Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Οι Ψίθυροι (The Children's hour)


Σκηνοθεσία:Γουίλιαμ Γουάιλερ
Σενάριο:Lillian Hellman
Φωτογραφια:Franz Planer
Μουσική:Alex North


Διανομή:

Όντρεϊ Χέπμπορν

Σίρλεϊ Μακ Λέιν

Τζέιμς Γκάρνερ

Μίριαμ Χόπκινς

Φέι Μπέιντερ

Κάρεν Μπάλκιν

Βερόνικα Κάρτραϊτ

Μίμι Γκίμπσον

Ετος Παραγωγής: 1961
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Γλώσσα: Αγγλικά
Ασπρόμαυρη:
Διαρκεια: 107'

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η Μάρθα Ντόμπι (Σίρλεϊ Μακ Λέιν) και η Κάρεν Ράιτ (Χέπμπορν), φίλες από την εφηβεία τους, είναι συνιδιοκτήτριες ενός σχολείου θηλέων. Η Κάρεν είναι αρραβωνιασμένη με το Τζο (Γκάρνερ), έναν νεαρό γιατρό. Όταν τα οικονομικά του σχολείου επιτέλους αρχίζουν να ανθίζουν, το ζευγάρι αποφασίζει να ορίσει ημερομηνία γάμου, γεγονός που κάνει τη Μάρθα να νιώσει ένα κέντρισμα ζήλιας.Κάποιο κακομαθημένο κοριτσάκι του σχολείου, το οποίο θέλει να εκδικηθεί τις δασκάλες γιατί τιμωρήθηκε για κάποια σοβαρή αταξία, διαδίδει ένα βαρύ ψέμα, πως τάχα οι δύο γυναίκες διατηρούν μεταξύ τους κρυφό δεσμό. Οι φήμες μεταδίδονται από στόμα σε στόμα, και σαν αποτέλεσμα το σχολείο χάνει την αξιοπιστία του, τα κορίτσια απομακρύνονται από τους γονείς τους και η επιχείρηση κλείνει. Επιπλέον ο Τζο, αρχίζει να αμφιβάλλει σχετικά με την πίστη της Κάρεν στο πρόσωπό του και την πραγματική σχέση της με τη Μάρθα.

Tips:

Το θεατρικό έργο είχε μεταφερθεί πρωτύτερα στη μεγάλη οθόνη υπό τον τίτλο Οι σκιές που περνούν (These Three, 1936), αλλά οι επιβολές του δεοντολογικού κώδικα της εποχής, ανάγκασαν τους δημιουργούς της ταινίας να μετατρέψουν την ιστορία σε ερωτικό τρίγωνο, αποβάλλοντας την ιδέα της ομοφυλοφιλίας. Μέχρι το 1961, ο κώδικας είχε καταστήσει το θέμα λιγότερο ταμπού, ωστόσο οι αναφορές σε αυτό ήταν γενικόλογες και υπαινικτικές.

Σε μια συνέντευξή της για το ντοκιμαντέρ The Celluloid Closet (1996), η Μακ Λέιν είπε πως εκείνη και η Χέπμπορν δεν μιλούσαν ποτέ στα γυρίσματα για τον υπαινισσόμενο ομοφυλοφιλικό δεσμό των ηρωίδων και πως ο σκηνοθέτης έκοψε κάποιες σκηνές φοβούμενος την αντίδραση του Τύπου.

Η ταινία αυτή αποτέλεσε την πρώτη για τον Τζέιμς Γκάρνερ μετά τη μήνυση που κατέθεσε κατά της εταιρίας Warner Bros. ώστε να αφήσει την τηλεοπτική σειρά Maverick και να δραστηριοποιηθεί στον κινηματογράφο. Ο Γουάιλερ έσπασε την άρρητη συμφωνία μεταξύ των δημιουργών και προσέλαβε τον ηθοποιό, που εμφανίστηκε πλέον σε πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές μέσα στις επόμενες δεκαετίες.

Η Μίριαμ Χόπκινς, που υποδύθηκε την θεία Λίλυ Μόρταρ στην ταινία του 1961, είχε εμφανιστεί ως Μάρθα Ντόμπι στην προηγούμενη μεταφορά του έργου στη μεγάλη οθόνη, Σκιές που περνούν, (These Three 1936).

Πρόκειται για την τελευταία ασπρόμαυρη ταινία στην οποία εμφανίστηκε η Όντρεϊ Χέπμπορν.

Το όνομα της ταινίας προέρχεται από ένα ποίημα του Χένρι Γουάντσγουρθ Λονγκφέλοου.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)

Υποψηφιότητα:

Β’ Γυναικείου Ρόλου – Φέι Μπέιντερ

Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Ασπρόμαυρη ταινία – Φερνάντο Καρρέρε, Έντουαρντ Τζ. Μπόιλ

Κινηματογράφησης, Ασπρόμαυρη ταινία – Φράντς Πλάνερ

Σχεδιασμού κοστουμιών, Ασπρόμαυρη ταινία – Ντόροθυ Τζίκινς

Ήχου – Γκόρντον Σόγιερ

Βραβεία Σωματείου Σκηνοθετών Η.Π.Α. (D.G.A)

Υποψηφιότητα:

Εξαιρετικής επίδοσης στη Σκηνοθεσία Ταινίας – Γουίλιαμ Γουάιλερ

Χρυσές Σφαίρες

Υποψηφιότητα:

Γυναικείας Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία – Σίρλεϊ Μακ Λέιν

Σκηνοθεσίας – Γουίλιαμ Γουάιλερ

Β’ Γυναικείας Ερμηνείας – Φέι Μπέιντερ

Μια άποψη
του Ιάκωβου Παπαδόπουλου

Τα παιδιά της γειτονιάς σου με τρομάζουν

(για την επανέκδοση της ταινίας "Children's Hour")






Λίγα λόγια για την ταινία

Σε ένα σχολείο θηλέων, στο οποίο ιδιοκτήτριες είναι η Μάρθα (Σίρλεϊ Μακ Λέιν) και η Κάρεν (Όντρεϊ Χέμπορν), ξεσπάει μεγάλο σκάνδαλο. Αναπόφευκτα προκαλούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις με απρόοπτες επιπτώσεις στη ζωή των δύο γυναικών, καθώς και του αρραβωνιαστικού της Κάρεν, του Τζο (Τζέιμς Γκάρνερ). Αιτία αυτής της δραματικής εξέλιξης είναι οι...ψίθυροι ενός κοριτσιού (Μαίρη/Κάρεν Μπάλκιν) που φοιτά στο σχολείο. Σπουδαία ταινία κατά κύριο λόγο για το υψηλό αισθητικό της αποτέλεσμα που έγκειται στις καταπληκτικές ερμηνείες και στη σκηνοθεσία του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Ο ταλαντούχος αυτός σκηνοθέτης έμεινε γνωστός στο ευρύ κοινό για το "Ben Hur" και το "Roman Holiday", ενώ θα έπρεπε να μείνει αξέχαστος και για τα "The Best Years of Our Lives", "The Collector" μαζί με αυτό εδώ το διαμάντι που προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Παράλληλα η σπουδαιότητα της ταινίας οφείλεται και στην ιστορική της σημασία λόγω του θέματος που θίγει. Αξίζει να σημειωθεί ότι βασίζεται στο έργο "Η Ώρα των Παιδιών" της Λίλιαν Χέλμαν .


Μερικές σκέψεις

Προσπαθώντας να βρω τον τρόπο να μιλήσω για την ταινία αποκαλύπτοντας όσο το δυνατόν λιγότερες ουσιώδεις πληροφορίες (spoilers), συνειδητοποίησα πως τα ίδια τα spoilers από μόνα τους λένε πολλά για τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μας. Έτσι, αν για παράδειγμα σου έλεγα πως στην ταινία "The Son" των αδελφών Dardenne, κάποιος μεσήλικας παρακολουθεί ένα μικρό αγόρι την ώρα που κοιμάται, το κατοπτεύει διαρκώς και πηγαίνει μέχρι στο σπίτι του κρυφά για να δει που μένει, οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα σου θα σού έλεγαν πως υπάρχει κάποια αρρωστημένη διαστροφή από μέρους του. Ωστόσο οι δημιουργοί γνωρίζουν αυτόν ακριβώς τον τρόπο σκέψης του θεατή και ως εκ τούτου "παίζουν" μαζί του για να δημιουργήσουν ανατροπή στην πλοκή. Στο "Children's Hour", το κακομαθημένο και κακότροπο κοριτσάκι φέρνει το στοματάκι του κοντά στο αφτί της γιαγιάς/κηδεμόνα της για να της ψιθυρίσει μυστικά για πράγματα "αφύσικα" που έχει δει και ακούσει να κάνουν η Μάρθα και η Κάρεν. Προσέξτε! όχι να πει φωναχτά, αλλά να ψιθυρίσει, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να αποφεύγονται να λέγονται φωναχτά, είτε πρόκειται για "αθώα" ώτα γυναικών, είτε για τα απροστάτευτα ώτα των θεατών της δεκαετίας του '60. Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις δε σού λένε πως κλείνονται με τις ώρες στο δωμάτιο τους για να τζογάρουν παίζοντας πόκερ, αλλά ότι έχουν συνάψει ερωτικές σχέσεις. Και επειδή ο σκηνοθέτης εδώ δε στοχεύει στην ανατροπή, πετυχαίνεις διάνα. Σε δύο σκηνές του έργου, σ' αυτή που αναφέρω με το κοριτσάκι και τη θεία, καθώς και σε άλλη που ο πατέρας μιας μαθήτριας αποκαλύπτει τελικά το λόγο που οι γονείς θορυβήθηκαν από κάποιο κουτσομπολιό, με ελλειπτικό τρόπο αποκαλύπτεται -αφού και στις δύο περιπτώσεις δεν ακούγεται τι λένε- και γίνεται αντιληπτό μέσω των συμφραζομένων το αντικείμενο της διάδοσης, από στόμα σε στόμα. Μόνο όταν οι ιδιοκτήτριες πηγαίνουν να ζητήσουν εξηγήσεις από τη γιαγιά για το σκάνδαλο που ξέσπασε εξαιτίας αυτής και της προστατευόμενής της, καταφέρνουν οι ψίθυροι να μετατραπούν σε λόγια με ένα "λένε πως είμαστε εραστές". Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση, είναι η ικανότητα του μικρού κοριτσιού, της Μαίρης, να δημιουργεί αλλόκοτα σπαράγματα του νου και της φαντασίας παρά το μικρό της ηλικίας της, διαμορφώνοντας με τη συμπεριφορά της έναν άκρως αποκρουστικό χαρακτήρα ανθρώπου. Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που μέσω ασύνδετων σκηνών και πληροφοριών, καταφέρνει να εντοπίσει κάτι (;) ανάμεσα στις νεαρές κοπέλες. Το επιχείρημα για την αντίδραση της γιαγιάς Λίλυ και των γονιών είναι η "αφύσικη" συμπεριφορά των γυναικών, μια συμπεριφορά που παραδειγματίζει στρεβλά τα παιδιά, τα οποία τους εμπιστεύτηκαν. Την ίδια στιγμή εσύ σκέφτεσαι: πραγματικά ενδιαφέρονται για το πρότυπο που παίρνουν τα παιδιά από αυτές τις κοπέλες ή είναι ένα προτεκτοράτο αυτό το επιχείρημα της ομοφοβίας που επικρατούσε την εποχή εκείνη στην Αμερική;


Μια εκδίκηση από το παρελθόν και μια δικαίωση στο μέλλον

Η γιαγιά Λίλυ πρωταγωνιστούσε στην αρχική βερσιόν του έργου με τίτλο "These Three" στο ρόλο της Μάρθα και σαν από εκδίκηση για όσα τράβηξε ενσαρκώνοντας τον χαρακτήρα αυτό στο σκάνδαλο ερωτικού τριγώνου, αυτή τη φορά λόγω της λογοκρισίας, έρχεται να πάρει την εκδίκηση της ως άλλη νέμεσις. Μεταμορφώνεται, λοιπόν, στον χαρακτήρα της γιαγιάς Λίλυ στο ριμέικ του έργου, έτοιμη να αμαυρώσει υπολήψεις. Ο σκηνοθέτης Γουάιλερ δικαιώνεται για την πίστη του στο θέμα της ταινίας και παρά το "τσεκούρωμα" που έπεσε στην αρχική βερσιόν λόγω του τολμηρού θέματος της ομοφυλοφιλίας, κατορθώνει τελικά να παρουσιάσει σε γενικές γραμμές, όπως θα ήθελε, το δημιούργημά του.


Μια εικόνα από το μέλλον

Εβδομάδες πριν την προβολή της ταινίας, γίνομαι μάρτυρας στο μετρό μιας σκηνής. Δύο κοπέλες έχουν ανάμεσά τους στο κάθισμα ένα μικρό κοριτσάκι, το οποίο πότε πότε γέρνει το κεφαλάκι του προς τα πίσω και μιλώντας, λέει τη λέξη "μαμά" χωρίς να φαίνεται που απευθύνεται τη στιγμή που τη λέει· απλώς αφήνει τη λέξη να ανέβει στον αέρα σαν το σπάγκο στην άκρη του μπαλονιού που κρατάνε τα παιδιά, με την όμορφη τεμπελιά της ηλικίας αυτής. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες στιγμές αργότερα συνειδητοποιώ ότι με την προσφώνηση της "μαμάς" απευθύνεται και στις δύο νεαρές γυναίκες. Δεν ξέρω τα τι και τα πώς, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι λίγα μέτρα από εκείνες, δύο μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες βλέποντας τη σκηνή δεν παραλείπουν -με διόλου διακριτικά νεύματα και ψιθυριστάλόγια- να τη σχολιάσουν μεταξύ τους. Και κατά βάθος, αυτή η σκηνή υπό μια έννοια συνοψίζει όλη την προβληματική της ταινίας -ομοφυλοφιλία/ανατροφή παιδιού. Η αντίδραση του κόσμου με κάνει να αναρωτιέμαι: τελικά τα σαράντα χρόνια που χωρίζουν τη φιλμική πραγματικότητα από την πραγματικότητα, όπως τη ζούμε στο εδώ και τώρα, είναι τελικά λίγα ή πολλά;




4 σχόλια:

Seven Films είπε...

Βασισμένο σε θεατρικό που είχε γράψει η Λίλιαν Χέλμαν στη δεκαετία του ‘30, οι Ψίθυροι είναι ένα θαυμάσιο ψυχολογικό υφαντό του Γουάιλερ, ο οποίος καταφέρνει ν’ αποδώσει σπαρακτικά το ταμπού της λεσβιακής σχέσης των δυο καθηγητριών, αποφεύγοντας έντεχνα να το κατονομάσει, ξεγλιστρώντας έτσι απ’ τους δαιδάλους της λογοκρισίας (της εποχής, αλλά και της δικής του). Με την τεχνική του «ψιθύρου» όπως και της ανεξέλεγκτης φήμης στο παρόμοιας θεματικής πρόσφατο Doubt με τη Στριπ και τον Σίμορ Χόφμαν, το θέμα μετατοπίζεται από την ουσιαστική επιθυμία στις κοινωνικές προεκτάσεις μιας κακόβουλης εκδοχής της αλήθειας. Ο Γουάιλερ είναι δάσκαλος στην υπόνοια της σκηνοθεσίας μέσα απ’ το άδηλο και την ατμόσφαιρα και η Σίρλεϊ Μακλέιν είναι τεράστια στο φιλμ, με διαφορά η καλύτερη σ’ ένα καστ με ερμηνείες διαφορετικών σχολών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ LIFO

Seven Films είπε...

Δεύτερη διασκευή (η πρώτη έγινε το 1936) του θεατρικού έργου της Λίλιαν Χέλμαν από τον Γουίλιαμ Γουάιλερ, γύρω από το δράμα που προκαλεί μια μαθήτρια σε οικοτροφείο θηλέων όταν κατηγορεί δύο δασκάλες της ως λεσβίες.

Παρά τους περιορισμούς τής τότε λογοκρισίας σχετικά με τους τολμηρούς διαλόγους (η λέξη λεσβία δεν αναφέρεται ούτε μία φορά), ο Γουάιλερ κατάφερε να δώσει την όλη ατμόσφαιρα της καταπίεσης και της φοβίας και να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από τις Οντρεϊ Χέπμπορν και Σίρλεϊ ΜακΛέιν στους ρόλους των δύο κατηγορουμένων.
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Seven Films είπε...

Ο ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΙΛΕΡ ("ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ") ΔΙΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΑ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΤΗΣ ΛΙΛΙΑΝ ΧΕΛΜΑΝ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΚΟΜΨΟΤΕΧΝΗΜΑ, Η ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΟΣΚΑΡ ΤΑΙΝΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Seven Films είπε...

Δύο γυναίκες, ιδιοκτήτριες ενός ιδιωτικού οικοτροφείου για μικρά κορίτσια, βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται, όταν μία ανυπότακτη μαθήτριά τους διαδίδει ότι η σχέση τους είναι «αφύσικη». Ο κοινωνικός τους μικρόκοσμος σοκάρεται ανεπανόρθωτα, οι γονείς αποσύρουν τα παιδιά τους από το σχολείο, ο αρραβώνας της μίας διαλύεται, και η τραγωδία δεν αργεί να ακολουθήσει...

Η εκδοχή του 1961 ήταν η δεύτερη απόπειρα του Γουίλιαμ Γουάιλερ να διασκευάσει κινηματογραφικά το ομώνυμο επιτυχημένο θεατρικό έργο της Λίλιαν Χέλμαν. Με την πρώτη («These Three», 1936) αναγκάστηκε να συμβιβαστεί σε κάτι πολύ διαφορετικό, καθώς η κινηματογραφική λογοκρισία της εποχής δε επέτρεπε ούτε νύξη στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Η ίδια η Χέλμαν είχε αναλάβει τότε τη διασκευή του σεναρίου, και το αποτέλεσμα ήθελε τους κακόβουλους «ψιθύρους» να αφορούν ένα παράνομο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στις δύο ηρωίδες και τον αρραβωνιαστικό της μίας. Το 1961 ο Γουάιλερ αποφάσισε να γυρίσει την εκδοχή που πλησίαζε τη δύναμη του θεατρικού. Και μπορεί, μισό αιώνα μετά, «οι Ψίθυροι» να φαντάζουν ακόμα συντηρητικοί σε κάποιους χειρισμούς τους, όμως τόλμησαν να θέσουν το λεσβιακό ζήτημα στο κινηματογραφικό κοινό κι αυτό ήταν απαράμιλλα γενναίο σε εποχές που οι ταινίες θεωρούσαν ταμπού ακόμα και τα... διαζύγια.

Ο Γουάιλερ καθοδηγεί εξαιρετικά τις δύο πρωτοκλασάτες ηθοποιούς του – η ανακάλυψή του Οντρεϊ Χέπμπορν διαλύεται σταδιακά και αθόρυβα μπροστά στο φακό του, ενώ η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, άλλοτε εκρηκτικά κι άλλοτε με εγκράτεια, κλέβει την παράσταση σ' έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το πόσο αριστοτεχνικά ο Γουάιλερ σκηνοθετεί τους χώρους, χρησιμοποιώντας το βάθος πεδίου, τη γεμάτη σκιές ασπρόμαυρη φωτογραφία και το γεωμετρικό στήσιμο των κάδρων με τρόπο που δίνει στα σπίτια ένα χειροπιαστό όγκο, ένα «βάρος» που καταπλακώνει σημειολογικά τις ηρωίδες. Πέρα από όσα διαδραματίζονται στην οθόνη, οι σκάλες, τα ύψη, τα κάγκελα και τα σκοτάδια του οικοτροφείου μας κάνουν να νιώθουμε τη σαφέστατη διάσταση ενός κοινωνικού περιβάλλοντος που εγκλωβίζει, τιμωρεί.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό το ίδιο το περιβάλλον είναι και ο πραγματικός πρωταγωνιστής. Για τα ήθη του 1961, η απόφαση να μη στήσεις ξεκάθαρα το θέμα σου μέσα από την πραγματικότητα μίας γκέι σχέσης αλλά πάνω στον αστήριχτο ψίθυρό της, ήταν αναπόφευκτη υπεκφυγή. Ακόμα και σήμερα όμως, ίσως αυτό να αποτελεί τη δύναμη της ταινίας. Το κακόβουλο κουτσομπολιό της μικρής σατανικής μαθήτριας δεν είναι αλήθεια (ή, τουλάχιστον, για την ηρωίδα της Σίρλεϊ Μακ Λέιν «είναι ψέμα με μία δόση αλήθειας»), αυτό όμως που αληθεύει είναι η κοινωνική αντίδραση απέναντί του. Η έλλειψη ανοχής σε οποιαδήποτε διαφορετικότητα, η καταδίκη σε απομόνωση, ο ρατσισμός, ή αηδία. Η σαρωτική δύναμη ενός θρασύδειλου ψιθύρου που αποδεικνύεται εκκωφαντικός. Το κοινό μπορεί να μην έρχεται αντιμέτωπο με μία πραγματική γκέι σχέση, βλέπει όμως ξεκάθαρα τον εαυτό του.

Επιπλέον, ο πρωτότυπος τίτλος, «The Chidren's Hour» θέτει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράμετρο. Ακόμα και άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς, δε θέλουν την παραμικρή επαφή του παιδιού τους με γκέι εκπαιδευτικό. Η οποιαδήποτε ανεκτικότητα σταματά εκεί. Η λογική σταματά εκεί. Και όλα δίνουν τη θέση τους για άλλη μια φορά στο φόβο. Τα παιδιά ήταν, είναι και θα είναι πάντα το κοινωνικό άλλοθι για να χαράζονται διαχωριστικές γραμμές στην ανοχή μας. Αν κάποιος φυτέψει έστω και τον σπόρο μίας αδιόρατης απειλής απέναντι «στα παιδιά μας», η μάζα είναι έτοιμη να αποδεχτεί και τα πιο φασιστικά μέτρα. Και δυστυχώς κάπου εκεί χάνεται η κρίση, η ψυχραιμία, η πραγματικότητα.

Οχι, ο Γουάιλερ δεν έστησε ποτέ μία ταινία γύρω από το σοκαριστικό και «εξωτικό» θέμα μίας γκέι σχέσης. Και τότε, και πενήντα χρόνια μετά, στο μικροσκόπιό του δεν ήταν ποτέ το ζευγάρι. Ημασταν πάντα εμείς. Οσα πιστεύουμε ότι ξεπεράσαμε, κι όσα έχουν μείνει τρομαχτικά ίδια.
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ www.flix.gr