» είναι ένα έργο για την αποξένωση. Για το πώς δίνουμε ανθρώπινη υπόσταση στην τεχνολογία, για το πώς η παράνοια χτυπά έναν άνθρωπο όταν ζει και βιώνει σχέσεις εξ αποστάσεως. Και για το πώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Είναι ίσως πολλά για να χωρέσουν σε μια μικρή ανεξάρτητη παραγωγή, αλλά αυτό ενδεχομένως ήταν και το καλύτερο πεδίο για να το δοκιμάσω. Άλλωστε δεν είναι και τίποτα παραπάνω από «επιστημονική φαντασία».

Δήλωση του Σκηνοθέτη B!:
Η ταινία είναι ταυτόχρονα ενας ύμνος στην ερωτική απώλεια:

“Και ποιος δεν έχει ζήσει κάτι τέτοιο; Ποιος δεν έχει πέσει στα πατώματα, δεν έχει πιει ατελείωτες ποσότητες αλκοόλ, δεν έχει ξεφτιλιστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για ένα μεγάλο ή μικρό έρωτα; Εγώ έζησα την απόλυτη μοναξιά όταν ήμουν με μια κοπέλα, την οποία ακολούθησα από την Αγγλία στην Αμερική. Αρχικά ένιωθα αμήχανα που βρισκόμουν σε μια ξένη χώρα εξαιτίας της κι έτσι θέλησα να ασχοληθώ με κάτι άλλο παράλληλα, για να μη νιώθω εγώ – και να μη νιώθει κι εκείνη - πως εξαρτώμαι από την ύπαρξή της. Ξέρεις τώρα πώς είναι αυτά τα ανόητα παιχνίδια του έρωτα. Από αμηχανία, λοιπόν, έμεινα για τρία χρόνια δίπλα της. Το καλό είναι πως προσπαθώντας να απασχολήσω τον εαυτό μου πήρα bachelor στη Φιλοσοφία στο Κολέγιο του Wooster στο Ohio και Phd στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Tennessee. Μόλις συνειδητοποίησα πως δίπλα της δεν είμαι καθόλου ο εαυτός μου, επέστρεψα στην Αγγλία και άρχισα μαθήματα Σκηνοθεσίας στο London Film School. Αν και η σχέση μας συνεχίστηκε εξ αποστάσεως για μερικούς ακόμη μήνες, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν άξιζα ούτε εγώ ούτε εκείνη τέτοιου είδους ταλαιπωρία. Μια σχέση – πάνω απ’ όλα – πρέπει να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αισιόδοξο, δημιουργικό και όχι μίζερο και ανασφαλή.”




Tips:
· Ο σκηνοθέτης Ντάνκαν Τζόουνς (του οποίου το πραγματικό όνομα είναι το σαφώς πιο ευφάνταστο Zowie Bowie) είναι γιος του τραγουδιστή Ντέιβιντ Μπάουι από τον πρώτο του γάμο, με την Άντζελα Μπάουι.

· Πρόκειται για το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ντάνκαν Τζόουνς.

· Τη μουσική επένδυση της ταινίας έχει αναλάβει ο Κλιντ Μανσέλ, γνωστός για την επί χρόνια συνεργασία του με τον Ντάρεν Αρονόφσκι (έχει γράψει, μεταξύ άλλων, μουσική για τις ταινίες «Π», «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», «Η πηγή της ζωής»).

· Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν μόλις 33 ημέρες, ενώ οι σκηνές που διαδραματίζονται στην επιφάνεια της σελήνης, δε γυρίστηκαν χρησιμοποιώντας ψηφιακά εφέ, αλλά με μοντέλα-μινιατούρες των εξωτερικών χώρων.


Βραβεία- Συμμετοχές :
Βραβείο Michael Powell για Καλύτερη Νέα Μεγάλου Μήκους Βρετανική Ταινία, στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009
Golden Space Needle Award στο Seattle International Film Festival
Βραβείο καλύτερης Ευρωπαικής ταινίας φαντασίας στο φεστιβαλ Espoo Cinι International Film Festival της Φιλανδίας.
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Sundance 2009
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Tribeca 2009
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Φιλαδέλφεια
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κλίβελαντ
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Σαν Φραντσίσκο
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ SXSW (South By Southwest) 2009
Χρυσή Αθήνα (1ο βραβείο) στο Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Αθήνα 2009

Διεθνή ΜΜΕ:
«To Moon του Ντάνκαν Τζόουνς είναι η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχουμε δει εδώ και 20 χρόνια».
-Cole Smithey,
www.colesmithey.com

«Το Moon καταφέρνει κάτι το φανταστικό: μοιάζει γνώριμο και κοινότυπο, μα τελικά ξεπερνά τις προσδοκίες ενός τυπικού φιλμ επιστημονικής φαντασίας και σε ξαφνιάζει ξανά και ξανά. Μελαγχολικό, καθηλωτικό και με τις κατάλληλες δόσεις μυστηρίου και δράματος χαρακτήρων, σε κρατάει σε αγωνία μέχρι την τελευταία σκηνή».
-Christy Lemire, AP Movie

«Ο Ρόκγουελ δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, που θυμίζει αυτή του Τζέρεμι Άιρονς στους «Διχασμένους» του Κρόνεμπεργκ».
-Patrick Z McGavin, Screen Daily

«Ένα από τα πιο συναρπαστικά φιλμ επιστημονικής φαντασίας της τελευταίας εικοσαετίας».
-Sott Weinberg, FEARnet

«Γιατί δε βλέπουμε συχνότερα ταινίες τόσο καθηλωτικές;»
-Elizabeth Weitzman, New York Daily News

«O Τζόουνς σας ταξιδεύει πραγματικά στο φεγγάρι»
-Owen Gleiberman, Entertainment Weekly

«Το Moon είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του απειλούμενου είδους: του φιλμ επιστημονικής φαντασίας»
-Roger Ebert, Chicago Sun Times

«Αυτός ο καθηλωτικός γρίφος σε χτυπά δυνατά από εκεί που δεν το περιμένεις»
-Peter Travers, Rolling Stone

«Στο Moon υπάρχουν αναφορές και επιρροές από διάφορα έργα και σκηνοθέτες: η ειλικρίνεια των έργων επιστημονικής φαντασίας του’70 όπως το Silent Running, η απόκοσμη μοναξιά και το όραμα του Solaris, ο παγωμένος φουτουρισμός του 2001, οι ωμές αλήθειες των θεατρικών του Ντέιβιντ Μάμετ, οι ιδέες και οι τεχνικές κάποιων από τον καλύτερων φιλμ του Κρόνεμπεργκ. Αλλά είναι συγχρόνως κι ένα απόλυτα πρωτότυπο φιλμ».
-James Rocchi, Cinematical

To Moon είναι το καλύτερο παράδειγμα ταινίας επιστημονικής φαντασίας που με επιδεξιότητα αποτυπώνει την επαφή του ανθρώπινου είδους με την νοημοσύνη των υπολογιστών
Roger Ebert

Η ταινία είναι εξαίσια. Είναι κινηματογράφος που σε κάνει να σκεφτείς όσο απολαμβάνεις. Είναι καλοφτιαγμένο και διαθέτει μια εξαιρετική διπλή ερμηνεία από τον Σαμ Ρόκγουελ.


Το Moon είναι μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη
James Rocchi Cinematical

Η μελαγχολία συναντά την ελπίδα στο Moon .

USA TODAY

Το "Moon" είναι η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που πάει μπροστά το είδος.
Cole Smithey Rooten Tomatoes

Το ‘Moon” είναι επιτέλους η πρώτη ουσιαστική ταινία επιστημονικής φαντασίας toy 21ου αιώνα,
Screen International

Ότι καλύτερο με θέμα το διάστημα που γυρίστηκε τα τελευταία 20 χρόνια
Village Voice

Μια μεγάλη διπλή ερμηνεία από τον Σαμ Ρόκγουελ
Brian Ornford


Το Moon είναι μια δυνατή πρόκληση που στηρίζεται στις ιδέες αντί στα εφέ από κομπιούτερ, κι αυτό είναι που το κάνει σημαντικό
Rolling Stone Magazine

17 σχόλια:

Seven Films είπε...

Μια από τις αρτιότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που αντλεί δύναμη από φιλμ όπως το 2001 και το SOLARIS, από αντισυμβατικά sci-fi των αρχών του '70 σαν το Soylent Green με τον E.Robinson (1973) , αλλά και τον μοναχικό κοσμοναύτη του Eden.

Ο Σαμ Μπελ (ο Σαμ Ρόκγουελ στην καλύτερη του έως τώρα ερμηνεία, αντάξια για υποψηφιότητα Oscar), είναι εργαζόμενος με τριετές συμβόλαιο το οποίο σύντομα λήγει σε μια ιδιωτική σεληνιακή βάση της εταιρείας Λούνα. Τέτοιες βάσεις στο κοντινό μέλλον έχουν δώσει λύση στο ενεργειακό πρόβλημα της γης με την διαρκή εξόρυξη και επεξεργασία ενός στοιχείου απαραίτητου για ελεγχόμενη πυρηνική σύντηξη. Ο Σαμ νοιώθει μόνος έχοντας ως μονη παρέα ένα robot που θυμίζει τρομερά τον Hal 9000 του Κιούμπρικ, μόνο που εδώ η λειτουργία του είναι ακριβώς η αντίστροφη (Θα βοηθήσει τον Σαμ στην κρίσιμη στιγμή αντί να επιχειρήσει να τον καταστρέψει βάζοντας την επιβίωση του ως ύψιστο στόχο της ζωής του).

Ο Σαμ θέλει να επιστρέψει στη γη, στην οικγένειά του, να βρεθεί κοντά στην κόρη του αφού λόγω βλάβης(;) του δορυφόρου δεν μπορεί να επικοινωνήσει! Ένα ατύχημα τον φέρνει αντιμέτωπο με την τρομακτική πραγματικότητα ενός βάρβαρου και κυνικού πολιτισμού που η μόνη του αξια είναι η επιδίωξη της ανάπτυξης και του κέρδους!

Εικόνες σπάνιας ομορφιάς λουσμένες από ένα ιριδίζον νυκτερινό φως στο κάδρο. Χαρακτηριστικές σκηνές με "ποιοτική διαφορά" στην ένταση είναι: η στιγμή που ο Σαμ κλαίει πλήρως αποκομμένος - μέσα στο σεληνιακό όχημα μεταφοράς προσωπικού - με θέα την γη και την ψυχρότητα του διαστήματος και η βαθύτατη ευαισθησία του ρομπότ Γκέρτι, μπροστά σε μια ανθρωπότητα που οι μηχανές της έχουν γίνει πιο ανθρώπινες από τα ίδια τα μέλη της.

Κομψοτέχνημα...

Γιάννης Ραουζαίος www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Βρισκόμαστε στο εγγύς μέλλον και παρακολουθούμε την καθημερινότητα του Sam Bell (ο Sam Rockwell, σ' ένα συγκλονιστικό one man show), ενός αστροναύτη-εργάτη που επί 3 χρόνια δουλεύει σ' ένα διαστημικό σταθμό στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Αποστολή του είναι η εξόρυξη Ηλίου-3, του στοιχείου που αποτελεί πλέον τη βασική πηγή ενέργειας της Γης, για λογαριασμό της πολυεθνικής εταιρίας Lunar. Ζώντας ολομόναχος στο σταθμό και με μοναδική του παρέα τη φωνή του Gerty (η εκφραστικότατη φωνή του Kevin Spacey), του κεντρικού υπολογιστή-ρομπότ του συστήματος, η ζωή του είναι μονότονη και επαναλαμβανόμενη. Το μόνο που τον κρατά σε εγρήγορση είναι η σκέψη ότι το συμβόλαιό του με τη Lunar πλησιάζει στο τέλος του κι επιτέλους θα επιστρέψει στη Γη, όπου τον περιμένουν η γυναίκα και η κόρη του. Λίγες εβδομάδες όμως πριν από την πολυπόθητη επιστροφή του, εμφανίζει ξαφνικά περίεργα συμπτώματα: πονοκέφαλοι, ζαλάδες, έλλειψη συγκέντρωσης και παραισθήσεις, τον οδηγούν σε ένα παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα. Επιστρέφοντας στη βάση με μυστηριώδη τρόπο, συνέρχεται χωρίς συναίσθηση του πώς έφτασε εκεί, και βρίσκει κάποιον να τον περιμένει -κι είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να φανταστεί...

Ο πρωτάρης σκηνοθέτης Duncan Jones, χωρίς ίχνος εμπειρίας, με μικρό budget και χωρίς κανένα σχεδόν ψηφιακό εφέ, αποδεικνύει πως τα μόνα που χρειάζονται για να φτιάξεις ένα μικρό αριστούργημα είναι ένας ηθοποιός, ένα σενάριο με βάθος κι έξυπνες σκηνοθετικές επιλογές. Η επιστημονική φαντασία σπάνια αποδεικνύεται -τα τελευταία χρόνια- τόσο ουσιαστική και καίρια όσο στην περίπτωση του «Moon», που εκτός από σασπένς προσφέρει τροφή για σκέψη, χωρίς τους συνήθεις εκτυφλωτικούς αντιπερισπασμούς που συχνά βαραίνουν αυτό το παρεξηγημένο είδος.

Ο άνθρωπος μόνος απέναντι στην σκοτεινή πλευρά του, η ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τις λανθασμένες επιλογές της. Η ελεύθερη βούληση κι η δυνατότητα επιλογής σ' έναν κόσμο προγραμματισμένο να δρα με γνώμονα την απληστία και την έλλειψη ανθρωπιάς -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα διαστημικό ταξίδι ενδοσκόπησης στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης αλλά και της ανθρώπινης ψυχής, που δε θα μας κάνει εντύπωση αν ακουστεί στα βραβεία του φετινού φετσιβάλ.
Μαριάννα Ράντου www.cinemanews.gr

Seven Films είπε...

Το μήλο έπεσε κάτω από την μηλιά, έστω κι από την άλλη πλευρά του δέντρου. Ο γιος του David Bowie κάνει την πρεμιέρα του στην μεγάλη οθόνη θέτοντας σε χρήση, κι αυτός, την pop culture. Η ταινία του φανερώνει έναν δημιουργό που σέβεται το σινεμά, αρέσκεται στην άποψη της ευρείας μάζας, αλλά το pop σημαίνει και μικρή έκρηξη, εξού και το ποπ-κορν. Απογυμνώνοντάς το από την κύρια εικόνα που γίνεται εύκολα αρεστή, δεν θα βρεις, όσο κι αν αναζητήσεις, βαθύ σινεμά. Η ταινία είναι ίσως η αγαπημένη φούσκα της χρονιάς κι αυτό, στην προκειμένη, δεν το εκφέρω ως μεγάλο ελάττωμα…

Το σκηνικό και η φωτογραφία είναι δανεισμένα από το Άλιεν του Ridley Scott. Η στατικότητά του σε κάποια σημεία και η όλη του αίσθηση προετοιμάζουν για διαλόγους αλά Σολάρις. Το ρομπότ, ο Γκέρτι, είναι άμεση παραπομπή στον Χαλ, του 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Αυτό στα μαθηματικά λέγεται «δεδομένα». Πάμε και στις αφαιρέσεις. Η ταινία έχει ατμόσφαιρα θρίλερ, αλλά πουθενά αγωνία. Τα μικρά ερωτηματικά που θέτει πλάθουν ένα μυστήριο για να κινηθεί η πλοκή, αλλά ποτέ δεν ιντριγκάρουν σοβαρά. Οι διάλογοι δεν έχουν καμία φιλοσοφική υπόσταση και, γενικά, αν αναζητείτε έναν απόγονο των μεγάλων στιγμών της επιστημονικής φαντασίας, μην τον ψάξετε εδώ. Το ρομπότ δεν λέει τίποτα, είναι ένας χαρακτήρας βοηθητικός χωρίς συμμετοχή στον ψυχολογικό τομέα. Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι η παραδοσιακή της υπόσταση, η ορθή κινηματογράφηση, η λιτότητα στα ειδικά εφέ και η ερμηνεία του Sam Rockwell. Πιότερο, όμως, είναι μια χαμένη ευκαιρία για πολύ μεγάλο σινεμά και κάτι που χαϊδεύει τις αισθήσεις, αλλά τις αφήνει, εντέλει, ανέπαφες.

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής www.cine.gr

Seven Films είπε...

Όταν ακούμε sci-fi και βλέπουμε ένα υπεραισιόδοξο trend μας πιάνει ένα τρέμουλο τα τελευταία χρόνια. Όχι γιατί έχουμε θέμα με το είδος του sci-fi, άλλωστε ο κινηματογράφος είναι ένας, τα είδη είναι απλά εργαλεία για την εξερεύνηση του. Το τρέμουλο προκύπτει διότι τα τελευταία χρόνια το sci-fi genre έχει αυτοπεριοριστεί για ένα teenage κοινό. Καρπώνεται το έδαφος της ασύδοτης θεματικής (όχι δημιουργικής) ελευθερίας και παράγει μια σωρεία ασυνάρτητων μπουρδών! Με το Moon, αν και το διαστημικό επίπεδο προσφέρει άπλετο χώρο για χαοτικές μπουρδολογίες, τα πράγματα είναι για καλή μας τύχη πολύ καλύτερα!

Σε αντίθεση με την υπερφορτωμένη τάση του σύγχρονου sci-fi, o Duncan Jones σκηνοθετεί σε ένα extremely minimal περιβάλλον, απ` την παραγωγή που είναι εξαιρετικά μικρή, ως και το cast. Όλη η ταινία είναι παράσταση για έναν ρόλο, και αυτόν τον υποδύεται έξοχα ο Sam Rockwell, υποδυόμενος έναν αστροναύτη που εργάζεται, με τριετή σύμβαση, σε έναν διαστημικό σταθμό στο φεγγάρι, με μόνη συντροφιά ένα ρομπότ, τον GERTY, του οποίου τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Kevin Spacey. Η μονότονη καθημερινότητα-ρουτίνα του Sam Rockwell διαταράσσεται από ένα ατύχημα. Μετά το πέρας αυτού, θα μοιραστεί τη διαστημική του "σουίτα" με ένα ομοίωμα. Ομοίωμα μορφολογικό, ψυχολογικό και οντολογικό! Και από κοινού, οι δύο Sam Rockwell, καλούνται να λύσουν το μυστήριο της διπλής ύπαρξης τους. Τέλος, να μην παραλείψουμε ότι τη μουσική επιμελείται ο Clint Mansell!

Το Moon είναι μια ταινία που αναμένεται να συναρπάσει, με την αγνότητα και την καθαρότητα της. Ωστόσο, αν η υστερική παραφωνία του κλεισίματος απουσίαζε, θα ήταν ακόμα καλύτερα!

Η συνέχεια του κειμένου περιέχει spoilers! Ω, σύγχρονε άνθρωπε πόσο σε λυπάμαι! Μα πως τολμώ και σε αποκαλώ άνθρωπο. Είσαι μόνο ένας ανθρωπόμορφος κλώνος. Μορφολογικά μπορεί να `χεις ταυτότητα δική σου, αν αυτό σε κάνει να εφησυχάζεις. Ναι, διαφέρεις ως προς τη στρώση του παχουλού δέρματος, γιατί το καλούπι της κλωνοποίησης δεν ήταν άνθρωπος. Είσαι κλώνος μιας ιδέας. Όλες αυτές τις αντιδράσεις και τα ερεθίσματα που λογαριάζεις δικά σου δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας έκφυλης και σκοτεινής σποράς. Και όλες οι μνήμες σου δημιουργήθηκαν μέσα στα πλαίσια της συλλογικής και κοινωνικής ζωής σου. Μέσα, πιο μέσα δε γίνεται, στο πεδίο της κλωνοποίησης σου. Λειτουργείς, δρας και πράττεις μέσα στο ενιαίο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό σύστημα. Κάθε μέρα σου φορτώνονται μοσχεύματα νέων αναμνήσεων. Σε πάνε όπου θέλουν. Μα εσύ νομίζεις πως κρατάς τα νήματα. Και έτσι νομίζεις πως αποκτάς τη ζωή σου. Έτσι ψεύδεσαι. Και έτσι αγκαλιάζεις την κλωνοποιημένη ύπαρξη σου, αυτεπιβάλλοντας την σαν δική σου. Αυτή η λατρεία σου να αυθυποβάλλεσαι είναι και ο μηχανισμός της κλωνοποίησης σου.

Ω, άνθρωπε τρέμω για τη στιγμή της κρίσης. Όχι δε μιλάω για κάποια βιβλική στιγμή. Μόνο για κείνη της συνειδητοποίησης της κλονωποιημένης ύπαρξης σου. Τότε που θα αντιληφθείς την πραγματική φύση όλων των εμφυτευμάτων που λογάριαζες για δικά σου. Τότε που θα νιώσεις πως ο κόσμος, ο δικός σου κόσμος, σε αναπαρήγαγε με εξονυχιστική ακρίβεια. Τότε που θα καταλάβεις πως είσαι μόνο ένα εξάρτημα από τη μηχανή του. Τότε που θα διαπιστώσεις πως τα όνειρα σου για φεγγαρένιες απογειώσεις δεν είναι παρά η υλική επίστρωση της κούφιας και μεθοδικά κατασκευασμένης ύπαρξης σου. Εύχομαι τότε να μη λυγίσεις...

Βαθμολογία: (7/10)

Γιώργος Ευθυμίου www.cine.gr

Seven Films είπε...

Η Βαθμολογία μου:

Επιγραμματικά
Ενδιαφέρον μέχρι το σημείου του ...πρώτου κλώνου. Από κει και πέρα, η εξέλιξή του - τηρουμένων των αναλογιών - μου θύμισε το Ισπανικό θρίλερ τρόμου "ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" (Los cronocrímenes / Timecrimes) (που θα δούμε τον άλλο μήνα), με το πλήθος των "Έκτορ" από ένα παρόμοιο ... "ατύχημα". Ελπιδοφόρο το ξεκίνημα του δημιουργού, με μερικά προβλήματα στην σεναριακή ανάπτυξη του θέματός του, που παραθέτω παρακάτω.

Αναλυτικά
Στην ταινία MOON του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Ντάνκαν Τζόουνς (γιου του Ντέιβιντ Μπάουι), βλέπουμε τον ήρωα, όχι να ταξιδεύει στο χρόνο, αλλά να μένει "ακίνητος" έως τη στιγμή που η παράνοια θα τον παγιδεύσει. Sci fi ατμόσφαιρα, αρκετά "υπνωτική", λίγο ποιητική μα καθόλου λυρική σαν το αξεπέραστο SOLARIS του αγαπημένου μας Ταρκόφσκι. Η θρησκευτική πίστη αγνοείται εκούσια ή ακούσια για να φανεί με μεγαλοπρέπεια το απόλυτο Κενό του Διαστήματος.

Το είδος της επιστημονικής φαντασίας είναι το πρόσχημα, για να εκφράσει ο δημιουργός τις ανησυχίες του για το μέλλον της ανθρωπότητας. Επίκαρο άλλωστε το θέμα της εξεύρεσης νέων πηγών ενέργειας και αποθήκευσης πρώτων υλών αφού εξαντλούνται οι πόροι της Γης. Έχω, την αίσθηση πως η δραματική ένταση που δημιουργείται δεν μεταδίδεται άμεσα στον θεατή γιατί: ένα πρόσωπο, ένας χαρακτήρας, ένας ήρωας σε ολόκληρη την ταινία αποκλείεται να γίνει υποκείμενο ταύτισης με το κοινό, (όσο άγιος και να είναι) καθώς απουσιάζει "οπτικά" ο αντίπαλος, η αντίθετη "κοσμοθεωρία" που πρεσβεύεται απο την εταιρεία που έστειλε τον αστροναύτη στο φεγγάρι. Ο θεατής θέλει να βλέπει το πρόσωπο του "εχθρού". Εδώ είναι απρόσωπο και λειτουργεί υπαινικτικά, επειδή μας βολεύει. Στο μεταξύ, ο ήρωάς μας, δείχνει να τα έχει χαμένα, εμφανίζει σωματικές και ψυχικές αδυναμίες, καταλήγοντας σε μία σχιζοφρενική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε τι ανθρώπινο. Μετά από 3 χρόνια απομόνωσης ουσιαστικά, η μόνη φιλία που τον βοήθησε να μην αποκοινωνικοποιηθεί εντελώς, ήταν το ρομπότ Γκέρτι (με τη φωνή του Κέβιν Σπέισι). Ακόμα ο έρωτας, απουσιάζει παντελώς. Το ηθικό κόστος της επιστημονικής προόδου το πληρώνει πάνω απ' όλα η καρδιά του ανθρώπου και μετά η σάρκα.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της ανθρώπινης φύσης δεν έχει όρια. Ο ήρωάς μας προσπαθεί να τα προσδιορίσει και στη συνέχεια να τα υπερβεί, όμως κάτι τέτοιο θα τον φέρει σε σύγκρουση, εσωτερική αρχικά με τον εαυτό του. Η πάλη με τους κλώνους, είναι αδυσώπητη και τελικά μάταιη, αφού ο ίδιος αποτελεί μέρος ενός παράφρονος πειράματος.

Συνοπτικά, ένα φιλμ που γίνεται αναμενόμενο, μετά το πρώτο μέρος. Η έκπληξη της ανατροπής έρχεται νωρίς. Το διαστημικό ταξίδι είναι λίγο "σκοτεινό", ψυχρό, αρκετά καταθλιπτικό, έως την κορύφωσή του στο φινάλε που γίνεται από την ...σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού προς την φωτεινή πλευρά της Γης, ξεδιπλώνοντας μία μισοκρυμμένη αισιοδοξία. Φοβισμένη αλλά επίκαιρη. Γιατί το αύριο ... είναι σήμερα!

Στα θετικά η μουσική του Κλιντ Μάνσελ, (αν και όχι στα καλύτερά του - η έμπνευση τον επισκέπτεται στις ταινίες του Αρονόφσκι) και τα πάμπολλα οικολογικά μηνύματα. Η χαμηλού κόστους ανεξάρτητη, βρεττανική παραγωγή, κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου $5 εκατομ. στις ΗΠΑ και 880.000 στερλίνες στην μητέρα - πατρίδα του, το Ηνωμένο Βασίλειο.

Δημήτρης Παπαμίχος www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Ο Ντάνκαν Τζόουνς είναι ο γιος του Ντέβιντ Μπάουι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένος να απαντά σε όσους επιμένουν να τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για τον πατέρα του, προσπερνώντας βιαστικά τον ίδιο.
Πόσω μάλλον αφού ήρθε στην Αθήνα προκειμένου να παραλάβει ένα βραβείο για κάτι που δημιούργησε ο ίδιος: μια ταινία που προβλήθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και σύντομα θα δούμε στις αίθουσες.

«Δεν έχω πρόβλημα να με ρωτούν για τον πατέρα μου, είναι κάτι που το έχω συνηθίσει και το καλοδέχομαι», διευκρινίζει χαμογελώντας ο 38χρονος σκηνοθέτης. «Απλώς, η αλήθεια είναι πως, πέρα από το γεγονός ότι είμαι γιος του, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη επαφή ούτε με τη μουσική του ούτε με τον τρόπο που κάνει καριέρα. Ομως, επειδή οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός και ο πατέρας μου ανέλαβε την κηδεμονία μου, είναι μάλλον αυτονόητο ότι πολλά από τα πράγματα που τον επηρέαζαν φρόντισε να τα μεταδώσει και σε μένα».

Παρά την ηλικία του, ο Τζόουνς μόλις πέρσι κατάφερε να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, με το σεμνό ποσό των πέντε εκατομμυρίων δολαρίων. «Πέρασα μια δεκαετία γυρίζοντας διαφημιστικά μέχρι να αισθανθώ ότι είμαι έτοιμος για το σινεμά», λέει ο ίδιος. «Και όσο περίεργο μπορεί να σας φανεί, η ιστορία που αποφάσισα να κινηματογραφήσω είναι σε έναν βαθμό εμπνευσμένη από προσωπικά μου βιώματα».

«Το αίσθημα της απομόνωσης», μου εξομολογείται ο Τζόουνς, «υπήρξε ανέκαθεν πολύ οικείο και σε μένα. Συνάντησα δυσκολίες μεγαλώνοντας, όχι επειδή ήμουν ένα από τα πολυάριθμα παιδιά διασήμων και έπρεπε να συνηθίσω τον ανάλογο τρόπο ζωής, αλλά γιατί υποτιμούσα πολύ τον εαυτό μου. Πίστευα ότι δεν αξίζω και δεν είμαι ικανός για τίποτα. Μου πήρε αρκετό καιρό για να νιώσω άνετα με μένα τον ίδιο και για να βρω τη θέση που μου αρμόζει στον κόσμο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου κι αυτό με θύμωνε και με κατέθλιβε. Επειτα μεσολάβησαν και τρία μίζερα χρόνια, στα οποία φοιτούσα σε μια σχολή στο Νάσβιλ του Τενεσί».

Πώς κατέληξε εκεί; «Ακολούθησα την τότε φιλενάδα μου που θα σπούδαζε στην πόλη αυτή. Εκείνη με εγκατέλειψε μέσα σε μερικούς μήνες κι εγώ έμεινα παγιδευμένος εκεί για τρία χρόνια, αποφασισμένος όμως να αντλήσω τα καλύτερα από τη δύσκολη εμπειρία που περνούσα. Σ' αυτά τα τρία χρόνια, για τα οποία δεν μετανιώνω τελικά καθόλου, κατάφερα να βρω τον εαυτό μου και την έμπνευσή μου για την ιστορία που αποτέλεσε το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο. Δεν είναι συμπτωματικό πως η περίοδος παραμονής του ήρωα της ταινίας στο φεγγάρι είναι ο αριθμός ετών που πέρασα εγώ σε εκείνη τη σχολή».

Να διηγείσαι καλά μια ιστορία

Δεδομένου ότι η μέχρι τώρα πορεία του «Moon» στα ξένα φεστιβάλ και τις αίθουσες υπήρξε ανέλπιστα επιτυχής, ρωτάω τον Τζόουνς τι είναι αυτό που νομίζει ότι συνεπαίρνει τόσο πολύ το κοινό σε μια κλειστοφοβική και αρκετά ασυνήθιστη ταινία φαντασίας, όπως είναι η δική του. «Υπάρχει κάτι το οικεία παλιομοδίτικο στο φιλμ μου», πιστεύει. «Ισως επειδή δεν έχει σχέση με την θορυβώδη επιστημονική φαντασία που γαλουχεί τις νεότερες ηλικίες θεατών, αλλά επικαλείται παλιές ταινίες του είδους, στις οποίες ο ανθρώπινος παράγοντας έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από τα εφέ και τις εντυπωσιακές σκηνές δράσης. Ταινίες όπως το "Silent Running", αλλά και το πρώτο "Αλιεν", με τις οποίες κι εγώ μεγάλωσα.

»Πέραν αυτού νομίζω ότι, περισσότερο από την εικονογράφηση ενός καθαρόαιμου σεναρίου φαντασίας, η ταινία μου επιχειρεί να διηγηθεί μια ανθρώπινη ιστορία που αφορά θέματα τα οποία έχουν απασχολήσει κι εμάς τους ίδιους κατά καιρούς. Παρ' όλο που ζούμε στις μέρες όπου τα πάντα μετριούνται σε επίπεδο θεάματος, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο βασικός πόλος έλξης για το κοινό είναι η δυνατότητα να διηγηθείς μια καλή ιστορία. Κάτι που ελπίζω να έκανα εγώ με το "Moon"». *

Λουκάς Κατσίκας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Περίεργους κύκλους κάνoυν η μοναξιά και η δημιουργικότητα. «Ground control to Major Tom» τραγουδούσε ο Ντέιβιντ Μπόουι στο άλμπουμ που τον καθιέρωσε, το «Space Oddity» του 1969. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει θραύση το Space Odyssey του Κιούμπρικ, με ήρωα τον συναφή στο όνομα Ντέιβ Μπόουμαν, χαμένο στο διάστημα, παγωμένο στον χρόνο, κλεισμένο έξω από το διαστημόπλοιό του εξαιτίας του κακού υπολογιστή Χαλ. Δυο χρόνια αργότερα, γεννιέται ο γιος του Μπόουι, ο Ζόουι, και αφού μεγαλώνει στη μιζέρια και την έλλειψη αυτοπεποίθησης (και στο μεταξύ έχει επαναφέρει το ονοματεπώνυμο στο βαφτιστικό Ντάνκαν Τζόουνς) γράφει και γυρίζει μια παραγγελιά για τον Σαμ Ρόκγουελ με θέμα έναν κοσμοναύτη της εργατικής τάξης, τον Σαμ Μπελ, ο οποίος δουλεύει στο φεγγάρι, με μοναδική παρέα τον υπολογιστή Γκέρτι, με τη φωνή του Κέβιν Σπέισι.

«Tell my wife I love her very much», σπαράζει στο φινάλε του τραγουδιού ο αστράνθρωπος του Μπόουι, και το ίδιο κάνει ο Σαμ Μπελ, όταν ανακαλύπτει ότι τα πρόσωπα που λαχταράει από τις φωτογραφίες είναι δανεικά και οι μνήμες του συνθετικές. Μιλάμε για την τέλεια ψυχανάλυση, με προϋπολογισμό μόλις 5 εκατομμύρια δολάρια, και μπόλικη δημιουργική φαντασία, που δεν αφορά τόσο τα τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά την εφαρμογή τους στα βασικά ανθρώπινα προβλήματα, τη μοναξιά, την αποξένωση, τον ερωτικό πόνο, τη νοσταλγία. Ο Ντάνκαν Τζόουνς επηρεάζεται σαφώς από τη φουρνιά των ταινιών εκείνων που δεν αποσκοπούσαν στη διαφυγή αλλά στην εμβάθυνση στο βάσανο του ανθρώπου που αναγκαζόταν να μεταναστεύσει εκτός πλανήτη για ένα καλύτερο μέλλον, ή απλά για μια δουλειά.

Παρόλο λοιπόν που η Οδύσσεια του Διαστήματος είναι η προφανής πρώτη ύλη για το Moon, με μια πλοκή που, σαν το υπο-αμλετικό Ρόζενκρατς και Γκίλντερστερν του Στόπαρντ, μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τα έγκατα του φιλμ του Κιούμπρικ και από έξυπνη υποσημείωση έχει πάρει δική του ζωή, η ταινία του Τζόουνς, ένα παράξενα αυτοβιογραφικό ντεμπούτο, δεν είναι τόσο ψυχρή και φιλοσοφικά εσωστρεφής. Όπως το «Space Oddity» του μπαμπά Ντέιβιντ ξεκίνησε από την αποδέσμευση του γήινου από τα υλικά του δεσμά και κατέληξε να αντανακλά το προσωπικό του πρόβλημα με τα ναρκωτικά, έτσι και το Moon περιγράφει αρχικά ένα ον που κοντρολάρει την αποστολή του, αλλά στη συνέχεια θέτει ερωτήματα για τη φύση και την ταυτότητά του, μαχόμενο την ίδια του τη μοίρα.

Από τη θεωρία και την ασημένια σεληνιακή διακόσμηση, ο Τζόουνς το γυρνάει επιδέξια στο αγχωτικό δράμα, βασιζόμενος στις πιο ρεαλιστικές περιπέτειες τύπου Silent Running και Alien, ακροπατώντας στο κυκλωτικό αδιέξοδο φράσεων που παραπέμπουν σε Μάμετ, και παράλληλα αξιοποιώντας χωρίς επιδειξιομανία το τρικ της κλωνοποίησης του Σαμ Μπελ προς σεναριακό όφελος της ταινίας του. Αποτέλεσμα, μια επιστημονική φαντασία για ενήλικες, ένα obsessive διαστημικό δράμα, βαθιά υπαρξιακό, χωρίς να γίνεται πομπώδες, όπως το μεταφυσικά νεκροφιλικό Σολάρις.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ lifo

Seven Films είπε...

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ, ΜΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑ ΤΑΙΝΙΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙΡΟΥ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ-ΕΚΠΛΗΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΠΑΟΥΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Θέλοντας να αποσυνδέσει το είδος από την κακοφωνία των ειδικών εφέ, ο Ντάνκαν Τζόουνς σκηνοθετεί ένα sci-fi φιλμ δωματίου για σόλο ερμηνεία. Ο Σαμ Ρόκγουελ είναι ο μόνος κάτοικος μιας διαστημικής βάσης στο φεγγάρι, μέχρι τη στιγμή που μετά από ένα ατύχημα δέχεται μια επίσκεψη από τον… εαυτό του. Ατμοσφαιρική, εσωτερική, σχεδόν αγωνιώδης αυτή η… unplugged space opera, είναι αναμφίβολα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς

ΓΙΩΡΓΟΣΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Ο γιος του Ντέιβιντ Μπόουϊ, Ντάνκαν Τζόουνς, στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους επιστρέφει στο παλιό σινεμά sci-fi όπου τον πρώτο ρόλο δεν έπαιζαν τα εφέ, αλλά οι προβληματισμοί που ξεκινούν από την τεχνολογία. Το «εγώ» που από δεδομένο γίνεται απροσδιόριστο, το άλλο «εγώ» του σκεπτόμενου κομπιούτερ και η λογική του «ανθρώπου ως αναλώσιμου» στην αυστηρή εργονομία του Διαστήματος. Ο Ντάνκαν δεν μπορεί βέβαια να συναγωνιστεί το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» ή το «Σολάρις» ή και μικρότερου ακόμα βεληνεκούς ταινίες, έχει όμως το σωτήριο ένστικτο να δημιουργήσει ένα φιλμ με εσωτερική συνοχή και συνέπεια. Πάνω σε μεγάλα ζητήματα κάνει ένα άριστο σκίτσο, (με την έννοια ότι π.χ. πάνω σε μια «5η» του Μπετόβεν κάνει ένα εξαιρετικό post-pop τραγούδι) με μικρές λεπτομέρειες που το ανεβάζουν: σε σκηνή κλιμακούμενης έντασης ενόψει μιας αποκάλυψης, η μουσική σχολιάζει αντιθετικά σαν «ανακάλυψη παιχνιδιού σε σοφίτα». Ο μινιόν Σαμ Ρόκγουελ και η υπνωτιστική φωνή του Κέβιν Σπέισι ως φωνή του κομπιούτερ αποτελούν έξυπνο casting.
Αγαπήθηκε ή και διακρίθηκε σε φεστιβάλ, όπως στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, στο Seattle International Film Festival και στις δικές μας «Νύχτες Πρεμιέρας» (Βραβείο «Χρυσή Αθηνά 2009»).

ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ EXODOS

Seven Films είπε...

Ο χώρος αλλά και η επικαιρότητα των δύο ελληνικών ταινιών δεν μας επιτρέπουν να επεκταθούμε περισσότερο σε δύο ακόμη νέες ταινίες της εβδομάδας που αξίζει να έχει κανείς υπόψη του. Στο «Μoon» (ΗΠΑ, 2009) οΝτάνκαν Τζόουνς(γιος του τραγουδιστήΝτέιβιντ Μπάουι) επιχείρησε κάτι ασυνήθιστο στις ημέρες μας: μια ταινία επιστημονικής φαντασίας χωρίς οπτικά εφέ και με έναν μόνον άνθρωπο στην οθόνη: έναν αστροναύτη στη Σελήνη (Σαμ Ρόκγουελ ). Με το μυαλό του στραμμένο σε εικόνες από ταινίες του παρελθόντοςαπό το «Silent running» τουΝτάγκλας Τραμπλως το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» τουΣτάνλεϊ Κιούμπρικ και το «Σολάρις» τουΑντρέι Ταρκόφσκι - ο νεαρός σκηνοθέτης έφτιαξε μια μελαγχολική ψυχεδέλεια προσφέροντας στον Ρόκγουελ την ευκαιρία για ένα one man show που σου κόβει την ανάσα!!

Γιάννης ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Seven Films είπε...

Ο πιο καλός ο μαθητής


«Μoon» Μείγμα επιστημονικής φαντασίας και φιλοσοφικής, υπαρξιακής ανησυχίας. Του πρωτοεμφανιζόμενου και 38χρονου Ντάνκαν Τζόουνς που το πραγματικό του όνομα είναι Duncan Ζowie Ηeywood Jones, γιου του Ντέιβιντ Μπάουι από τον πρώτο του γάμο. Ως εκ τούτου, άφθονο το σπρώξιμο από τα Μedia και τους παπαγάλους. Το ίδιο αυτό πραγματάκι, αν έφερε υπογραφή από Γαλλία, Ιταλία και Δανία το maximum να λάμβανε βραβείο σπουδαστικής ταινίας. Το στόρι από δάνεια «Οδύσσειας 2001» και «Σολάρις» του Ταρκόφσκι. Αστροναύτης (Σαμ Ρόκγουελ) εγκλωβισμένος στη Σελήνη και εξαρτημένος από ηλεκτρονικό super εγκέφαλο, βλέπει τους κλώνους του, επομένως κλώνος κι αυτός. Ο άνθρωπος του μέλλοντος κλωνοποιημένος, απομονωμένος, παγιδευμένος, αναλώσιμος και εξαρτημένος από απρόσωπο, τεχνολογικό, κέντρο. Ωραία όλα αυτά. Πασίγνωστα και ρητορικά. Διότι όλα περιγράφονται και ερμηνεύονται εξωτερικά. Μην τρελαίνεστε παιδιά!

ΒΑΘΜΟΙ= 6
(άριστα στον μαθητή)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

MOON
Σκηνοθεσία: Ντάνκαν Τζόουνς. Σενάριο: Ντάνκαν Τζόουνς, Νέιθαν Πάρκερ. Με τους: Σαμ Ρόκγουελ, Ματ Μπέρι, Ρόμπιν Τσοκ.
Επ. Φαντασία, 2009, Ην. Βασίλειο. Διάρκεια: 1 ώρα και 37 λεπτά.
www.sonyclassics.com/moon
Τι σου είναι το ρουφιάνικο το γονίδιο τελικά. Άμα φυσάει μέσα σου, σε σηκώνει και μέχρι το φεγγάρι σε πάει και όλα τριγύρω σου γίνονται Ντέιβιντ Μπάουι. Προσπαθώ να τιθασεύσω τον ενθουσιασμό μου για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του υιού Μπάουι, ονόματι Ντάνκαν Τζόουνς, γνωστού και ως Ζάουι Μπάουι αλλά μάλλον δεν βοηθάει το γεγονός ότι έχω βάλει σε replay στη σιντιέρα το «Space Oddity» του πατρός και τραγουδώ στον μελαγχολικό μου γάτο, που με κοιτάζει με απορημένα μάτια, «Ground Control to Major Tom”. Μια βαθιά ανθρώπινη, γλυκιά και ταυτόχρονα απόκοσμα φοβιστική διαστημική μελαγχολία πλανιέται πάνω από τον κομπιούτορα μου, με ρετροσέξουαλ διαθέσεις και αναμνήσεις που κοπηλατούν ανάμεσα στην ψυχρή αλληγορική στιλπνότητα του φουτουριστικού οράματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, και το σκιαχτικά στοχαστικό ταρκοφσκικό space ψυχογράφημα του Solaris. H ίδια ακριβώς ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κολυμπά ονειρικά κάθε σκηνή της ταινίας, με τη σημαντική βοήθεια της μουσικής του Κλιντ Μάνσελ, μόνιμου συνεργάτη του Ντάρεν Αρονόφσκι . Όμως εδώ ακόμα και ο μουσικοσυνθέτης, κάθε άλλο παρά τυχαία συνιστώσα είναι σε μια ταινία που στοχάζεται απέναντι στον άνθρωπο και τη σχέση του με τον εαυτό του, τους άλλους, τον χρόνο, το χώρο, την τεχνολογία και το ίδιο το σύμπαν, εκτός του και εντός του, προβληματικές που πάντα εκφραζόντουσαν υπέρ του δέοντως ανατριχιαστικά μέσα από το πεντάγραμμο του Μάνσελ. Ένας άντρας στη σελήνη, δουλεύει τις τελευταίες μέρες ενός τριετούς συμβολαίου εξόρυξης Helium 3, βασικής πηγής ενέργειας για τη γη. Είναι μόνος του, και έχει για μοναδική συντροφιά τη φωνή του ρομποτοειδούς υπολογιστή του που ονομάζεται Γκέρτι (ένας υπέροχα ψηφιοποιημένος ακουστικά, Κέβιν Σπέισι) και την επαφή του με τη γη και την οικογένεια του μέσω βιντεϊκών συνδέσεων. Μια μέρα, κι ενώ επιθεωρεί έξω από τη βάση του, μέσα στο σεληνιακό του όχημα τις εγκαταστάσεις, στουκάρει με το κάρο του, τραυματίζεται και μεταφέρεται μυστηριωδώς στο αναρρωτήριο της βάσης χωρίς να έχει ιδέα για το πώς και ποιος και τι συνέβη. Και πάνω κάτω ως εδώ μπορώ μόνο να σας πω γιατί οτιδήποτε άλλο, έστω και σε μορφή υπόνοιας, χαλάει τις υπέροχες εκπλήξεις και αποκαλύψεις και τη συναρπαστική ατμόσφαιρα που παράγεται από έναν απομονωμένο άνθρωπο μέσα σε μια τεχνολογικά τριζάτη βάση, επαναφέροντας το παρεξηγημένο είδος της επιστημονικής φαντασίας στις καλύτερες ανθρωποκεντρικές και υπαρξιακές του βάσεις όπως δομήθηκαν στις δεκαετίες του 70 και του 80. Χωρίς αμφιβολία, μια από τις ταινίες της χρονιάς. Βραβεία στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου και του Σιάτλ, βραβείο κοινού και στις Αθηναϊκές Νύχτες Πρεμιέρας, για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. – Τάσος Θεοδωρόπουλος ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Seven Films είπε...

Η μικρή εφιαλτική οδύσσεια ενός μοναχικού αστροναύτη, που ξαφνικά συναντά τον νεότερο εαυτό του στο φεγγάρι όπου βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια.

Ταινίες όπως το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ, «Σολάρις» του Ταρκόφσκι, αλλά και το «Silent Running» του Τράμπολ φέρνρει στον νου αυτή η σεμνή, πολύ ενδιαφέρουσα, πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Βρετανού Ντάνκαν Τζόουνς. Ο Σαμ Μπελ (Σαμ Ρόκγουελ) είναι ένας μοναχικός αστροναύτης στη Σελήνη, που το τριετές συμβόλαιό του πλησιάζει προς το τέλος του. Μοναδικός σύντροφός του ένα ρομπότ, ο Γκέρτι, κάτι ανάλογο με τον HLA στην ταινία του Κιούμπρικ) και στο οποίο δανείζει τη φωνή του ο Κέβιν Σπέισι. Οταν, ξαφνικά, ύστερα από ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα, ο Σαμ συναντά μια νεότερη μορφή του εαυτού του που έχει φτάσει στη Σελήνη για τον ίδιο μ' αυτόν σκοπό και ο οποίος αρχίζει ν' αντιδρά σχεδόν εχθρικά.

Παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό του, ο Τζόουνς καταφέρνει να δημιουργήσει την κατάλληλη, κλειστοφοβική, καταπιεστική ατμόσφαιρα, να αναπτύξει συναρπαστικές ιδέες και, ταυτόχρονα, να θέσει και μερικά ουσιαστικά φιλοσοφικά θέματα. Μια μικρή επιτυχία του κινηματογράφου της επιστημονικής φαντασίας. Δείτε την!

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Ξεκινάει με αντανακλάσεις του «2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος», η ταινία του νεοεμφανιζόμενου Ντάνκαν Τζόουνς, έτσι όπως βάζει τον ήρωά του ολομόναχο σ' έναν σεληνιακό σταθμό του μέλλοντος, υπάλληλος με τριετή σύμβαση μιας πολυεθνικής, με καθήκον να στέλνει ενεργειακές κάψουλες προς κατανάλωση στη Γη και με μόνη παρέα έναν υπολογιστή - ρομπότ προγραμματισμένο να τον καθοδηγεί και να τον προστατεύει.Κι εκεί που αρχικά νομίζεις πως θα το γυρίσει είτε σε φουτουριστικό θρίλερ κλειστού χώρου αλά «Η επανάσταση των ρομπότ» είτε σε ψυχολογικό τύπου ντοπελγκάνγκερ, ξεκινά το φιλμ να ξετυλίγει σιγά σιγά το μυστήριό του, να παραθέτει το κεντρικό του θέμα και να βάζει εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα περί ηθικών παγίδων που μπορεί να συνεπάγεται η κλωνοποίηση. Προβληματική που ενσαρκώνει υποδειγματικά ο καλός καρατερίστας Σαμ Ρόκγουελ, ο μόνος δρων ηθοποιός του καστ αλλά σε μια «πολλαπλή» ερμηνεία, υποχρεώνοντάς μας σχεδόν να παραβλέψουμε σημεία που αφήνει αδικαιολόγητα εκκρεμή πίσω του το σενάριο.
ΡΟΜΠΙ ΕΚΣΙΕΛ ΕΘΝΟΣ

Seven Films είπε...

Ελπιδοφόρο ντεμπούτο το «Moon» (***) του Ντάνκαν Τζόουνς, είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται στον κλειστό χώρο ενός διαστημικού σταθμού με αναφορές στις αντίστοιχες ταινίες του ’70 και του ’80. Ο αστροναύτης Σαμ ολοκληρώνει την υπηρεσία του εκεί, αλλά θα έρθει αντιμέτωπος με το σοκ να ανακαλύψει τον κλώνο του... Ο Τζόουνς κινηματογραφεί τον κλειστοφοβικό χώρο του σταθμού με υπόγεια ένταση, ενώ ο Σαμ Ρόκγουελ δίνει μια ολοκληρωμένη διπλή ερμηνεία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Seven Films είπε...

Όχι καλέ μου, δεν είδα μια ακόμα Οδύσσεια του Διαστήματος, μόλις παρακολούθησα το ένα και μοναδικό Moon. Που εντέλει δεν το σκηνοθέτησε ο Zowie Bowie, μα ο σπουδαίος Duncan Jones!
Μέρες μόνο έχουν απομείνει για να ολοκληρωθεί η τριετής μοναχική θητεία του τεχνικού Σαμ, στον διαστημικό σταθμό της Σελήνης, που επιβλέπει την αποστολή πηγών ενέργειας στη Γη. Λίγο πριν το τέλος, το μυαλό θα αρχίσει να υποκύπτει στην απομόνωση. Έστω και αν έχουμε να κάνουμε με τον πιο ισχυρό χαρακτήρα, ακόμη και αν οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι οι ιδανικές, το συναίσθημα της μοναξιάς κάποια στιγμή θα ξεπεράσει κάθε θετική προϋπόθεση και θα κατακερματίσει τον ανθρώπινο νου. Είναι ο κανόνας, δεν μπορείς να του διαφύγεις ούτε για ελάχιστες ώρες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσα όσα ακριβώς έχουν περάσει από την στιγμή που ο Σαμ έγινε ο εθελοντής που θα ταξιδέψει στο διάστημα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και πατρίδα, για να αναλάβει την θέση του επιστάτη (ουσιαστικά, μιας και οι σοβαρές εργασίες ελέγχονται από υπολογιστές) της σεληνιακής βάσης. Μοναδική συντροφιά, ο Γκέρτι, ο ανθρωπόλαλος ρομπότ, που έχει ένα και μοναδικό σκοπό, να τον προστατεύει από τις αντιξοότητες. Κατόπιν ενός ατυχήματος θα αντιληφθεί στην βάση, την παρουσία ενός ακόμη ζωντανού οργανισμού, πανομοιότυπου με εκείνον, νεότερου όμως και σαφώς δυναμικότερου. Αλήθεια ή παραίσθηση? Οπτασία ή η εταιρία έστειλε αντικαταστάτη την κόπια του?

Από το σημείο αυτό και κατοπινά ξεκινά η φιλοσοφική αναζήτηση, με βατήρα το αρχέγονο ερώτημα, τι στην ευχή είναι ο άνθρωπος? Και ακολουθεί σωρεία άλλων, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα αναρωτηθείς για την πιθανότητα της μετά θάνατον ζωής. Πλέον ο τεράστιος θάλαμος που ο κοσμοναύτης ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αρχίζει και μειώνει τον όγκο του με γεωμετρική πρόοδο, καθώς το ρολόι για την οριστική αντικατάσταση μετρά αντίστροφα. Και όσο οι απορίες πλημμυρίζουν τον κλωβό τόσο ο ήρωας της ιστορίας νιώθει πως χάνει την μάχη για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος. Είναι άνθρωπος κι έχει αδυναμίες, μα πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτεί ορθολογικά και να δώσει απαντήσεις. Πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει? Πρέπει να γυρίσει πίσω? Αν δεν το πετύχει ο ίδιος, να δώσει την σκυτάλη στο αντίγραφο του? Και αλήθεια, τον περιμένει άραγε κανένας πίσω ή όλη η οικογενειακή μελούρα ήταν αποκύημα της φαντασίας του?

Αυτός είναι ο σκοπός της επιστημονικής φαντασίας. Όχι της μοντέρνας που για χάρη των δολαρίων έχει ισοπεδώσει τα πάντα, μα εκείνης της παλιομοδίτικης του Space Odyssey και του Silent Running, που με εξώφυλλο το αέναο και αχανές σύμπαν σου παρέδιδε ένα τεφτέρι γεμάτο ερωτήσεις, αφήνοντας σου όσο χρόνο σου χρειάζεται για να το συμπληρώσεις. Αν ο πρωτάρης Jones, στην συνέχεια της καριέρας του αναδειχτεί σε νέο Douglas Trumbull ή και σε κάτι σπουδαιότερο είναι κάτι που μόνο η κινηματογραφική ιστορία θα απαντήσει. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως ο μπαμπάς Ziggy πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από περήφανος για τον γιο, που πέτυχε να παρουσιάσει ένα τόσο όμορφα δομημένο πακέτο, γεμάτο δράμα, αναζήτηση, αγωνία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και τροφή για σκέψη, με κόστος μόλις πέντε εκατομμύρια. Και συνάμα να καθοδηγήσει, παρότι άπειρος, τους δύο ερμηνευτές του, σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Τόσο τον Kevin Spacey, που με την γνώριμη ζεστή χροιά της φωνής του που χάρισε στον emoticonal κομπιούτερ Γκέρτι, απέδωσε υπέροχα τις ατάκες του, αναζωογονώντας την καίρια απορία για το πόσο ανθρώπινη ψυχή μπορεί να διαθέτει μια μηχανή. Όσο και τον σταθερά υποτιμημένο Sam Rockwell, που στο σόλο της καριέρας του, δίνει στον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, ένα τέτοιο συγκινητικό βάθος, ικανό να σε κάνει να δακρύσεις. Ελπίζω το αστρόπλοιο να τον επαναφέρει σύντομα στη Γη, για να προλάβει την Οσκαρική βραδιά, όπου αναντίρρητα έχει θέση. Σε διαφορετική περίπτωση θα αρκεστεί να την κοιτάζει από ψηλά, σιγοτραγουδώντας "Planet Earth Is Blue And There's Nothing I Can Do"...


G.ZERVO www.lessthanzervo.blogspot.com