Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Μέχρι να σε βρω

Μέχρι να σε βρω
(MOTHER AND CHILD)



Σκηνοθέτης & σεναριογράφος: Ροντρίγκο Γκαρσία
Διευθυντής φωτογραφίας: Xavier Grobet
Μουσική: Edward Shearmur
Κοστούμια: Susie DeSanto
Ηθοποιοί: Ναόμι Γουότς, Annette Bening, Kerry Washington, Jimmy Smits, Samuel L. Jackson,
Διανομή: Seven Films
Εγχρωμο
Διάρκεια : 126’






Η δημοσιογραφική προβολή
του «Μέχρι να σε βρω» ( Mother and Child )
θα γίνει στο IDEAL,
την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου στις 12.00

Η ΥΠΟΘΕΣΗ :
Τρείς ιστορίες που συναντιούνται για να καταλήξουν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκτίμηση της μητρότητας και της θέσης που έχει στη ζωή των τριων τόσο διαφορετικών ηρωίδων, με διαφορετικές προτεραιότητες και στάσεις για τη ζωή τους.
Οι υποψήφιοι για ΟΣΚΑΡ Ναόμι Γουάτς, Ανέτ Μπέννιγκ, και Σάμιουελ Τζάκσον σε μια μοναδική σπονδυλωτή ιστορία από τον ανερχόμενο Ροντρίγκο Γκαρσία ( 9 ζωές, Passengers, Things you can tell just by looking at her) και σε παραγωγή του Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ινιαρίου, δημιουργού των BABEL, 21 γραμμάρια και Amores Perros.

Η ταινία ξεκινά με δύο 14χρονες ηρωίδες που τους στερούν τα παιδιά που γεννούν μετά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Ένα βλέμμα μόνο μετά τον τοκετό κι αμέσως ο χωρισμός του βρέφους από την μητέρα, κάτω από τη συγκατάθεση των γονιών των ανήλικων μητέρων .

Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, είμαστε μάρτυρες των οδυνηρών αποτελεσμάτων που δημιούργησε αυτός ο διαχωρισμός στις δύο ηρωίδες. Η Karen( Annette Bening,) δεν έχει παντρευτεί. Φροντίζει την μητέρα της (Eileen Ryan), που είναι αυτή που πήρε την μοιραία απόφαση, και φέρεται ψυχρά και αδέξια στο κοινωνικό της περιβάλλον .

Η Elizabeth (Naomi Watts) έχει «θάψει» τον εαυτό της στην εργασία χωρίς έρωτα και μόνο σεξ ευκαιριακό . Σκληρή δικηγόρος και καριερίστα έρχεται αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που τη πάει πίσω επαγγελματικά.
Η Lucy (Kerry Washington )δεν μπορεί να κάνει παιδιά, με τον σύζυγό της (David Ramsey) προσπαθεί να υιοθετήσει μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία να βρουν μια νεαρή μέλλουσα μητέρα που να είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το μωρό όταν βρεθούν οι κατάλληλοι θετοί γονείς.




Ο ΤΥΠΟΣ ΕΓΡΑΨΕ
«Όπως και πολλές από τις ταινίες του Γκαρσία, το «Μέχρι να σε βρω" παίζει πολύ καλά με την ψυχολογία και τη συναισθηματική φόρτιση , του ενήλικου θηλυκού κοινού. Χάρη σε ένα cast με καλά ονόματα , που διασταυρώνουν το ταλέντο τους ,η ταινία θα χαράξει μία καλή εισπρακτική πορεία στις αίθουσες .»
Hollywood Reporter Toronto 16.9.2009






10 σχόλια:

Seven Films είπε...

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου είναι εδώ παραγωγός, όμως ο πάντα χαμηλών τόνων Ροντρίγκο Γκαρσία φροντίζει να ισορροπήσει τη διάθεση του Ινιαρίτου για μεγαλόφωνο μελοδραματισμό με ένα λεπτό χειρισμό χαρακτήρων και καταστάσεων. Όπως πάντα, οι ιστορίες του είναι γυναικείες. Μια δεκατετράχρονη δίνει το παιδί της για υιοθεσία και χρόνια αργότερα της λείπει ακόμη. Ένα ζευγάρι προσπαθεί απελπισμένα να υιοθετήσει. Μια υιοθετημένη δικηγόρος αδυνατεί να «αισθανθεί». Οι δρόμοι τους προφανώς θα συναντηθούν. Ευτυχώς δίχως υπερβολικές κορόνες, αλλά και δυστυχώς χωρίς το συναισθηματικό αντίκτυπο που η ιστορία προσπαθεί σκληρά να χτίσει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE

Seven Films είπε...

Η ζωή της μοναχικής μητρότητας Κάρεν, της φιλόδοξης δικηγόρου κόρης της Ελίζαμπεθ, η οποία δόθηκε για υιοθεσία πριν από 35 χρόνια, και της Λούσι, που δεν μπορεί να κάνει παιδιά και θέλει να υιοθετήσει ένα, θα διασταυρωθεί με απρόοπτο τρόπο.
"ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟ" ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ. ΣΧΗΜΑΤΙΚΕΣ, ΜΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ -ΚΥΡΙΩΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΕΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ- ΟΙ ΗΡΩΙΔΕΣ. ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΑ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Ένα πραγματικό αριστούργημα της 7ης τέχνης. Το θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο, που όμως προσεγγίζεται με σεβασμό, πάνω από όλα, και απλά. Τρεις ηρωίδες, η Ανετ Μπένινγκ, η Ναόμι Γουότς και η Κέρι Ουάσινγκτον, πάνε τους χαρακτήρες τους ένα βήμα πιο πάνω. Ολοκληρωμένοι και σωστά δομημένοι γίνονται αγαπητοί μέσα από τον κυνισμό. Παρακολουθούμε μεγάλο μέρος της ζωής και των τριών που τα δεδομένα αλλάζουν, αβίαστα και φυσικά δίνοντας την εντύπωση πως απλώς παρακολουθείς τις ζωές και αντιλαμβάνεσαι τους προβληματισμούς 3 φίλων σου. Έξυπνο και αστείο σε πολλά σημείο που αβίαστα σε συστήνει με τους χαρακτήρες και το θέμα.

Έχω να πω, πως η Μπένινγκ είναι απλά εξαιρετική! Έχοντας δει πρόσφατα το "The kids are alright" και τώρα το "Μέχρι να σε βρω", κατάλαβα τι σημαίνει ηθοποιός. Δύο αντίθετοι ρόλοι που τους προσέγγισε με το ίδιο πάθος. Η Μπένινγκ αναμφισβήτητα πρόκειται για μια ηθοποιό τεράστιου βεληνεκούς. Από την Γουοτς πάλι, έχοντας τεράστιες απαιτήσεις δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο του εξαιρετικού. Μια ήρεμη δύναμη που πρόκειται για μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Χαρακτήρες καθημερινοί που αποφεύγοντας τις σεναριακές υπερβολές και αμερικάνικα κλισέ συνθέτουν μια από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς, που αν δεν προταθεί για τα Όσκαρ, θα στείλω η ίδια επιστολή παραπόνων!

Το θέμα δεν είναι καθαρά γυναικείο, ούτε θα συγκινήσει μόνο το γυναικείο κοινό. Παρακολουθείς απλά μια πραγματικότητα. Η συναισθηματική ένταση του θεατή κορυφώνεται, όπως ακριβώς και στους χαρακτήρες της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία (Εννέα ζωές, The passengers) δήλωσε πως απλά ήθελε να κάνει μια ταινία που να εναλλάσσει συναισθήματα έχοντας μια ιστορία να πει για τους γονείς και τη σχέση τους με τα παιδιά τους/ Ο ίδιος δεν παρενέβη στο ψυχισμό των ηθοποιών του για τον απλό λόγο πως ο ίδιος δεν ξέρει από υποκριτικά «τρικ» αφού πέρα από κάποιες σχολικές παραστάσεις δεν έχει εκτελέσει χρέη ηθοποιού. Ωστόσο η επιλογή του καστ, ένα προς ένα, τον δικαίωσε. Ακόμη και οι β’ ρόλοι ήταν υποδειγματικοί, με τη δική τους ιστορία να διηγηθούν.

Μια υποδειγματική ταινία του αμερικάνικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, που αν λάτρεψες το Βαβέλ, αυτό θα θες να το βάλεις αφίσα στο δωμάτιο!
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ www.myfilm.gr

Seven Films είπε...

Τρεις παράλληλες ιστορίες γυναικών στο σύγχρονο Λος Αντζελες στο «Μέχρι να σε βρω». Η Κάρεν, 50άρα γεροντοκόρη, δεν έχει πάψει να βασανίζεται από ενοχές για το βρέφος που αναγκάστηκε να δώσει για υιοθεσία όταν ήταν μόλις 14 ετών. Εκτοτε ζει με την άρρωστη μητέρα της και αποκρούει κάθε υποψήφιο μνηστήρα, όπως τον διαζευγμένο νοσοκόμο που προσπαθεί να την πλησιάσει στην κλινική όπου εργάζεται.

Η κόρη, η 37χρονη σήμερα Ελίζαμπεθ, είναι μια επιτυχημένη δικηγόρος, ψυχρή, απόμακρη και υπολογίστρια. Πιάνει δουλειά σε μια νέα νομική εταιρεία και δεν διστάζει να παρασύρει σε ερωτική σχέση τον κατά πολύ μεγαλύτερο, Αφροαμερικανό διευθυντή της. Στο μεταξύ, κάπου κοντά, η νιόπαντρη Λούσι, που δεν μπορεί να κάνει παιδί αλλά θέλει να υιοθετήσει, βρίσκει δωρήτρια στο πρόσωπο μιας εγκύου έφηβης, η οποία, όμως, βάζει τους υποψήφιους γονείς σε μια επίπονη δοκιμασία ανάκρισης πριν αποφασίσει αν θα τους δώσει το παιδί...


Αν οι πρώτες δύο ιστορίες είναι φανερά συνδεδεμένες «εξ αίματος», η τρίτη θα συναντηθεί αργότερα, προς το φινάλε μαζί τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία αφήνει οτιδήποτε στην τύχη.


Ισα ίσα που η ταινία του, μια βαθιά, λεπτομερής σπουδή της μητρότητας σε κάθε της μορφή (την απολεσθείσα, την ευρεθείσα, την επαναπροσδιορισμένη), λειτουργεί σαν ρολόι... βιολογικό, με τους χαρακτήρες γερά θεμελιωμένους εξ αρχής και προσεκτικά εξελισσόμενους σε κάθε σχεδόν πλάνο και καθ’ όλη την 126λεπτη διάρκεια του φιλμ. Μεγάλες του αρετές είναι η ψυχραιμία στην αφήγηση και η σωστή χρήση των αντιθέσεων, ακόμα μεγαλύτερη, ωστόσο, είναι η εκπληκτική του ικανότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών, εξόχως πειστικοί όλοι τους.
ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ ΕΘΝΟΣ

Seven Films είπε...

Ο θρίαµβος της αγάπης, της µητρότητας και της Λατινικής Αµερικής

Κοκαΐνη; Καλά αυτό είναι γνωστό ακόµα και στο πιο αθώο µωρό. Οµως από την Κολοµβία ο Μάρκες, από την Κολοµβία και ο Ροντρίγκο Γκαρσία (του 1959). Ο σεναριογράφος του «Νine Lives» (Εννιά ζωές) του Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου από το Μεξικό. Η Λατινική Αµερική ο τροφοδότης και ο ιµάντας της σοβαρής κινηµατογραφίας των ΗΠΑ!

Ετσι ακριβώς. Το cast του «Μother and Child» (Μέχρι να σε βρω) που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Κολοµβιανός, µε πλήθος πρωτοκλασάτων αµερικανών. Ο φλοιός των τριών, διαπλεκόµενων και διασταυρούµενων ιστοριών είναι παραπλανητικός. Το «θέµα» δηλαδή είναι η υιοθεσία και οι άκληροι γονείς. Στον πυρήνα δύο πράγµατα µαζί. Το πρώτο οι συµπτώσεις. Η µεταφυσική πορεία και το πεπρωµένο, µόνο αυτά οδηγούν κάθε πλάσµα σ’ αυτήν τη Γη. Το δεύτερο τα αισθήµατα που σφυρηλατούνται και δοκιµάζονται µε το πέρασµα του χρόνου. Ο Χρόνος ο κριτής κάθε σχέσης. Ερωτικής, φιλικής, οικογενειακής.

Τρεις ιστορίες, τρεις γυναίκες. Η Ναόµι Ουότς, µια σκύλα στη δουλειά και το κρεβάτι, κάνει έρωτα µε το αφεντικό της (Σάµιουελ Τζάκσον) και παραλλήλως για να ταπεινώσει το γειτονικό της ευτυχισµένο ζευγάρι ανοί γει τα πόδια της και λέει στον σύζυγο, έναν big boy «Ελα καουµπόι». Η Ναόµι Ουότς από µια µητέρα µόλις δεκατεσσάρων ετών που την «πέταξε» σε υιοθετηµένους γονείς. Η Ανέτ Μπένινγκ, δύστροπη, καχύποπτη και επιθετική µε κάθε αρσενικό που την πλησιάζει, αλλά και υποταγµένη εντελώς σε µια µάνα που κείτεται ηµιθανής στο κρεβάτι. Μια φυσική µάνα που είχε καταστρέψει τη ζωή της κόρης της. Με έναν λόγο, τίποτα το απόλυτο και το σταθερό. Η υιοθεσία κατέστρεψε τη Ναόµι Ουότς. Η φυσική µάνα κατέστρεψε τη ζωή της Ανέτ Μπένινγκ.

Η τρίτη, η άκληρη και υποψήφια να υιοθετήσει µητέρα, είναι που µε το πάθος της θα σώσει ένα νεογέννητο ορφανό µωρό. Τουτέστιν Love και µόνο αυτό. Ετσι δηµιουργείται µια αληθινή οικογένεια. Αγάπη και µόνο αυτό!


«Μέχρι να σε βρω»
Υπόδειγµα σεναρίου, σκηνοθεσίας, ερµηνειών Οµως πολλές συµπτώσεις, πολλές συγκυρίες, πολλές υιοθεσίες
Βαθµοί=7
(Τoo heavy)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΤΑ ΝΕΑ

Seven Films είπε...

Είναι κάποιες ταινίες που σου μιλάνε. Που έχουν την ικανότητα να λένε τα πράγματα με τρόπο αληθινό, χωρίς να προσπαθούν να εκβιάσουν συναισθήματα και που συγκινούν με την ειλικρινή προσέγγιση της ζωής. Που κρύβουν μέσα τους το δράμα και την τραγικότητα των πραγμάτων που απλά αναδεικνύουν χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν τίποτε. Που είναι δίπλα μας, που μας μιλούν για την πραγματικότητα που συχνά δε τη γνωρίζουμε, ίσως να την υποψιαζόμαστε αλλά ποτέ δεν ξέρουμε το μέγεθος της.

Ο Ροντρίγκο Γκαρσία είναι άνδρας. Παρόλα αυτά με την ταινία του «Μέχρι να σε βρω» (αγγλικός τίτλος «Mother and child», δηλαδή «Μητέρα και παιδί») καταφέρνει να κάνει μια ταινία από την πλευρά των γυναικών. Βροντοφωνάζει σχεδόν πως η ζωή είναι γυναίκα, τοποθετώντας το δεύτερο φύλο στη θέση που του αξίζει.

Η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι είναι οι τρεις ηρωίδες της ταινίας. Τρεις γυναίκες που η κάθε μία από αυτές ζει το προσωπικό της δράμα. Κοινός παρονομαστής του δράματος είναι η μητρότητα και η υιοθεσία. Η Κάρεν γέννησε στα 14 της και η μητέρα της την πίεσε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Σήμερα έχοντας ξεπεράσει τα 50 ζει μέσα στις τύψεις και καθημερινά γράφει γράμματα στην κόρη της που δε γνώρισε ποτέ. Το τραύμα που κουβαλά μέσα της την έχει κάνει παράξενη κι απότομη απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Η Ελίζαμπεθ στα 37 της, δε γνώρισε τους πραγματικούς της γονείς της επειδή μόλις γεννήθηκε δόθηκε για υιοθεσία. Αυτό την έχει σκληρή, σχεδόν κυνική που ζει μόνο για την καριέρα της –είναι επιτυχημένη δικηγόρος- και έχοντας εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Μένει έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πως η Ελίζαμπεθ είναι η κόρη της Κάρεν. Η Λούσι, παντρεμένη, δεν μπορεί να κάνει παιδιά και αποφασίζει μαζί με το σύζυγό της να υιοθετήσουν. Μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία αναζητούν μέλλουσα μητέρα η οποία είναι διατεθειμένη να δώσει το παιδί της. Στην πορεία ο σύζυγός της μετανιώνει και η Λούσι αποφασίζει να προχωρήσει μόνη της στην υιοθεσία. Οι ζωές αυτών των τριών γυναικών θα συνδεθούν αν και οι ίδιες δε το γνωρίζουν. Το παρελθόν θα έρθει αμείλικτο να ζητήσει το λογαριασμό. Η Κάρεν θα αναζητήσει τη χαμένη της κόρη, η Ελίζαμπεθ θα αναζητήσει τη χαμένη της μητέρα, η Λούσι θα αναγκαστεί να υιοθετήσει κάποιο άλλο παιδί αφού η 20χρονη μητέρα που επρόκειτο να δώσει το δικό της άλλαξε γνώμη μόλις γέννησε. Στο φινάλε η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι θα «συναντηθούν» μέσα από ένα παιδί που θα γεννηθεί και θα αποτελέσει τον κοινό τους τόπο.

Ο Ροντρίγκεζ είναι συγκινητικός, βαθιά ανθρώπινος. Δοξάζει τη δύναμη της μητρότητας είτε φυσικής είτε διά μέσου της υιοθεσίας. Οι ηρωίδες του είναι εντελώς διαφορετικές αλλά η κάθε μία από τη πλευρά της παλεύει με τον τρόπο της για τη ζωή της. Σκηνοθετεί με τρυφερότητα ένα θέμα που μόνον έτσι αντιμετωπίζεται. Αφήνει την ιστορία του να κυλίσει χωρίς να εκβιάζει συναισθήματα. Άλλωστε αυτά έρχονται από μόνα τους μέσα από την αγάπη, τον πόνο, την αναζήτηση της ρίζας. Τελικά είναι μια ταινία που στον πυρήνα της βρίσκεται η αγάπη είτε ως προσφορά είτε ως αποδοχή. Μια ταινία που μέσα από το δραματικό της χαρακτήρα μας κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους καθώς πέρα από βαθιά συγκινητική είναι και απολύτως ελπιδοφόρα.

Η Ανέτ Μπένινγκ (Κάρεν) και η Ναόμι Γουότς (Ελίζαμπεθ) γοητεύουν με τις μεστές ερμηνείες τους. Για την πρώτη μάλιστα η Σκριν Ντέιλι έγραψε πως «δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της». Πρωταγωνιστούν ακόμη, και είναι εξαιρετικοί, η Κέρι Ουάσινγκτον (Λούσι), ο Σάμιουελ Τζάκσον και ο Τζίμι Σμιτς.

Ο συνάδελφος της Νιου Γιορκ Ομπσέρβερ έγραψε σχετικά με το «Μέχρι να σε βρω» πως είναι η ταινία που τον έκανε να ξαναπιστέψει στις ταινίες. Εγώ θα γράψω πως είναι η ταινία που με έκανε να ξαναπιστέψω στους ανθρώπους. Έστω και προσωρινά!

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΕΡΣΑΝΙΔΗΣ Η ΕΠΟΧΗ

Seven Films είπε...

Η Karen είχε μείνει έγκυος στα 14 της και αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Τώρα, 37 χρόνια αργότερα, μένει μαζί με την άρρωστη μητέρα της. Η Elizabeth, μια δυναμική δικηγόρος, ζει μια αυστηρή επαγγελματική ζωή, χρησιμοποιώντας το σεξ ως μοχλό ανέλιξης. Η Lucy και ο σύζυγός της δεν έχουν καταφέρει ακόμα να κάνουν παιδί, παρά τις έντονες προσπάθειές τους. Έτσι, καταφεύγουν στη λύση της υιοθεσίας από μια ανάδοχη μητέρα στον έκτο μήνα της.
Ο ειδικός της σπονδυλωτής αφήγησης, Rodrigo García («Εννιά Ζωές»), επιχειρεί άλλη μια καταβύθιση στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, αυτή τη φορά μέσα από το θέμα της μητρότητας. Το καλοστημένο «Μέχρι Να Σε Βρω» έχει όλα τα φόντα που θα μπορούσαν να το κάνουν ένα αξιόλογο σύγχρονο δράμα: προσεγμένη σκηνοθεσία, σενάριο που προσφέρεται για μεγάλες ερμηνείες και ένα δυνατό καστ για να τις παραδώσει (με την Annette Bening, τη Naomi Watts και τον Samuel L. Jackson να βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα). Είναι κρίμα λοιπόν, που την τελευταία στιγμή, αντί ο García να δώσει όλο του το είναι στη δημιουργία του, υποκύπτει σε εύκολες και υπερβολικά φορτισμένες συναισθηματικές λύσεις, με σκοπό να συγκινήσει το «γυναικείο κοινό» στο οποίο καταλήγει να απευθύνεται η ταινία. Με λίγη περισσότερη πίστη, θα μπορούσε να είχε κάνει ένα οικουμενικό δράμα χωρίς φύλο.

ΣΠΥΡΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ www.nooz.gr

Seven Films είπε...

Όταν τελείωσε η ταινία, μου είχε αφήσει μια γλυκάδα και μια τρυφερότητα, ένα συναίσθημα πολύ αγνό και ανθρώπινο, ατόφιο. Παρόλο που γυναίκα δεν με λες, αυτή η ταινία με τις τρεις ιστορίες γυναικών και τη σχέση τους με τη μητρότητα (και τα συν αυτώ, όπως για παράδειγμα οι σχέσεις τους με τους άντρες) απλώνονται τόσο καθαρά και γαλήνια επί της οθόνης, που στο τραβάει το ενδιαφέρον και την προσοχή.

Δεν είναι γλυκανάλατη, ούτε μπανάλ. Δεν τη λες επίσης και καμιά ταινία που θα σε ταρακουνήσει συθέμελα και άλλα τινά.

Είναι όμως διεισδυτική έτσι όπως προσεγγίζει το θέμα της το σοβαρό, το σημαντικό για τις γυναίκες όλων των ηλικιών, πολύ βαθιά και μελαγχολική τη λες, κάπως ιδιαίτερη σίγουρα.

Μπράβο και στη Ναόμι Γουότς, που δίνει μια πολύ καλή -και ξένη ως προς τους μέχρι τώρα ρόλους της- ερμηνεία.

ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΠΟΥΛΑΚΟΣ SEVENART

Seven Films είπε...

Ο Rodrigo Garcia ασχολείται και πάλι με τη γυναίκα, που είναι άλλωστε και το αγαπημένο του θέμα και της φέρεται με τη μέγιστη τρυφερότητα, αφού πρώτα την οδηγήσει στο τέλμα μίας επώδυνης διαδικασίας αυτογνωσίας. Καταφέρνει να αναζητά χωρίς φόβο και τελικά να αποκαλύπτει τα μικρά μυστικά που κρύβει μέσα της η γυναικεία φύση, να ερμηνεύει εύστοχα εκείνα που σκέφτεται, όλα όσα καθρεφτίζονται στο πρόσωπο της. Συνθέτει ένα σύγχρονο, κοινωνικό και ανατριχιαστικά ρεαλιστικό πορτρέτο της γυναικείας ψυχολογίας. Ένα εσωτερικά στοχευμένο δράμα που κινείται γύρω από τη γυναικεία μορφή και έχει να κάνει με ιστορίες που εξερευνούν τα έγκατα της θηλυκής ψυχοσύνθεσης, στο βαθμό που αυτή επηρεάζεται από την ιδέα της μητρότητας, την μορφή τους σώματος που αυξάνει κατά την εγκυμοσύνη και την απώλεια, όποια μορφή και αν έχει αυτή, του κυοφορούμενου τέκνου ή βρέφους.

Οι ιστορίες του Garcia ακολουθούν μονοδρομημένα μονοπάτια, εξερευνούν το είναι της μάνας και ταυτόχρονα της κόρης, με βασικό μέσο το αληθινό συναίσθημα και εφαλτήριο την φυλακισμένη στην καρδιά ελπίδα, για να συναντηθούν τελικά, στο αποκορύφωμα της έκρηξης αυτών των θηλυκών ψυχών. Μικρή μα όμορφη η ταινία, που αποκαλύπτει την τρυφερή, στοργική και πράα πλευρά αυτού του δημιουργού. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι στο παρελθόν αυτός ήταν που τηρούσε μία περισσότερο διαλλακτική στάση απέναντί στις εκπροσώπους του αδυνάτου φύλου και έτεινε να τις βλέπει με αυστηρή αντρική ματιά. Αυτή τη φορά, δε λυπάται, δε συμπονά τις γυναίκες του, εκείνες που εγκλωβίζονται στην σκέψη της προσφοράς παροχής γονικής φροντίδας ή την αποστέρηση από αυτή. Με έντονη την διορατικότητα στη θεματική του και ουσιαστική αντίληψη του χώρου, του χρόνου και του σκοπού, τις βάζει απλά να βασανιστούν, παρουσιάζοντας με ακρίβεια ένα κομμάτι της ζωής τους και μέσα από ψυχολογικές δοκιμασίες και διακυμάνσεις, τη συνάντηση με το αναπάντεχο της μοίρας και το απρόοπτο της ζωής, τις φέρνει στο φινάλε αντιμέτωπες με τις επιθυμίες τους, αλλά κυρίως με την προδιαγεγραμμένη τύχη τους. Ο Garcia δεν αρκείται στις συμβάσεις που περικλείουν τη σχέση μάνας και παιδιού, παρότι τις αποδέχεται, αλλά μελετάει την αυτοτελή, εξελικτική πορεία του ατόμου, που βρίσκεται αποκομμένο από τη σχέση αυτή.

Εκεί, όμως, που καταβάλλεται, είναι στην ίδια του την τεχνική. Κι αυτό κάνει την ταινία να μοιάζει λιγάκι ημιτελής, με το στήσιμο κυρίως της κάμερας του να τίθεται αρωγός στην ενδεχόμενη σκέψη αποξένωσης από τις ηρωίδες, η οποία ευτυχώς δεν επέρχεται ποτέ, με εξαίρεση ίσως την πιο αδύναμη ιστορία του φιλμ, αυτή της Lucy, που μπορεί να σε προσεγγίσει λιγότερο. Θα ήταν πιο εποικοδομητικό, επιπλέον για την ταινία του, να αφήσει περισσότερο χρόνο στους δεύτερους χαρακτήρες, από το να επιλέξει να τους αφήσει στο περιθώριο.

Στον αντίποδα αυτών, το ισχυρότερο, σημείο του φιλμ, είναι οι πρωταγωνίστριές του. Η Annette Bening, μοιάζει να σε προετοιμάζει για έναν δυνατό χειμώνα, κλείνουσα σε ιδιάζουσες περιπτώσεις γυναικών, αν κρίνεις σαφώς και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το δικό της ρόλο, πέρα και από τις λοιπές κινηματογραφικές της επιλογές. Είναι τόσο ακριβής, στην έκφραση, το λόγο και το χτίσιμο του χαρακτήρα, που αρνείσαι να διανοηθείς ότι είναι κάτι πέρα από αυτό που υποκρίνεται στο φιλμ. Προσωποποιεί με έναν μοναδικό τρόπο την δυστυχία, δίνει χαρακτήρα στη μιζέρια και το μηδενισμό κι αν μέσα σε όλα τη βοηθούσε λιγάκι το σενάριο στο τελείωμά του, θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι ο δικός της είναι από τους πιο ομαλά εξελισσόμενους ρόλους που έχω δει σε ταινία και η ερμηνεία της μια από τις εντυπωσιακότερες που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια. Η Naomi Watts από την άλλη, δένεται με την εικόνα της ανεξάρτητης και αυτόνομης τριαντάρας (και βάλε), που είναι δυναμική, ταυτόχρονα κυνική αλλά και αφοσιωμένη στην προσωπική της και μόνο ευτυχία, σε σημείο να χάνει τις κοινωνικές αξίες και το νόημα του αληθινού συναισθήματος που μπορεί να της προσφέρουν τα πράγματα και οι άνθρωποι γύρω της, απολαμβάνοντας να ικανοποιεί με λάθος κινήσεις την στεγνή προσωπικότητά της.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΓΙΟΓΛΙΔΗΣ www.cine.gr

Seven Films είπε...

Το θέμα της μητρότητας αλλά και της έλλειψης παιδιού στη ζωή τριών διαφορετικών γυναικών, σε μια δραματική κομεντί σκηνοθετημένη με ευαισθησία, με το βάρος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Εξαιρετικές οι ερμηνείες.

Οι σχέσεις τριών γυναικών με το παιδί είναι το θέμα της τρυφερής, συγκινητικής ταινίας του Ροντρίγκο Γκαρσία («Επιβάτες», «Εννέα ζωές»). Η μία, η Κάρεν (Ανέτ Μπένινγκ), είναι μια 50χρονη γυναίκα, που όταν ήταν ακόμη 14 χρονώ είχε δώσει το νεογέννητο κοριτσάκι της για υιοθεσία, και περίπου 25 χρόνια μετά αρχίζει να θέλει να το ανακαλύψει. Η άλλη, η Ελίζαμπεθ (Ναόμι Γουότς), είναι η «χαμένη» κόρη της που τώρα είναι δικηγόρος και ενδιαφέρεται μόνο για την καριέρα της και που η ερωτική σχέση με τον προϊστάμενό της είναι επηρεασμένη από μια αίσθηση μητρικής εγκατάλειψης. Η τρίτη είναι η Λούσι (Κέρι Γουάσινγκτον), μια ευτυχισμένη, παντρεμένη γυναίκα, που ψάχνει με πάθος να υιοθετήσει παιδί. Πλάι τους γνωρίζουμε και άλλα ενδιαφέροντα πρόσωπα: τον προϊστάμενο της Ελίζαμπεθ (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), την έγκυο Αφροαμερικάνα Ρέι, που το παιδί της σχεδιάζει να υιοθετήσει η Λούσι, τη Σοφία, παραδουλεύτρα της Κάρεν, και την αδελφή Τζοάν, μια καλόγρια που προσπαθεί να βοηθήσει τη Λούσι.

Ο Γκαρσία δένει με ευαισθησία και εκπληκτική άνεση τις διαφορετικές ιστορίες, δημιουργώντας σκηνές που κρατάνε το ενδιαφέρον, με χαρακτήρες που αναπτύσσονται σταδιακά, σε ένα καλογραμμένο σενάριο, με το δράμα, το λεπτό συχνά χιούμορ και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται σωστά, χωρίς να ενοχλούν. Πολύ καλές οι ερμηνείες, ιδιαίτερα των Γουότς, Μπένινγκ και Γουάσινγκτον, που ενσαρκώνουν με δύναμη τις τρεις τόσο διαφορετικές, αλλά τόσο επηρεασμένες από το παιδί (που έχουν ή θέλουν ν' αποκτήσουν), γυναίκες.

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΟΡΟΤΥΠΙΑ