Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011


Η Αυστραλέζικη ταινία που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς σε όλα τα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Τώρα κάνει πρεμιέρα και στις Ελληνικές αίθουσες!!!

ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ (Animal Kingdom)

Σκηνοθεσία : David Michôd

Σενάριο : David Michôd

Μουσική: Antony Partos

Φωτογραφία : Adam Arkapaw

Παίζουν: James Frecheville

Bryce Lindemann

Paul Smits

Jacki Weaver

Joel Edgerton

Luke Ford

Sullivan Stapleton

Mirrah Foulkes

Anthony Ahern

Ετος Παραγωγής: 2010

Χώρα Παραγωγής: ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Εγχρωμο

Διάρκεια 113’

Η ιστορία του 17χρονου Joshua `J` Cody που μετά το θάνατο της μητέρας του, μετακομίζει στην από καιρό αποξενωμένη οικογένειά του. Η οικογένεια με αργχηγό τη γιαγιά του και μελη τους τρεις γιούς της, είναι μια συμμορία της Μελβούρνης και φυσικά , είναι μπλεγμένη για τα καλά σε διάφορες παρανομίες και ο νεαρός Joshua βρίσκεται να παρακολουθεί την μάχη της οικογένειας με την αστυνομία.


ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ

Στο βασίλειο το ζώων βασιλεύει η βία. Γιατί ο ισχυρότερος επικρατεί με την επιβολή της. Σε αυτό, λοιπόν, το βασίλειο υπάρχουν τα ισχυρά και τα αδύναμα όντα. Κάποια από τα δεύτερα βρίσκονται και επιβιώνουν πλάι στην άρχουσα τάξη και αυτό τα κάνει να νοιώθουν ασφάλεια και προστασία. Τους δημιουργείται όμως και η ψευδαίσθηση ότι αποτελούν μέρος της. Έτσι είναι και ο κόσμος των ανθρώπων που όσο χαμηλότερα κατεβαίνει τα επίπεδα ηθικής, τόσο πιο πολύ τείνει να μοιάσει με αυτόν των ζώων. Ο μεν ισχυρότερος θα κερδίσει και θα επιβληθεί με όπλο το φθόνο, το φόνο, την ανομία και τη βία, τα δε απροστάτευτα μέλη, θα επιζητήσουν την αποδοχή του.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η λογική ροή των πραγμάτων. Και θα ήταν μία ακόμα θεωρητική διατύπωση της εμφανούς κοινωνικής στρωμάτωσης αν ο David Michod δεν άλλαζε τους κανόνες της οικοδόμησης. Αν δεν διερευνούσε τη φύση των γεγονότων, την πηγή της εξουσίας, το αβέβαιο της ανατροπής. Πίσω από την εικόνα του κοινώς αποδεκτού, του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου, κρύβεται η φλόγα της προσωπικής και συλλογικής επανάστασης. Η εικόνα του κόσμου έχει στηθεί πάνω σε λεπτές ισορροπίες και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπεί. Ο αθώος λαγός είναι ικανός να σκοτώσει - αποκαθηλώσει το λιοντάρι και να κυριαρχήσει...

Αρχικά αυτοί που ανταγωνίζονται για την εξουσία είναι οι κάθε είδους εγκληματίες, στην παρούσα μία οικογένεια κακοποιών με φιλήσυχο αστικό κοινωνικό προφίλ, και η αστυνομία, εδώ μία ομάδα εγκληματικής καταστολής, που εκμεταλλεύεται και αθέμιτα μέσα για να αναχαιτίσει την ανεξέλεγκτη δράση της άνομης τάξης. Στη διάρκεια όμως της ταινίας, η σεναριακή ανατροπή θέλει θύτες και θύματα να συγκρούονται. Θέλει η ισχύς των δολοφόνων να διακυβεύεται από την αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας του αδυνάτου, από τον πόθο να πρυτανεύσει η ειλικρίνεια και το δικαίωμα στην ισότητα των επιλογών. Θέλει οι ομάδες -διότι είναι πολλές- που απηχούν το κάθε επίπεδο στην κοινωνική πυραμίδα να μάχονται μεταξύ τους για την επιβολή, με διαφορετικό σκοπό και διαφορετικά κίνητρα.


Ο Michod παίρνει το ταξικό σύμπλεγμα και το αναδιαμορφώνει. Εφαρμόζει πρακτικά, αυτό που θεωρητικά διατυπώνεται όχι μόνο από διανοούμενους αλλά και από τα έγκατα της λαϊκής τάξης• η ταξική δύναμη δεν ανήκει σε αυτούς που κατέχουν τις θέσεις εξουσίας. Αυτή είναι μία επικρατούσα ψευδαίσθηση, η οποία μπορεί να αλλάξει. Ο έλεγχος μπορεί να περάσει σε αυτούς που αναδεικνύουν τους φαινομενικά δυνατούς, είναι πιθανό τα δεδομένα να ανατραπούν και στον αγώνα επιβίωσης θα νικήσει εκείνος που θα θέσει τους όρους του και θα επιστρατεύσει τη λογική του. Με οδηγό τον νεαρό Joshua που μαθαίνει από τη ζωή και ενηλικιώνεται ραγδαία στον τρομαχτικό απόηχο που αφήνει το φινάλε, ο Michod μιλάει για την ανατροπή εκ των έσω, εμβαθύνει στο ατομικό στοιχείο, και επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ότι γεννιόμαστε με λίγες επιλογές, κατέχουμε μία θέση στην κλίμακα και ακολουθούμε μία επιταγή, μία προσταγή. Αποδέχεται το γεγονός ότι αποκτάμε χαρακτηριστικά με την χρονική πάροδο και υποστηρίζει ότι ανεβοκατεβαίνουμε με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς τα προσωπικά και συλλογικά επίπεδα, εκμεταλλευόμενοι κάθε μορφή βίας. Έτσι και ο νεαρός Joshua στην προσπάθεια του να ανακαλύψει την «προσωπική του πατρίδα», προκαλεί μία εσωτερική τρικυμία, η οποία στο τέλος της, θα ξεβράσει στην επιφάνεια το οικογενειακό κατακάθι.

Μπορεί να ακουστεί κοινότοπο και συνηθισμένο, αλλά δε μπορώ παρά να χαρακτηρίσω την ταινία αυτή ως ανατριχιαστική, απόκοσμη και ρεαλιστικά ακριβή μαζί. Απόλυτα επιδραστική. Μου αρέσει το κινηματογραφικό ύφος που συστήνει ο δημιουργός, γιατί μυρίζει άρωμα κινηματογραφικού παρελθόντος και αναδεικνύει σύγχρονους προβληματισμούς διά της γλώσσας των παρομοιώσεων, της αφηγηματικής ειρωνείας, της κινηματογραφικής οικονομίας και κυρίως της ποίησης. Έχει μία οπτική βιρτουοζιτέ που συνδυάζεται άψογα με το λογοτεχνικό στυλ. Ερμηνεύεται ως απόπειρα επανασύστασης του γκανγκστερικού είδους, μία ανασκαλευμένη εκδοχή του, ικανή να αναδείξει τον David Michod σε άξιο διάδοχο του Martin Scorsese...

Το Animal Kingdom είναι η κυνική εξίσωση της ανθρωπότητας με το βασίλειο των ζώων. Η ταύτιση της λογικής με το ζωώδες ένστικτο. Θέλετε στην πολιτική, στην εκκλησία, στην οικονομία, μέσα στην ίδια την οικογένεια. Στο σινεμά του Michod μπορείς να δεις τις αμέτρητες ομοιότητες ανάμεσα στο σύμπαν των έλλογων και των άλογων όντων, μπορείς να διακρίνεις την εικόνα της σύγχρονης κρατικής επιβολής, της προσωπικής περιθωριοποίησης στις ανθρώπινες σχέσεις, της αποτροπής για αυτόνομη πρόοδο και ατομική ευημερία. Μπορείς να δεις την σύγχυση που προκαλεί η πολυμορφία, η πολυπολιτισμικότητα, η ποικιλία, κυρίως όμως η ανισότητα και η κοινωνική διάταξη. ΓιΑ αυτό ο κόσμος των ανθρώπων μοιάζει τόσο πολύ με αυτόν των ζώων. Άψογο σινεμά, εμπλουτισμένο σε λόγο. Οπερετικό φιλμ βίας, που την κατανοεί και την ερμηνεύει. Ταινία «ενοχλητική», που σε σφυροκοπεί ανελέητα από παντού και δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Βασίλης Καγιογλίδης www.cine.gr


2 σχόλια:

Potakidis Konstantinos είπε...

Θα μπορούσαμε χαλαρά να πούμε πως ο Ταραντινο συναντά τον Σοντεμπεργκ κι αυτός με τη σειρά του τον Σκοτσέζε καθώς η ταινία θυμίζει το στιλ και των τριών αυτών δημιουργών .
Από τη μια βασανιστικά νωχελική με μοντέρνα κάδρα , ωραίους διάλογους και υποδειγματική αφήγηση και από την άλλη σφιχτοδεμένο μοντάζ και βίαια ξεσπάσματα που πλημμυρίζουν την οθόνη στο αίμα .

Μια οικογένεια με κακή φήμη σε σύγκρουση με την αστυνομία και τον υπόκοσμο . Στο μάτι του κυκλώνα θα βρεθεί ο νεαρός Τζοσουλα όταν θ αναζητήσει στήριξη απ την οικογένεια μετά το θάνατο από υπερβολική δόση την μητέρας του .

Seven Films είπε...

Από το πρώτο πλάνο, όταν ο νεαρός ήρωας, ο δεκαεφτάχρονος Τζόσουα, παρακολουθεί μια χαζή εκπομπή στην τηλεόραση με τη μητέρα του να κοιμάται δίπλα του στον καναπέ, νιώθεις ότι τίποτα δεν θα πάει καλά σε αυτή την ταινία. Κι όντως, λίγα λεπτά αργότερα, δυο νοσοκόμοι θα έρθουν να πάρουν τη νεκρή από υπερβολική δόση γυναίκα και ο γιος της θα βρεθεί στην αγκαλιά της γιαγιάς του, μια ξανθιάς πενηντάρας, που αγαπά όσο τίποτα άλλο στον κόσμο τους τρεις γιους της και που τώρα θα προσθέσει στο οικογενειακό της θηριοτροφείο το «χαμένο» εγγονό της. Πολύ σύντομα ο Τζόσουα θα ανακαλύψει τους λόγους που η μητέρα του προσπαθούσε να τον κρατήσει μακριά. Οι θείοι του είναι ακόμη χειρότεροι από την ίδια, βουτηγμένοι στα ναρκωτικά και την παρανομία, εξέχοντα μέλη μιας εγκληματικής οικογένειας που υπακούει μόνο στην ηγετική μορφή μιας μητέρας που λατρεύει και συγχωρεί κάθε τι στα βλαστάρια της.
Μόνο που σε μια οικογένεια που έχει μάθει να ζει με τη βία, οι ήσυχες μέρες δεν έχουν θέση και η ενηλικίωση θα έρθει γρήγορα και απότομα για το νεαρό ήρωα. Σύντομα η βία θα κορυφωθεί και ο ίδιος θα βρεθεί διχασμένος ανάμεσα στην επικίνδυνη αγάπη της οικογένειάς του και στην ευκαιρία του να ξεφύγει από το τοξικό της περιβάλλον, καταθέτοντας εναντίον των θείων του στην αστυνομία. Ναι, η ιστορία του Ντέιβιντ Μισό είναι φτιαγμένη από υλικά που μπερδεύουν ίχνη μιας αρχαίας τραγωδίας με συναρπαστικά κινηματογραφικά ταμπλό του κόσμου του εγκλήματος, ένα μείγμα όχι στ’ αλήθεια καινούργιο, αλλά δομημένο με προσοχή, γνώση, ένταση. Θυμίζοντας τα «Καλά Παιδιά» του Σκορσέζε στον τρόπο που περιγράφει όχι μόνο μια ομάδα ανθρώπων αλλά και μια τάξη ή μια εποχή, το «Χρίσμα» αφήνει την αίσθηση μιας απειλής να σιγοβράζει σε όλη τη διάρκειά του, βοηθούμενο από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών του, που δίνουν εδώ ερμηνείες από αυτές που χτίζουν καριέρες. Το φινάλε δεν κρύβει στ’ αλήθεια εκπλήξεις (έστω κι αν ο δρόμος ως εκεί είναι σπαρμένος με μικρά ή μεγαλύτερα σοκ), όμως οι εκπλήξεις δεν είναι αυτό που υπόσχεται η ταινία, η οποία προσφέρει δίχως γαρνιτούρες ένα στεγνό, πικρό κομμάτι αληθινής ζωής.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ATHENS VOICE